Περί Ἀπιστίας

❈ Λένε μερικοί: «νά κάνει ὁ Θεός ἕνα θαῦμα νά πιστέψω». Μά γίνονται θαύματα. Κάθε μέρα γίνονται θαύματα καί σήμερα. Πρίν λίγες μέρες μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεός καί πήγαμε ἕνα προσκύνημα στήν Παναγία τήν Μαλεβῆ, ἕνα μοναστήρι στήν Πελοπόννησο. Ἐκεῖ ὑπάρχει μία εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία μυροβλύζει. Πολλά χρόνια θαυματουργικά βγάζει μύρο. Εἶχε γίνει ὁλόκληρο θέμα, ἄν εἶναι ὄντως θαῦμα... μήπως δέν εἶναι... οἱ ἄπιστοι ἔλεγαν τά δικά τους καί ἦρθε, ἡ Ἀστυνομία.

Τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, πῆραν σφουγγάρια, κουβάδες, ἀπορρυπαντικά, ἔπλυναν τήν εἰκόνα, τήν ξαναέπλυναν, τήν στέγνωσαν, ἔβαλαν καί ἕναν Ἀστυνομικό νά τήν φυλάει, μήν πάει καμιά καλόγρια τήν νύχτα καί βάλει μύρο... Καί τί ἔγινε;

Τήν νύχτα ἡ εἰκόνα ἔβγαλε τόσο μύρο πού ἔτρεξε καί στό πάτωμα, ἔτρεξε μέσα στήν Ἐκκλησία, βγῆκε ἀπό τήν πόρτα καί ἔφτασε μέχρι τά πόδια τοῦ Ἀστυνομικοῦ!

Ὁπότε κατάλαβαν ὅτι δέν εἶναι τέχνασμα τῶν καλογραιῶν, ὅπως ἔλεγαν κάποιοι, ἀλλά ἦταν θαῦμα τοῦ Θεοῦ καί ἔγιναν πολλές θεραπεῖες ἀσθενῶν μ’ αὐτό τό μύρο.

Δέν εἶναι αἰτία τῆς ἀπιστίας, ὅτι δέν ὑπάρχουν θαύματα. Οὔτε ἡ λογική εἶναι αἰτία. Κάποιοι ἰσχυρίζονται: «ἡ λογική μέ ἐμποδίζει νά πιστέψω στόν Θεό». Δέν τούς ἐμποδίζει ἡ λογική. Ἀντίθετα ἡ λογική μᾶς δείχνει τόν Θεό.

Βλέπεις, γιά παράδειγμα, καθώς περπατᾶς στό δάσος ἕνα ρολόι. Εἶναι λογικό νά πεῖς ὅτι αὐτό τό ρολόι ἔγινε τυχαῖα; Ὅτι δηλαδή μετά ἀπό τετράκις ἑκατομμύρια χρόνια μαζεύτηκαν τά μόρια τοῦ πλαστικοῦ, τοῦ γυαλιοῦ, ἔφτιαξαν τό κάλυμμα. Μετά τά μόρια τοῦ σιδήρου ἔφτιαξαν δεῖκτες, ἔφτιαξαν ἀριθμούς, δημιουργήθηκε ὅλο αὐτό, κουρδίστηκε κιόλας μόνο του καί ἄρχισε νά δουλεύει! Εἶναι τρελό! Δέν μπορεῖ νά γίνει ποτέ. Πολύ περισσότερο ἕνα σύμπαν πού δουλεύει πολύ πιό τέλεια ἀπό ἕνα ρολόι δέν εἶναι δυνατόν νά ἔγινε ἀπό μόνο του. Ἡ ἴδια ἡ λογική λέει ὅτι ὑπάρχει πίσω ἀπ’ ὅλο αὐτό τό σύμπαν κάποιος πού τό ἔφτιαξε.

Ἕνα σπίτι λ.χ. θέλει κατασκευαστή. Εἶναι ἀδύνατο νά γίνει μόνο του, νά μαζευτοῦν τά τοῦβλα καί τά τσιμέντα καί νά φτιάξουν σπίτι! Ἀδύνατον! Ὅσο καί νά φυσάει ἀέρας, δέν γίνεται ποτέ. Ἔτσι καί αὐτό τό τεράστιο σύμπαν πού εἶναι πολύ τελειότερο ἀπό τά σπίτια πού φτιάχνει ὁ ἄνθρωπος, δέν μπορεῖ νά ἔγινε μόνο του. Ἀπαιτεῖ κάποιον νοῦ σοφότατο, παντοδύναμο καί ἐπίσης καί καλλιτέχνη, γιατί εἶναι πανέμορφο. Βλέπεις τόν οὐρανό τήν νύχτα καί χαίρεσαι, τίς πεδιάδες, τά λαγκάδια, ὅλα αὐτά τά ὡραῖα πού ἔχουμε στήν γῆ. Ἑπομένως ἡ λογική σέ ὠθεῖ νά πιστέψεις.

❈ - Τί ἐμποδίζει ὅμως τόν ἄνθρωπο νά πιστέψει;

Ἐμποδίζει, ὅπως ἔλεγε ἕνας σοφός Γάλλος ὁ Πασκάλ, ἡ καρδιά. Ὄχι ὁ ἐγκέφαλος. Δηλαδή τά πάθη πού κατοικοῦν στήν καρδιά καί τά ὁποῖα διαμορφώνουν μετά καί τήν ὅλη ζωή μας. Ἀνάλογα μέ τό τί ἔχουμε στήν καρδιά μας, ποιός εἶναι ὁ θησαυρός μας, αὐτός εἶναι καί ὁ Θεός μας, αὐτό εἶναι καί ἡ ζωή μας. Γι’ αὐτό εἶπε καί ὁ Χριστός: «ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σου, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ καρδιά σου» (Ματθ. 6,21). Ὅ,τι δηλαδή ἐσύ ἔχεις ὡς πιό πολύτιμο, ὡς θησαυρό, ἐκεῖ ἔχεις καί τήν καρδιά σου. Ἄν λοιπόν τό πιό πολύτιμο γιά σένα εἶναι ὁ ἑαυτός σου, τό σῶμα σου, ἡ καλοπέρασή σου, αὐτό τό ἔχεις κάνει καί θεό. Ἑπομένως δέν μπορεῖς νά πιστέψεις στόν ἀληθινό Θεό πού λέει ὅτι μπορεῖ νά χρειαστεῖ νά ἀρνηθεῖς καί τό σῶμα σου, νά μισήσεις καί τήν ζωή σου, νά δώσεις καί τήν ζωή σου γιά Μένα. Ποιά ζωή νά δώσουμε; Ἀστεῖα πράγματα. Ἐδῶ δέν δίνουμε οὔτε ἕνα εὐρώ σ’ ἕναν φτωχό, ἕνα λεπτό, ἕνα χαμόγελο, ἕνα συγγνώμη καί θά δώσουμε τήν ζωή μας;

❈ Τί μᾶς ἐμποδίζει; Ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἄρρωστη ἀγάπη πού ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας. Αὐτό εἶναι πού ἐμποδίζει ἕναν ἄνθρωπο νά πιστέψει. Γιατί, ἄν πιστέψει, θά πρέπει νά ἀπαρνηθεῖ αὐτή τήν ἄρρωστη ἀγάπη πού ἔχει στόν ἑαυτό του, τήν ἄρρωστη ἀγάπη πού ἔχει στά ἀργύρια, στά χρήματα, στά κληρονομικά του κτήματα καί νά συγχωρέσει ὅσους τόν ἀδίκησαν. Δέν τό κάνει, ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης στόν ἑαυτό του καί λέει: «ὁ κόσμος θά πεῖ ὅτι εἶμαι χαζός πού δέν διεκδικῶ καί δέν πάω στά δικαστήρια καί τί θά γίνει ἡ οἰκογένειά μου καί τά παιδιά μου κ.λπ.». Ἔχει τήν ἐλπίδα του στά χρήματα καί στά κτήματα καί ὄχι στόν Θεό. Ὁπότε λέει: «Τί νά πῶ τώρα; Καλύτερα νά πῶ ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός», γιατί ἔτσι δικαιολογεῖται καί νά πάει στά δικαστήρια καί νά βρίσει καί νά χτυπήσει, ὅσα κάνει ἕνας ἐμπαθής ἄνθρωπος.

❈ Νά λοιπόν πού μᾶς ἐμποδίζει ἡ καρδιά, ὅπως ἔλεγε ὁ Πασκάλ, δηλαδή οἱ ἄρρωστες ἀγάπες πού ἔχουμε μέσα μας. Καί αὐτές οἱ ἄρρωστες ἀγάπες, πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν δέν ἔχει μετανοήσει, εἶναι τρεῖς. Ἀγαπάει κατεξοχήν τόν ἑαυτό του καί ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη στόν ἑαυτό του, στήν σάρκα του, στό σῶμα του κυρίως, γιατί τήν ψυχή του τήν ἔχει πετάξει ἐντελῶς, ἀγαπάει τά χρήματα, γιατί νομίζει ὅτι μέ τά χρήματα θά στηρίξει τήν καλοπέρασή του. Ἀγαπάει τό καλό ὄνομα, τήν εἰκόνα πρός τά ἔξω, τήν δόξα, τά «μπράβο - μπράβο» τῶν ἀνθρώπων ἤ ἔστω μιά ἀξιοπρέπεια, ὅπως τό λέμε. Ἔχουμε καί τέτοιες ὁρολογίες γιά νά ὡραιοποιοῦμε τά πάθη μας. Ἀγαπάει τήν καλοπέραση, τίς ἡδονές τοῦ σώματος, τό φαγητό κ.λπ. Ὅ,τι δίνει εὐχαρίστηση στίς αἰσθήσεις. Αὐτά λοιπόν εἶναι οἱ αἰτίες τῆς ἀπιστίας.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ομιλία 13 – 5 – 2015)