Ἀπόσπασμα 11/5/22
«Μὲ τὸ νὰ κόβει κανεὶς τὸ θέλημά του» λέει ὁ Ἀββᾶς Δωρόθεος, «ἀποκτᾶ τὴν ἀπροσπάθεια. Καὶ ἀπ’αὐτὴν ἔρχεται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ σὲ τέλεια ἀπάθεια. Μπορεῖ σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα νὰ κόψει κανεὶς δέκα θελήματα, καὶ σᾶς λέω πῶς: κάνει ἕνα μικρὸ περίπατο, καὶ βλέπει κάτι καὶ τοῦ λέει ὁ λογισμός, ‘κοίταξε ἐκεῖ’. Καὶ λέει στὸν λογισμό, ‘ ὄχι, δὲν κοιτάζω καθόλου’ καὶ κόβει τὸ θέλημά του καὶ δὲν προσέχει. Πάλι, συναντάει μερικοὺς ποὺ κουβεντιάζουν, καὶ τοῦ λέει ὁ λογισμός: ‘ πὲς κι ἐσὺ αὐτὸ’ καὶ κόβει τὸ θέλημά του καὶ δὲν τὸ λέει. Πάλι, τοῦ λέει ὁ λογισμός: ‘πήγαινε καὶ ρώτησε τὸν μάγειρα τὶ μαγειρεύει’ καὶ δὲν πάει, ἀλλὰ κόβει τὸ θἐλημά του. Βλέπει κάτι καὶ τοῦ λέει ὁ λογισμός: ‘ ρώτησε ποιὸς τὸ ἔφερε’ καὶ κόβει τὸ θέλημά του καὶ δὲν ρωτάει».
Καὶ ἔτσι, κόβοντας συχνὰ-πυκνὰ τὸ θέλημά του, συνηθίζει νὰ τὸ κόβει. Καὶ ἀρχίζοντας ἀπ’ τὰ μικρά, φτάνει νὰ κόβει μὲ ἄνεση καὶ χαρὰ καὶ τὰ μεγάλα. Ἔτσι, καταλήγει νὰ μὴν ἔχει καθόλου θέλημα, ἀλλὰ ὁ,τιδήποτε συμβεῖ τὸν ἀναπαύει, σὰν νὰ γίνεται μὲ τὸ θέλημά του. Καὶ χωρὶς νὰ θέλει ὁ ἴδιος νὰ κάνει τὸ θέλημά του, βρίσκεται πάντοτε νὰ τὸ κάνει, γιατὶ γιὰ ὅποιον δὲν ἔχει δικό του θέλημα, καθετὶ ποὺ γίνεται, εἶναι καὶ δικό του. Καὶ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο φτάνει, ὅπως εἴπαμε, νὰ μὴν ἔχει προσπάθεια, δηλαδὴ προσκόλληση σὲ κάτι. Καὶ ἀπὸ τὴν ἀπροσπάθεια, ἔρχεται εἰς τὴν ἀπάθεια.
Τῷ δὲ Θεῷ ἡμῶν δόξα πάντοτε νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου