Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό ἀγαπᾶ καί ὅλην τήν κτίση (οἰκουμενικός ἄνθρωπος)

    

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

 (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Ἡ Θεϊκή φλόγα καθαρίζει τήν καρδία τοῦ ἀνθρώπου καί τήν γεμίζει μέ εὐφροσύνη.  

Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό ἀγαπᾶ καί ὅλην τήν κτίση (οἰκουμενικός ἄνθρωπος)

«Ὅταν δώσει κανείς τήν καρδιά του στόν Θεό ὅλα τά ἀγαπάει. Ὄχι μόνο ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί τά πουλιά καί τά δέ­ντρα, ἀκόμα καί τά φίδια»¹. Ἀκόμα καί τούς δαίμονες ἀγαπάει, ὅπως μᾶς τό ἀποκαλύπτει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ.

Ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι, θά λέγαμε, ἕνας οἰκουμενικός ἄνθρωπος, ἕνας παγκόσμιος ἄνθρωπος, μέ τήν πλήρη ἔννοια τῆς λέξης.

Πρέπει σήμερα - μᾶς λένε καί μᾶς φορτίζουν συνέχεια τό μυαλό- νά εἴμαστε οἰκολογικοί, νά εἴμαστε «πράσινοι», νά εἴμαστε εὐγενικοί πρός τήν φύση κ.λ.π. Ἀλλά αὐτά ὅλα δέν μπορεῖς νά τά κάνεις ἄν δέν ἀγαπήσεις τόν Θεό.

Μιά ἀγάπη πρός τήν κτίση, ἀπομονωμένη ἀπ’ τήν ἀγάπη στόν Θεό, δέν εἶναι ἀγάπη. Ἀργά ἤ γρή­γορα θά συλλάβεις τόν ἑαυτό σου νά ληστεύει τήν κτίση.

Ἀπ’ τήν μιά θά ὑποκρίνεσαι ὅτι εἶσαι οἰκολογος καί «πράσινος», ἐνῶ ἀπ’ τήν ἄλλη θά διαπιστώσεις ὅτι, ὅταν θίγεται ἡ προσωπική σου ἀπόλαυση, ὅταν κινδυνεύουν τά συμφέροντά σου καί δέν ἱκανοποιοῦνται τά προσωπικά σου πάθη, τότε παραμερίζεις ὅλες τίς οἰκολογικές σου εὐαισθησίες καί βάζεις πάνω ἀπ’ ὅλα τό προσωπικό σου συμφέρον. Τότε βλέπεις ὅτι δέν ὑποχωρεῖς οὔτε στούς Οἰ­κολόγους, οὔτε στά οἰκολογικά προτεινόμενα σχέδια- προϊόντα, οὔτε στίς οἰκο­λογικές παροτρύνσεις κ.λ.π.

-Γιατί;

-Διότι λείπει τό οὐσιαστικό, λείπει τό ὑγιές κί­νητρο. Αὐτό πού κινεῖ τήν ψυχή νά ἀγαπήσει ἀληθινά τήν κτίση εἶναι ἡ ἀγάπη στόν Θεό. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό εἶναι ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία πλημυ­ρίζει τόν ἄνθρωπο ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται, λειτουργιέται, μετανοεῖ καί μελετᾶ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾶ ἀληθινά τόν Θεό τότε ἀγαπᾶ καί ὅλα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, τά σέβεται καί τά τιμᾶ. 

 Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό εἶναι μία οὐράνια μέθη

«Ἄν μεθύσει ὁ ἄνθρωπος πνευματικά μέ τό Οὐράνιο κρασί»παρατηρεῖ ὁ π. Παΐσιος « ἡ ζωή του ἐδῶ στήν γῆ γίνεται μαρτυρική μέ τήν καλή ὅμως ἔννοια. Ἀχρηστεύεται γιά τόν κόσμο, ἀδιαφορεῖ γιά καθετί γήινο καί ὅλα τά «θεωρεῖ σκύβαλα»²... Ἡ Οὐράνια μέθη εἶναι καλή, ἀλλά πρέπει νά εἶναι κανείς συνέχεια ἐκεῖ στό ἀτέλειωτο βαρέλι το οὐράνιο. Εὔχομαι νά βρῆτε τήν παραδεισένια θεία κά­νουλα καί νά πίνετε καί νά μεθᾶτε συνέχεια ἀπό τό παραδεισένιο κρασί»³.

Βλέπετε πόσο ζωντανά καί βιωματικά, μέσα ἀπό τήν καρδιά του ὁμιλεῖ ὁ Γέροντας;

Ἴσως ὅμως θά πεῖτε:

-Αὐτά εἶναι γιά μᾶς γιά τούς κοσμικούς; Μήπως εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς;

-Ὄχι δέν εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς, γιά ὅλους εἶναι. Αὐτή ἡ θεία μέθη, ἡ μέθη τῆς ψυχῆς, ὅπως τήν ὀνο­μάζει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος εἶναι γιά ὅλους. Ὅλοι μποροῦμε νά τήν γευτοῦμε διότι εἴμαστε ὅλοι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί ὅλοι ἔχουμε μέσα στό πνευματικό DNA μας τόν σχεδιασμό- προοπτική-προορισμό νά γίνουμε καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ δηλ. πρό πάντων νά γίνουμε Ἀγάπη (ἀφοῦ «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί»⁴.

  
  συνεχίζεται...

Ἱερομόναχος Σάββας ὁ Ἁγιορείτης

hristospanagia.gr

1.Πάθη καί ἀρετές σελ. 200.

2.Βλ. Φιλιπ. 3, 8.

3.Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Ε΄, Πάθη καί ἀρετές, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2007 Β΄ ἔκδοση, σελ. 208.

4.Α΄ Ἰωαν. 4, 8.