Όσιος Ιάκωβος Επίσκοπος Νισίβεως
Αφού πέρασε αρκετός χρόνος, ο μεγάλος εκείνος και θαυμάσιος βασιλιάς πέθανε με τα στεφάνια της ευσέβειας και τα παιδιά του κληρονόμησαν την ηγεμονία. Τότε ο βασιλιάς των Περσών (Σαβώρης ήταν το όνομά του) περιφρονώντας τα παιδιά ότι τάχα δεν ήταν ικανά όπως ο πατέρας, εξεστράτευσε
εναντίον της Νίσιβις με μεγάλη δύναμη ιππικού και πεζικού. Έφερε επίσης και πάρα πολλούς ελέφαντες. Παρέταξε το στράτευμα για πολιορκία κυκλικά και έστησε πολιορκητικές μηχανές, έχτισε προμαχώνες, έμπηξε βαθιά πασσάλους και περίφραξε σταυρωτά με κλαδιά τα κενά ανάμεσα τους, διέταξε τους στρατιώτες να κάμουν προσχώματα και να οικοδομήσουν πύργους αντίκρυ στους πύργους. Έπειτα ανέβασε εκεί τους τοξότες και τους διέταξε να ρίχνουν βέλη εναντίον εκείνων που στεκόταν πάνω στο τείχος, ενώ άλλους τους διέταξε να σκάβουν τα τείχη από κάτω. Επειδή όμως όλα αυτά αποτύγχαναν, αφανιζόμενα με την προσευχή του θεσπέσιου ανθρώπου, τελικά ο Σαβώρης με την εργασία πολλών χεριών έφραξε το ρεύμα του ποταμού που έτρεχε εκεί κοντά και αφού συγκέντρωσε στο φράγμα μεγάλη ποσότητα νερού, το άφησε απότομα όλο μαζί κατά του τείχους, χρησιμοποιώντας το σαν είδος δυνατής μηχανής. Το τείχος δεν άντεξε στην επιδρομή του νερού, αλλά με την ορμή κατασείσθηκε από τα θεμέλια και γκρεμίστηκε ολόκληρο σ’ εκείνο το μέρος. Αυτοί τότε ξεφώνισαν με την ιδέα ότι ή πόλη έγινε ευάλωτη διότι αγνοούσαν το μεγάλο τείχος εκείνων πού κατοικούσαν μέσα. Όμως ανέβαλαν την επιδρομή, βλέποντας ότι η πόλη έγινε απάτητη από τα νερά. Αφού τραβήχτηκαν λίγο μακρύτερα για να ελαφρώσουν από τον κόπο, αναπαύονταν οι ίδιοι και περιποιούνταν τα άλογα. Εκείνοι πού κατοικούσαν στην πόλη στράφηκαν σε μεγαλύτερες προσευχές, έχοντας μεσολαβητή τον μεγάλο Ιάκωβο, όλοι οι ενήλικοι ανοικοδομούσαν γρήγορα, χωρίς να φροντίζουν ούτε για ομορφιά ούτε για αρμονία, αλλά έθεταν όλα τα υλικά μαζί, όπως τύχαινε, πέτρες και πλίθους και οτιδήποτε τούς έφερνε κάποιος και μέσα σε μια νύχτα προχώρησε το έργο και υψώθηκε τόσο, όσο ήταν αρκετό για να εμποδίσει το δρόμο των αλόγων και το ανέβασμα των ανδρών χωρίς σκάλες. Τότε όλοι ικέτευαν τον άνθρωπο του Θεού να εμφανισθεί πάνω στο τείχος και να χτυπήσει με τις κατάρες τούς εχθρούς. Αυτός πείσθηκε και ανέβηκε και βλέποντας τις πολλές μυριάδες των εχθρών τους, παρακάλεσε τον Θεό να στείλει πάνω τους σύννεφο με σκνίπες και κουνούπια. Αυτός έλεγε και ο Θεός έστελνε, πειθόμενος σ’ αυτόν όπως στον Μωυσή. Οι άνδρες πληγώνονταν από τα θεϊκά βέλη, ενώ τα άλογα και οι ελέφαντες, αφού έσπασαν τα δεσμά, έτρεχαν εδώ και κει διασκορπιζόμενοι και μη μπορώντας να υποφέρουν εκείνα τα τσιμπήματα.
Ο άσεβής λοιπόν βασιλιάς είδε ότι όλες οι μηχανές δεν είχαν ωφελήσει καθόλου, και το ξέσπασμα του ποταμού είχε γίνει ανωφελές (διότι το τείχος που έπεσε ξαναχτίστηκε), και όλο γενικά το στράτευμα ταλαιπωριόταν με τους κόπους και κακοπαθούσε στην ύπαιθρο και από τη θεόσταλτη πληγή είδε επίσης τον θείο άνθρωπο να περπατά πάνω στο τείχος και συμπέρανε ότι αυτός είναι ο βασιλιάς που εποπτεύει το έργο (διότι φαινόταν να φοράει βασιλική πορφύρα και στέμμα), και αγανάκτησε εναντίον εκείνων που τον εξαπάτησαν και τον έπεισαν να εκστρατεύσει, λέγοντας ότι ο βασιλιάς δεν ήταν εκεί. Αφού εξέδωσε γι’ αυτούς την απόφαση του θανάτου, διέλυσε το στράτευμα και έφθασε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο βασίλειό του.
Τέτοια θαύματα είχε κάμει ο Θεός και σ’ αυτόν τον νέο Εζεκία, όχι λιγότερα από εκείνα αλλά και μεγαλύτερα, όπως μού φαίνεται. Διότι το να μη κυριευθεί η πόλη, να και έπεσε το τείχος, ποια υπεροχή του θαύματος αφήνει; Εγώ έκτος άπ’ αυτό θαυμάζω πάρα πολύ και εκείνο, ότι δηλαδή, αν και χρησιμοποίησε κατάρες, δεν ζήτησε να πέσουν αστροπελέκια και κεραυνοί, όπως ακριβώς έκανε ο μεγάλος εκείνος Ηλίας, όταν έφθασε σ’ αυτόν ένας πεντηκόνταρχος με τους πενήντα στρατιώτες. Διότι υπάκουσε τον Κύριο ο όποιος είπε ξεκάθαρα στον Ιάκωβο και στον Ιωάννη που προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο δεν γνωρίζετε από ποιο Πνεύμα γι’ αυτό δεν ζήτησε να τους καταπιεί η γη, ούτε παρακάλεσε να καεί η φάλαγγα, αλλά να πληγωθούν από εκείνα τα ζωύφια και, αφού καταλάβουν τη δύναμη του Θεού, κάποτε έστω και αργά να μάθουν καλύτερα την ευσέβεια.
Τόσο μεγάλη παρρησία είχε ο θείος αυτός άνθρωπος απέναντι στο Θεό τόσο μεγάλη χάρη απολάμβανε από τον ουρανό. Ζώντας έτσι και προοδεύοντας κάθε μέρα στα θεία, τελείωσε αυτήν εδώ τη ζωή με τη μεγαλύτερη δόξα και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Αφού πέρασε καιρός και αυτή εδώ η πόλη παραδόθηκε από τον τότε βασιλιά στην Περσική βασιλεία, όλοι οι κάτοικοι της πόλης έφυγαν, και πήραν μαζί το σώμα του προστάτη, στενοχωρούμενοι βέβαια και θρηνώντας για την μετανάστευση, υμνώντας όμως τη δύναμη του μεγάλου νικητή. Διότι, αν εκείνος δεν πέθαινε, δεν θα υποδουλώνονταν στους βαρβάρους.
ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΚΥΡΡΟΥ
Φιλόθεος Ιστορία
ή
Ασκητική Πολιτεία
4ος Τόμος
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ
(ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ)
https://wra9.blogspot.com/2022/01/blog-post_137.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου