Μια φορά βρισκόμουν στην Κέρκυρα, στο Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, με άλλους προσκυνητές. Ήθελα να πω δύο λόγια για τον Άγιο, ως ήταν πρέπον και φυσικόν.
Σταμάτησε όμως ο νους μου, όταν άρχισα την ομιλία και δεν θυμόμουν ούτε λέξη σχετικά με τον Άγιο, αλλά η γλώσσα μου έλεγε, έλεγε για τον Κύριο!
Προσπαθούσα να αλλάξω θέμα, διότι αισθανόμουν ντροπή προς τον Άγιο, αλλά τίποτε... Πάντως αυτά που είπα για τον Κύριο εκείνη την ημέρα, δεν τα έχω ξαναπεί ποτέ!
Άκουσα στο μεταξύ κάποιον θόρυβο γύρω μου, αλλά η αφοσίωσή μου προς τα λόγια που έρχονταν και έβγαιναν από το στόμα μου ήταν τέτοια, που δεν με άφηναν να δω τι γινόταν γύρω μου.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας μου είπαν, ότι ένας κωφάλαλος νέος 21 χρονών, κάποια στιγμή, την ώρα της ομιλίας μου είπε:
- Τι ωραία λόγια είναι αυτά, που λέει ο κ. Παναγόπουλος για το Χριστός μας, μητέρα! Δόξα τω Θεώ!
Τότε λοιπόν εννόησα γιατί ο θόρυβος γύρω μου και γιατί δεν μπορούσα να πω ούτε λέξη για τον Άγιο...
Ο Κύριος είχε άλλο σκοπό και από την ώρα εκείνη, αποκαταστάθηκε πλήρως η ακοή και η φωνή του νέου.
Δημήτριος Παναγόπουλος - Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)
https://proskynitis.blogspot.com/2022/02/blog-post_83.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου