«Ἡ ἀνθρώπινη δόξα»

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

Ἡ δόξα τῶν ἀνθρώπων σοῦ στερεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Μή γλυκαίνεσαι μέ τήν τιμή τοῦ κόσμου τούτου, γιά νά μήν πικραθῆς ξαφνικά κι ἀναπάντεχα ἀπό τήν ἀτίμωσι τοῦ κόσμου τούτου. Γιατί, σ᾿ αὐτή τή γῆ, τή δόξα ἀκολουθεῖ συνήθως ἡ ἀτίμωσις. Μετά τήν εὐδαιμονία ἔρχεται ἡ δυστυχία, μετά τήν εὐφροσύνη ἡ θλῖψις, μετά τή χαρά ὁ πόνος, μετά τή ζωή ὁ θάνατος. Ὅλα μεταβάλλονται, ὅλα ἔρχονται καί παρέρχονται, ἐκτός ἀπό τόν αἰώνιο Θεό καί τήν αἰώνια δόξα Του.

Οἱ Ἰουδαῖοι τίμησαν καί ὑποδέχθηκαν τόν Κύριο σάν βασιλιά, “μετά βαΐων καί κλάδων”. Καί μετά ἀπό λίγο Τόν ἀτίμωσαν, Τόν ἐχλεύασαν, Τόν ἐρράπισαν... Πρῶτα γονάτισαν μπροστά Του καί Τόν προσκύνησαν. Κι ἔπειτα Τόν ἅρπαξαν καί Τόν ωδήγησαν στόν Σταυρό. Τή μιά μέρα ζητωκραύγαζαν΄ “ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!” Καί τήν ἄλλη παραληροῦσαν΄ “σταυρωθήτω!” Αὐτοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι. Κι αὐτή εἶναι ἡ δόξα τῆς γῆς.

Ὅταν εὐημερῆς οἱ ἄνθρωποι σέ τιμοῦν καί σέ δοξάζουν. Ὅταν δυστυχήσης σ᾿ ἐγκαταλείπουν καί σ᾿ ἀποστρέφονται. Ὅταν ὅλοι τιμοῦσαν καί θαύμαζαν τόν Κύριο, οἱ ἀπόστολοι ἦταν δίπλα Του. Τήν ὥρα τοῦ πάθους Του ὅμως Τόν ἐγκατέλειψαν κι ἔφυγαν μακριά Του.

Ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ δόξα τόσο μεγαλύτερος καί ὁ φόβος. Ἐκεῖνοι πού ὀρειβατοῦν στίς ἐπικίνδυνες βουνοκορφές τῶν τιμῶν, διατρέχουν περισσότερους κινδύνους ἀπό ἐκεῖνους πού βαδίζουν μέ σιγουριά στίς ὁμαλές πεδιάδες τῆς ἀσημότητος. Τά ὕψη τῆς τιμῆς διαδέχονται τά βάραθρα τῆς ἀτιμίας καί τοῦ ὀνειδισμοῦ, εἴτε ἐδῶ ἀπό τούς ἀνθρώπους εἴτε ἐκεῖ ἀπό τούς δαίμονες. «Ὅσα ἐδόξασεν εαυτήν..., τοσοῦτον δότε αὐτή βασανισμόν καί πένθος», διατάσσει ο ἄγγελός τῆς Ἀποκαλύψεως γιά τήν νοητή Βαβυλώνα (Ἀποκ. 18. 7).

Ὅσο λοιπόν περισσότερο σέ τιμοῦν, τόσο θεώρησε τόν ἑαυτό σου ἀνάξιο τῆς τιμῆς, καί κράτησε σταθερά μέσα στήν καρδιά σου τό φρόνημα τῆς ταπεινώσεως. Θυμήσου τόν θάνατο πού τούς ἐξισώνει ὅλους, πλουσίους καί φτωχούς, ἄρχοντες καί ὑποτακτικούς, ἐνδόξους καί ἀσήμους, σοφούς καί μωρούς, ἀνδρείους καί ἀδυνάτους. Ὅλοι κλείστηκαν μέσα σ᾿ ἕνα μικρό μνῆμα.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας ΄

τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο “Πνευματικό Ἀλφάβητο”

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττική.