Ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Εὐστάθιος ὁ Πλακίδας. Μέρος Α΄
Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά
Ὁ Θεός εἶναι παντογνώστης τῶν καρδιῶν μας. Αὐτός μᾶς γνωρίζει καί πρίν νά γεννηθοῦμε.
Γνωρίζει καί βλέπει τίς σκέψεις τοῦ νοῦ καί τά συναισθήματα τῆς καρδιᾶς τοῦ κάθε ἀνθρώπου.
Ἀπό τό βάπτισμα καί μέχρι τήν ὥρα τοῦ θανάτου μας, οἱ φύλακες ἄγγελοί μας γνωρίζουν τά ἔργα καί τούς λογισμούς μας, καλούς καί κακούς.
Αὐτοί μετροῦν τά βήματά μας πού κάνουμε πρός τήν ἐκκλησία, πρός τήν μετάνοια, πρός τήν ἐπίσκεψι τῶν ἀσθενῶν ἤ γιά τήν ἐπιτέλεσι καί τῶν κακῶν μας ἔργων. Ἀλλά καί στήν ὥρα τοῦ θανάτου μας, μᾶς συνοδεύουν οἱ φύλακες ἄγγελοί μας, μαζί μέ τά καλά καί τά κακά μας ἔργα μέχρι τόν θρόνο τῆς κρίσεως, ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου Δικαστοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας.
Ἡ ἄπειρη καί ἀκατάληπτη γνῶσις τοῦ Θεοῦ εἰσδύει μέσα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί ἐάν βλέπει μία νικημένη καί ταραγμένη καρδιά, ἡ ὁποία ἔσφαλε ἐνώπιόν Του, δέν τήν τιμωρεῖ, ἀλλά μέ τό ἔλεός Του καί τήν Χάριν Του τήν φωτίζει καί τήν καθοδηγεῖ στήν ὁδό τῆς σωτηρίας.
Διότι γνωρίζουμε ἀπό τήν θεία Γραφή ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀντίθετος καί ἐχθρικός στούς ὑπερηφάνους, ἐνῶ στούς ταπεινούς μόνο δίνει τήν Χάρι Του. Ἐάν δέν ἀναζητήσουν τό ἔλεος καί τήν καλωσύνη τοῦ Θεοῦ αὐτοί πού σφάλλουν καί οἱ ταπεινοί στήν καρδιά δέν εἶναι ἕτοιμοι νά ἐπιστρέψουν κοντά Του, τότε κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους δέν θά ἠμπορέση νά σωθῆ, δεδομένου, κατά τήν μαρτυρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς «ὅλοι σφάλλουμε καθημερινά» καί «κανείς δέν εἶναι δίκαιος καί καλός ἐκτός μόνον ἀπό τόν Θεό».
Ἔτσι ὁ Θεός καλεῖ τούς ταπεινούς στήν πίστι, στήν προσευχή στήν ἐκπλήρωσι τῶν καλῶν ἔργων, στήν εἰρήνευσι μαζί Του, στόν ἁγιασμό καί στήν πνευματική τελείωσί τους. Τούς καλεῖ ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή, τούς καλεῖ στήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, στήν εὐτυχία καί τήν αἰώνια δόξα, τούς καλεῖ στήν βασιλεία μαζί Του, πού εἶναι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἡ ἱστορία πού θά σᾶς διηγηθῶ εἶναι ἀληθινή. Θά διδαχθοῦμε πολλά καί κυρίως τό ἔργο τῆς ἀγάπης καί τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ γιά κάθε ἄνθρωπο.
Στόν καιρό τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ἐδιώκοντο οἱ χριστιανοί. Τότε ζοῦσε ἔνας χριστιανός μέ τό ὄνομα Πλακίδας. Ἦταν στρατηγός στό ἐπάγγελμα.
Καταγόταν ἀπό περιφανές καί ἔνδοξο γένος, ἀπό πλουσίους γονεῖς. Ἦταν τόσο γενναῖος στούς πολέμους, ὥστε, ἀκόμη καί ὅταν ἄκουαν τό ὄνομά του οἱ ἐχθροί, ἐτρόμαζαν. Ἀκόμη ἦταν διδάσκαλος τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ στήν τέχνη τοῦ πολέμου καί σ᾿ ὅλους τούς πολέμους ἔδειχνε μεγάλη ἀνδρεία ἀκόμη κι ἀπό τόν καιρό τοῦ βασιλέως Τίτου (79-81), ἐνῶ κατόπιν τιμήθηκε πολύ περισσότερο ἀπό τόν βασιλέα Τραϊανό (98-117).
Ἦταν ἀκόμη εἰδωλολάτρης καί προσκυνοῦσε τούς ψεύτικους θεούς, ἀλλά ἡ ζωή καί τά ἔργα του ἦταν χριστιανικά. Δηλαδή ἔτρεφε τούς πεινασμένους, ἐνέδυε τούς γυμνούς, βοηθοῦσε τούς ἐμπεσόντες σέ κινδύνους καί ἐλευθέρωνε πολλούς δούλους καί φυλακισμένους.
Καί ἀκόμη πολύ περισσότερο χαιρόταν, ὅταν μποροῦσε νά κάνη κάποιο καλό ἔργο στούς ἄλλους, δίνοντας χέρι βοηθείας στούς κινδυνεύοντες, παρά ὅταν νικοῦσε μέ τό σπαθί του τούς ἐχθρούς. Ζοῦσε σάν ἕνας ἄλλος Κορνήλιος, ὅπως μᾶς διηγεῖται τό βιβλίο «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ ὁποῖος ἐπιτελοῦσε ὅλα τά καλά ἔργα, χωρίς ὅμως νά ἔχει γνωρίσει τόν Χριστό. Ἀλλά αὐτό, ζωή χωρίς τόν Χριστό εἶναι θάνατος τῆς ψυχῆς!
Ἔτσι ὁ Πλακίδας καί ἡ γυναῖκα του ἦσαν πολύ καλοί καί ἐλεήμονες πρός ὅλους, ὅσους εἶχαν ἀνάγκη. Τούς ἀπόμενε μόνο μία μεγάλη ἀνάγκη. Νά γνωρίσουν τόν ἀληθινό Θεό, τόν ὁποῖον τιμοῦσαν μέ τά ἔργα τους, ὄχι ὅμως μέ τήν καρδιά τους, διότι δέν τόν ἐγνώριζαν ἀκόμη.
Ἔτσι, ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ Ὁποῖος θέλει νά σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί δέν παραβλέπει αὐτούς πού κάνουν τά καλά ἔργα, δέν παρέβλεψε κι αὐτόν τόν ἐνάρετο ἄνδρα καί δέν τόν ἄφησε νά χαθῆ στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρείας. Τόν ἐκάλεσε, διότι ἀπ᾿ ὅλα τά ἔθνη καλεῖ αὐτούς πού Τόν φοβοῦνται. Τοῦ ἔδειξε τόν δρόμο τῆς σωτηρίας μέ τόν ἑξῆς θαυμαστό τρόπο:
Μία ἡμέρα ὁ Πλακίδας ἐπῆγε, κατά τήν συνήθειά του, γιά κυνήγι ἀγρίων ζώων μέ τούς δούλους του. Ἐκεῖ εὑρῆκε ἕνα κοπάδι ἀπό ἐλάφια. Μέ τά ἄλογά τους ὅλη ἡ ὁμάδα τῶν κυνηγῶν ἀκολουθοῦσαν τό κοπάδι τῶν ἐλαφιῶν. Ἀνάμεσά τους ξεχώριζε ἕνα μεγαλύτερο ἐλάφι, τό ὁποῖον ὁ Πλακίδας ἤθελε, ἄν μποροῦσε νά τό πιάση ζωντανό. Ἀπομακρύνθηκε ἀπό τούς πολλούς δούλους του καί ἀκολουθοῦσε πλέον τό ἐλάφι αὐτό μέ ὀλίγους στρατιῶτες του.
Ὁ Πλακίδας ἔχοντας πιό δυνατό ἄλογο μπῆκε μέσα στό δάσος, διότι πρός τά ἐκεῖ κατευθύνθηκε τό ἐλάφι. Ὅσο καί νά ἔτρεχε ὀπίσω του, δέν μποροῦσε νά τό πλησιάση, διότι τό ἐλάφι πέρασε ἕνα φαράγγι καί ἀνέβηκε ἐπάνω σέ μία πέτρα ὑψηλή καί ἐκύτταζε ἀπό μακριά τόν στρατηγό. Ὁ Πλακίδας πλησίασε ὅσο μποροῦσε καί σκεπτόταν νά τό κτυπήση μέ τό βέλος του. Στάθηκε ἀπέναντί του καί τό ἐκύτταζε κουρασμένος καί προβληματισμένος. Βλέποντας τό ζῶο, τοῦ ἀπεκαλύφθηκε ὡς ἑξῆς ὁ Ἰησοῦς Χριστός:
Φάνηκε ἕνας φωτεινός σταυρός ἀνάμεσα στά κέρατα τοῦ ζώου καί ἐπάνω στόν σταυρό ἔβλεπε ἀπό μακριά ὁ Πλακίδας τόν Χριστόν έσταυρωμένον. Παρεξενεύθηκε ἀπ᾿ αὐτό τό ὄραμα καί ταυτόχρονα ἄκουσε μία φωνή πού τοῦ ἔλεγε:
-Γιατί μέ διώχνεις, Πλακίδα;
Καί ἀμέσως, μετά ἀπ᾿ αὐτή τήν θεϊκή φωνή, ἔπεσε ἀπό τόν φόβο του κάτω ἀπό τό ἄλογο σάν νεκρός. Κατόπιν, ἀφοῦ συνῆλθε λίγο καί στάθηκε στά πόδια του, ἐρώτησε:
-Καί ποιός εἶσαι Σύ, Κύριε, πού μέ καλεῖς μέ τό ὄνομά μου;
-Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός, πού γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἔγινα ἄνθρωπος, μέ τό θέλημά Μου σταυρώθηκα καί ὑπέμεινα τά βάσανα ἐπάνω στόν σταυρό Μου. Ἐσύ, χωρίς νά μέ γνωρίζεις, μέ τιμᾶς μέ τά καλά σου ἔργα καί τίς ἐλεημοσύνες σου, πού φθάνουν μέχρι τόν θρόνο Μου καί ἦλθα ἀπό ἀγάπη νά ὁδηγήσω καί σένα στήν σωτηρία. Γι᾿ αὐτό σοῦ φανερώθηκα μέ αὐτό τό ζῶο γιά νά Μέ γνωρίσης καί νά ἑνωθῆς μέ τούς πιστούς δούλους Μου, διότι δέν θέλω, ἄνθρωπος πού κάνει δίκαια ἔργα, νά παραμένη μέσα στίς παγίδες τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ διαβόλου.
Ἀφοῦ σηκώθηκε ἀπό τό ἔδαφος ὁ Πλακίδας, δέν εἶδε γύρω του κανέναν καί εἶπε:
-Τώρα, Κύριε, πιστεύω ὅτι σύ εἶσαι ὁ Θεός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς καί ὁ Ποιητής ὅλης τῆς δημιουργίας. Λοιπόν, Ἐσένα προσκυνῶ καί ἀπό σήμερα δέν θά ἔχω ἄλλο Θεόν, ἐκτός ἀπό Ἐσένα. Δίδαξέ με τί νά κάνω!
Καί ἄκουσε καί πάλι τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ πού τοῦ ἔλεγε:
-Νά πᾶς σ᾿ ἕνα χριστιανό ἱερέα νά βαπτισθῆς καί μετά ἐκεῖνος θά σέ διδάξη τήν ὁδό τῆς σωτηρίας σου.
Ἀκούοντας αὐτά ὁ Πλακίδας ἐγέμισε ἀπό χαρά καί ταπείνωσι καί γονατίζοντας προσκυνοῦσε μέ δάκρυα τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος τοῦ ἀποκαλύφθηκε, καί Τόν εὐχαριστοῦσε.
Χαιρόταν πνευματικά διότι ἀξιώθηκε αὐτοῦ τοῦ μεγάλου δώρου, μέ τό ὁποῖο ὡδηγήθηκε στήν γνῶσι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί στήν ἀληθινή ὁδό τῆς σωτηρίας. Μετά, ἀνεβαίνοντας τό ἄλογό του, ἐπέστρεψε μέ τήν συνοδία του χαρούμενος, χωρίς νά πληροφορήση κανέναν γι᾿ αὐτό πού τοῦ συνέβη.
Ὅταν ἔφθασε στό σπίτι του, ἐκάλεσε ἰδιαιτέρως τήν γυναῖκα του καί τῆς εἶπε ὅλα αὐτά πού εἶδε. Τότε καί ἐκείνη τοῦ εἶπε:
-Κι ἐγώ τήν περασμένη νύκτα, ἄκουσα κάποιον πού μοῦ ἔλεγε: «Ἐσύ καί ὁ ἄνδρας σου καί τά παιδιά σας θά ἔλθετε αὔριο σέ Μένα καί θά Μέ γνωρίσετε. Εἶμαι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός, πού δίνω τήν σωτηρία σ᾿ αὐτούς πού μ᾿ ἀγαποῦν». Ὁπότε λοιπόν, ἄς μή καθυστεροῦμε, ἀλλά ἄς πᾶμε νά κάνουμε αὐτά πού διέταξε ὁ Χριστός.
Ἀφοῦ ἐξημέρωσε ἐκείνη ἡ νύκτα, ὁ Πλακίδας διέταξε τούς δούλους του νά ψάξουν νά εὕρουν κάποιον χριστιανό ἱερέα. Νά τοῦ γνωστοποιήσουν ὅτι τόν ζητεῖ ὁ στρατηγός Πλακίδας. Πράγματι οἱ στρατιῶτες ἐπέστρεψαν καί ἔδωσαν τίς ἀπαραίτητες πληροφορίες γιά τόν ἱερέα. Κατόπιν ὁ Πλακίδας μέ τήν γυναῖκα του καί τά δύο παιδιά τους ἐπῆγαν στό σπίτι τοῦ ἱερέως π. Ἰωάννου, ἔτσι ὠνομαζόταν, καί τοῦ εἶπαν τά πάντα λεπτομερῶς, πῶς τούς ἀποκαλύφθηκε ὁ Θεός καί ἐζήτησαν νά λάβουν τό ἅγιο Βάπτισμα.
Ἀκούοντας αὐτά ὁ ἱερεύς, ἐδόξασε τόν Θεό, πού συνάζει ἀπό τά ἔθνη τούς ἐναρέτους δούλους Του καί τούς ἐδίδαξε τήν ἁγία πίστι, λέγοντάς τους τίς βασικές ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Μετά ἀπ᾿ αὐτή τήν κατήχησι, τούς ἐβάπτισε στό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Στό Βάπτισμά του ὁ Πλακίδας ἐπῆρε τό ὄνομα Εὐστάθιος, ἡ γυναῖκα του τό ὄνομα Θεοπίστη καί τά παιδιά τους ὠνομάσθηκαν Ἀγάπιος καί Θεόπιστος.
Μετά ὁ ἱερεύς τούς ἔδωσε τά Ἄχραντα Μυστήρια καί τούς εὐλόγησε νά γυρίσουν στό σπίτι τους μέ εἰρήνη λέγοντάς τους:
-Ὁ Θεός νά εἶναι μαζί σας, Αὐτός πού σᾶς ἐφώτισε μέ τό φῶς τῆς γνώσεώς Του καί σᾶς ἐκάλεσε γιά τήν κληρονομία τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.
Αὐτοί ἐπῆγαν στό σπίτι τους ἀναγεννημένοι ἀπό τήν χάρι τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί μέ μία ἀπερίγραπτη χαρά, διότι εἶχαν φωτισθῆ οἱ ψυχές τους καί εἶχαν γεμίσει ἀπό μία ἀνεκλάλητη γλυκύτητα, ὥστε ἠσθάνοντο ὅτι εὑρίσκοντο στόν οὐρανό καί ὄχι ἐπάνω στήν γῆ.
Τήν δεύτερη ἡμέρα ἀνεβαίνοντας στό ἄλογο ὁ Εὐστάθιος, ἐπῆρε καί μερικούς πιστούς δούλους του καί ἐπῆγε στόν τόπο, ὅπου τοῦ ὡμίλησε ὁ Χριστός γιά νά Τόν εὐχαριστήση γιά τήν ἀνείπωτη χαρά πού ἔλαβε. Φθάνοντας ἐκεῖ, εἶπε στούς δούλους του:
-Πηγαίνετε νά κυνηγήσετε κι ἐγώ ἔχω μιά ἄλλη δουλειά.
Κατέβηκε ἀπό τό ἄλογο, ἔπεσε κάτω στό ἔδαφος καί μέ δάκρυα στά μάτια εὐχαριστοῦσε τόν Θεό γιά τό ἄπειρο ἔλεός Του, διότι Τόν εὐλόγησε μέ τό φῶς τῆς ἁγίας πίστεως, καθώς καί ὅλη τήν οἰκογένειά του. Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή καί ἐμπρός ἐμπιστεύθηκε στά χέρια τοῦ Κυρίου τά πάντα ἔχοντας τήν ἐλπίδα του σ᾿ Αὐτόν καί ἄφησε τήν ζωή του νά τήν κατευθύνη ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Του. Ὅπως ΕΚΕΙΝΟΣ θέλει καί γνωρίζει.
Τότε ὁ Θεός τοῦ ἀπεκάλυψε τούς πειρασμούς καί τίς περιπέτειες πού θά γνωρίση στήν ζωή του. Ἰδού ἀκριβῶς τί τοῦ εἶπε:
-Εὐστάθιε, πρέπει νά φανοῦν τά ἔργα τῆς πίστεώς σου σέ Μένα, ἡ ἀκλόνητη ἐλπίδα σου καί ἡ ἀγάπη σου σέ Μένα. Αὐτά ἀποκαλύπτονται ὄχι μέσα στόν πλοῦτο τῆς ζωῆς, στίς ἀπολαύσεις καί στήν κενή δόξα τοῦ ἀξιώματος, ἀλλά μέσα ἀπό τήν πτωχεία καί τούς πειρασμούς. Γι᾿ αὐτό θά δοκιμάσης πολλούς πειρασμούς καί κινδύνους, ὅπως παλαιότερα ὁ Ἰώβ, διότι θά πρέπει νά δοκιμασθῆτε σάν τό χρυσάφι στήν φωτιά. Καί στό τέλος ἀπό Μένα θά λάβης τό στεφάνι τῆς ἄνω ζωῆς ἀπό τά χέρια Μου.
Μετάφρασις: Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου