Ὁ θάνατος εἶναι ἔξω ἀπό τήν φύση τοῦ ἀνθρώπου

Ἄν κάθε μέρα σκεφτόμαστε ὅτι πεθαίνουμε, «σήμερα εἶναι ἡ τελευταία μας μέρα», δέν θά ἁμαρτάναμε, γιατί θά λέγαμε:

- Πρέπει νά προσέξω πολύ τουλάχιστον αὐτή τήν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς μου νά μήν ἁμαρτήσω, γιά νά ἔχω κάποια παρρησία στόν Θεό πού θά μέ βρεῖ σέ μιά κατάσταση ἀγῶνος. Ὅταν λοιπόν κανείς σκέφτεται τόν θάνατο καί ζεῖ, ἔτσι ἄς τό ποῦμε, τήν καλή ἀγωνία γιά τό τί λόγο θά δώσει στόν Θεό, τί ἀπολογία θά δώσει, αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν ἁμαρτάνει καί ἀφετέρου δέν ὑποδουλώνεται στίς διάφορες ἡδονές τίς γήινες, τίς σαρκικές, τίς ἐπίγειες, θέλει νά τά ἔχει καλά μέ ὅλους, νά ἔχει συμφιλιωθεῖ, ζητάει συγγνώμη ἀπό ὅλους καί συνεχῶς σηκώνει τήν ψυχή του μέ νήψη, μέ ἐγρήγορση, πρός τόν Θεό καί καλλιεργεῖ τήν ἐλπίδα στόν Θεό.

Βεβαίως, ὁ θάνατος εἶναι κάτι ἀπευκταῖο. Εἶναι κάτι πού δέν τό θέλει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, γιατί ὁ θάνατος εἶναι ἔξω ἀπό τήν φύση τοῦ ἀνθρώπου καί ἔχει μεγίστη δυσκολία ἐκείνη τήν ὥρα ὁ ἄνθρωπος, τήν ὥρα τοῦ θανάτου.

Ἄν ὅμως σ’ ὅλη του τή ζωή ἔχει προετοιμαστεῖ γιά ἐκείνη τήν ὥρα, ἔχει ἀγαπήσει τόν Χριστό, ἔχει συμφιλιωθεῖ μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἔχει ἀποτινάξει τά πάθη του ἤ τουλάχιστον τά ἔχει χαλιναγωγήσει, τότε θά εἶναι πολύ πιό εὔκολα τά πράγματα.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 19 – 8 – 2017)