Ἄν ὅ,τι κάνουμε, δέν τό κάνουμε γιά τόν Χριστό, εἶναι ἁμαρτία...

❈ Ὁ Θεός δέν θά ἐξετάσει τί κάναμε, ἀλλά γιατί τό κάναμε. Αὐτό εἶναι καίριο ἐρώτημα. Μπορεῖ νά μήν κάνεις σχεδόν τίποτα. Νά κάνεις ληστεῖες, φόνους κ.λπ. καί νά πεῖς ἕνα «ἥμαρτον» στό τέλος καί νά πᾶς στόν Παράδεισο καί πρῶτος μάλιστα, ὅπως ὁ ληστής.

Ἤ νά κάνεις πάρα πολλά καλά ἔργα, νά τό γράφουν καί οἱ ἐφημερίδες, νά βάλουν καί ταμπέλες καί μαρμάρινες πλάκες, νά σέ δείξουν καί στά βίντεο καί στίς τηλεοράσεις καί νά εἶναι ὅλα ἁμαρτία, νά εἶσαι γιά τήν κόλαση.

Ξέρετε γιατί; Γιατί δέν τά ἔκανες γιά τόν σωστό λόγο.

Ὁ σωστός λόγος εἶναι ὁ Χριστός. Ἄν ὅ,τι κάνουμε, δέν τό κάνουμε γιά τόν Χριστό, εἶναι ἁμαρτία. Τό Α καί τό Ω, ὁ Χριστός. Ἡ αἰτία πού ξεκινᾶμε κάτι, τό Α πρέπει νά εἶναι ὁ Χριστός καί ἀφοῦ τό κάνουμε, τό Ω πρέπει νά εἶναι πάλι ὁ Χριστός, νά τό δώσουμε πάλι πίσω στόν Χριστό. «Τά σά ἐκ τῶν σῶν».

Ἄν λοιπόν δέν τό μάθει αὐτό τό βασικό μάθημα ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ νά φαίνεται καλός, ἀλλά θά εἶναι ἕνας καλός Φαρισαῖος! Οἱ Φαρισαῖοι ἦταν πολύ καλοί, ἀλλά ἦταν γιά τήν κόλαση, γιατί ὅ,τι ἔκαναν, τό ἔκαναν γιά νά τούς δοῦν οἱ ἄνθρωποι, «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις» (Ματθ. 23,5), ὄχι γιά τόν Θεό.

Μπορεῖ νά δώσεις ἕνα ποτήρι νερό καί νά ἀξίζει ὅσο δέν ἀξίζει ἕνα ἵδρυμα πού θά φτιάξει κάποιος ἄλλος, γιατί ἐσύ ἔδωσες τό ποτήρι μέ τό νερό γιατί ἀγαπᾶς τόν Θεό καί ὁ ἄλλος τό ἔκανε γιά νά προβάλλει τόν ἑαυτόν του.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

(Ὁμιλία 10 – 6 – 2009)