π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου
«οὐ γάρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας,
ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ».
Πρός Τιμ. Β΄ α΄: 7
Διότι ὁ Θεός δέν μᾶς ἔδωκε πνεῦμα δειλίας,
ὥστε νά μᾶς φοβίζουν αἱ ἀπειλαί καί οἱ διωγμοί,
ἀλλά μᾶς ἔδωκε πνεῦμα καί
χάρισμα δυνάμεως διά νά ἀντέχουμε εἰς τούς πειρασμούς·
μᾶς ἔδωκε καί πνεῦμα ἀγάπης καί πνεῦμα,
πού μᾶς σωφρονίζει, ὥστε φρόνιμα καί
συνετά νά κυβερνῶμεν καί
τόν ἑαυτόν μας καί τούς ἄλλους.
Μετάφρ. Ν . Τρεμπέλα
Συνεχίζουμε, ἀγαπητοί μου, τό περί μακαρισμῶν θέμα μας. Βρισκόμαστε στόν ὄγδοο μακαρισμό, πού λέει: «μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»1. Δηλαδή θά λέγαμε ὅτι εἶναι εὐτυχισμένοι ὅσοι ἐφαρμόσουν τούς ἑπτά προηγούμενους μακαρισμούς. Ὁ Θεός θά τούς εὐλογεῖ, καί οἱ ἄνθρωποι θά τούς τιμοῦν ἰδιαίτερα. Μέσα στή ζωή θά εἶναι ἕνα ὡραῖο, ζωντανό παράδειγμα πρός μίμηση. Ἔτσι βέβαια μποροῦμε νά φανταστοῦμε ἐκείνους πού ἐφάρμοσαν, τουλάζιστον ἕως τώρα, τούς ἑπτά μακαρισμούς.
Ἀλλά δυστυχῶς τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι. Ἐδῶ ὑπάρχει ἡ πιό περίεργη καί ἐκ πρώτης ὄψεως ἀνεξήγητη συμπεριφορά. Μόλις ἀρχίσει ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ μία πνευματική ζωή, ἐνταγμένος ἀκριβῶς μέσα στόν χῶρο καί στό πνεῦμα τῶν μακαρισμῶν, ἀρχίζει ἕνας ἀσταμάτητος πόλεμος, καί ἀπό τόν Διάβολο καί ἀπό τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού ἀνήκουν στόν Διάβολο, καί λειτουργοῦν ὡς ὄργανά του, ὅπως ἀναφέρεται στή Σοφία Σολομῶντος, δηλαδή «τῆς ἐκείνου μερίδος»2.
Ἐδῶ ἀμέσως τώρα θά προσπαθήσουμε νά κατανοήσουμε τό γιατί ξεσπάει αὐτός ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ θά περιμέναμε νά θεωροῦνται ὑπόδειγμα ζωῆς μέσα στό κοινωνικό μας σύνολο. Αὐτό τό γιατί θά ἐπιχειρήσουμε, ἀγαπητοί μου, νά ἀναλύσουμε ἀπόψε.
Βέβαιο πάντως εἶναι ὅτι ὁ Κύριος αὐτούς τούς «δεδιωγμένους», δηλαδή αὐτούς πού διώκονται, πού ἔχουν διωχθεῖ ἀλλά καί διώκονται, τούς μακαρίζει καί τούς ὑπόσχεται τή δική Του τή Βασιλεία. «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» λέει ὁ ὄγδοος μακαρισμός. Προσέξτε ὅμως: ὄχι «δεδιωγμένοι» ἐξαιτίας πολιτικῶν φρονημάτων ἤ δέν ξέρω τί ἄλλο, ἀλλά «ἕνεκεν δικαιοσύνης».
Ποιά ὅμως εἶναι ἡ ἔννοια ἐδῶ τῆς δικαιοσύνης, πού γιά χάρη της αὐτοί θά διώκονται;
Ὅπως εἴδαμε στόν τέταρτο μακαρισμό, δικαιοσύνη, μέ τήν εὐρεῖα σημασία τῆς λέξεως, σημαίνει ἁγιότητα. Μέ τή στενή σημασία εἶναι τό νά θέλει κανείς νά ὑποστηρίξει κάτι τό δίκαιο. Καί αὐτό βεβαίως εἶναι, ἀλλά ἐδῶ κυρίως εἶναι μέ τήν ἔννοια τῆς ἁγιότητος. Εἶναι ὅπως καί λέξη δίκαιος, πού στήν Παλαιά Διαθήκη σημαίει ἅγιος, δηλαδή ἐκεῖνος πού ζεῖ καί πολιτεύεται σύμφωνα μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἄν στόν τέταρτο μακαρισμό ὁ Κύριος μακαρίζει ἐκείνους πού πεινοῦν καί διψοῦν γιά τήν πνευματική τελειότητα, ἐδῶ μακαρίζει τή σταθερότητα στό φρόνημα αὐτό, δηλαδή στήν ἁγιότητα.Προσέξτε: δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά εἶναι κανείς ἅγιος, ἀλλά νά εἶναι καί σταθερός σ᾿ αὐτό, ἔστω καί ἄν ἀσκηθεῖ ἐναντίον του διωγμός.
