Θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑπακοή

❈ Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἔχει καί τήν ἐλάχιστη ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτόν του, στήν δύναμή του καί στήν πνευματική ἐργασία πού κάνει, στήν ἄσκησή του, δέν μπορεῖ νά ἔρθει ὁ Θεός, ἐμποδίζει τόν Θεό νά τόν βοηθήσει. Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ἐγωισμός, ὑπερηφάνεια καί ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτόν μας, ἐκεῖ δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει ὁ Θεός.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ταπεινωθεῖ γνήσια καί πεῖ: «δέν μπορῶ πλέον, εἶμαι στά ὅριά μου, παραιτοῦμαι, δέν μπορῶ νά κάνω τίποτα, δέν μπορῶ νά τηρήσω τίς ἐντολές, δέν μπορῶ νά πάω στόν Θεό», ὅταν ἀπελπιστεῖ τελείως ἀπό τόν ἑαυτό του, τότε ἀνοίγεται ὁ δρόμος γιά τόν Θεό, τότε ἀνοίγεται ἡ πόρτα ἀπό τήν ὁποία θά μπεῖ ὁ Θεός.

Γι’ αὐτό, ἀληθινή πνευματική πρόοδος εἶναι ἡ ἀληθινή ταπείνωση, ἡ ὁποία ἐκφράζεται στόν ἄνθρωπο ὡς ὑπακοή, ὡς παραίτηση δηλαδή ἀπό τό ἴδιον θέλημα.

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἔχει δικό του θέλημα, τό ὁποῖο τό στήνει μπροστά στόν Θεό καί λέει: «ἐγώ θέλω αὐτό», φανερώνει ἀκριβῶς ὅτι ἔχει αὐτοπεποίθηση, ὅτι ἔχει ἰδέα ὅτι ξέρει, ὅτι μπορεῖ, καί αὐτό βέβαια εἶναι ἐμπόδιο στό νά ἔρθει ὁ Θεός, νά κοινωνήσει καί νά ἑνωθεῖ μ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο.

Γι’ αὐτό θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑπακοή. Δηλαδή, ἕνας πού θέλει νά κάνει πνευματική ζωή, πρέπει νά κόψει τό θέλημά του πλήρως καί τελείως μπροστά στόν Θεό.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία στίς 07 – 02 – 2015)