Ἡ Ὀρθοδοξία μας. Κεφάλαιο 6ο Ἡ ἀνόρθωση . Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας 

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος  

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

Κεφ.6ον Ἡ ἀνόρθωση

Ἡ πτώση ἔχει τήν αἰτία της στήν προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου·  ὅμως ἡ ἀνόρθωση ὀφείλεται στήν πρωτοβουλία τοῦ Θεοῦ, πού δέν ἐγκαταλείπει ποτέ τόν ἄνθρωπο.

α) Τό πρωτευαγγέλιο (σελ.125-127)

Πολλοί ἄνθρωποι βλέπουν τά γεγονότα πού ἀκολούθησαν τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου σάν αὐστηρές τιμωρίες τοῦ Θεοῦ, σάν ὁ Θεός νά ἔπαυσε νά εἶναι στοργικός Πατέρας. Ὁ Θεός ὅμως εἶναι πάντοτε ὁ στοργικός πατέρας γιά τόν ἄνθρωπο.
Αὐτήν ἀκριβως τή στοργή βλέπουμε νά ἐκδηλώνεται ταυτόχρονα μέ τήν ἐπιβολή τῆς τιμωρίας.  Τό μέλλον τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι ὁ θάνατος, ἀλλά ἡ ζωή.
 Μιά μέρα ὁ ἀπόγονος τῆς γυναικός, ὁ Χριστός, θά συντρίψει τήν κεφαλή τοῦ «ὄφεως» (Γέν. γ΄ 15), ἐνῶ ὁ διάβολος θά ριφθεῖ «εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός καί τοῦ θείου» (Ἀποκ. κ΄10).  Τά δύο γεγονότα ἀναφέρονται μαζί καί δέν πρέπει νά ἀπομονώνονται· ὁ θάνατος εἶναι ἁπλό ἐπεισόδιο στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ·  προορίζεται νά ριφθεῖ «εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός» μαζί μέ τόν Ἄδη (Ἀποκ. κ΄ 14), προκειμένου νά βασιλεύσει ἡ ζωή!
Γιά νά πραγματοποιηθοῦν ὅμως αὐτά, ἔπρεπε προηγουμένως νά θεραπευθεῖ ἡ ἴδια ἡ φύση τοῦ ἀνθρωπου, πού διαφοροποιήθηκε μέ τήν πτώση. Ἦταν πράγματι βαρειά ἡ κληρονομιά τῶν ἀπογόνων τοῦ πεσμένου ἀνθρώπου· ἡ κληρονομιά τῆς ἀρρωστημένης φύσης, μιᾶς παλαιᾶς, γηρασμένης ρίζας, πού ἡ μοίρα της ἦταν ὁ θάνατος καί ἡ φθορά.
Γιά νά ἐπιτύχει λοιπόν τή σωτηρία ἔχρειάζετο νέα «ρίζα», τή ρίζα ἑνός νέου Ἀδάμ, ὄχι ἐκείνη τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ. Εἶχε  ἀνάγκη ἀπό νέο γενάρχη, πού θά ἐπανέφερε τή φύση τοῦ ἀνθρώπου στό συνέδριο μέ τό Θεό καί θά τόν ἔκανε πάλι μέτοχο τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ.

Ἡ παλαιά ρίζα τοῦ Ἀδάμ τόν κατεδίκασε στή φθορά καί στό θάνατο (Σοφ.Σολ. β΄23-24. Πρβλ.Ψαλμ. μη΄8).  Θά ἔπρεπε λοιπόν νά θεραπευθεῖ ἡ ἴδια ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε μέ τή συμμετοχή του στήν ἀναγεννημένη φύση, νά μπορέσει καί πάλι νά συνδεθῆ μέ τήν πηγή τῆς ζωῆς του, τόν Θεό καί νά ζήσει (Ἰω. γ΄ 36. ιδ΄ 6. Ἰω. ε΄12,20).
Αὐτό δέν μποροῦσε ποτέ νά τό πετύχει μόνος του ὁ ἄνθρωπος, ὁσοδήποτε κι ἄν προσπαθοῦσε. Ὅλες οἱ «τεχνικές» αὐτοσωτηρίας εἶναι καταδικασμένες σέ ἀποτυχία, διότι δέν ξεπερνοῦν τά περιορισμένα πλαίσια τῆς κτιστῆς πραγματικότητας τοῦ ἀνθρώπου καί ἐξουδετερώνονται μέ τό θάνατο.
Ἡ πραγματικότητα αὐτή δέν ἀλλάζει, ὁσοδήποτε δελεαστικές κι ἄν εἶναι οἱ ὑποσχέσεις ἐκείνων πού παρακινοῦν τόν ἄνθρωπο σέ αὐτονομία·  ἐφευρέτης αὐτῶν τῶν παραπλανητικῶν μεθόδων εἶναι ὁ διάβολος (Γέν. γ΄4-7) κι ἐμεῖς ὑφιστάμεθα ἀκόμη τίς συνέπειες τῆς ἐπιπολαιότητας τοῦ προπάτορα Ἀδάμ. Θά ἔπρεπε συνεπῶς ἡ τραγική αὐτή ἐμπερία νά εἶχε συνετίσει τόν ἄνθρωπο.
Ὁ ἄνθρωπος δέν μποροῦσε νά σώσει τόν ἑαυτό του· ὅμως ὁ Θεός τόν ἀγάπησε μέ «ἀγάπη αἰώνιο» (Ἱερ. λη΄3· ἑβρ. κείμενο: λα΄3).  Γι’ αὐτό μαζί μέ την ἔξωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν παράδεισο τοῦ ἐνέβαλε στήν ψυχή ἐλπίδα:
«Θά θέσω ἔχθρα μεταξύ σοῦ καί τῆς γυναικός, μεταξύ τοῦ σπέρματός σου καί μεταξύ τοῦ σπέρματος αὐτῆς.  Αὐτός θά σοῦ συντρίψει τήν κεφαλή καί σύ θά τοῦ συντρίψεις τήν πτέρνα» (Γέν. γ΄ 15).  Αὐτή ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ προσδιορίζει τήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν πτώση στήν ἀνόρθωση καί ὀνομάζεται «πρωτευαγγέλιο».
Ὁ ἀπόγονος τῆς γυναικός θά συντρίψει τό Σατανᾶ καί τά ἔργα του, θά γίνει ὁ νέος γενάρχης. Ὅσοι κατάγονται ἀπό αὐτόν, οἱ «ἀπόγονοι»του, δέν θά βρίσκονται πιό κάτω ἀπό τό βασίλειο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, ἀλλά θά εἰσέλθουν στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θά ἐνδυθοῦν τήν ἀθφαρσία καί ἀθανασία (Α΄ Κορ.ιε΄45-58).

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 125-127

 

anavaseis.blogspot.com