Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου. π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

από την ερμηνεία του στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, κεφ.Β΄,εδάφια 22-26

«Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ». «Όταν επληρώθησαν –δεύτερη πράξις τώρα- το πρώτο ἐπλήσθησαν αναφέρεται εις τις οκτώ ημέρες. Τώρα έχομε ένα δεύτερο ἐπλήσθησαν - δηλαδή συνεπληρώθησαν- τι; Οι σαράντα ημέρες του καθαρισμού. Τώρα, αυτός ο καθαρισμός αναφέρεται εις την μητέρα. Όχι εις το παιδί πλέον. Η μητέρα θεωρείται ακάθαρτος έως την τεσσαρακοστήν ημέραν, εφόσον το παιδί που θα γεννούσε θα ήτο αγόρι. Εάν ήτο κορίτσι, ο καθαρισμός της επληρούτο την ογδοηκοστήν ημέραν. Δηλαδή σε ογδόντα ημέρες. Διπλάσια απ’ ό,τι εις το αγόρι. Στις ογδόντα μέρες έπαιρνε η γυναίκα τον καθαρισμό της.

Εδώ μας κάνει πάλι εντύπωση αυτό το σημείο, τι έννοια θα είχε αυτός ο καθαρισμός. Αγαπητοί μου, νομίζω σας απασχολεί πολύ, ιδίως τις γυναίκες, όχι λιγότερο και τους άντρες. Έχουν πολλά ειπωθεί γύρω από το θέμα αυτό. Το γιατί τελικά ο Θεός έχει προτείνει τα πράγματα έτσι εις τον παλαιόν νόμον, που μερικά έχουνε ήδη εισαχθεί και εις την Καινή Διαθήκη –γιατί και σήμερα οι γυναίκες παίρνουν σαραντισμόν- ακριβώς δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Εντούτοις, αφήνει πολλά σημεία ο λόγος του Θεού να κατανοήσουμε και η πατερική σοφία έρχεται να βοηθήσει εις το σημείο αυτό, άλλος μεν με τούτη τη γνώμη, άλλος με εκείνη, να σχηματίσουμε μία περίπου εικόνα. Είπα «περίπου». Είπα περίπου. Σας βεβαιώνω, έχω απορία αν θα έπρεπε το θέμα να το δούμε από πάσης πλευράς- δεν ξέραμε τι θα απαντήσουμε.

Το Λευιτικόν- βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης- ένα από τα πέντε πρώτα βιβλία της Πεντατεύχου δηλαδή, από του ενδεκάτου έως του δεκάτου έκτου κεφαλαίου του, μας δίνει αυτήν την εικόνα της εννοίας του «καθαρού» και του «ακαθάρτου». Βέβαια, αυτή η εικόνα είναι ευρεία. Αναφέρεται σε πολλά πράγματα. Στις τροφές, στα αντικείμενα, στον άνθρωπο. Τροφές, αντικείμενα, άνθρωπος. Αν θα ‘πρεπε να δούμε αν όντως όλα αυτά τα οποία αναφέρει το βιβλίον αυτό, το Λευιτικόν, είναι βρώμικα, βέβηλα - «ακάθαρτο» θα πει βέβηλο- αν όντως είναι βέβηλα, τότε θα βλέπαμε ότι προσκρούουμε σε άλλα σημεία της Αγίας Γραφής, και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, απ΄ό,τι ο Θεός έχει κάνει, τίποτα το βέβηλον.

Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου. Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας

 Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ[:Λουκ. 2,22-40] 

Ερμηνεία της ευαγγελικής περικοπής για την Υπαπαντή του Κυρίου 

από τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας 

«Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτὼ τοῦ περιτεμεῖν τὸ παιδίον, καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς, τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῇ κοιλία.καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται (:και όταν συμπληρώθηκαν οι οκτώ ημέρες για να γίνει στο παιδί η περιτομή, του έκαναν περιτομή, για να επιβεβαιωθεί και με την πράξη αυτή ότι ήταν γνήσιος απόγονος του Αβραάμ. Και Του δόθηκε το όνομα Ιησούς, όπως δηλαδή το είχε ονομάσει ο άγγελος προτού ακόμα συλληφθεί το παιδί στην κοιλιά της μητέρας του. Και η παρουσίαση και η αφιέρωση αυτή γινόταν σύμφωνα με εκείνο που είχε γραφεί στο νόμο του Κυρίου, ότι κάθε αρσενικό παιδί που για πρώτη φορά ανοίγει τη μήτρα της μητέρας του και γεννιέται, δηλαδή κάθε πρωτότοκο και πρωτογενές, πρέπει να θεωρείται και να ονομάζεται αφιερωμένο στον Κύριο)»[Λουκ.2,22-23]. 

Εδώ λοιπόν με αυτά που αναγνώσαμε πριν λίγο, βλέπουμε ότι υποτασσόταν στους νόμους του Μωυσή ή μάλλον βλέπουμε ο ίδιος ο νομοθέτης και Θεός να υποτάσσεται ως άνθρωπος στους δικούς Του νόμους. Και για ποιο λόγο το κάνει αυτό, θα μας το διδάξει ο σοφότατος Παύλος: «Οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν (:έτσι κι εμείς, οι Χριστιανοί, όταν ήμασταν σε νηπιώδη πνευματική κατάσταση, ήμασταν υποδουλωμένοι κάτω από τα στοιχεία του κόσμου(δηλαδή κάτω από τη στοιχειώδη και ανεπαρκή θρησκευτική γνώση που έχει ο κόσμος των ατελών και παχυλών ανθρώπων). Όταν όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που είχε ορίσει η πανσοφία του Θεού, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, που γεννήθηκε από γυναίκα και έζησε σύμφωνα με τις διατάξεις του μωσαϊκού νόμου, για να εξαγοράσει αυτούς που βρίσκονταν κάτω από την εξουσία του μωσαϊκού νόμου, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία,που ο Θεός μας είχε υποσχεθεί)»[Γαλ.4,3-4]. Ο Χριστός λοιπόν εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου εκείνους που ήταν κάτω από την εξουσία του νόμου, αλλά όμως δεν τον είχαν ακόμη τηρήσει. Και τους εξαγόρασε με ποιον τρόπο; Εκπληρώνοντάς τον. 

Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου.Παναγιώτης Τρεμπέλας

 Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ 

Κατά Λουκάν, Β΄22-40 

22 Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς ῾Ιεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ, 23 καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, 24 καὶ τοῦ δοῦναι θυσίαν κατὰ τὸ εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν. 

25 Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν ῾Ιεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ ᾿Ισραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν ῞Αγιον ἐπ᾿ αὐτόν· 26 καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. 27 καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, 28 καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· 29 νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμά σου ἐν εἰρήνῃ,30 ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, 31 ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν.32 φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ.33Καὶ ἦν ᾿Ιωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. 34 καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. 35 καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί. 

36 Καὶ ἦν ῎Αννα προφῆτις, θυγάτηρ Φανουήλ, ἐκ φυλῆς ᾿Ασήρ· αὕτη προβεβηκυῖα ἐν ἡμέραις πολλαῖς, ζήσασα ἔτη μετὰ ἀνδρὸς ἑπτὰ ἀπὸ τῆς παρθενίας αὐτῆς, 37 καὶ αὐτὴ χήρα ὡς ἐτῶν ὀγδοήκοντα τεσσάρων, ἣ οὐκ ἀφίστατο ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ νηστείαις καὶ δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα καὶ ἡμέραν· 38 καὶ αὕτη αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν ῾Ιερουσαλήμ.39 Καὶ ὡς ἐτέλεσαν ἅπαντα τὰ κατὰ τὸν νόμον Κυρίου, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἰς τὴν πόλιν ἑαυτῶν Ναζαρέτ. 40Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ᾿ αὐτό. 

Μετάφραση και ερμηνευτική απόδοση του μακαριστού Παν. Τρεμπέλα 

ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

https://youtu.be/ddwH-MQZrfg

Συν Θεω ζωντανή μετάδοση τώρα: ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ[:Εβρ.7,7-17]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

«Ὃ δὲ μὴ γενεαλογούμενος ἐξ αὐτῶν δεδεκάτωκε τὸν Ἀβραάμ(:Ο Μελχισεδέκ όμως, ο οποίος δεν γενεαλογείται και δεν κατάγεται από τη γενεά του Λευί, έχει πάρει το ένα δέκατο από τον Αβραάμ)»[Εβρ.7,6].Στη συνέχεια δεν το προσπέρασε έτσι απλά, αλλά και πρόσθεσε: «καὶ τὸν ἔχοντα τὰς ἐπαγγελίας εὐλόγηκε (: και έχει ευλογήσει αυτός τον Αβραάμ που είχε δεχθεί τις θείες επαγγελίες)». Επειδή αυτό ήταν παντού το καύχημα των Ιουδαίων, δείχνει και από την κοινή κρίση όλων ότι ο Μελχισεδέκ ήταν σπουδαιότερος από τον Αβραάμ.

Και συνεχίζει λέγοντας: «χωρὶς δὲ πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται (:και βέβαια είναι αναντίρρητο και ομολογημένο ότι το μικρότερο και κατώτερο ευλογείται από το μεγαλύτερο και ανώτερο. Για να ευλογήσει λοιπόν ο Μελχισεδέκ τον Αβραάμ, σημαίνει πως ήταν ανώτερός του)»[Εβρ.7,7].Δηλαδή, όλοι πιστεύουν ότι το κατώτερο ευλογείται από το ανώτερο. Επομένως ο τύπος του Χριστού είναι ανώτερος και από εκείνον που είχε τις επαγγελίες.

«Καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ(:κι εδώ βέβαια στον μωσαϊκό νόμο παίρνουν δεκάτες άνθρωποι που πεθαίνουν. Εκεί όμως στην περίπτωση του Αβραάμ πήρε δεκάτη ο Μελχισεδέκ, ο οποίος μαρτυρείται ότι ζει, διότι η Αγία Γραφή δεν μιλάει για θάνατο του Μελχισεδέκ)»[Εβρ.7,8]. Αλλά για να μην πουν τα εξής λόγια: «Γιατί επανέρχεσαι στα προηγούμενα; Τι σημασία έχει για τους ιερείς μας, αν ο Αβραάμ έδωσε το ένα δέκατο; Πες αυτά που ενδιαφέρουν εμάς», προσθέτει και λέγει: «καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν (:και με λίγα λόγια, θα μπορούσε να πει κανείς)»· -σωστά το είπε αυτό και δεν μίλησε φανερά, για να μην τους πλήξει-· «διὰ Ἀβραὰμ καὶ Λευΐ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται (:ότι δίνοντας ο Αβραάμ τη δεκάτη στον Μελχισεδέκ, στο πρόσωπο του Αβραάμ έχει δώσει δεκάτη στον Μελχισεδέκ και ο ίδιος ο Λευί, που εισπράττει δεκάτες από τους αδελφούς του)»[Εβρ.7,9].

Με ποιον τρόπο; «ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ(:έχει δώσει λοιπόν και ο Λευί δεκάτη στον Μελχισεδέκ, διότι, παρόλο που δεν ήταν τότε ακόμη γεννημένος, ήταν όμως στη μέση, δηλαδή στο κέντρο της γενετησίου λειτουργίας του παππού του του Αβραάμ, όταν τον συνάντησε ο Μελχισεδέκ και πήρε από αυτόν τη δεκάτη. Αφού λοιπόν έδωσε στον Μελχισεδέκ δεκάτη και ο Λευί, σημαίνει ότι ο Μελχισεδέκ ήταν ανώτερος από τους ιερείς και αρχιερείς που κατάγονται από τον Λευί)»[Εβρ.7,10]. Δηλαδή, μέσα του ήταν ο Λευί, αν και δεν είχε γεννηθεί ακόμη, και μέσω του Αβραάμ έδινε τη δεκάτη. Πρόσεχε, δεν είπε: «οι λευίτες», αλλά «ο Λευί»· συμπεραίνοντας από εδώ, όπως ήθελε, το ανώτερο, που αποδεικνύει την υπεροχή.

Ἡ ἀποστολική περικοπή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου.Παναγιώτης Τρεμπέλας

 

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ 

Προς Εβραίους, Ζ΄,7-17 

7 χωρὶς δὲ πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται. 8 καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ. 9 καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν, διὰ ᾿Αβραὰμ καὶ Λευῒ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται· 10 ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ. 11 Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ' αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν ᾿Ααρὼν λέγεσθαι; 12 μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. 13 ἐφ' ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα, φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ' ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ. 14 πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ ᾿Ιούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησε. 15 Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος, 16 ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου· 17 μαρτυρεῖ γὰρ ὅτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ. 

Μετάφραση και ερμηνευτική απόδοση μακαριστού Παν. Τρεμπέλα 

7Και βέβαια είναι αναντίρρητο και ομολογημένο ότι το μικρότερο και κατώτερο ευλογείται από το μεγαλύτερο και ανώτερο. Για να ευλογήσει λοιπόν ο Μελχισεδέκ τον Αβραάμ, σημαίνει πως ήταν ανώτερός του. 8 Κι εδώ βέβαια στον μωσαϊκό νόμο παίρνουν δεκάτες άνθρωποι που πεθαίνουν. Εκεί όμως στην περίπτωση του Αβραάμ πήρε δεκάτη ο Μελχισεδέκ, ο οποίος μαρτυρείται ότι ζει, διότι η Αγία Γραφή δεν μιλάει για θάνατο του Μελχισεδέκ.

Ἡ δυσκολότερη καί κρισιμότερη Ὁμιλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά μιλήσει γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Η δυσκολότερη και κρισιμότερη Ομιλία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει για το Άγιο Πνεύμα.

Ετοιμάζεται να μιλήσει για το Άγιο Πνεύμα

Όλες τις μέρες τούτες, θέμα κύριο στις συζητήσεις των χριστιανών στην Πόλη ήταν αυτά που ανέπτυξε ο Γρηγόριος. Η επιτυχία ολοφάνερη. Λουφάξανε οι αρειανοί λογάδες, μασάγανε τα λόγια τους. Οι ορθόδοξοι πλέον κυκλοφορούσανε με το αίσθημα του νικητή. Ο αετός της θεολογίας τους είχε απαλλάξει από την καταφρόνια των αντιπάλων και από κάποιο δικό τους αίσθημα μειονεκτικότητας.

Ο Γρηγόριος -και το ξέρανε οι ακροατές του- δεν είχε τελειώσει τον κύκλο των ομιλιών τούτων, που μείνανε στην ιστορία με την ονομασία «Θεολογικοί Λόγοι», ένεκα της απόλυτης θεολογικής αξίας τους. Δε βιάστηκε. Άφησε να περάσουνε λίγες ημέρες, ν’ ανασάνει ο ίδιος. Να χωνέψουνε και οι χριστιανοί αυτά που άκουσαν τις ημέρες που πέρασαν. Προπαντός ήθελε να συναχτεί πάλι και πάλι στον εαυτό του. Εκεί ήλπιζε να ζήσει κάτι περισσότερο από την αλήθεια, για την οποία θα μίλαγε.

Οι πιστοί περίμεναν υπομονετικά. Οι περισσότεροι φυσικά όρθιοι. Πολλοί συζητούσανε μεταξύ τους, έτσι για να βεβαιώσουνε τις απορίες και τις αμφιβολίες τους. Επειδή όμως η ώρα περνούσε, ο Ευάγριος κινήθηκε για κάποια πρωτοβουλία, μα κανείς δεν αποφάσιζε να ενοχλήσει το Γρηγόριο, στην κατάνυξη που βρισκότανε. Δε γινότανε όμως.

Πιέσανε τον πιο αγαπημένο του διάκο, το Θεόδουλο:

- Πήγαινε μέσα, Θεόδουλε, και με τρόπο θύμησέ του. Πέρασε η ώρα. Ο κόσμος ανυπομονεί, στέκονται όρθιοι.

Ο διάκος μπήκε μετά φόβου, πλησίασε τον ιερό άνδρα, που ήτανε γονατισμένος, του ψιθύρισε ό,τι έπρεπε. Ο Γρηγόριος άργησε να καταλάβει. Γύρισε σιγά - σιγά το κεφάλι του, κοίταξε με απορία. Σε λίγο έδειξε να προσγειώνεται. Στηρίχτηκε στην Αγία Τράπεζα, όρθωσε το κορμί του, έκανε το σημείο του Σταυρού και στράφηκε στην Ωραία πύλη. Ο Θεόδουλος έπιασε ανεπαίσθητο νεύμα, κινήθηκε, τράβηξε το βήλο. Με τρία αβέβαια βήματα στήθηκε στα πεινασμένα μάτια του εκκλησιάσματος. Είχε μιαν ηρεμία θεία. Το πρόσωπό του είχε γίνει απαύγασμα ιερού φωτός.

Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: "Πῶς καλλιεργεῖται ἡ ταπείνωση"

Ἀπό τό Βιβλίο Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου

ΛΟΓΟΙ Ε' «Πάθη καί ἀρετές»

ἐκδόσεις ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ὁ ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἡ ἐργασία γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ταπεινώσεως

– Μὲ ποιόν τρόπο, Γέροντα, καλλιεργεῖται ἡ ταπείνωση;

– Ἡ ταπείνωση καλλιεργεῖται μὲ τὸ φιλότιμο, καλλιεργεῖται καὶ μὲ τὴν κοπριὰ τῶν πτώσεων. Ἀνάλογα. Ἕνας φιλότιμος ἄνθρωπος ὅ,τι καλὸ ἔχει τὸ ἀποδίδει στὸν Θεό. Βλέπει τὶς πολλὲς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, καταλαβαίνει ὅτι δὲν ἔχει ἀνταποκριθῆ, ταπεινώνεται καὶ δοξολογεῖ διαρκῶς τὸν Θεό. Καὶ ὅσο ταπεινώνεται καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεό, τόσο τὸν λούζει ἡ θεία Χάρις. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἑκούσια ταπείνωση. Ἐνῶ ἡ ταπείνωση ποὺ φέρνουν οἱ διαρκεῖς πτώσεις εἶναι... ἡ ἀκούσια ταπείνωση.

Φυσικὰ ἡ ἑκούσια ταπείνωση ἔχει πολὺ μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὴν ἀκούσια. Μοιάζει μὲ χωράφι ποὺ ἔχει καλὸ χῶμα καὶ καρπίζουν τὰ δένδρα, δίχως λίπασμα ἢ κοπριά, καὶ οἱ καρποί τους εἶναι νόστιμοι. Ἡ ἀκούσια ταπείνωση μοιάζει μὲ χωράφι ποὺ ἔχει ἀδύνατο ἔδαφος καί, γιὰ νὰ δώση καρπούς, πρέπει νὰ ρίξης καὶ λίπασμα καὶ κοπριά, καὶ πάλι οἱ καρποί του δὲν θὰ εἶναι τόσο νόστιμοι.

– Γέροντα, μοῦ στοιχίζει, ὅταν ἐξαιτίας μιᾶς ἄσχημης συμπεριφορᾶς μου πέφτω στὰ μάτια τῶν ἄλλων καὶ ταπεινώνωμαι ἀκούσια.

– Μὲ τὴν ἀκούσια ταπείνωση ἐξοφλᾶς καὶ λίγο ἀπὸ τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν σου. Πρέπει ὅμως νὰ ἀρχίσης νὰ ταπεινώνεσαι ἑκούσια.

Ἀκολουθῶντας τὰ βήματα τοῦ Χριστοῦ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ συχνὰ ἐνοχλοῦνται καὶ κάποτε σκανδαλίζονται ἀπὸ μεμονωμένες περιπτώσεις μεγαλόσχημων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀποφασίζουν γιὰ διάφορα θέματα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τρόπο ποὺ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὴν παράδοσή της. Τὸ τραγικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ ἀναταραχές, οἱ κλυδωνισμοί, οἱ ὀξύτητες, ἡ ἀπομάκρυνση τῆς ἀγάπης καὶ ἡ μόνιμη ἐγκατάσταση τῆς ἐμπάθειας καὶ τοῦ μίσους... στὶς σχέσεις τῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων.

Οἱ ἀποφάσεις ποὺ προκαλοῦν πολλὲς φορές, ἐμφανίζονται ὡς συν­οδικές, χωρὶς νὰ εἶναι. Ἁπλῶς ὁ πρόεδρος τῆς Συνόδου ἀποφασίζει καὶ τὰ μέλη ψηφίζουν. Τελικὰ γίνεται τὸ θέλημα τοῦ ἑνός. Καὶ ἂν ὁ ἕνας εἶναι ἐνάρετος καὶ ταπεινός, δὲν δημιουργεῖται πρόβλημα. Ἡ διοίκηση ὅμως ἐπηρεάζει ἀρνητικὰ αὐτοὺς ποὺ τὴν ἀσκοῦν καὶ ἀναρωτιέται κανείς, γιατί καταστρέφονται οἱ χαρακτῆρες τῶν διοικούντων; Τὸ φαινόμενο αὐτὸ παρατηρεῖται σὲ ἀποφάσεις ποὺ ὑπαγορεύονται ἀπὸ ἐξωεκκλησιαστικοὺς παράγοντες. Καὶ εἶναι ἀρκετὲς αὐτές! Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο «ἀπεφάσισε» ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας στὸ θέμα τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας. Στὸ λάθος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔπεσε καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ κλυδωνισμὸς ὑπῆρξε μέγας.

Ἀλλὰ καὶ στὸ θέμα τῆς ἐκλογῆς τῶν μητροπολιτῶν τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἰδανικά. Ἐκλέγονται οἱ ἡμέτεροι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, χωρὶς νὰ ἐξετάζονται οἱ εἰδικὲς συνθῆκες τῶν χηρευουσῶν μητροπόλεων. Ἔτσι παρατηροῦμε καταστάσεις ποὺ θλίβουν τοὺς χριστιανοὺς τῶν περιοχῶν. Ἄλλα περίμεναν καὶ ἄλλα βλέπουν. Στὴν ἀρχὴ ὅλα καλὰ καὶ ἐνθουσιώδη. Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες ἀρχίζουν οἱ ψίθυροι καὶ τὰ σχόλια γιὰ ἀπρόσεκτες ἐνέργειες τῶν νέων μητροπολιτῶν καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα ἀποκαλύπτεται τὸ ἄλλο, τὸ πραγματικό, πρόσωπό τους. Αὐτὲς οἱ ὑποκριτικὲς μεταμορφώσεις βέβαια δὲν ἐμφανίζονται στοὺς ἐνάρετους καὶ ἄξιους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὅπως φαίνονται. Δὲν παραπλανοῦν καὶ δὲν δημιουργοῦν ἐντυπώσεις. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ χειροκρότημα. Ἡ ἐκ τῶν ἀνθρώπων δόξα τοὺς ἀφήνει ἀδιάφορους. Μοναδική τους ἔγνοια εἶναι νὰ μεταφέρουν τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας στοὺς καλοπροαίτερους ἀνθρώπους, χρησιμοποιώντας τὴ διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα. Προσέχουν ἀκόμα καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ εἶναι σημαντικό.

Τά διάφορα εἴδη τῶν δαιμόνων καί τό πονηρό πνεῦμα τῆς ὑπερηφάνειας.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Τά διάφορα εἴδη τῶν δαιμόνων καί τό πονηρό πνεῦμα τῆς ὑπερηφάνειας

Ὁμιλία τοῦ Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη στίς 08-12-2011 (Σύναξη νέων)

Σήμερα, θά ποῦμε παιδιά, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τήν σχέση πού ἔχουνε τά πάθη μέ τούς δαίμονες καί τί εἶναι τά πάθη.

Τά πάθη -ἄς ἀρχίσουμε ἀπ’ αὐτό- εἶναι κακές ἕξεις, κακές συνήθειες. Κάποιος κάνει μιά ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι πάθος. Θύμωσες μιά φορά, δέν σημαίνει ὅτι ἔχεις καί τό πάθος τοῦ θυμοῦ. Ἀλλά ἄν τό κάνεις καί δεύτερη καί τρίτη, μετά σιγά-σιγά ἀποκτᾶς αὐτή τήν κακή συνήθεια νά θυμώνεις. Καί λέμε ὅτι πλέον ἔχεις τό πάθος τοῦ θυμοῦ. Τό ἴδιο εἶναι μέ ὅλα τά πάθη. Εἶναι κακές ἕξεις, κακές συνήθειες, καί οὐσιαστικά εἶναι ἡ κακή χρήση πού κάνουμε στίς δυνάμεις πού μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός. Ὁ θυμός ἄς ποῦμε, γιά παράδειγμα, εἶναι μία δύναμη πού μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεός καί δέν εἶναι κακό ὡς δύναμη. Κακή εἶναι ὅμως ἡ χρήση πού κάνουμε καί ἀντί νά τόν στρέφουμε ἐναντίον τῶν δαιμόνων, ἐναντίον τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ διαβόλου κ.λ.π. τόν στρέφουμε ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν μας. Κάνουμε μία κακή χρήση τοῦ θυμικοῦ τῆς ψυχῆς. Τό ἴδιο εἶναι καί τό ἐπιθυμητικό, οἱ ἐπιθυμίες πού ἔχουμε εἶναι πάλι δυνάμεις τῆς ψυχῆς. Θέλει ὁ ἄνθρωπος, ἄς ποῦμε, τήν δόξα. Αὐτή τήν ἀγάπη γιά τήν δόξα ὁ Θεός τήν ἔχει βάλει. Ἀλλά θά πρέπει ν’ ἀγαπήσει τήν δόξα τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος, τήν ἀληθινή δόξα, αὐτή πού πραγματικά ἔχει μία ὑπόσταση καί εἶναι κάτι πού μένει αἰώνια. Ἀντί γι’ αὐτό ὁ ἄνθρωπος διαστρέφει τήν ἐπιθυμία καί ἐπιθυμεῖ τήν ἀνθρώπινη δόξα, ἡ ὁποία δέν μένει, εἶναι κάτι οὐσιαστικά ἀνυπόστατο. Γιατί οἱ ἄνθρωποι θά σοῦ ποῦνε τώρα μπράβο, θά σοῦ ποῦνε τί καλή, τί καλός πού εἶσαι, καί τή στιγμή πού θά φύγεις, θά σέ κουτσομπολέψουν μέ τόν διπλανό τους καί θά ποῦνε τά ἀντίθετα! Εἶναι κάτι δηλαδή τελείως μάταιο αὐτή. Γι’ αὐτό τό λέμε ματαιοδοξία, ἡ μάταιη δόξα τοῦ κόσμου.

Ἤ ἄλλος ἔχει ἄς τό ποῦμε τήν ἐπιθυμία τῶν ἡδονῶν. Εἶναι μιά ἐπιθυμία κι αὐτή. Θά πεῖς, ὁ Θεός μᾶς τήν ἔχει βάλει. Ναί, ἀλλά γιά νά ποθήσεις τήν ἡδονή πού εἶναι ὁ Θεός. Ἡ ὑπέρτατη ἡδονή εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἡ πνευματική ἡδονή. Καί ὁ ἄνθρωπος διαστρέφει καί αὐτή τήν ἐπιθυμία καί τήν κατευθύνει στό νά ἐπιθυμήσει τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἀντί νά κινηθεῖ δηλαδή κατακόρυφα, νά ἐπιθυμήσει τά οὐράνια, κινεῖται ὁριζόντια καί ἐπιθυμεῖ τά γήινα πράγματα, τά ὑλικά, τά χαμηλά. Καί ἐνῶ εἶναι ἀετός, πού μπορεῖ νά πετάει, εἶναι σάν τίς ὄρνιθες πού μένουνε στό χῶμα.

Ἀλλά τά πάθη αὐτά, νά ξέρετε, ὅτι συνδέονται καί ὑποκινοῦνται ἀπό τούς δαίμονες. Καί μάλιστα ὑπάρχουνε δαίμονες εἰδικοί θά λέγαμε γιά κάθε πάθος. Ὑπάρχουνε οἱ δαίμονες τῆς πορνείας, τῆς καταλαλιᾶς, τῆς κατάκρισης, τῆς ὑπερηφανείας, τῆς φιλαρχίας.. Τό δαιμόνιο τῆς φιλαρχίας ἤ ἀρχικό δαιμόνιο εἶναι φοβερό δαιμόνιο, πού βάζει στόν ἄνθρωπο τήν ἐπιθυμία νά ἄρχει, νά εἶναι ἀρχηγός.

Λοιπόν, ὑπάρχουν πολλῶν εἰδῶν δαιμόνια; Ὑπάρχουνε πολλῶν εἰδῶν. Καί κάθε πάθος, κάθε κακή ἕξη, ὅπως ἀναλύσαμε προηγουμένως, ἔχει καί τόν δικό του δαίμονα. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι οἱ δαίμονες ἔχουν κυριέψει τόν ἄνθρωπο, εἶναι δαιμονισμένος ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει τά πάθη, ἀλλά εἶναι ὑπό μία δαιμονική ἐνέργεια, δαιμονική ἐπήρεια. Κάθε φορά πού ὑποκύπτει στό πάθος, εἶναι ἐνεργούμενος ἀπό κάποιο δαιμόνιο (ἐκείνη τήν στιγμή, ὄχι ὅτι εἶναι συνεχῶς). Ὁ δαιμονισμένος μέ τήν κυριολεκτική ἔννοια εἶναι κάτι ἄλλο. Ὁ δαίμονας μένει μέσα του μόνιμα καί τόν δουλώνει τελείως καί τόν κάνει -ὅταν εἶναι σέ μία κατάσταση ἔτσι πλήρους δαιμονοκαταληψίας- νά κάνει πράγματα πού δέν θέλει νά κάνει. Δέν ξέρω, ἄν ἔχετε δεῖ δαιμονισμένο, πῶς εἶναι.. Δηλαδή ἔχει χάσει τόν ἔλεγχο τοῦ ἑαυτοῦ του καί δέν ξέρει τί κάνει, γιατί ἐνεργεῖται ἀπό τόν δαίμονα.

Εὐρωβουλευτής Μ.Kolakušić: «Χιλιάδες πέθαναν λόγῳ παρενεργειῶν - Θανατική ποινή ὁ ὑποχρεωτικός ἐμβολιασμός»

Δέν «μάσησε» τά λόγια του ὁ Κροάτης εὐρωβουλευτής Mislav Kolakušić μιλῶντας στόν Γάλλο Πρόεδρο, Ἐμάνουελ Μακρόν, καθώς κατά τή διάρκεια τῆς Συνόδου Κορυφῆς τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου παρομοίασε τόν ὑποχρεωτικό ἐμβολιασμό μέ θανατική ποινή.

Ἀναλυτικά ὅσα εἶπε:

«Πρόεδρε Μακρόν, μέ δεδομένους τούς πολλούς περιορισμούς τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν στή Γαλλία κατά τή διάρκεια τῆς πανδημίας, σᾶς ζητῶ μόνο ἕνα πρᾶγμα: ὡς πρόεδρος τῆς ΕΕ, σᾶς παρακαλῶ νά κάνετε ἀκριβῶς... τό ἀντίθετο ἀπό αὐτό πού κάνατε στή Γαλλία.

Ἀδελφοί μου, ὁ σταυρός θά νικήσῃ!

Ἀδελφοί μου, ὁ σταυρὸς θὰ νικήσῃ! Δὲ θὰ νικήσῃ οὔτε τὸ τρίγωνο τῶν μασόνων, οὔτε ἡ πεντάλφα τῶν σιωνιστῶν, οὔτε τὸ σφυροδρέπανο τῶν ἀθέων, οὔτε οἱ χιλιασταί. Θὰ νικήσῃ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, τὸ «Ἐν τούτῳ νίκα». Οἱ ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰωάν. 19,37).

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΤΡΥΦΩΝΟΣ 1-2-2022

https://youtu.be/bbvLf6-51fc

Συν Θεω ζωντανή μετάδοση τώρα: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΤΡΥΦΩΝΟΣ 1-2-2022

Τό χέρι τοῦ Ἁγίου Σάββα, πρώτου ἀρχιεπισκόπου Σερβίας

Το χέρι του ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ,πρώτου αρχιεπισκόπου Σερβίας στην Μονή Μιλέσεβο

1 Φεβρουαρίου. Προεόρτια Ὑπαπαντῆς, Τρύφωνος μάρτυρος (†250). Βασιλείου Θεσσαλονίκης τοῦ ἐξ Ἀθηνῶν (†870), Ἀναστασίου νεομάρτ. τοῦ ἐκ Ναυπλίου (†1655)· τῶν ἐν Μεγάροις τεσσάρων μαρτύρων. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ μάρτυρος, Σεπτ.2 (Ῥωμ. η΄ 28-39).

Ρωμ. 8,28          Οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν·

Ρωμ. 8,28                 Τους στεναγμούς μας δια τας θλίψεις της παρούσης ζωής τους απαλύνει και το γεγονός, ότι γνωρίζομεν πως εις εκείνους που αγαπούν τον Θεόν όλα υποβοηθούν και συνεργάζονται δια το καλόν των· εις αυτούς δηλαδή, οι οποίοι σύμφωνα με την προαιώνιον πρόθεσιν του Θεού έχουν κληθή και έχουν δεχθή την σωτηρίαν.