Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ...
Παράλληλα μέ τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη, θά πρέπει οἱ σύζυγοι, ἄνδρες καί γυναῖκες- προπάντων οἱ ἄνδρες- νά καλλιεργοῦν τήν ἐπιείκεια, τήν ὑπομονή, τήν ἀνεκτικότητα, τήν καλωσύνη πρός τό «ἕτερον ἥμισυ». Τί μεγάλη εὐλογία νά εἶναι ἐπιεικεῖς καί ἥμεροι ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλο πάντοτε!
Ἡ ἀνοχή καί ἡ ἡρεμία μπροστά στά λάθη τοῦ ἄλλου προκύπτει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλο. «Νὰ ἀνεχόμαστε, λέει ὁ ἅγιος (Ἀπόστολος Παῦλος), ὁ ἕνας τὸν ἄλλο μὲ ἀγάπη. Πῶς εἶναι δυνατὸν», παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «νὰ ἀνέχεσαι, ἂν εἶσαι ὀργίλος καὶ κακόγλωσσος; Πὲς τὸν τρόπο: Μὲ ἀγάπη. Ἂν δὲν ἀνέχεσαι τὸν πλησίον, πῶς θὰ σὲ ἀνεχθεῖ ὁ Θεός; Ἂν σὺ δὲν ὑποφέρεις αὐτὸν πού εἶναι σύνδουλός σου, πῶς θὰ σὲ ἀνεχθεῖ ἐσένα ὁ Κύριος;»[1]
Οἱ γυναῖκες ἐπίσης θά πρέπει νά εἶναι εἰρηνικές καί ἀφοσιωμένες στούς ἄνδρες τους.
Ἡ μεγάλη ἀγάπη τῆς γυναίκας πρός τόν ἄνδρα καί τό ἀντίστροφο, τούς κάνει νά μήν χάνουν ποτέ τήν εἰρήνη καί τήν καλή τους διάθεση.
«Δὲν ὑπάρχει τίποτε, τίποτε πολυτιμότερο», παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ἀπὸ τὸ νὰ ἀγαπιέται κανεὶς τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν γυναίκα του καὶ νὰ τὴν ἀγαπάει»[2].
Ἡ ἀφοσίωση τῆς γυναίκας στόν ἄνδρα δέν καταργεῖ τήν ἀγάπη της πρός τόν Θεό καί τήν ἀκόμη μεγαλύτερη ἀφοσίωσή της σ΄ Αὐτόν. Πάντοτε οἱ πράξεις της θά πρέπει νά εἶναι σύμφωνες μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Παρ’ ὅλη τήν ἀφοσίωσή της στόν ἄνδρα, ποτέ δέν συμπράττει μαζί του στήν ἁμαρτία. Καλεῖται νά τόν στηρίζει καί νά τόν βοηθεῖ μόνο σ’ αὐτά, πού εἶναι σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό λέει ἡ Ἁγία Γραφή ὅτι ἐπλάσθηκε ἡ Εὔα «βοηθός κατ’ αὐτόν» (γιά τόν Ἀδάμ), ὥστε νά ἐπιτελεῖ ὁ Ἀδάμ εὐκολώτερα τό ἔργο του μπροστά στόν Θεό.
Ἡ οἰκογένεια παραβάλλεται, ἀπό τόν ἱερό Πατέρα Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, μέ πλοῖο. Ὁ διαπληκτισμός τοῦ ἄντρα με τήν γυναῖκα, μές τήν οἰκογένεια, μοιάζει μέ τόν διαπληκτισμό τοῦ κυβερνήτη μέ τόν πηδαλιοῦχο... Τή στιγμή μάλιστα πού τό πλοῖο θαλασσοδέρνεται...
Ἡ διχόνοια τῶν γονέων ἐπηρεάζει δυσμενῶς ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογένειας. «Ὅταν οἱ κυβερνῆτες τῶν πλοίων κάνουν στάση», λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «συμμετέχουν στίς θλιβερές συνέπειες καί οἱ συνταξιδιῶτες».
Ὅταν εἶναι τό πλοῖο ἀκυβέρνητο, ἀφοῦ τσακώνεται ὁ καπετάνιος μέ τούς ναῦτες ἤ μέ τόν τιμονιέρη, ἑπόμενο εἶναι νά βυθιστεῖ· καί μαζί μ’ αὐτό νά βυθιστοῦν καί ὅλοι ὅσοι εἶναι μέσα σ’ αὐτό.
Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τήν οἰκογένεια, στήν ὁποία ὑπάρχει διχόνοια ἀνάμεσα στόν ἄντρα καί στήν γυναῖκα. Τά παιδιά τότε, ἐπίσης ταλαιπωροῦνται, καθώς καί ὅλα τά ὑπόλοιπα μέλη τῆς οἰκογένειας.
«Τίποτε δὲν εἶναι πικρότερο», παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «ἀπὸ τὴν μάχη ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸν ἄνδρα ἐνάντια στὴν γυναίκα. Γιατί εἶναι πικρές, πραγματικά, οἱ μάχες ποὺ γίνονται ἀνάμεσα σὲ πρόσωπα ποὺ ἀγαπιοῦνται, καὶ δείχνουν ὅτι, ὅταν κανεὶς διχάζεται μὲ τὸ ἴδιο του τὸ μέλος, ὅπως λέγεται, αὐτὸ πρέπει νὰ προκαλεῖται ἀπὸ μεγάλη πικρία. Τὸ μέρος (τό καθῆκον), λοιπόν, τῶν ἀνδρῶν εἶναι νὰ ἀγαποῦν καὶ τῶν γυναικῶν νὰ ὑποχωροῦν. Ἐὰν λοιπὸν καθένας συνεισφέρει τὸ δικό του μέρος, ὅλα θὰ εἶναι στερεά. Καὶ ἡ γυναίκα (τότε) γίνεται φιλικὴ καὶ ἀγαπιέται»[3].
Τό νά ὑπάρχει διαμάχη ἀνάμεσα στούς συζύγους, πού ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ἕνας ἄνθρωπος (ὁπότε ὁ καθένας εἶναι κομμάτι τοῦ ἄλλου) καί ἀγαποῦν σωστά τόν Χριστό, εἶναι κάτι τό τελείως ἀδικαιολόγητο.
Κι ὅμως ἡ ἐποχή μας εἶναι τόσο ἀλλοτριωμένη, ὥστε θεωρεῖ ἀναμενόμενο, κανονικό καί νόμιμο τό νά «τσακώνονται» οἱ σύζυγοι.
Ἔχουμε δυστυχῶς ἀποδεχθεῖ τήν ἀρρώστια σάν κάτι τό φυσιολογικό.
Ἄν ὁ ἄνδρας ἀγαπᾶ πάντα τήν γυναίκα του, ἀνεξάρτητα τοῦ πῶς αὐτή τοῦ φέρεται (σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου) καί ἀπ’ τήν ἄλλη πλευρά ἡ γυναίκα ὑπακούει στόν ἄνδρα της, ὅταν βεβαίως αὐτό πού τῆς ζητιέται εἶναι σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ (σύμφωνα πάλι μέ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου), τότε ἡ οἰκογενειακή εἰρήνη εἶναι ἀπαρασάλευτη (στερεωμένη γερά) σ’ αὐτήν τήν οἰκογένεια.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://Hristospanagia3.blogspot.com
[1] Πρός Ἐφεσίους, Ὁμιλία 9, PG 62, 72
[2] Βλ. Εἰς Πράξεις, Ὁμιλία 49, ΕΠΕ, τ. 16Β, σ. 124.
[3] Πρός Κολoσσαεῖς, Ὁμιλία 10, PG 62, 365-366. Μὴ μάχεσθε· οὐδὲν γὰρ οὕτως τῆς μάχης ταύτης πικρότερον, ὅταν παρὰ ἀνδρὸς πρὸς γυναῖκα γίνηται. Αἱ γὰρ πρὸς τὰ φιλούμενα πρόσωπα γινόμεναι μάχαι, αὗται πικραί· καὶ δείκνυσιν ὅτι ἀπὸ πολλῆς πικρίας τοῦτο γίνεται, ὅταν πρὸς τὸ μέλος αὑτοῦ, φησὶ, τὶς διαστασιάζῃ. Τὸ μὲν οὖν ἀγαπᾷν τῶν ἀνδρῶν ἐστι, τὸ δὲ εἴκειν ἐκείνων.Ἐὰν οὖν ἕκαστος τὸ ἑαυτοῦ εἰσενέγκῃ, ἕστηκε πάντα βέβαια. Ἀπὸ μὲν γὰρ τοῦ ἀγαπᾶσθαι γίνεται καὶ ἡ γυνὴ φιλική· ἀπὸ δὲ τοῦ ὑποτάσσεσθαι ὁ ἀνὴρ ἐπιεικής. Ὅρα δὲ ὅτι καὶ ἐν τῇ φύσει οὕτω κατεσκεύασται, ὥστε τὸν μὲν φιλεῖν, τὴν δὲ ὑπακούειν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου