*Περί Παναγίας - Θεοτόκου*

❈ Ἕνας ἄνθρωπος ζοῦσε στή Ρώμη, ἦταν εὐλαβής, πλούσιος καί λεγόταν Ἰωάννης. Αὐτός πῆγε σ’ ἕνα μοναστήρι, ἀφιέρωσε ὅλα τά ὑπάρχοντά του στόν Θεό καί ἔγινε μοναχός. Ἀλλά ἦταν ἀγράμματος καί δέν μποροῦσε νά τυπώσει στό μυαλό του καμιά προσευχή. Δέν μποροῦσε νά μάθει κάποια προσευχή ἀπ’ ἔξω.

Μάταια οἱ ὑπόλοιποι μοναχοί προσπαθοῦσαν νά τοῦ μάθουν γραφή καί ἀνάγνωση. Δέν ἤξερε νά γράφει. Τοῦ ἑρμήνευαν ψαλμούς καί εὐχές, μά ἐκεῖνος δέν μποροῦσε νά μάθει τίποτα. Δέν κρατοῦσε τό μυαλό του τίποτα. Ἀλλά κάτι ἔπρεπε νά μάθει γιά νά λέει συνέχεια.

Τότε, ἕνας ἔμπειρος καί ἐνάρετος ἀδελφός, ἀφοῦ τοῦ διάβασε ὅλες τίς εὐχές, μία πρός μία, τόν ρώτησε ποιά ἀπ΄ ὅλες τοῦ φαινόταν πιό ὡραία, γιά νά τήν μάθει. Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε τό «Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε Θεοτόκε Παρθένε».

Ἔτσι ἔβαλαν τά δυνατά τους οἱ μοναχοί καί τοῦ ἔμαθαν αὐτή την μικρή προσευχή. Καί τήν ἔμαθε τόσο καλά πού γέμισε ἡ ψυχή του, τήν ἔλεγε συνέχεια. Ἐκτός ἀπό αὐτό δέν ἔλεγε τίποτα ἄλλο. Συνέχεια ἐπαναλάμβανε αὐτή τήν προσευχή. Ἀδιάλειπτα προσευχόταν στήν Παναγία, μέχρι τίς τελευταῖες ὧρες πού ἔβγαινε ἡ ψυχή του. Ὅλη του τήν ζωή ἔλεγε αὐτή τήν προσευχούλα στήν Παναγία.

Ὅταν κοιμήθηκε, τόν ἐνταφίασαν σέ ἕναν ἰδιαίτερο τόπο, γιατί τό λείψανό του εὐωδίαζε, μύριζε πάρα πολύ ὡραῖα! Καί μάλιστα ἡ εὐωδία δέν λιγόστεψε ἀπό τήν ὥρα πού τόν ἐνταφίασαν ἀλλά συνεχῶς αὔξανε! Ἐνῶ ἦταν μέσα στό χῶμα δηλαδή, εὐωδίαζε πάρα πολύ καί οἱ μοναχοί πού ἦταν ἐκεῖ, αἰσθανόντουσαν ἄρρητη θυμηδία, εἶχαν πολύ μεγάλη χαρά. Τήν ἐνάτη μέρα, ὅταν τόν μνημόνευαν, ἔμειναν ὅλοι ἔκπληκτοι βλέποντας τό ἑξῆς θαῦμα:

Στόν τάφο του, φύτρωσε ἔνας ὡραιότατος κρίνος πού σέ κάθε του φύλλο ἦταν γραμμένη ἡ εὐχή: «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία» (!) καί ἡ εὐωδία του ἦταν τέτοια, πού δέν ἔμοιαζε μέ κανένα ἐπίγειο ἄνθος.

Τότε, ὁ ἡγούμενος βρῆκε τήν εὐκαιρία καί εἶπε στούς Πατέρες:

- Αὐτό τό ἐπέτρεψε ὁ Θεός, γιά νά γνωρίσουμε τήν ἁγιότητα πού ἔχει αὐτός ὁ μακάριος ἄνθρωπος ἀλλά μαζί καί τόν πόθο πού ἔτρεφε στήν Κυρία μας, τήν Παναγία! Ὅμως, ἄς δοῦμε καί τήν ρίζα αὐτοῦ τοῦ κρίνου γιά νά καταλάβετε πόσο χαριτώνεται, ὅποιος ἀγαπᾶ μέ ὅλη του τήν καρδιά τήν Ἀειπάρθενο Μαρία.

Ἔσκαψαν τότε μέ προσοχή τόν τάφο καί βλέπουν, ὅτι ὁ κρίνος ἔβγαινε ἀπό τό στόμα τοῦ Ὁσίου! Ἀπό τό στόμα πού προσευχότανε, ἀπό ἐκεῖ ἔβγαινε ὁ κρίνος. Ὅλοι ἔνιωσαν ἕνα δέος! Τότε ὁ ἡγούμενος πρόσταξε νά κοιτάξουν πιό βαθιά, γιά νά βροῦν τήν ρίζα αὐτοῦ τοῦ κρίνου. Μέ ἔκπληξη εἶδαν ὅλοι, ὅτι ἡ ρίζα αὐτοῦ τοῦ κρίνου, βρισκόταν, ποῦ; Στήν καρδιά τοῦ ὁσίου(!), στήν ὁποία ἦταν καί ἱστορισμένη ἡ εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου! Στήν καρδιά του εἶχε ζωγραφιστεῖ ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας!

Μετά ἀπό αὐτήν τήν θαυμάσια ἀποκάλυψη ἔκαναν Λιτανεία καί πῆραν τόν ἱερό ἐκεῖνο κρίνο καί τόν φύλαξαν μαζί μέ τά Ἅγια Λείψανα. Ὅλοι τόν τιμοῦσαν αὐτόν τόν ὅσιο, γιατί τούς θύμιζε τά θαυμάσια πού ἀξιώνονται, ὅσοι σέβονται καί ἀγαποῦν τήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, πού ἀδιάλειπτα προσεύχεται στόν Θεό μας, ἀγωνιώντας γιά τήν σωτηρία μας! Βλέπετε πόση Χάρη ἔχει καί ἡ Παναγία μας!

Γι’ αὐτό πρέπει νά προσευχόμαστε καί στήν Παναγία καί νά τήν παρακαλοῦμε συνεχῶς καί στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 2 – 7 – 2016)