Δαιμόνιο είναι επίσης και η ταπεινολογία. Το λένε και αίσθημα κατωτερότητος. Η αληθινή ταπείνωση δεν μιλάει, δεν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «είμαι αμαρτωλός, ανάξιος...». Φοβάται ο ταπεινός μήπως με τις ταπεινολογίες πέσει στην κενοδοξία. Η Χάρις του Θεού δεν πλησιάζει εδώ. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Όσο συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε εκουσίως, δεν υπάρχει μέσα μας ταπεινοφροσύνη. Ο ταπεινόφρων, αποστρέφεται με βδελυγμία το δικό του θέλημα, θεωρώντας το ως πεπλανημένο.
Όταν απουσιάζει το φως, όλα είναι σκοτεινά και όταν απουσιάζει η ταπείνωση, όλα τα κατορθώματά μας ειναι άχρηστα.
Η ταπείνωση είναι το ένδυμα της Θεότητας.
Ταπεινόφρων δεν είναι εκείνος που εξευτέλισε τον εαυτόν του, αλλά εκείνος που εξυβρίστηκε από κάποιον και παρόλο αυτό, δεν ελαττώθηκε η αγάπη του γι' αυτόν. Ταπείνωση έχουν, όσοι έχουν καθαρθεί από τα πάθη.
Η ταπεινοφροσύνη είναι ένας ουράνιος ανεμοστρόβιλος, που μπορεί να ανεβάσει την ψυχή από την άβυσσο της αμαρτίας, στα ύψη του ουρανού. Είναι μια Θεϊκή σκέπη, που σκεπάζει τα μάτια μας, για να μην βλέπουμε τα κατορθώματά μας. Σε όποιον έχει ταπεινοφροσύνη, δεν θα βρεις οργή, αντιλογία, μίσος.
Άλλο είναι να είναι ο άνθρωπος ταπεινόφρων, άλλο είναι να αγωνίζεται να γίνει ταπεινός και άλλο είναι να παινεύει τον ταπεινό. Το πρώτο είναι γνώρισμα των τελείων, το δεύτερο εκείνων, που βαδίζουνε τον καλό δρόμο και το τρίτο είναι γνώρισμα, που το έχουνε όλοι οι πιστοί.
Άλλο πράγμα είναι το να υπερηφανεύεται κανείς και άλλο το να μην υπερηφανεύεται, και άλλο το να ταπεινώνεται. Ο πρώτος καθημερινώς κρίνει τους άλλους∙ ο δεύτερος δεν κρίνει τους άλλους, πλήν όμως δεν κατακρίνει και τον εαυτόν του∙ ο δε τρίτος, αν και απηλλαγμένος από την καταδίκη, καταδικάζει ο ίδιος συνεχώς τον εαυτόν του.
Όταν απουσιάζει η ταπείνωση, όλα τα κατορθώματά μας, είναι άχρηστα. Κάθε προσπάθειά μας όταν δεν συνοδεύεται από ταπείνωση, είναι ξένη προς το Θείο θέλημα. Αυτό ας αποτελεί κριτήριο για όλες τις πράξεις μας και για ολόκληρη τη ζωή μας.
Όσοι επιζητούμε την ταπεινοφροσύνη, ας μη παύουμε να εξετάζουμε και να ανακρίνουμε τους εαυτούς μας. Και όταν αισθανθούμε με την καρδιά μας, ανώτερο σε όλα τον πλησίο, τότε είναι κοντά μας το έλεος, (δηλαδή το εκ Θεού δώρο της ταπεινοφροσύνης).
Όταν θλίβεται η κοιλιά ταπεινώνεται η καρδιά. Και όταν η κοιλιά ικανοποιείται, ο νους υπερηφανεύεται. (
Οι ταπεινοί άνθρωποι ζουν συνεχώς με την συναίσθηση και το χρέος των αμαρτιών τους. Όσο περισσότερο αυξάνουν οι δωρεές του Θεού στους ανθρώπους, τόσο περισσότερο ταπεινώνουν τον εαυτόν τους, με την σκέψη, ότι είναι ανάξιοι για ένα τέτοιο πλούτο.
Είναι ακατόρθωτο να προέλθει από το χιόνι φλόγα. Περισσότερο όμως ακατόρθωτο είναι, να βρεθεί ταπείνωσης στους ετερόδοξους, διότι το κατόρθωμα αυτό ανήκει μόνο στους πιστούς και Ορθοδόξους και μάλιστα σε όσους εξ αυτών, έχουν καθαρθεί από τα πάθη.
Η υπερηφάνεια κάνει να ξεχνάμε τις αμαρτίες μας, γιατί η ενθύμησή τους, προκαλεί την ταπεινοφροσύνη.
Όποιος λέει, ότι οσφράνθηκε καλά την ευωδία ενός τέτοιου μύρου (του μύρου της ταπεινώσεως) και συγχρόνως, όταν ακούει επαίνους συγκινείται κάπως η καρδιά του, ή βλέπει ότι δονείται από την δύναμη των επαινετικών λόγων, αυτός, ας μην απατάται, έχει πλανηθεί...
Χωρίς την ταπείνωση, κανείς δεν πρόκειται να εισέλθει στον Θεϊκό Νυμφώνα (Παράδεισο). (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
Μην νομίσεις, ότι επειδή 3 μέρες εγκρατεύτηκες και νήστεψες τρομάζεις μ' αυτό τον σατανά. Να σε κατηγορήσουν και να μην μιλήσεις, να σε βρίσει ο άλλος και να μην μιλήσεις, να σε ταράξει ο άλλος και να υπονείνεις, αυτό είναι το τέλειο και αυτό πειράζει το σατανά. Γιατί αν έχεις όλες τις αρετές, δεν έχεις όμως ταπεινοφροσύνη, τίποτα δεν έκανες. (Όσιος Άνθιμος της Χίου) https://isychastis7.webnode.gr/peri-o...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου