Στά ἐκκλησιαστικά θέματα ὅλες οἱ καταστάσεις δέν εἶναι νά πάρεις θέση. Μπορεῖ νά ἀνέχεται κανείς μία κατάσταση κάνοντας ὑπομονή, ἔως ὅτου δείξει ὁ Θεός τί πρέπει νά κάνει. Ἄλλο εἶναι νά ἀνέχεται κανείς μία κατάσταση καί ἄλλο νά τήν ἀποδέχεται, ἐνῶ δέν πρέπει ».Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Ο Άγιος της καρδιάς μας (ας μου επιτραπεί αυτή η φράση) φωνή εκκλησιαστική και παγκόσμια... Αυτός ήταν (είναι) ο Άγιος Παΐσιος!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δεν έχει καμία έλλειψη. Η μόνη έλλειψη που παρουσιάζεται, είναι από μας τους ίδιους, όταν δεν αντιπροσωπεύουμε σωστά την Εκκλησία, από τον πιο μεγάλο στην ιεραρχία μέχρι τον απλό πιστό. Μπορεί να είναι λίγοι οι εκλεκτοί, όμως αυτό δεν είναι ανησυχητικό. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει. Δεν είναι ναός που κτίζεται με πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο Ίδιος ο Χριστός· “Όποιος πέσει πάνω σ’ αυτόν τον λίθο θα τσακιστεί και σε όποιον πάνω πέσει αυτός ο λίθος θα τον κομματιάσει” (Ματθ. 21, 44). Ο Χριστός ανέχεται σήμερα μια κατάσταση. Ανέχεται και ενεργεί η θεία Χάρις για χάρη του λαού. Μια μπόρα είναι· θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, δεν θα σταθούν. Είδες που αναφέρει το Ευαγγέλιο; “Λυχνάρι μισοσβησμένο δεν θα το φυσήξω. Και καλάμι ραγισμένο δεν θα το αγγίξω” (Ησ. 42, 3· Ματθ. 12, 20). Εμείς οι μοναχοί, αλλά και οι κληρικοί, σκορπούμε αθεΐα, όταν δεν ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Ο κόσμος έχει ανάγκη από τις αρετές μας, όχι από τα χάλια μας. Οι κοσμικοί αφορμή ζητούν, για να δικαιολογήσουν τις αμαρτίες τους. Γι’ αυτό θέλει πολλή προσοχή. Βλέπεις, εμείς δεν μπορούμε να πούμε αυτό που λέει ο Χριστός: “Ποιος από σας μπορεί να Με ελέγξει για κάποια αμαρτία;” (Ιωάν. 8, 46), αλλά “ποιος από σας μπορεί να με ελέγξει για κάποιο σκάνδαλο;”, αυτό πρέπει να μπορούμε να το πούμε. Ο Χριστός το είπε εκείνο, γιατί ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Εμείς είμαστε άνθρωποι. Έχουμε ατέλειες, έχουμε πτώσεις, τέλος πάντων, δεν κάνει να γινόμαστε αιτία να σκανδαλίζεται ο άλλος.«

»Από την άλλη, αν φταίει ένας δεσπότης, ένας παπάς, ένας καλόγερος, δεν φταίει ο Χριστός! Αλλά οι άνθρωποι δεν πάνε ως εκεί. “Αντιπρόσωπος του Χριστού δεν είναι;”, λένε. Ναι, αλλά αναπαύεται ο Χριστός με αυτόν τον “αντιπρόσωπο”; Ή δεν σκέφτονται τι τον περιμένει αυτόν τον “αντιπρόσωπο” στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό μερικοί, που σκανδαλίζονται από μερικά γεγονότα, καταλήγουν να μην πιστεύουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν, οι καημένοι, ότι όπως, αν φταίει ένας χωροφύλακας, δεν φταίει το έθνος, έτσι κι αν φταίει ένας παπάς, δεν φταίει η Εκκλησία.«

»Στα εκκλησιαστικά θέματα όλες οι καταστάσεις δεν είναι να πάρεις θέση. Μπορεί να ανέχεται κανείς μια κατάσταση κάνοντας υπομονή, έως ότου δείξει ο Θεός τι πρέπει να κάνει. Άλλο είναι να ανέχεται κανείς μια κατάσταση και άλλο να την αποδέχεται, ενώ δεν πρέπει. Ύστερα, σε τέτοιες περιπτώσεις, ό,τι έχει να πει κανείς να το πει με σεβασμό, ανδρίκια· όχι να βρίζει και να δημοσιεύει. Να το πει ιδιαιτέρως στο ίδιο το πρόσωπο στο οποίο αφορά το θέμα με πόνο, από αγάπη, για να προσέξει μερικά πράγματα. Δεν είναι ειλικρινής και ευθύς εκείνος που λέει κατά πρόσωπο την αλήθεια, ούτε και εκείνος που τη δημοσιεύει, αλλά εκείνος που έχει αγάπη και αληθινή ζωή και μιλάει με διάκριση, όταν πρέπει, και λέει εκείνα που πρέπει την πρέπουσα ώρα.«

»Εκείνοι που ελέγχουν με αδιακρισία, έχουν πνευματική σκότιση και κακία και βλέπουν τους ανθρώπους δυστυχώς σαν κούτσουρα. Και ενώ τους πελεκάνε αλύπητα, και υποφέρουν οι άνθρωποι, αυτοί χαίρονται για το τετραγώνισμα που τους κάνουν, για τον “κυβισμό”! Οι ελευθερωμένοι όμως άνθρωποι από τα πάθη τους, επειδή δεν έχουν κακία, το κακό το διορθώνουν με καλωσύνη. Αν δουν καμιά φορά κάπου λίγη ακαθαρσία που δεν καθαρίζεται, την σκεπάζουν με καμιά πλάκα, για να μην αηδιάσει ο άλλος που θα την δει.«

»Να προσέχουμε να μη δημιουργούμε θέματα στην Εκκλησία ούτε να μεγαλοποιούμε τις μικρές ανθρώπινες αταξίες που γίνονται, για να μη δημιουργούμε μεγαλύτερο κακό και χαίρεται μετά ο πονηρός. Όποιος για μικρή αταξία ταράσσεται πολύ και ορμάει απότομα με οργή, δήθεν για να την διορθώσει, μοιάζει με ελαφρόμυαλο νεωκόρο που βλέπει να στάζει ένα κερί και ορμάει απότομα, με φόρα, για να το διορθώσει δήθεν, αλλά παίρνει σβάρνα ανθρώπους και μανουάλια και δημιουργεί μεγαλύτερη αταξία την ώρα της λατρείας. Δυστυχώς στην εποχή μας έχουμε πολλούς που ταράσσουν την Μητέρα Εκκλησία.«

»Όσοι από αυτούς είναι μορφωμένοι, έπιασαν το δόγμα με το μυαλό και όχι με το πνεύμα των Αγίων Πατέρων. Όσοι πάλι είναι αγράμματοι, έπιασαν και αυτοί το δόγμα με τα δόντια, γι’ αυτό και “τρίζουν τα δόντια”, όταν συζητούν εκκλησιαστικά θέματα, και έτσι δημιουργείται μεγαλύτερη ζημία στην Εκκλησία από αυτούς, παρά από τους πολέμιους της Ορθοδοξίας μας.«

»Είναι μερικοί, πάλι, που ασχολούνται με την κριτική ο ένας του άλλου· παρακολουθεί ο ένας τον άλλον περισσότερο από τον εαυτό του. Κοιτάζει τι θα πει ή τι θα γράψει ο άλλος, για να τον χτυπήσει κατόπιν αλύπητα, ενώ ο ίδιος, εάν έλεγε ή έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υποστήριζε με πολλές μαρτυρίες από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες. Το κακό που κάνει είναι μεγάλο, γιατί αφ’ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ’ ετέρου δε τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των πιστών. Όσοι δικαιολογούν την κακία τους με τον δήθεν έλεγχο των άλλων και όχι του εαυτού τους ή με το να δημοσιεύουν στον κόσμο εκκλησιαστικές καταστάσεις –ακόμη και πράγματα που δεν λέγονται– προφασιζόμενοι το “πείτε το στη συνάθροιση της Εκκλησίας” (Ματθ. 18, 17), ας κάνουν πρώτα αρχή από την μικρή τους εκκλησία, την οικογένειά τους, την αδελφότητά τους και, αν τους φανεί καλό, τότε ας ρεζιλέψουν και την Μητέρα Εκκλησία. Τα καλά παιδιά, νομίζω, ποτέ δεν κατηγορούν την μάνα τους.«

»Όλοι χρειάζονται στην Εκκλησία. Όσοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σ’ αυτήν· και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως στο σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά, ακόμη και τα πικρά ραδίκια, γιατί το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες, έτσι και στο Σώμα της Εκκλησίας, όλοι είναι απαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε, όχι μόνον τον πνευματικό χαρακτήρα του άλλου, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες που έχει σαν άνθρωπος. Δυστυχώς, μερικοί έχουν παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουν να έχουν όλοι ίδιο πνευματικό χαρακτήρα με τον δικό τους, και όταν κάποιος δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα τους, δηλαδή ή είναι λίγο επιεικής ή λίγο οξύς, αμέσως βγάζουν το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος».

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

(1924–1994)

[ Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου:

Λόγοι Α΄,

«Με πόνο και αγάπη

για τον σύγχρονο άνθρωπο»,

Μέρος 4ο, κεφ. 2ο, §4–§5,

σελ. 318–324.

Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου

«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,

Σουρωτή Θεσσαλονίκης, Μάρτιος 19992.

Επιμέλεια ανάρτησης:

π. Δαμιανός. ]