Γράφει ὁ Ἱερεύς Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας
Οἱ Νεομάρτυρες καί τό δοῦλον Γένος
(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 115, Ἀπρ. - Ἰούν. 2021).
Ἡ Ὀρθοδοξία σέ καθεστώς δουλείας
Συνεχίζοντας τό ἀφιέρωμά μας στήν ἔνδοξη Ἑλληνική Ἐπανάσταση, μέ ἀφορμή τήν ἐπέτειο τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν ἔναρξή της (1821), καθώς καί στίς συνθῆκες, ἀπό τίς ὁποῖες...ἀναδύθηκε (στίς συνθῆκες τῆς Τουρκοκρατίας), θά ἀσχοληθοῦμε στό τεῦχος αὐτό μέ μιά ἄλλη χαρακτηριστική περίπτωση προσηλυτισμοῦ εἰς βάρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τόν ἰσλαμικό προσηλυτισμό. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι, προσηλυτισμός εἶναι ἡ προσπάθεια μεταβολῆς τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τοῦ ἄλλου, μέ δόλια καί ἀθέμιτα μέσα, ὅπως ἡ ἀπειλή, ἡ ἐπιβολή, ἡ ὑπόσχεση, ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ παροχή ἀνταλλαγμάτων κ.ἄ. Ὅπως εἶναι γνωστό, μέ τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453) τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Ὀρθοδόξων ὑπέπεσε στή δουλεία βάρβαρου καί ἀλλόθρησκου κατακτητῆ. Ἡ κατάσταση τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἄλλαξε ριζικά. Γιά νά κατανοηθοῦν οἱ νέες συνθῆκες, στίς ὁποῖες βρέθηκε ἡ Ἐκκλησία, πρέπει νά γνωρίζουμε τίς ἀντιλήψεις τοῦ Ἰσλάμ γιά τήν ἱεραποστολή, τόν «ἱερό πόλεμο», τίς σχέσεις μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες κ.λπ.
Εἶναι γνωστό, ὅτι τό Ἰσλάμ ἐμφανίστηκε στίς ἀρχές τοῦ 7ου μ.Χ. αἰ. στή σημερινή Σαουδική Ἀραβία, μέ ἱδρυτή τόν Μωάμεθ (571-632 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος δημιούργησε μιά νέα θρησκεία μέ στοιχεῖα ἀπό τήν αὐτόχθονη λατρεία τῶν Ἀράβων, τόν Χριστιανισμό, τόν Ἰουδαϊσμό, καθώς καί ἀπό ὑποτιθέμενες προσωπικές ἀποκαλύψεις. Χαρακτηριστικά της εἶναι ἡ πίστη σέ ἕνα καί μοναδικό θεό (Ἀλλάχ), ἡ ἀποδοχή τοῦ Μωάμεθ ὡς τοῦ τελευταίου καί μέγιστου «προφήτη», ἡ πεποίθηση ὅτι τό Κοράνιο (τό «ἱερό» βιβλίο τοῦ Ἰσλάμ) εἶναι ὁ ἄκτιστος λόγος τοῦ θεοῦ, πού κατέβηκε αὐτούσιος ἀπό τόν οὐρανό κ.ἄ. Τό Κοράνιο, εἰδικότερα, ἔχει πολύ μεγαλύτερη σημασία γιά τούς ὀπαδούς του ἀπ’ ὅ,τι ἔχει γιά μᾶς τό Εὐαγγέλιο. Ὅ,τι ἀναφέρει, εἶναι νόμος, παρά τό «ποιητικό» του ὕφος καί παρά τίς κατά καιρούς προσπάθειες διαφορετικῆς ἑρμηνείας του.
Τό Ἰσλάμ διαδόθηκε, λόγῳ τῆς ἁπλότητος τῆς διδασκαλίας του, ἀλλά, κυρίως, λόγῳ τῶν ἀπόψεών του γιά τήν «ἱεραποστολή», οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τίς ἀντίστοιχες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἤ μέ ὅ,τι γενικά ἰσχύει στόν πολιτισμένο κόσμο. Ἡ «ἱεραποστολή» στήν προκειμένη περίπτωση δέν ἀπευθύνεται στήν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά συνίσταται στήν ἐπιβολή μέ τή βία («διά πυρός καί σιδήρου», κατά τή γνωστή ἔκφραση) τῆς διδασκαλίας τοῦ «προφήτη», σέ ὅσους ἔχουν διαφορετική πίστη. Αὐτό σημαίνει, ὅτι ἡ «ἱεραποστολή» τοῦ Ἰσλάμ εἶναι μιά ἀκραία μορφή προσηλυτισμοῦ, ἡ μέθοδος δέ, μέ τήν ὁποία ἀσκεῖται, εἶναι ὁ «ἱερός πόλεμος», ἡ «τζιχάντ»! Ἡ «τζιχάντ», ὁ πόλεμος κατά τῶν «ἀπίστων», δέν εἶναι ἀντίληψη κάποιων ἀκραίων στοιχείων τοῦ Ἰσλάμ, ὅπως πολλοί πιστεύουν καί ὅπως συνήθως προβάλλεται, ἀλλά εἶναι σαφής καί ἐπανειλημμένη ἐπιταγή τοῦ Κορανίου, δηλαδή εἶναι πεποίθηση ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ὀπαδῶν (βλ. καί τό τεῦχ. 88 τοῦ ἐντύπου μας). Εἰδικότερα, κατά τήν ἰσλαμική ἀντίληψη, ὁ κόσμος χωρίζεται σέ «Οἶκο Ἰσλάμ», πού περιλαμβάνει τό σύνολο τῶν πιστῶν του, καί σέ «Οἶκο Πολέμου», πού περιλαμβάνει ὅλους τούς ἄλλους, τούς «ἀπίστους».
