Πνευματικὴ ἀξιοποίησις τοῦ χρόνου
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ
ἀγωνιστὴς πάντα ἔχει στὸ νοῦ του τὴν ἀξιοποίηση τοῦ παρόντος. Ὁ χρόνος
εἶναι πολύτιµος, ὄχι µὲ τὴν ἔννοια ποὺ δίνουν οἱ κοσµικοί, ἀλλὰ γιὰ
περισσότερη προσευχή, γιὰ βαθύτερη περισυλλογή, γιὰ οὐσιαστικότερη
µετάνοια, ἀλλὰ καὶ γιὰ περισσότερη ἔµπρακτη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφούς. Ὁ
ἀγωνιζόµενος κατὰ Θεὸν θεωρεῖ ἀδιανόητο νὰ περνάει ὁ χρόνος του χωρὶς νὰ
κάνει κάτι τὸ πνευµατικό.
Καὶ ὅταν ἀκόµα
βρίσκεται µακριὰ ἀπὸ τὸν τόπο τῆς µόνιµης κατοικίας του, προσπαθεῖ τὰ
ἴδια νὰ κάνει. Καὶ ὅταν εἶναι ἐπιφορτισµένος µὲ κάποιο ἔργο, δὲν
ἐγκαταλείπει τὸ πρόγραµµά του, τὶς καλές του συνήθειες καὶ τὸν
πνευµατικό του ἀγώνα.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ
ἁγιορείτης ἀξιοποιοῦσε τὸ παρὸν µὲ τὸν καλύτερο τρόπο. ∆ὲν εἶχε ποτὲ
διακοπὴ στὸ ἔργο του. Εἶχε ἐλάχιστες βιοτικὲς ἀπασχολήσεις, γιὰ νὰ
µπορεῖ νὰ ἀξιοποιεῖ τὸ χρόνο του πνευµατικά. Τὸ ἴδιο ζητοῦσε καὶ ἀπὸ
τοὺς ἄλλους, ἰδίως τοὺς µοναχούς, οἱ ὁποῖοι πολλὲς φορὲς
δραστηριοποιοῦνται γιὰ τὸ χτίσιµο ἢ τὴ συντήρηση καὶ ἀναπαλαίωση τοῦ
µοναστηριοῦ τους καὶ µάλιστα µὲ τρόπο περίτεχνο, προκειµένου νὰ
εὐχαριστιοῦνται οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐπισκέπτες τους νὰ
ἐντυπωσιάζουν. Ὁ ἅγιος Παΐσιος δὲν τὰ ἤθελε αὐτά. Περιοριζόταν στὰ
ἀναγκαῖα καὶ ταπεινά, ποὺ ἤθελαν λίγο χρόνο καὶ ἀπέφευγε τὰ πολυτελῆ καὶ
ἀριστοκρατικά. Ταπεινὸ ἦταν τὸ µοναστήρι στὸ Στόµιο Κονίτσης, ταπεινὸ
ἦταν τὸ κελὶ τῶν ἁγίων Γαλακτίωνος καὶ Ἐπιστήµης στὸ Σινᾶ, ταπεινὰ ἦταν
τὰ κελιὰ τοῦ Τιµίου Σταυροῦ καὶ τῆς Παναγούδας στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀλλὰ καὶ ὁ
τάφος του στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴ Σουρωτὴ
ταπεινὸς εἶναι, ποὺ ἔγινε σύµφωνα µὲ τὶς ὁδηγίες του.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος
δὲν συµφωνοῦσε νὰ εἶναι τὰ µοναστήρια πολὺ περιποιηµένα καὶ
ἀνθοστόλιστα. Ἤθελε οἱ µοναχοὶ νὰ ἀσχολοῦνται λίγο µὲ τὰ ἐξωτερικὰ καὶ
πολὺ µὲ τὰ ἐσωτερικά. Κάποτε εἶχε πάει σ ἕνα γυναικεῖο µοναστήρι ὅπου
ὑπῆρχαν πολλὲς γλάστρες µὲ λουλούδια. Αὐτὸ τὸν ἐνόχλησε καὶ ἄρχισε νὰ
τὶς µετακινεῖ καὶ νὰ τὶς σπάει, λέγοντας στὶς ἀδελφὲς ὅτι οἱ πολλὲς
γλάστρες θέλουν πολλὴ περιποίηση καὶ πολὺ πότισµα καὶ ἄρα πολὺ χρόνο,
τὴν ὥρα ποὺ ὁ κόσµος ἔχει ἀνάγκη τὴν προσευχή τους. Μιὰ ἄλλη φορά πῆγε
σὲ ἕνα ἄλλο µοναστήρι καὶ τοῦ πρόσφεραν καφὲ µὲ ἕνα δίσκο ποὺ εἶχε
κάποιο κέντηµα. Ὁ γέροντας πῆρε στὰ χέρια του τὸν καφὲ καὶ
προσποιούµενος ὅτι τοῦ τρέµει τὸ χέρι, τὸν ἔχυσε πάνω στὸ κέντηµα, γιὰ
νὰ τονίσει στὶς ἀδελφὲς ὅτι δὲν χρειάζονται τέτοιες ὀµορφιές.
Τὸ παράδειγµα τοῦ
ἁγίου Παϊσίου σχετικὰ µὲ τὴν ἀξιοποίηση τοῦ χρόνου εἶναι χρήσιµο στοὺς
χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι πολλὲς φορὲς παρασύρονται ἀπὸ τὶς συνήθειες καὶ
τὴ νοοτροπία τοῦ κόσµου καὶ δὲν ἔχουν ἐλεύθερο χρόνο νὰ ἀσχολοῦνται µὲ
τὰ πνευµατικὰ καὶ ψυχωφελῆ.
Ορθόδοξος Τύπος, 24/6/2016
http://thriskeftika.blogspot.gr/2016/06/blog-post_881.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου