Κυριακή τῶν Μυροφόρων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μαρκ. ΙΕ΄ 43-ΙΣΤ΄ 8)

Κάθε φορά ποὺ ζοῦμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κάθε φορά ποὺ στὸ νοῦ μας φέρνουμε τὸ Νικητὴ τοῦ θανάτου, τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν, σκεφτόμαστε καὶ τὸν ἱερὸ ὅμιλο τῶν Ἁγίων Μυροφόρων. Τῶν Μυροφόρων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Τὶς εὐλογημένες ἐκεῖνες ψυχὲς ποὺ ἀγάπησαν τὸν Χριστὸ μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ὑπάρξεώς τους καὶ Τὸν εἶχαν κλαύσει μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ ὅταν βρισκόταν ἐπάνω στὸν Σταυρό. Καὶ μαζὶ μὲ αὐτὲς θυμόμαστε τὸν “εὐσχήμονα βουλευτή”, τὸν Ἰωσὴφ δηλαδὴ καὶ τὸν Φαρισαῖο Νικόδημο, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προσφέρει καὶ τὰ μύρα ἀλλὰ καὶ τὰ δάκρυα τῆς ἀγάπης τους πρὸς τὸν λατρευτὸ Διδάσκαλο, ὅταν βρισκόταν στὸν ζωοδόχο τάφο!

Καὶ ἐπειδὴ ὄντως εἶναι μεγάλες μορφὲς καὶ ἔχουν νὰ δώσουν πολλὰ μηνύματα στοὺς πιστούς, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, ἔχει ὁρίσει, ὥστε ἡ Κυριακή, μετὰ τὴν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, νὰ εἶναι ἀφιερωμένη στὰ πρόσωπα τῶν ἁγίων Μυροφόρων.

Θὰ ἀποτελοῦσε εὐλογία μεγάλη, ἀγαπητοί μου, ἐὰν μελετούσαμε στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο τὰ γεγονότα αὐτὰ ποὺ ἀναφέρονται στὰ περιστατικὰ τῶν Ἁγίων αὐτῶν μορφῶν, καὶ ὁπωσδήποτε πρέπει νὰ τὰ μελετήσουμε.

Ἡ δὲ καθαυτὸ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς αὐτῆς, ὅπως μᾶς τὰ καταγράφει τὰ γεγονότα ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Μάρκος, συγκλονίζει τὴν κάθε ψυχή, καὶ ὄντως, θὰ πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς πολὺ πορωμένος ὥστε νὰ μὴ δεχθεῖ ἔστω καὶ κάποια μηνύματα ἀγάπης πρὸς τὸν Ἰησοῦ.

Ἀπὸ τὰ πολλὰ ὅμως ποὺ ἔχουμε μπροστά μας, νὰ σταθοῦμε σὲ ἕνα μήνυμα καὶ δίδαγμα τὸ ὁποῖο ἔχει νὰ κάνει μὲ ὅλους μας. Μὲ ὅλα δηλ. τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἀποτελοῦμε καὶ τὰ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Καὶ τοῦτο εἶναι, ὅτι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό, τελικῶς γίνεται πηγὴ δυνάμεως, ποὺ ὑπερνικᾶ κάθε φόβο καὶ δυσκολία! Γίνεται πηγὴ δυνάμεως καὶ τελικῶς ὁ πιστὸς βγαίνει νικητὴς στὰ ἐμπόδια καὶ στὶς δυσκολίες ποὺ ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει, ἀφοῦ πιστεύει καὶ δέχεται ὡς «Κύριόν Του καὶ Θεὸν Του» (Ἰωάν. Κ’ 20) τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου!

Αὐτὸ ἀκριβῶς βλέπουμε καὶ στὸν ὅμιλο τῶν μυροφόρων. Ποιὸ θὰ ἦταν, ἀλήθεια, τὸ φυσικό; Μά, νὰ εἶναι φοβισμένες καὶ νὰ βρίσκονται κλεισμένες μέσα στὸ σπίτι τους, ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ οἱ μαθητὲς «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Καὶ φυσικά, οὐδεὶς θὰ τολμοῦσε νὰ τὶς κατηγορήσει τὶς γυναῖκες αὐτές. Ὁρισμένοι μάλιστα «σοφοὶ καὶ σώφρωνες» θὰ ὑποστήριζαν ὅτι οἱ μυροφόρες ἐὰν παρέμεναν κλεισμένες στὶς οἰκίες τους, θὰ ἔδειχναν «σύνεση καὶ φρονιμάδα» καὶ ὅτι πολὺ σωστὰ δὲν θὰ ἐξέθεταν «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους» σὲ κίνδυνο.

Αὐτὰ λοιπὸν θὰ ἔλεγαν οἱ «σοφοὶ καὶ συνετοί». Ὅμως, οἱ μυροφόρες καὶ οἱ μυροφόροι ἔπραξαν ἐντελῶς διαφορετικά. Ἔπραξαν παράλογα; Ἂς ὑποστηρίξει καθένας ὅ,τι θέλει. Ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει τὸ τί ἀποδέχεται ὁ Θεός, τί βραβεύει ὁ Θεός, καὶ ποσῶς μᾶς ἐπηρεάζει τὸ σχόλιο ἢ ἡ λογική τοῦ κόσμου.

Ἄλλωστε, ὅπως ὅλοι οἱ πιστοί, ὀφείλουμε νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἐκεῖ ποὺ τελειώνει ἡ λογική, ἀρχίζει ἡ πίστη! Ὄχι βεβαίως μία κάποια γενικὴ καὶ ἀόριστη πίστη σὲ κάποια δῆθεν ἀνωτέρα δύναμη. Ἀλλὰ ὅταν κάνουμε λόγο περὶ πίστεως, ἐννοοῦμε τὴν ἀκράδαντη καὶ ἀπόλυτη πίστη στὸ Θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐννοοῦμε τὴν πίστη ποὺ μᾶς ἐδίδαξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Τὴν πίστη ποὺ κατέχει καὶ κηρύσσει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Τὴν πίστη αὐτὴ τὴν Ὀρθόδοξη καὶ χρονικῶς ἀναλλοίωτη ἀνὰ τοὺς αἰώνας, ἡ ὁποία μᾶς χαρίζει τοὺς Ἁγίους της κάθε ἐποχῆς καὶ ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ λησμονεῖ ἐμπόδια καὶ νὰ ὑπερνικᾶ δυσκολίες καὶ φόβους. Νὰ ὑπερνικᾶ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου, τὰ ἐμπόδια καὶ τὸ μίσος τοῦ κακοῦ περιβάλλοντος καὶ νὰ ξεπερνᾶ τὴν ἀδύναμη λογική, ποὺ ὅλα αὐτὰ μαζὶ προσπαθοῦν νὰ παρεμβάλλουν ἐμπόδια στὴν πνευματική μας πορεία.

Πόσο παραστατικὰ ἀλλὰ καὶ συγκινητικά μας περιγράφει ἡ ὑμνογραφία μας τὴν δειλία τῶν μαθητῶν ἀλλὰ καὶ τὴν τόλμη τῶν μυροφόρων, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν κίνηση τοῦ Ἰωσὴφ πρὸς τὸν Πιλάτο: «Πέπαυται τόλμα μαθητῶν, Ἀριμαθαίας δὲ ἀριστεύει Ἰωσήφ, νεκρὸν γὰρ καὶ γυμνὸν θεομένος Τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν, αἰτεῖται καὶ κηδεύει κραυγάζων, οἱ παῖδες εὐλογεῖτε, ἱερεῖς ἀνυμνεῖτε, λαὸς ὑπερυψοῦται εἰς πάντας τοῦ αἰώνας». Δηλ. Τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ τὸ θάρρος καὶ ἡ τόλμη ἔπαυσε. Ὁ δὲ Ἰωσήφ, ὁ καταγόμενος ἐξ Ἀριμαθαίας, ὑπερέχει καὶ διακρίνεται διὰ τὴν ἀνδρείαν του. Διότι αὐτός, βλέπων (ἐπάνω στὸν Σταυρὸ) νεκρὸν (κατὰ τὴν σάρκα) καὶ γυμνὸν τὸν ἐξουσιάζοντα τὰ πάντα Θεόν, (δὲν Τὸν ἐγκαταλείπει ἐκ φόβου, ἀλλὰ) Τὸν ζητεῖ (ἀπὸ τὸν Πιλάτο) καὶ Τὸν ἐνταφιάζει, κραυγάζων: «Δοξολογεῖτε Αὐτόν, ἐσεῖς τὰ παιδιά, ἀνυμνεῖτε Αὐτόν, ἐσεῖς οἱ ἱερεῖς, καὶ ὅλος ὁ λαός, ὑψώνετε Αὐτὸν ὑπεράνω παντὸς ὕψους καὶ ἀνθρωπίνου μεγαλείου εἰς πάντας τοὺς αἰώνας».

Καὶ τώρα μπροστὰ μας προβάλλουν κάποια ἐρωτήματα. Μά, ποῦ βρῆκαν αὐτὴ τὴν δύναμη καὶ ἀπὸ ποῦ ἄντλησαν τὸ θάρρος καὶ τὴν τόλμη, ὥστε νὰ ξεκινήσουν «λίαν πρωὶ τῆς μιᾶς Σαββάτων» οἱ Μυροφόρες; Καὶ πῶς δὲν ὑπολόγισαν τὸ τί πιθανὸν νὰ πάθουν ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς Χριστοκτόνους Ἑβραίους; Καὶ πάλι, πῶς δὲν «πάγωσαν» στὴν σκέψη ὅτι αὐτὲς οἱ ἀδύναμες γυναῖκες εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς Ρωμαίους λεγεωνάριους στρατιῶτες;

Ἀλλ’ ἂς μὴν ψάχνουμε, φίλοι μου, τὴν ἀπάντηση τῶν ἐρωτημάτων τούτων στὴν ψυχρὴ λογική. Ὅσο καὶ ἂν τὴν παρακαλέσουμε ἢ τὴν ἀπειλήσουμε, εἶναι φύσει ἀδύνατον ἡ ταλαίπωρη νὰ μᾶς ἱκανοποιήσει. Θὰ πρέπει νὰ τὴν ἀφήσουμε νὰ ταπεινωθεῖ καὶ νὰ κατεβοῦμε στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς! Ἐὰν ὄντως θέλουμε ἀπάντηση, εἶναι ἀνάγκη νὰ πλησιάσουμε τὴν καρδιὰ ποὺ φλέγεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Ἐὰν δὲν δοῦμε καὶ δὲν προσεγγίσουμε τὸ καμίνι αὐτὸ ποὺ φλέγεται γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀδύνατον νὰ καταλάβουμε τὶς κινήσεις τῶν Μυροφόρων. Ὄχι μόνο τῶν συγκεκριμένων αὐτῶν Μυροφόρων, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῆς κάθε ἐποχῆς, ἕως τὸ τέλος τῶν αἰώνων.

Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν θεῖο Λυτρωτὴ εἶναι ποὺ ἀναδεικνύει τοὺς ἥρωες τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι ἀψηφοῦν κάθε δυσκολία καὶ κάθε ἐμπόδιο, τόσο ἀπὸ τὸ «Ἀραβιανόν, σκολιώτατον γένον Ἑβραίων» (Β’ στάση ἐγκωμίων), τῆς κάθε ἐποχῆς, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους στρατιῶτες, ποὺ κάθε φορά, ἀνοήτως, φυλάττουν τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ὅσο γιὰ τὸν πελώριο λίθο πού σφραγίζει τὸν τάφο; Ὁ πιστός, οὔτε κἄν τὸν ὑπολογίζει, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι ὁ Ἄγγελος θὰ τὸν ἀποκυλίσει καὶ θὰ τὸν ὑποδεχθεῖ καθήμενος ἐπάνω στὸν λίθο τοῦ μνήματος «Ἄγγελος ἐκάθισεν εἰς τὸν λίθον τοῦ μνήματος».

Ναί, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό, ἐκεῖ ὑποχωροῦν τὰ πάντα.

Χρειάζονται ἀποδείξεις; Ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία μας, τόσους αἰῶνες, ἀποτελεῖ τὴν τρανότερη ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας αὐτῆς.

Ἀπὸ ποῦ ἔπαιρναν δύναμη οἱ ἔνδοξοι καὶ καλλίνικοι μάρτυρες καὶ πρόσφεραν τὴ ζωὴ τοὺς θυσία, ὁμολογώντας τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ; Ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦσαν τὴν δύναμη οἱ ὅσιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες μας, ἐγκαταλείποντας τὸν κόσμο καὶ τὰ τοῦ κόσμου; Πῶς ἄντεχαν ἰσοβίως σ’ αὐτὸ τὸ λευκὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως; Πῶς πολεμοῦσαν τὸν διάβολο καὶ τὰ ἀπαίσια ὄργανά του καὶ τοὺς ἐξευτέλιζαν, φθάνοντας σὲ δυσθεώρητα ὕψη ἁγιότητας; Φυσικά, ἀπὸ τὴν ἀγάπη Ἐκείνου ποὺ διακήρυξε ὅτι: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμέ, οὐκ ἔστί μου ἄξιος, καὶ ὁ φίλων πατέρα υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμέ, οὐκ ἔστί μου ἄξιος» (Ματθ. Ἰ’ 37).

Ἀλλὰ καὶ πῶς σήμερα, στὴν ἀλλοπρόσαλλη καὶ δαιμονισμένη στὴν κυριολεξία ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε, πῶς κατορθώνουν τόσοι καὶ τόσοι ἄνθρωποι, καὶ μάλιστα νέοι ἄνθρωποι νὰ βιώνουν τὴν Χριστιανικὴ ζωή, χωρὶς νὰ μολύνονται ἀπὸ τὴν ἀηδιαστικὴ ἁμαρτία πού κατὰ κόρον «ἀπολαμβάνει» ὁ μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμος; Πῶς οἱ σημερινοὶ μυροφόροι καὶ μυροφόρες, ἀποφασίζουν νὰ διακόψουν τοὺς δεσμοὺς μὲ τὶς πλάνες τοῦ κόσμου καὶ ἀφοῦ ἀρνηθοῦν ἀκόμα καὶ τὰ νόμιμα καὶ φυσιολογικά, ἀνέρχονται καὶ κατακτοῦν τὰ ὑπὲρ φύσιν, μέσω τοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ, ἀσκητισμοῦ καὶ ἡσυχασμοῦ; Καὶ πῶς οἱ σύγχρονοι Ἱεραπόστολοι λησμονοῦν τοὺς φοβεροὺς κινδύνους καὶ ἐξαποστέλλονται στὰ ἄκρα τῆς γῆς γιὰ νὰ διαδώσουν τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης;

Πῶς γενικῶς, ὁ κάθε συνειδητὸς Ὀρθόδοξος πιστὸς θεωρεῖ «σκύβαλο» καὶ ἀνάξιο λόγου κάθε τί πού γίνεται ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦν;

Ἤδη τὸ τονίσαμε. Ἂς μὴν ψάχνουμε νὰ βροῦμε «λογικὴ» ἑρμηνεία καὶ ἀνάλυση, ἀγαπητοί μου. Ἀντὶ αὐτῶν, ἂς μελετήσουμε, ἂς ἀναλύσουμε καὶ κυρίως ἂς ψάλλουμε μέσα στὸ «ταμεῖο μας» δηλ. στὴν καρδιά μας, τὴν εὐχὴ τὴν ὁποία διαβάζουμε κάθε φορά ποὺ θέλουμε νὰ μεταλάβουμε τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ μας: «Ἔθελξας πόθῳ με, Χριστέ, καὶ ἠλλοίωσας τῷ Θείῳ Σου ἔρωτι, ἀλλὰ κατάφλεξον πυρὶ ἀῢλῳ τὰς ἁμαρτίας μου καὶ ἐμπλησθῆναι τῆς ἐν Σοί τρυφῆς καταξίωσον, ἴνα τὰς δύο σκιρτῶν μεγαλύνω, Ἀγαθέ, παρουσίας Σου»! Δηλ. «Μὲ ἰσχυρὴ ἐπιθυμία μὲ τράβηξες κοντά Σου Χριστέ μου καὶ μὲ ἄλλαξες μὲ τὴ θεία Σου ἀγάπη. Ἀλλά, τώρα, τὶς ἁμαρτίες μου κάψε τελείως σὰν ἀγκάθια μὲ φωτιὰ πνευματική, καὶ ἀξίωσε με, Ἀγαθέ, ἔτσι καθαρισμένος νὰ γεμίζω ἀπ’ τὴ δική Σου μακαριότητα καὶ εὐτυχία, ὥστε σκιρτώντας ἀπὸ ἀγαλλίαση νὰ δοξολογῶ καὶ τὶς δύο παρουσίες Σου. Τὴν πρώτη, (ποὺ ὡς ἄνθρωπος ἦλθες νὰ μᾶς σώσεις), καὶ τὴν δεύτερη, (ποὺ ὡς Δίκαιος Κριτής, θὰ κρίνεις τὴν οἰκουμένη).

Ἀδελφοί μου, εἴθε ἡ φλόγα αὐτὴ τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ, νὰ πυρώνει τὶς καρδιές μας, καὶ οἱ Μυροφόροι μὲ τὸν ἅγιο ζῆλο τους νὰ μᾶς συμπαραστέκουν στὸν δύσκολο ἀλλὰ εὐλογημένο καὶ ἐξαγιασμένο ἀγώνα μας. Ἀμήν.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

π. Ἰωήλ

Κόνιτσα

ioil.konitsa@gmail.com