Ὅσοι δέν κοινωνοῦν συνεχῶς δέν ἔχουν ζωή μέσα τους Β΄ Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

  Ὅσοι δέν κοινωνοῦν συνεχῶς δέν ἔχουν ζωή μέσα τους Β΄ 2-9-2020 Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορ. (Κήρυγμα)

Ὁ Ἅγιος Προφήτης Μωϋσῆς ὁ Θεόπτης, Μέγας Συναξαριστής, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 4-9-2020 (Κήρυγμα)

 

Ὁ Ἅγιος Προφήτης Μωϋσῆς ὁ Θεόπτης, Μέγας Συναξαριστής, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 4-9-2020 (Κήρυγμα)

Ὁ Θεός εἶναι πατέρας. Ἁγ. Κυρίλλου 6η κατήχηση,3ο μέρος& 7η κατήχηση 1ο μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁ Θεός εἶναι πατέρας. Ἁγ. Κυρίλλου 6η κατήχηση,3ο μέρος& 7η κατήχηση 1ο μέρος. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο.

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ[:Α΄Τιμ.2,1-7] 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ 

«Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας, ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων, ὑπὲρ βασιλέων καὶ πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων, ἵνα ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι τοῦτο γὰρ καλὸν καὶ ἀπόδεκτον ἐνώπιον τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν(:Σύμφωνα λοιπόν με όλα τα προηγούμενα οφείλουμε να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους. Και ο Ιησούς Χριστός άλλωστε ήλθε στον κόσμο για να σώσει όλους τους αμαρτωλούς. Γι' αυτό λοιπόν και εγώ σε προτρέπω, Τιμόθεε, και εσένα και τους άλλους αδελφούς, πρώτα απ’ όλα να κάνετε δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις, ευχαριστίες για όλους τους ανθρώπους, για τους βασιλείς και για όλους όσους έχουν κάποιο αξίωμα ή κάποια ανώτερη θέση, να τους φωτίζει και να τους ενδυναμώνει ο Θεός, ώστε να εξασφαλίζουν την ειρηνική συμβίωση των πολιτών. Κι έτσι να ζούμε και εμείς ζωή ήρεμη και ήσυχη, με κάθε ευσέβεια και σεμνότητα· διότι αυτό, το να προσευχόμαστε δηλαδή για όλους, είναι καλό και ευάρεστο ενώπιον του σωτήρα μας Θεού· διότι Αυτός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και με την πίστη να γνωρίσουν βαθύτερα και πληρέστερα την αλήθεια)»[Α΄Τιμ.2,1-4]. 

Ο ιερέας είναι σαν κάποιος κοινός πατέρας όλης της οικουμένης. Αυτός λοιπόν πρέπει να φροντίζει για όλους, όπως και ο Θεός, του Οποίου είναι ιερέας· γι' αυτό λέγει ο απόστολος Παύλος: «Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς (:παρακαλώ λοιπόν πριν από όλα να κάνετε δεήσεις, προσευχές)». Δύο είναι τα αγαθά που προέρχονται από εδώ· και η έχθρα που έχουμε προς τους έξω διαλύεται (γιατί κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται μίσος προς εκείνον για τον οποίο προσεύχεται), και εκείνοι οι ίδιοι γίνονται καλύτεροι με το να γίνονται προσευχές για εκείνους, και με το να μη γίνονται σαν τα θηρία εναντίον μας· γιατί τίποτε δεν προσελκύει τόσο στη διδασκαλία, όσο το να αγαπά και να αγαπιέται κανείς. 

Σκέψου ποια εντύπωση έκανε σε εκείνους που επιβουλεύονταν, που μαστίγωναν, που καταδίωκαν, που φόνευαν, όταν άκουγαν εκείνους που πάθαιναν αυτά να κάνουν εκτενείς προσευχές προς τον Θεό για να συγχωρέσει αυτούς που τους υποβάλλουν σε τέτοια φοβερά βασανιστήρια. Βλέπεις πως θέλει να είναι ο Χριστός ανώτερος από όλους; Γιατί, όπως ακριβώς στην περίπτωση των μικρών παιδιών, και αν ακόμα το παιδί που βαστάζεται, χτυπά το πρόσωπο του πατέρα, δεν μειώνει καθόλου τη φιλοστοργία του προς αυτό, έτσι και εμείς και αν δεχόμαστε χτυπήματα από τους έξω, πρέπει να μη μειώνουμε την αγάπη μας προς αυτούς. 

Ἀφιερωμένο σέ αὐτούς πού ἔχουν φόβο μέ τίς εἰκόνες..καί δέν κατάλαβαν τί χάνουν πού τίς ἀσπάζονται μέ μάσκες...

Οι εικόνες των Αγίων, ας σου υπενθυμίζουν ότι έχεις τόσους συμπαραστάτες και μεσίτες στο Θεό, που παρακαλούν για σένα. ~ Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Οι εικόνες είναι τα βιβλία των αγραμμάτων.

~ Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

Η τιμή που απονέμεται στις εικόνες, απονέμεται στα πρόσωπα που εικονίζουν, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την περιφρόνηση των εικόνων, που στοχεύει τα εικονιζόμενα πρόσωπα.

~ Μέγας Φώτιος

Όταν ασπάζεστε τις εικόνες των μαρτύρων του Χριστού, ασπάζεστε τις πληγές και τα παθήματά τους.

~ Άγιος Νικόλαος 

Είναι πολύ ωφέλιμο για τον εργάτη της προσευχής, να έχει στο κελί (δωμάτιό) του εικόνες και μάλιστα μεγάλες, της Υπεραγίας Θεοτόκου. Προσευχόμενος κανείς και ατενίζοντας τις εικόνες αυτές, μπορεί να εθιστεί στην αίσθηση της παρουσίας του Θεού στο χώρο όπου βρίσκεται.

~ Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Ἄγγελοι θυμιάζουν καί μυρώνουν. «Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο 

«Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.155-157)

Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου

Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007

Κάποιο πρωϊνό, ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός ( 9ος -10ος αἰ.), καθισμένος σέ μιά γωνία, ἄκουγε τό πνευματικό του παιδί τόν Ἐπιφάνιο, πού διάβαζε ἕνα λόγο τοῦ μεγάλου Βασιλείου.

Ὅσην ὥρα διαρκοῦσε ἡ ἀνάγνωση, ξεχυνόταν μιά εὐωδία σάν ἀπό πολύτιμα ἀρρώματα. Ὅταν τελείωσε ἡ ἀνάγνωση, χάθηκε καί ἡ εὐωδία. Ἔκπληκτος ὁ Ἐπιφάνιος στράφηκε πρός τόν ὅσιο:

-Ἐξηγησέ μου σέ παρακαλῶ, τί εὐωδία ἦταν αὐτή;

Κι ὁ ὅσιος, ἐπειδή εἶχε δεῖ αὐτόν πού σκορποῦσε τήν εὐωδία, ἀποκρίθηκε:

-Ἄγγελοι Κυρίου εἶχαν συγκενρωθεῖ ἐδῶ, παιδί μου. Ἕνας μάλιστα, θέλοντας νά τιμήσει τά λόγια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, θύμιαζε γύρω μας χαρούμενος.

Ἡ ἔκπληξη καί ἡ ἀπορία του Ἐπιφανίου κορυφώθηκαν. Ὁ ὅσιος λοιπόν συνέχισε πιό ἀναλυτκά:

-Σέ τρεῖς περιπτώσεις οἱ ἄγγελοι θυμιάζουν καί μυρώνουν τούς ἐκλεκτούς τοῦ Θεου: Πρῶτον, ὅταν διαβάζουν τά ἱερά βιβλία, ὁπότε τούς κυκλώνουν γιά ν’ ἀκούσουν κι αὐτοί. Δεύτερον, ὅταν προσεύχονται καί συνομιλοῦν μέ τό Θεό, ὁπότε συμπροσεύχονται κι ἐκεῖνοι μέ πόθο. Τρίτον, ὅταν ὑπομένουν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κόπο, πόνο καί τιμωρίες, ὁπότε τούς μυρώνουν καί τούς παρακινοῦν στόν ἀγώνα τῆς εὐσέβειας. Γιά τήν τελευταία περίπτωση θά σοῦ πῶ τήν ἀκόλουθη ἱστορία:

Κάποτε ὁ παραβάτης Ἰουλιανός, ξεκινώντας νά πολεμήσει τούς Πέρσες, κατέβηκε στή Δάφνη (προάστιο τῆς Ἀντιόχειας) γιά νά θυσιάσει στό θεό Ἀπόλλωνα. Ἤθελε νά πάρει χρησμό γιά τήν ἔκβαση τοῦ πολέμου.

Ὁ δαίμονας ὅμως, πού κατοικοῦσε στό ἄγαλμα, δέν μποροῦσε νά δώσει χρησμό, γιατί βρίσκονταν ἐκεῖ τά λείψανα τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Βαβύλα καί τῶν τριῶν νηπίων.

Ὁ παραβάτης διέταξε τούς Ἀντιοχεῖς νά τά μετακομίσουν ἄφοβα. Τότε ἐκεῖνοι σήκωσαν τή σορό τῶν ἁγίων καί βάδιζαν ψάλλοντας: «Αἰσχυνθήτωσαν πάντες οἱ προσκυνοῦντες τοῖς γλυπτοῖς, οἱ ἐγκαυχώμενοι ἐν τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν».

Η ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΥ ΣΤΟ ΝΑΟ«Πῶς ἐπιδείξῃ διὰ τῶν ἔργων τὴν πίστιν; Ἐὰν καταφρονῇς θανάτου»

«Πῶς ἐπιδείξῃ διὰ τῶν ἔργων τὴν πίστιν; Ἐὰν καταφρονῇς θανάτου»

Ιωάννης Λίτινας

Εσχάτως τέθηκε το ερώτημα:

"Γιατί είναι αμαρτία το να φοράμε μάσκα μέσα στο ναό και δεν είναι αμαρτία το να φορέσουμε μία ζακέτα στην Εκκλησία, για να προφυλαχθούμε από το κρύο;"

Πάνω σε αυτό το προβληματισμό θα θέλαμε να καταθέσουμε κάποιες ταπεινές σκέψεις.

Η χρήση μάσκας μέσα στο ναό και μάλιστα κατά την τέλεση και συμμετοχή στην κοινή λατρεία, με πρόσχημα την προφύλαξη από τον κορονοϊό, ως πρωτοφανής στη δισχιλιετή ιστορία της Εκκλησίας με πείρα πολύ φονικότερων ιών, συνιστά σαφέστατη εισαγωγή καινοτομίας που αθετεί την εκκλησιαστική παράδοση κατά την οποία η προσευχή και η λατρεία τελείται με ακάλυπτο πρόσωπο.

Κάθε καινοτομία όμως και αθέτηση της Ι.Παραδόσεως καταδικάζεται από την Z' Οικουμενική Σύνοδο με βαρύτατες τιμωρίες στους επινοούντας και εφαρμόζοντας αυτές κληρικούς με καθαίρεση, στους λαϊκούς και μοναχούς δε με αφορισμό.[1]

Η ζακέτα και το πανωφόρι ως ενδύματα για την προφύλαξη από το ψύχος και την κάλυψη της γύμνιας μέσα στο ναό, δεν συνιστά καμία καινοτομία. Δεν εμποδίζει τον ασπασμό των αγίων εικόνων, των ιερών λειψάνων και της χειρός του ιερέως όπως συμβαίνει με τη χρήση μάσκας, δεν παραβιάζει κάποια εντολή, δεν καθιστά τον χρήστη τους ασεβή και δεν αθετεί καμία παράδοση. Δεν αντιβαίνει επίσης σε καμία θεολογική αναφορά, συμβολισμό και διδασκαλία όπως δυστυχώς συμβαίνει με τη χρήση μάσκας. Θα λέγαμε μάλιστα ότι η χρήση πανωφορίου προτρέπεται και ευαγγελικώς, όταν διδάσκεται η ολιγάρκεια : "ἔχοντες δὲ διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα" (Τιμ.Α' 6,8).

Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Μέρος Δεύτερο

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ[:Α΄Τιμ.2,1-7] 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ 

[Μέρος δεύτερο:υπομνηματισμός των εδαφίων Α΄Τιμ.2,2-7] 

«ἵνα ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι τοῦτο γὰρ καλὸν καὶ ἀπόδεκτον ἐνώπιον τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν(:Και έτσι να ζούμε και εμείς ζωή ήρεμη και ήσυχη, με κάθε ευσέβεια και σεμνότητα· διότι αυτό, το να προσευχόμαστε δηλαδή για όλους, είναι καλό και ευάρεστο ενώπιον του σωτήρα μας Θεού· διότι Αυτός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και με την πίστη να γνωρίσουν βαθύτερα και πληρέστερα την αλήθεια)»[Α΄Τιμ.2,2-7]. 

Εάν ο Παύλος θέλει να διαλύσει τους κοινούς πολέμους και τις μάχες και τις ταραχές, και γι' αυτό παρακαλεί τον ιερωμένο να προσεύχεται για τους βασιλείς και για τους άρχοντες, πολύ περισσότερο πρέπει αυτό να το κάνουν οι ιδιώτες. Τρία είναι τα φοβερότερα είδη των πολέμων· ένας είναι αυτός ο κοινός, όταν οι στρατιώτες μας πολεμούνται από τους βαρβάρους· δεύτερος, όταν ενώ επικρατεί ειρήνη, εμείς πολεμούμε μεταξύ μας· τρίτος, όταν καθένας πολεμάει προς τον εαυτό του. Αυτός είναι ο φοβερότερος από όλους. Γιατί εκείνος ο πόλεμος που προέρχεται από τους βαρβάρους δεν μπορεί να μας βλάψει σε τίποτε μεγάλο. Πες μου, γιατί; Έσφαξε και σκότωσε, αλλά δεν έβλαψε σε τίποτε την ψυχή. Αλλά ούτε ο δεύτερος, αν δεν θέλουμε, θα μπορέσει να μας βλάψει σε τίποτε. Και αν άλλοι μας πολεμούν, είναι δυνατό εμείς να είμαστε ειρηνικοί· γιατί άκουε τον προφήτη που λέγει: «ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με ἐνδιέβαλλόν με, ἐγὼ δὲ προσηυχόμην(:αντί να με αγαπούν, με συκοφαντούσαν, εγώ όμως προσευχόμουν γι΄αυτούς)» [Ψαλμ.108,4]· και πάλι: «μετὰ τῶν μισούντων τὴν εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός· ὅταν ἐλάλουν αὐτοῖς, ἐπολέμουν με δωρεάν(:με τους ανθρώπους που μισούσαν την ειρήνη, εγώ ήμουν ειρηνικός· όταν συνομιλούσα με αυτούς, εκείνοι με πολεμούσαν χωρίς λόγο και αφορμή)» [Ψαλμ.119,7]· και πάλι: «καὶ λόγοις μίσους ἐκύκλωσάν με καὶ ἐπολέμησάν με δωρεάν(:με περικύκλωσαν με λόγια μίσους και με πολέμησαν χωρίς καμιάν αιτία και αφορμή)» [Ψαλμ.108,3]. 

Καμία προσπάθεια πνευματική δέν καρποφορεῖ μακρυά Του

Είναι μερικοί που περιμένουν θαύματα, όταν αρχίζουν να εφαρμόζουν ένα πνευμα­τικό πρόγραμμα. Και επειδή δεν τα βλέπουν, απογοητεύονται και τα παρατούν ή δυσανασχετούν. Οι καρποί δεν φαίνονται αμέσως με την έναρξη αυτής της μάχης. Χρειάζεται πολύς κόπος. Οι καρποί έρχονται σίγουρα μετά από σκληρόν αγώνα. Πολλές φορές σιγά-σιγά, χωρίς να το κα­ταλαβαίνουμε. Χρειάζεται λοιπόν υπομονή και συνεχής επαγρύπνησις, για να γνωρί­σουμε σιγά-σιγά τον Θεό. Η προσευχή μας δείχνει ποιος είναι πραγματικά ο Θεός. Και δεν πρέπει να παραξενευθείτε, αν σας πω ότι σ' αυτό βοηθάει κι ο διάβολος ακό­μα: στο να μας δείχνει τον Θεό! 

Είναι, όπ­ως έλεγε ένας αββάς, ότι ο διάβολος του έμαθε να προσεύχεται. Τον ρώτησαν τότε πώς είναι δυνατόν. Και τους φανέρωσε ότι αυτό γίνεται με την αντιμετώπιση των λογι­σμών. Καθώς προχωρούσε στην πνευματική του πορεία αυξανόταν οι επιθέσεις του δια­βόλου, γινόταν πυκνότερες και ισχυρότερες. Για να τις αντιμετωπίζει, κατέφευγε στον Θεό.

Ξεσκόνιζες τούς ἄλλους ἤ τόν ἑαυτό σου;

 

Νὰ μὴ λέγης ὅτι, ἂν καὶ προσευχήθηκες πολὺν καιρό, δὲν κατώρθωσες τίποτε, διότι...

Νὰ μὴ λέγης ὅτι, ἂν καὶ προσευχήθηκες πολὺν καιρό, δὲν κατώρθωσες τίποτε, διότι ἤδη κάτι σπουδαῖο κατώρθωσες.

Τί, ἀλήθεια, ὑπάρχει ἀνώτερο ἀπὸ τὴν προσκόλλησι στὸν Κύριον καὶ ἀπὸ τὴν συνεχῆ παραμονὴ σ᾿ αὐτὴν τὴν ἕνωσι;

~ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης τῆς Κλίμακος 

(Λόγος κη' Περὶ προσευχῆς)

4 Σεπτεμβρίου. Τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Βαβύλα, τοῦ Ἁγίου καί Θεόπτου Μωϋσέως τοῦ Προφήτου, τοῦ Ὁσίου Ἀνθίμου Κουρούκλη, τοῦ ἐκ Ληξουρίου Κεφαλληνίᾳς. Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἀνθίμου, τοῦ νέου ἀσκητοῦ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας. Παρ. ιγ´ ἑβδ. ἐπιστ. (Β´ Κορ. ια´ 5-21).

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β' ΙΑ´ 5 - 21

⁵ λογίζομαι γὰρ μηδὲν ὑστερηκέναι τῶν ὑπερλίαν ἀποστόλων. ⁶ εἰ δὲ καὶ ἰδιώτης τῷ λόγῳ, ἀλλ’ οὐ τῇ γνώσει, ἀλλ’ ἐν παντὶ φανερωθέντες ἐν πᾶσιν εἰς ὑμᾶς. ⁷ Ἢ ἁμαρτίαν ἐποίησα ἐμαυτὸν ταπεινῶν ἵνα ὑμεῖς ὑψωθῆτε, ὅτι δωρεὰν τὸ τοῦ Θεοῦ εὐαγγέλιον εὐηγγελισάμην ὑμῖν; ⁸ ἄλλας ἐκκλησίας ἐσύλησα λαβὼν ὀψώνιον πρὸς τὴν ὑμῶν διακονίαν, καὶ παρὼν πρὸς ὑμᾶς καὶ ὑστερηθεὶς οὐ κατενάρκησα οὐδενός· ⁹ τὸ γὰρ ὑστέρημά μου προσανεπλήρωσαν οἱ ἀδελφοὶ ἐλθόντες ἀπὸ Μακεδονίας· καὶ ἐν παντὶ ἀβαρῆ ὑμῖν ἐμαυτὸν ἐτήρησα καὶ τηρήσω. ¹⁰ ἔστιν ἀλήθεια Χριστοῦ ἐν ἐμοὶ ὅτι ἡ καύχησις αὕτη οὐ φραγήσεται εἰς ἐμὲ ἐν τοῖς κλίμασι τῆς Ἀχαΐας. ¹¹ διατί; ὅτι οὐκ ἀγαπῶ ὑμᾶς; ὁ Θεὸς οἶδεν· ¹² ὃ δὲ ποιῶ, καὶ ποιήσω, ἵνα ἐκκόψω τὴν ἀφορμὴν, τῶν θελόντων ἀφορμήν, ἵνα ἐν ᾧ καυχῶνται εὑρεθῶσι καθὼς καὶ ἡμεῖς. ¹³ οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. ¹⁴ καὶ οὐ θαυμαστὸν· αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός. ¹⁵ οὐ μέγα οὖν εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν. ¹⁶ Πάλιν λέγω, μή τίς με δόξῃ ἄφρονα εἶναι· εἰ δὲ μή γε, κἂν ὡς ἄφρονα δέξασθέ με, ἵνα κἀγὼ μικρόν τι καυχήσωμαι. ¹⁷ ὃ λαλῶ, οὐ λαλῶ κατὰ Κύριον, ἀλλ’ ὡς ἐν ἀφροσύνῃ, ἐν ταύτῃ τῇ ὑποστάσει τῆς καυχήσεως. ¹⁸ ἐπεὶ πολλοὶ καυχῶνται κατὰ τὴν σάρκα, κἀγὼ καυχήσομαι. ¹⁹ ἡδέως γὰρ ἀνέχεσθε τῶν ἀφρόνων φρόνιμοι ὄντες· ²⁰ ἀνέχεσθε γὰρ εἴ τις ὑμᾶς καταδουλοῖ, εἴ τις κατεσθίει, εἴ τις λαμβάνει, εἴ τις ἐπαίρεται, εἴ τις ὑμᾶς εἰς πρόσωπον δέρει. ²¹ κατὰ ἀτιμίαν λέγω, ὡς ὅτι ἡμεῖς ἠσθενήσαμεν. ἐν ᾧ δ’ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ.