Περί Ἀνάστασης τῶν Ἀνθρώπων

❈ Ἀκόμα καί Ὀρθόδοξοι δέν πιστεύουν στήν Ἀνάσταση. Καί πῶς ἀποδεικνύουμε ὅτι δέν πιστεύουμε στήν Ἀνάσταση; Ἀπό τό πῶς ἀντιμετωπίζουμε τόν θάνατο. Φοβόμαστε τόν θάνατο! Ἤ ὅταν κοιμηθεῖ κάποιος δικός μας, δέν λέμε: «κοιμήθηκε», λέμε «τόν ἔχασα». Τί τόν ἔχασες; Ἔτσι χάνεται; Χαμός θά πεῖ ἐξαφανίστηκε. Δέν ἐξαφανίστηκε.

Δέν πιστεύεις στήν Ἀνάσταση; Δέν πιστεύεις ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἐφόσον ἔχει μετάνοια, θά πάει στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί θά εἶναι αἰώνια μέ τόν Θεό;

Ρώτησε μία γυναίκα Ὀρθόδοξη κάποιον θεολόγο:

- Καλά, ὑπάρχει μετά θάνατον ζωή; Τῆς λέει καί ὁ θεολόγος:

- Τό ξέρετε τό «Πιστεύω»;

- Τό ξέρω.

- Γιά πεῖτε το.

Ἄρχισε νά τό λέει. Τό εἶπαν μαζί, γιατί δέν τό ἤξερε καί πολύ καλά καί τελείωσε. Μετά ξαναρωτάει αὐτή:

- Καλά δέν θά μοῦ ἀπαντήσετε; Ὑπάρχει ζωή μετά θάνατον;

- Τό εἴπατε.

- Τί εἶπα;

- Εἴπατε: «Προσδοκῶ ἀνάσταση νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος»!

Δέν ξέρουμε τί πιστεύουμε! Εἶναι φοβερό. Τό λέμε καί μετά ρωτᾶμε ἄν ὑπάρχει αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτό ἔχουμε και αὐτές τίς εἰδωλολατρικές ἐκδηλώσεις πού ξεμαλλιάζονται, πού ξεφωνίζουν κλπ.

Μοῦ ἔλεγαν γιά μιά μάνα πού πέθανε τό παιδί της καί τήν ἄκουγε ὅλη ἡ γειτονιά πού οὔρλιαζε. «Ὡς οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα» (Α’ Θεσ. 4,13), σάν τούς εἰδωλολάτρες δηλαδή πού δέν εἶχαν καμία ἐλπίδα. Προφανῶς δέν πιστεύουν καί ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός.

Ὁ Χριστός πῆγε μέχρι τόν Σταυρό γιά πολλούς Ὀρθόδοξους. Ὅτι ἀναστήθηκε τό ξεχνοῦν, ὅτι ἀνέστησε τόν ἑαυτό Του. Τότε τί λές τό «Χριστός ἀνέστη»; «Θανάτῳ θάνατον πατήσας»; Μέ τόν θάνατό Του πάτησε τόν θάνατο ὁ Χριστός. Δέν καταλαβαίνουμε τί λέμε, γιατί δέν τό ζοῦμε. Ζοῦμε πεθαμένοι...

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 13 – 5 – 2015)