Περί Κρίσεως

❈ Ὅταν ἐκφέρουμε μιὰ κρίση γιὰ κάτι τὸ κακὸ ποὺ γίνεται ἀπὸ ἕναν ἱερέα, ἀρχιερέα π.χ. κηρύττει αἵρεση, αὐτὸ δὲν εἶναι κατάκριση. Εἶναι μιὰ δίκαιη κρίση.

Κατάκριση εἶναι ὅταν ὑποτιμᾶς τὸ πρόσωπο καὶ δέν μπορεῖς νὰ πεῖς ὅτι τὸ ἀγαπᾶς. Μπαίνει ἐμπάθεια δηλαδὴ στὴν κρίση σου. Ἐνῶ εἶναι ἐντολὴ νὰ κρίνουμε. "Τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνατε" (Ἰωάν. 7,24). Ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐντολὴ νὰ μὴν κατακρίνουμε, νὰ μὴν καταδικάσουμε δηλαδὴ ἐμεῖς κανέναν, γιατί αὐτὸ εἶναι ἔργο του Χριστοῦ.

Ὁ Χριστὸς θὰ πεῖ ποιός θὰ πάει στὴν κόλαση καὶ ποιός δὲν θὰ πάει. Ἐσὺ δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ πεῖς ὅτι, "αὐτὸς θὰ πάει στὴν κόλαση", ἢ "ὁ ἄλλος δὲν θὰ πάει". Αὐτὸ εἶναι του Χριστοῦ. Ἀλλὰ ὀφείλεις νὰ κρίνεις δίκαια καὶ νὰ λὲς, ὅτι "αὐτὸ ποὺ ἔγινε δημόσια ἀπὸ ἕναν ἱερέα, ἀρχιερέα, αὐτὸ εἶναι λάθος".

Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε, νὰ τὸ καταγγέλλουμε τὸ κακό, νὰ τὸ ἐλέγχουμε τὸ κακό. Τὸ κακό! (ὄχι τὸν ἁμαρτωλὸ). Καὶ φυσικὰ ἐλέγχεται ἔμμεσα καὶ αὐτὸς ποὺ πράττει τὸ κακό, ἀλλὰ γιὰ τὸ συγκεκριμένο σφάλμα ἐμεῖς δὲν τὸν καταδικάζουμε στὴν κόλαση, δὲν τὸν κατακρίνουμε.

Ὁ Θεὸς θὰ τὸν κρίνει καὶ θὰ τὸν κατακρίνει ἢ θὰ τὸν δικαιώσει ἐὰν μετανοήσει. Ὀφείλουμε ὅμως τὸ κακὸ πρᾶγμα ποὺ κάνει, νὰ τὸ καταγγέλλουμε νὰ τὸ ἐλέγχουμε, ὅπως καὶ ὁ Κύριος ἤλεγχε τὸ κακὸ ποὺ ἔκαναν οἱ γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι καὶ τοὺς ὀνόμασε ὑποκριτές.

Ἀντίθετα ἁμαρτία εἶναι ὅταν σιωπᾶς μπροστὰ στὸ κακὸ ποὺ γίνεται. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη ἁμαρτία τῶν Χριστιανῶν σήμερα ποὺ σιωποῦν. Καὶ δὲν ἐλέγχουν τὸ κακό. Γι' αὐτὸ τὸ κακὸ ἔχει ἐξαπλωθεῖ τόσο πολύ.

Αὐτὸ γιὰ νὰ διακρίνουμε ἔτσι τὴν κρίση ἀπὸ τὴν κατάκριση καὶ νὰ μὴν μᾶς μπερδεύουν οἱ Οἰκουμενιστές πού μᾶς λένε:

- Μὴ μιλᾶτε, μὴ λέτε τίποτα, ἀφῆστε τους ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς ἱερεῖς νὰ κάνουν ὅτι θέλουν.

Ὄχι, δὲν εἶναι ἔτσι. Ὀφείλουμε νὰ καταγγείλουμε τὸ κακὸ καὶ νὰ τὸ ἐλέγξουμε.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

[α) Τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ β) "Τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε" - 3 - 3 - 2023)