Γιατί μᾶς κυνηγάει ο πειρασμός;

❈ Ὅταν μᾶς δοῦνε οἱ Δαίμονες νά εἴμαστε μέσα στή χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν μᾶς βρεῖ ὁ Διάβολος νά χαιρόμαστε αὐτά τά μελλοντικά ἀγαθά, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τόν Παράδεισο, ὅταν μᾶς βρεῖ νά σκεφτόμαστε τό πῶς ἔζησε ὁ Χριστός, τό τί ἔκανε γιά μᾶς, τί εἶπε, πῶς μᾶς κήρυξε, πῶς θαυματούργησε, πῶς ἔπαθε, σταυρώθηκε, ἐτάφη, ἀναστήθηκε, ἀναλήφθηκε, δοξάστηκε, πού εἶναι τώρα στά δεξιά τοῦ Πατρός, ὅταν τά σκεφτόμαστε ὅλα αὐτά, τότε δέν ἔχει καμιά δύναμη ὁ Δαίμονας ἐπάνω μας.

Ὅταν σκεφτόμαστε, ὅτι ὅλα εἶναι στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, στό χέρι τοῦ Θεοῦ, τότε πάλι δέν ἔχουν καμία ἐξουσία πάνω μας καί ἔτσι βλέποντας τήν ψυχή ἀσφαλισμένη μέ τέτοιους λογισμούς, γυρίζουν καί φεύγουν καταντροπιασμένοι.

Νά, γιατί συνεχῶς ὁ Χριστιανός πρέπει νά ἔχει μέσα στή μνήμη του τόν Χριστό μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, μέ τή μνήμη τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μέ τή μνήμη τῆς Θείας οἰκονομίας, τοῦ τί ἔκανε ὁ Χριστός γιά τή σωτηρία μας.

Ὅταν γιά παράδειγμα εἶδε τόν Ἰώβ ὁ ἐχθρός τόσο καλά περιφραγμένο μέ τούς ἀγαθούς λογισμούς, μέ τήν προσευχή καί τήν πίστη στή Θεία Πρόνοια, ἀποχώρησε ἀπ’ αὐτόν. Τόν Ἰούδα ὅμως βρίσκοντας γυμνό ἀπό τέτοιες σκέψεις, τόν αἰχμαλώτισε.

Λένε μερικοί, «μέ κυνηγάει ὁ πειρασμός». Γιατί σέ κυνηγάει; Μήπως γιατί ἐσύ δέν κυνηγᾶς τόν Χριστό, δέν ἔχεις τόν νοῦ σου στόν Χριστό; Ὁπότε ὁ Διάβολος σέ ἔχει πάρει ἀπό κοντά, σέ βλέπει πού δειλιάζεις, πού ὁ νοῦς σου δέν εἶναι ἐκεῖ πού πρέπει νά εἶναι καί σέ ἔχει πάρει στό κατόπι, ὅπως λέμε, καί δέν σ’ ἀφήνει σέ ἡσυχία.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 28 – 10 – 2017)