Ἕνα ἀδιάβλητο πάθος, μετατρέπεται σέ διαβλητό ὅταν τὸ ὑπὲρ - ἱκανοποιοῦμε...

❈ Ἂν ἕνας δὲν ἐλέγχει τὸ φαγητὸ (ποσότητα καὶ ποιότητα), ἂν δὲν ἐγκρατεύεται (νηστεύει), σιγὰ - σιγὰ ἀποκτάει τὸ πάθος τῆς γαστριμαργίας ἢ τῆς λαιμαργίας ἢ καὶ τὰ δύο. Αὐτὰ τὰ πάθη ἀναπτύχθηκαν διότι δὲν ἤλεγξε τὴν συγκεκριμένη ἁμαρτία. Δηλαδή, ὑποχώρησε μία φορά, ὑποχώρησε δεύτερη, τρίτη κ.λπ. καὶ στὸ τέλος ἔγινε κοιλιόδουλος, γαστρίμαργος, λαίμαργος. Αὐτὸ εἶναι πλέον ἕνα ἐγκατεστημένο πάθος, ἀλλὰ εἶναι κάτι πού δὲν ὑπῆρχε πάντα.

Ξεκίνησε ἀπὸ μεμονωμένες - θὰ λέγαμε - πράξεις ὑποχώρησης στὴν ἁμαρτία. Ἔφαγε ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ δὲν χρειαζότανε νὰ φάει· ἔφαγε περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἔπρεπε.

- Μὰ, θὰ πεῖ κανεὶς, εἶναι ἁμαρτία νὰ τρῶμε;

- Ὄχι δὲν εἶναι ἁμαρτία. Γίνεται, ὅμως, ἁμαρτία ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ὑπὲρ - καλύψεις αὐτὴν τὴν ἀνάγκη: θὰ τὴν καλύψεις παραπάνω ἀπ’ ὅσο χρειάζεται.

Ἕνα ἀδιάβλητο (ἀνένοχο) πάθος, λένε οἱ Πατέρες, ὅπως εἶναι ἡ πείνα, μετατρέπεται σέ διαβλητό (ἔνοχο), ὅταν τὸ ὑπὲρ - ἱκανοποιοῦμε, δηλαδὴ ὅταν τὸ ἱκανοποιοῦμε περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀπαιτεῖται ἀπὸ τὶς ἀνάγκες μας.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης