Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάνει τόν Θεό χάνει καί τούς ἄλλους, χάνει καί τόν ἑαυτόν του

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάνει τόν Θεό, δέν χάνει μόνο τόν Θεό, χάνει καί τούς ἄλλους, χάνει καί τόν ἑαυτόν του. Ἡ διάσπαση δηλαδή δέν εἶναι μόνο μέ τόν Θεό. Ἡ ἁμαρτία, τά πάθη, δέν χωρίζουν τόν ἄνθρωπο μόνο ἀπό τόν Θεό, τόν χωρίζουν καί ἀπ’ τούς ἄλλους, τόν χωρίζουν καί ἀπ’ τόν ἑαυτόν του τόν ἴδιο καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι διασπασμένος.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοεῖ, γυρνάει τόν νοῦ του στήν καρδιά καί διά τῆς καρδιᾶς στόν Θεό, βρίσκει τόν Θεό καί ὅταν βρίσκεις τόν Θεό, βρίσκεις καί τούς ἄλλους, ἑνώνεσαι καί μέ τούς ἄλλους καί βρίσκεις καί τόν ἑαυτόν σου, ἀποκαθίσταται ἡ εἰρήνη καί μέσα σου. Οἱ ἄνθρωποι στήν ἐξομολόγηση τό λένε «ἔχω χάσει τόν ἑαυτόν μου». Ἔχουμε χάσει τόν ἑαυτόν μας καί τά παιδιά μας καί τήν γυναῖκα μας καί τούς συγγενεῖς μας καί ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τόν Θεό.

Πότε ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τούς ἄλλους; Ἔλεγε ὁ Ἀββᾶς Δωρόθεος ἕνα ὡραῖο σχῆμα ὅτι: ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε στήν περιφέρεια ἑνός κύκλου καί στό κέντρο τοῦ κύκλου εἶναι ὁ Θεός. Ὅσο οἱ ἄνθρωποι προχωρᾶμε πιό κοντά στό κέντρο, πλησιάζουμε τόν Χριστό δηλαδή, πλησιάζουμε καί μεταξύ μας, μικραίνουν οἱ ἀποστάσεις. Ὅταν οἱ ἄνρθωποι πέσουμε στό κέντρο, ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό, ἑνωνόμαστε καί μεταξύ μας.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 29 – 4 – 2015)