Ὁ Θεός μᾶς στερεῖ τά στοιχειώδη, γιά νά κυνηγήσουμε τά οὐράνια, τά οὐσιαστικά, πού θά μείνουν γιά πάντα

Ἔρχονται ἀγωνιωδῶς μητέρες καί μοῦ λένε:

- Πάτερ τό παιδί μου δέν ἔχει δουλειά…

- Τό παιδί σου δέν ἔχει δουλειά; Τό παιδί σου ἦρθε ποτέ στήν Ἐκκλησία νά πεῖ ἕνα «εὐχαριστῶ» στόν Θεό;

- Ὄχι, τήν Κυριακή τό πρωί κοιμᾶται..

- Πῆγε ποτέ του νά ἐξομολογηθεῖ;

- Τέτοια πράγματα πάτερ…

Ἡ δουλειά μᾶς νοιάζει ὅμως, βλέπετε; Καί ἐμεῖς πού πᾶμε στήν Ἐκκλησία, δέν ἀγωνιοῦμε γιατί τό παιδί μας ἔχει φύγει ἀπό τόν Θεό, ἀλλά γιατί δέν μπορεῖ νά ζήσει αὐτόνομα.

Βλέπετε; Νάτο, αὐτό πού σᾶς εἶπα, τό ζοῦμε καί ἐμεῖς. Γιατί αὐτό θέλουμε. Θέλουμε δουλειά χωρίς τόν Θεό. Θέλουμε νά ζήσουμε.. θέλουμε δουλειά. Δέν θέλουμε τόν Θεό.

Θέλουμε τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τά θέλουμε γιά νά ζήσουμε μόνοι μας χωρίς τόν Θεό, νά μήν παρεμβαίνει ὁ Θεός στή ζωή μας. Νά μήν ἀλλάξουμε τή ζωή μας. Ἁπλῶς θέλουμε νά τρῶμε καί νά κοιμόμαστε.

Καί ὁ Θεός μᾶς τά στερεῖ αὐτά τά στοιχειώδη, ἀκριβῶς γιά νά κυνηγήσουμε τά οὐράνια, τά οὐσιαστικά, πού θά μείνουν γιά πάντα. Νά ξεκολλήσουμε ἀπό αὐτά τά προσωρινά.