Περί Ἀπελπισίας

❈ Ποτέ δέν ἀπελπιζόμαστε. Ἡ ἀπελπισία, ξέρουμε ἀπό τούς Ἅγιους Πατέρες, εἶναι τό μεγαλύτερο ὅπλο του Διαβόλου. Προσπαθεῖ νά μᾶς ρίξει σέ ἀπελπισία. Εἶναι ἁμαρτία. Γιατί; Γιατί οὐσιαστικά ἡ ἀπελπισία εἶναι βλασφημία ἀπέναντι στόν Θεό. Εἶναι σάν νά λές:

- Πλέον ὁ Θεός δέν μέ βοηθάει, ἄρα δέν μ’ ἀγαπάει.

Ἀλλοίμονο! Ἴσα - ἴσα πού μᾶς βοηθάει πάρα πολύ καί ὅταν νομίζουμε ὅτι δέν μᾶς βοηθάει, τότε μᾶς βοηθάει ἀκόμα περισσότερο.

Ὑπάρχει μία ὡραία ἱστορία μέ κάποιον πού εἶχε δυσκολίες καί εἶδε ἕνα ὄνειρο ὅπου ἔβλεπε δίπλα του τά βήματα τοῦ Χριστοῦ. Στίς πιό δύσκολες ὅμως στιγμές ἔβλεπε μόνο ἕνα ζευγάρι ποδιῶν, ὄχι δύο ὅπως συνήθως καί λέει:

- Χριστέ μου, καλά στήν πιό δύσκολη περίσταση μέ ἐγκατέλειψες;

- Ὄχι, τοῦ λέει ὁ Χριστός, τότε σέ εἶχα πάρει στήν ἀγκαλιά Μου!

Γι’ αὐτό ἔβλεπε μόνο δύο ἴχνη. Ἔτσι εἶναι ὁ Χριστός μας.

Γι’ αὐτό ποτέ ἀπελπισία, γιατί ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τοῦ Διαβόλου εἶναι νά μᾶς ἀπελπίσει, νά σοῦ πεῖ: «δέν γίνεται τίποτα, παράτα τα». Τότε πού σοῦ λέει «δέν γίνεται τίποτα», τότε νά ἐπιμείνεις καί μετά θά δεῖς πολύ καρπό. Γιατί ὁ Θεός μᾶς δοκιμάζει λίγο καί μᾶς φτάνει κάποτε, θά λέγαμε, στά ὅριά μας, ἔτσι ὥστε νά παραιτηθοῦμε τελείως ἀπό τίς δικές μας δυνάμεις καί τόν ἐγωισμό. Νά μή νομίζουμε ὅτι κάνουμε κάτι μόνοι μας. Θέλει νά φτάσουμε νά ποῦμε:

- Θεέ μου, δέν μπορῶ νά κάνω τίποτα, τελείωσα… Τότε ἔρχεται ὁ Θεός.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 1 – 4 – 2015)