Ἕνας ἰδιότυπος διωγμός

     Ζούμε σ΄ένα κλίμα απίστευτης σύγχυσης, αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Έχει κανείς την αίσθηση ότι γύρω μας όλα γκρεμίζονται. Ζούμε σε μια άλλης μορφής ανθρώπινη κοινωνία. ΄Ονειρα απόμακρα οι αναμνήσεις των  όμορφων παιδικών μας χρόνων.

Επιδοθήκαμε στο κυνήγι των υλικών αγαθών, του πλούτου και των ανέσεων. Περιφρονήσαμε την αρετή της ολιγάρκειας. Γίναμε πλουσιώτεροι, αποκτήσαμε αγαθά που φάνταζαν απλησίαστα. Εξελιχθήκαμε, πετάξαμε στα άστρα. Κι΄όμως η ευτυχία που κυνηγούσαμε έμεινε άπιαστη. Και όπως λέει ο ποιητής «μπορεί να βλέπεις να γελώ μα στην καρδιά μου κλαίω».

     Κι΄ήταν φυσικό και αναμενόμενο ένα τέτοιο αποτέλεσμα, αφού δεν πιστέψαμε στη φωνή Εκείνου που τόσο ξεκάθαρα τόνισε. «εγώ είμαι το φως, η ζωή, η οδός και  η χαρά του ανθρώπου».

Σήμερα ζούμε μια νύχτα, ένα πυκνό σκοτάδι. Διαπιστώσαμε την αλήθεια:

«Όλοι μας γέλασαν φοβερά

μας σπάσαν της ψυχής τα φτερά

Αυτός  μονάχα  μας μένει φως

Πατέρας κι΄αδελφός,

που τραγουδούσαν παλιά τα παιδιά στο Κατηχητικό Σχολείο.

     ΄Ηταν πάντα και θα είναι για πάντα η μοναδική ελπίδα του ανθρώπου ο Χριστός.

     Κι΄όμως αυτόν τον Χριστό ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν τον δέχεται, δεν τον θέλει, αλλά και τον πολεμά, τον διώκει.

     Η ιστορία του χριστιανισμού είναι ιστορία διωγμών. Μικρός ακόμη βρέθηκε διωγμένος στην Αίγυπτο. Διώχθηκε με πείσμα από τους γραμματείς και φαρισαίους και γενικώτερα την εξουσία της εποχής. Ακόμη και ο τόσο πλούσια ευεργετημένος λαός σε σύντομο διάστημα, κατ΄εντολήν των αρχόντων του, μετέβαλε το «ωσαννά» σε

 «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν». Και όπως ο ίδιος προείπε έτσι κι΄έγινε. «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξωσι». Πράγματι η ζωή των Αποστόλων ήταν ζωή διωγμών.

΄Ολοι τους, χωρίς εξαίρεση διώχθηκαν και είχαν μαρτυρικό τέλος, πλην του ευαγγελιστού Ιωάννου.

     Και προβάλλει εδώ ,το ερώτημα. Γιατί διώχθηκε ο Χριστός και η Εκκλησία Του, και

συνεχίζει δυστυχώς να διώκεται; Γιατί τόση χολή, τόσο μίσος; Ποιά είναι η αιτία; Ο Πιλάτος ομολόγησε : «ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω». Τι λένε οι φερόμενοι ως υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ασχολήθηκαν καθόλου με το θέμα αυτό; Ακούστηκε ποτέ καμμιά διαμαρτυρία από αυτούς που τάχατες πονούν και νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα ακούστηκε κάποιος λόγος,  έγινε καμιά φορά πορεία διαμαρτυρίας υπέρ των αθώων θυμάτων του μίσους των ποικιλώνυμων αδίκων διωκτών;

Αυτοί που σφίγγουν τις γροθιές και διαμαρτύρονται για κάποιες περιπτώσεις αδικίας και τις ανάγουν σε επετείους, γιατί δεν αντέδρασαν ποτέ για τους διωγμούς που υφίστανται οι χριστιανοί όπου γης; Δεν τους ενδιαφέρει προφανώς η αδικία αλλά το ποιος αδικεί και ποιος αδικείται. Διαθέτουν δυστυχώς επιλεκτική ευαισθησία, τι θλιβερό!

Από τη μια ζητούν λευτεριά, ακόμη και για πρόσωπα που βαρύνονται με σοβαρές κατηγορίες, για δολοφονίες και θανάτους, κι΄όμως δεν βρήκαν ούτε μια φορά, ούτε μια λέξη, υπέρ των θυμάτων του πλήθους των Χριστιανών όπου γης.

Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τα πράγματα, θα διαπιστώσουμε πως και σήμερα ο διωγμός κατά των Χριστιανών εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο, σ΄όλο τον κόσμο.

Κλειστές Εκκλησιές, μάσκες μεσ΄τους Ναούς, αποστάσεις, Θεία Κοινωνία απαγόρευση εορτών, απαγόρευση συνάξεων…γάμοι  και βαφτίσεις δεν ακούγονται κηδείες χωρίς «τον τελευταίον ασπασμόν», ουσιαστικά σταμάτησε το έργο της Εκκλησίας. Πρόστιμα σε κληρικούς και λαϊκούς. Πρωτόγνωρες εμπειρίες. Στρατευμένα κανάλια και παρουσιαστές, αγωνίζονται ποιος θα φανεί πιο αποτελεσματικός στο έργο που του ανέθεσαν τα αφεντικά τους.

   Πολλοί βρίσκουν  ως δικαιολογία τη δύσκολη κατάσταση που περνούμε. Αλλά ακριβώς για το λόγο τούτο είναι ανάγκη και λύση μοναδική η καταφυγή μας στο Θεό, στην Εκκλησία Του. Ας μας πουν, αφεντικά και ενεργούμενα, όλοι αυτοί που εκφράζονται αρνητικά και πολεμούν την πίστη του Χριστού, ποιό είναι το έγκλημα του Χριστιανισμού; Για ποιά αιτία διώκονται οι πιστοί; Μήπως είναι αυτοί που συγκροτούν παράνομες συμμορίες τρομοκρατών κουκουλοφόρων και επιτίθενται εναντίον ατόμων, αρχών και οργάνων της τάξεως; Μήπως είναι αυτοί που καταστρέφουν ξένες περιουσίες, σπάζοντας βιτρίνες και προβαίνοντας σε κλοπές; Μήπως είναι αυτοί που με τη συμπεριφορά τους και την εν γένει δράση τους καταπατούν το Σύνταγμα του Κράτους; Αυτούς τους ξέρουν και δεν τους πειράζουν ,γιατί φαίνεται  ότι είναι μέρος του συστήματος. ‘Όχι, τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνουν με τους συνεπείς χριστιανούς. Διώκονται γιατί είναι «βαρείς και βλεπόμενοι».Γιατί δεν τους αντέχουν, επειδή η ζωή τους αποτελεί έλεγχο της δικής τους απαράδεκτης παραβατικής  πορείας. Και όπως το φως ενοχλεί αυτούς που έχουν άρρωστα μάτια και το αποστρέφονται, έτσι κι΄αυτοί από την παρουσία των χριστιανών. Τα πάθη και γενικώτερα η αμαρτία  είναι το σκοτάδι που δεν αφήνει να φανεί ο Χριστός. Σ΄ένα στίχο από ποίημα του γερμανού ποιητή Ρίλκε , αναφέρεται σχετικά:

«Θεέ μου σε ανθρώπους που η αμαρτία τους μιαίνει,

Κρυμμένη η θεότης σου θα μένει…»

Αιώνες πριν ο λόγος του θεού τονίζει πως οι ασεβείς συνωμοτούν κατά των δικαίων λέγοντας: «Δεύτε και αποκτείνωμεν Αυτόν ,ότι δύσχρηστος ημίν εστίν..»

Εμπρός να τον ξεκάνουμε γιατί δεν είναι του χεριού μας,ο Χριστός και κατ΄ακολουθίαν οι πιστοί χριστιανοί.

Να γιατί διώκεται ο Χριστιανισμός.

Και να φαντασθεί κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί φωνάζουν  και υποστηρίζουν  τον σεβασμό στη διαφορετικότητα. Πόσο  αλήθεια γίνονται θλίβεροί και τραγικά ασυνεπείς!

Οι πραγματικοί χριστιανοί δεν είναι του χεριού ενός συστήματος και των ανθρώπων του, που υπηρετούν το ψέμα και το μίσος. Και  θα μπορούσαμε κάπως να καταλάβουμε τη θέση των διωκτών εκείνων που ζουν σε χώρες στις οποίες είναι άγνωστος ακόμα ο Χριστός. Όταν  όμως ο διωγμός συμβαίνει σε μια χώρα σαν την δική μας, την ορθόδοξη Ελλάδα, με μοναδικό Σύνταγμα, που προτάσσεται σ΄αυτό η πίστη του λαού της στην «Αγία και ομοούσιο και αδιαίρετη Τριάδα», εκεί είναι κανείς να απορεί και να γεμίζει θλίψη η ψυχή του. Μια Ελλάδα που, κατά την διακηρυγμένη πίστη των Αγωνιστών του 1821,οφείλει τη λευτεριά της στον Σωτήρα Χριστό! Μια Ελλάδα που δήλωνε κατηγορηματικά δια στόματος Σαριπόλου, στη Β΄Εθνοσύνέλευση το 1864 ότι «εσώθημεν δια της Εκκλησίας», δηλαδή χάρη στην πίστη μας στο Χριστό. Σε μια τέτοια Ελλάδα ,ακόμη και η αδιάφορη στάση μας αποτελεί κορυφαία αχαριστία, παραλογισμό, ύβρη  κυριολεκτικά, με την αρχαία σημασία της λέξης. Θεωρώ απαραίτητη και  την αναφορά στο Τάμα του Έθνους. Και τούτο γιατί πιστεύω πως τα  εμπόδια που προβλήθηκαν ως τώρα και ίσως  προβληθούν  και μετά, έχουν να κάνουν με τον ιδιότυπο διωγμό της Ορθοδοξίας μας στην Ελλάδα. Εφέτος η Πατρίδα μας γιορτάζει τα 200 χρόνια από την ηρωική, μοναδική Ελληνική Επανάσταση. Πέρα από τις όποιες εκδηλώσεις προγραμματίστηκαν, θα ήταν πράξη ευθύνης και τιμής η ανάληψη από μέρους της Εκκλησίας μιας σταυροφορίας για την πραγμάτωση του ιερού Τάματος του Έθνους. Αυτό μας επιβάλλει και το φιλότιμο το ελληνικό για όσα χρωστάμε ως Έθνος στο Χριστό. Οι άλλες εκδηλώσεις θα ξεχαστούν. Η ανέγερση όμως του Ναού θα μείνει για να θυμίζει στις επερχόμενες γενεές τη μεγάλη και σωτήρια αλήθεια: «Μακάριον το έθνος  ου (του οποίου ) ο Θεός (είναι) βοηθός»

Μια τέτοια ενέργεια θα δικαιώσει τη θυσία των αγωνιστών και θα αισθανθούν ανάπαυση οι ψυχές τους.

Σεβασμιότατοι ευαισθητοποιηθείτε Εσείς, αφού η πολιτική εξουσία εξαντλεί την ευαισθησία της στην παραχώρηση γης και οικονομικής ενίσχυσης για την ανέγερση τζαμιού, όταν μάλιστα  προκλητικά το μοναδικό ορθόδοξο μνημείο ,η Αγιά  Σοφιά, μεταβάλλεται σε τζαμί!

Αρκετά καπηλευτήκαμε τα κόκκαλα των Ελλήνων τα Ιερά           .

Καιρός να κάνουμε το χρέος μας προς αυτά.

Στον αγώνα του 1821 ο κλήρος μπήκε μπροστά.

Και τώρα και πάντα ο λαός –και ο Θεός- τον θέλει μπροστά.

 Αντώνιος  Ι. Βασιλειάδης

θεολόγος