Ὁ Θεός δέν εὐαρεστεῖται στήν (ξερή) ἄσκηση, ἀλλά στήν ταπείνωση...

❈ Διηγήθηκαν γιά ἕναν Γέροντα, ὅτι νήστεψε ἑβδομήντα ἑβδομάδες (περίπου ἑνάμιση χρόνο), τρώγοντας μόνο μιά φορά τήν ἑβδομάδα (κάθε ἕξι μέρες δηλαδή) και παρακαλώντας στό διάστημα αὐτό τόν Θεό, νά τοῦ φανερώσει τή σημασία ἑνός χωρίου τῆς Γραφῆς. Ἀλλά ὁ Θεός δέν τοῦ τό ἀποκάλυψε.

Ἔκανε δηλαδή ὅλον αὐτόν τόν ἀγῶνα γιά νά τοῦ ἐξηγήσει ὁ Θεός κάτι ἀπό τήν Γραφή. Ὁ Θεός ὅμως δέν ἐκβιάζεται. Δέν ἀποκαλύπτει κάτι, ἄν δέν κρίνει ὅτι αὐτό θά εἶναι γιά τό καλό μας. Λέει τότε μέσα του:

«Νά, τόσους κόπους ἔκανα, καί τίποτα δέν κατόρθωσα. Ἄς πάω λοιπόν στόν ἀδελφό μου καί ἄς τόν ρωτήσω».

Φεύγοντας ὅμως, καθώς ἔκλεινε πίσω του τήν πόρτα, ἔστειλε ὁ Κύριος ἕναν Ἄγγελο, πού τοῦ εἶπε:

- Οἱ ἑβδομήντα ἑβδομάδες τῆς νηστείας σου δέν ἔφτασαν στόν Θεό. Ὅταν ὅμως ταπεινώθηκες καί κίνησες νά πᾶς στόν ἀδελφό σου, Ἐκεῖνος μ’ ἔστειλε γιά νά σοῦ ἐξηγήσω τό ρητό. Καί ἀφοῦ τόν πληροφόρησε γιά τή σημασία τοῦ χωρίου πού ζητοῦσε, ἀναχώρησε ὁ Ἄγγελος.

*Βλέπετε πότε μᾶς ἀκούει ὁ Θεός; Ὅταν ταπεινωνόμαστε καί πηγαίνουμε στόν συνάνθρωπο, στόν σύνδουλό μας, στόν ἀδελφό μας. Γι’ αὐτό, εἶναι ὑπερηφάνεια ὅταν μερικοί ἀρνοῦνται νά πᾶνε σέ πνευματικό καί άντί γι’ αὐτό μιλᾶνε στίς εἰκόνες γιατί κατ’ αὐτούς μιλᾶνε ἀπευθείας στόν Θεό. Αὐτό εἶναι λάθος, εἶναι ὑπερηφάνεια*.

Ὁ Γέροντας αὐτός ἔκανε ἑβδομήντα ἑβδομάδες νηστεία, ἔλιωσε τόν ἑαυτό του. Μεγάλη ἄσκηση νά τρῶς κάθε ἕξι μέρες! Παρά τήν προσπάθειά του ὅμως δέν πῆρε ἀπάντηση. Ὅταν ὅμως ἀποφάσισε νά ρωτήσει τόν ἀδελφό του, τότε ταπεινώθηκε και πῆρε ἀπάντηση.

Ἔτσι θέλει ὁ Θεός νά ἐνεργοῦμε. Ὁ Θεός δέν εὐαρεστεῖται στήν (ξερή) ἄσκηση, ἀλλά στήν ταπείνωση. Ὅταν ἡ ἄσκηση δέν ἔχει ταπείνωση, μπορεῖ νά σέ κάνει δαιμονισμένο, εἶναι δαιμονικό πράγμα. Σοῦ τρέφει τήν ὑπερηφάνεια, τήν ἰδέα ὅτι εἶσαι ξεχωριστός, ὅτι δέν εἶσαι σάν τούς ἄλλους ἀνθρώπους, πού δέν κάνουν ἄσκηση. Τότε γίνεσαι σάν τούς Δαίμονες.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 5 – 4 – 2008)