Σκάνδαλο στὴ Μαδρίτη: Ὁ «διάλογος ἀγάπης» ἔγινε ἀσπασμὸς αἵρεσης.

Να λοιπόν, άλλη μια «στιγμή διαλόγου» — όπως την ονομάζουν όσοι βαριούνται να διαβάσουν τους Ιερούς Κανόνες αλλά ενθουσιάζονται μόλις δουν παπικό άμφιο να γυαλίζει κάτω από τα φώτα ενός καθεδρικού.

Ο Μητροπολίτης Ισπανίας Βησσαρίων, όχι απλώς παρευρέθηκε στην παπική “Θεία Λειτουργία”, αλλά πήρε θέση… θρόνου. Θρόνου, δίπλα στην Τράπεζα των Λατίνων. Όχι στο τέλος του ναού, κάπου διακριτικά — δίπλα στην Τράπεζα. Όπως ακριβώς απαγορεύουν όσοι Πατέρες μάτωσαν για να μας παραδώσουν Πίστη και όχι πανθρησκειακές αγκαλιές.

Διορθώστε το με:

Και για να μη μας πει κανείς ότι «δεν συμμετείχε», ας θυμηθούμε τι λένε οι εσωτερικές πηγές:

– Ο 45ος Κανών των Αγίων Αποστόλων: όποιος κληρικός προσεύχεται με αιρετικό, καθαιρείται.

– Ο 10ος Κανών της Πρωτοδευτέρας: απαγορεύει ακόμη και το να δέχεσαι ευλογία από αιρετικό.

– Ο 33ος της Λαοδικείας: ούτε να μπαίνεις στις συνάξεις τους.

– Και η διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου, όπως ερμηνεύεται από τους Πατέρες και τους κανονολόγους, είναι ξεκάθαρη:

όπου υπάρχει διαστροφή της Πίστεως, οι “τελετές” είναι κενές Χάριτος και δεν λογίζονται ως μυστήρια.

Αυτή η αρχή εφαρμόστηκε αυτολεξεί στους Λατίνους μετά το σχίσμα, γι’ αυτό και η Εκκλησία τους θεωρεί εκτός Ιεράς Παραδόσεως.

Και ο Μητροπολίτης Ισπανίας;

Εκεί, όρθιος, δίπλα στην παπική Τράπεζα (τιμή και δόξα στην «προοδευτικότητα»…), περιμένει την είσοδο των Λατίνων ιερέων, σαν να πρόκειται να αρχίσει κάποια κοινή λειτουργική σύναξη. Μετά το «Πάτερ ημών» απαγγέλλεται από τον παπικό λειτουργό — και ο Βησσαρίων όχι απλώς δεν αποχωρεί (όπως ορίζουν οι Κανόνες), αλλά πλησιάζει και ασπάζεται τους τελούντες τη λατινική λειτουργία.

Ασπασμός.

Μετά των αιρετικών.

Εντός του ναού.

Εν ώρα “μυστηρίου”.

Δεν ξέρω πόσο πιο ξεκάθαρη μπορεί να γίνει μια αντικανονική πράξη. Εκτός αν περιμένουμε να δούμε και συλλειτουργό με σταυροειδή θυμιατό.

Και η κορωνίδα; Στο τέλος, λίγο πριν οι παπικοί αναχωρήσουν, ο Μητροπολίτης πλησιάζει τον παπικό επίσκοπο και τον ασπάζεται — οριστική επισφράγιση όσων οι Κανόνες απαγορεύουν ρητά και κατηγορηματικά εδώ και δεκαπέντε αιώνες.

Αν κάποιος νέος χριστιανός, διαβάζοντας αυτά, ρωτήσει «Μα αφού οι Πατέρες τα απαγορεύουν όλα αυτά, γιατί το κάνει;», τι να απαντήσουμε;

Ότι οι Κανόνες είναι για τις εξετάσεις του Κατηχητικού και όχι για τους κατά τόπους Μητροπολίτες;

Ότι η «αγάπη» αντικαθιστά την Αλήθεια;

Ή ότι η «ειρήνη» απαιτεί να πετάξουμε όσα μας παράδωσαν Άγιοι, Μάρτυρες, Ομολογητές;

Καλό το παραμύθι του «διαλόγου». Μόνο που οι Πατέρες είχαν ξεκαθαρίσει:

Διάλογος υπάρχει όταν συμφωνούμε στην Πίστη. Όχι όταν προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει αίρεση.

Κι εδώ δεν έχουμε διάλογο. Έχουμε σκανδαλισμό, αντικανονικότητα, και μια σταθερή προσπάθεια να παρουσιαστούν οι Λατίνοι ως «εκκλησία» ενώ οι Άγιοι έχουν μιλήσει ξεκάθαρα για το αντίθετο.

Αν κάποιος θέλει να κάνει πολιτιστικές επισκέψεις, ας το κάνει.

Αν κάποιος θέλει να παρευρεθεί σε κοινωνική τελετή, ας το κάνει.

Αλλά να ανεβαίνει θρόνο δίπλα στην λατινική Τράπεζα και να ασπάζεται τους τελούντες το “μυστήριο”; Αυτό δεν λέγεται «ποιμαντική».

Λέγεται διολίσθηση. Και, για να μιλήσουμε ανθρώπινα, λέγεται και ντροπή.

Η Ορθοδοξία δεν έχει ανάγκη από “γέφυρες” που χτίζονται πάνω στα συντρίμμια των Κανόνων. Έχει ανάγκη από επισκόπους που θυμούνται ότι κληρονόμησαν Πίστη και όχι διπλωματία.

Ας το θυμηθούμε όλοι αυτό. Και κυρίως εκείνοι που κάθονται δίπλα στις Τράπεζες των αιρετικών.

ΧΑΝΙΑ ΠΑΡΩΝ

https://tasthyras.wordpress.com/2025/12/03/σκάνδαλο-στη-μαδρίτη-ο-διάλογος-αγάπ/#more-125933