Μή δίνεις σέ κανέναν ἀφορμή νά σέ καταραστεῖ...

Λέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας: "εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε" (Ρωμ. 12,24). Δηλαδή νά εὐλογεῖτε, νά δίνετε εὐλογία καί ἐννοεῖται νά προσεύχεστε καί νά ἀνταποδίδετε καλό σέ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι σᾶς καταριοῦνται.

Καί στίς Παροιμίες πάλι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ λέει: "ὥσπερ ὄρνεα πέταται καί στρουθοί, οὕτως ἀρά ματαία οὐκ ἐπελεύσεται οὐδενί" (Παρ. 26,2). Ὅπως, ὅταν πετοῦν καί φεύγουν τά πουλιά καί τά στρουθία, δέν ἀφήνουν ἴχνη, ἔτσι καί ἄδικη κατάρα δέν θά ἐπέλθει ἐναντίον οὐδενός.

Καί στή Σοφία Σειράχ λέει: "μή δῷς τόπον ἀνθρώπῳ καταράσασθαί σε" (Σοφ. Σειρ. 4,5). Δηλαδή μή δίνεις σέ κανέναν ἀφορμή νά σέ καταραστεῖ. "Καταρωμένου γάρ σε ἐν πικρίᾳ ψυχῆς αὐτοῦ, τῆς δεήσεως αὐτοῦ ἐπακούσεται ὁ ποιήσας αὐτόν" (Σοφ. Σειρ. 4,6). Γιατί, ὅταν αὐτός ὑπό τό κράτος τῆς ψυχικῆς του στενοχώριας σέ καταρασθεῖ, ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος τόν ἔπλασε, θά ἀκούσει τήν δέησή του.

Ἐπίσης στήν Σοφία Σειράχ, λέει: "ἐν τῷ καταρᾶσθαι ἀσεβῆ τόν σατανᾶν αὐτός καταρᾶται τήν ἑαυτοῦ ψυχήν" (Σοφ. Σειρ. 21,27). Ὅταν ὁ ἀσεβής καταρᾶται τόν Σατανᾶ, εἶναι τό ἴδιον σάν νά καταρᾶται τόν ἑαυτό του.

Ἑπομένως, δέν πρέπει καθόλου νά καταρώμεθα.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου

(Ὁμιλία 9 - 5 - 2020)