Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ Ἐφαρμοσμένη Ὀρθόδοξη Δογματική, Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ Ἐφαρμοσμένη Ὀρθόδοξη Δογματική, Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 11-6-2017 (Κήρυγμα) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://HristosPanagia.gr , Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube: http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/12/youtube.html

Λόγος εἰς τήν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων (Ἅγιος Λουκάς, Ἀρχιεπ. Συμφερουπόλεως τῆς Κριμαίας)

  

Κάθε ημέρα του έτους η Αγία μας Εκκλησία την αφιερώνει στην μνήμη κάποιου Αγίου ή και μερικών αγίων μαζί. Σ’ αυτούς συγκαταλέγονται οι άγιοι που είναι γνωστοί και έκαναν θαύματα όταν ζούσαν ή από τα λείψανα των οποίων γίνονταν θαύματα. Ο αριθμός τους δεν είναι και τόσο μεγάλος, όμως είναι σίγουρο ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι άγιοι ενώπιον του Θεού, ο οποίος μόνος «γινώσκει τα κρύφια της καρδίας» (Ψαλ. 43, 22). Στήν μνήμη αυτών τωναγίων που τους γνωρίζει μόνο ο Θεός αφιερώνει η Εκκλησία την πρώτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή.

Για το ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί οι Άγιοι, μαρτυρεί ο άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη του. «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, ον αριθμήσαι αυτόν ουδείς εδύνατο, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, εστώτες ενώπιον του Θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, περιβεβλημένους στολάς λευκάς, και φοίνικες εν ταις χερσίν αυτών… Ούτοι εισίν οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω Αίματι του Αρνίου» (Απ. Ζ, 9-14).

Ο Μόνος Καρδιογνώστης Θεός γνωρίζει τους αγνώστους στον κόσμο πτωχούς τω πνεύματι, οι οποίοι δεν υψώνουν τον εαυτό τους πάνω από τους άλλους και ειλικρινά θεωρούν τους εαυτούς τους πιο αμαρτωλούς και χειρότερους από τους άλλους, οι οποίοι κλαίνε ήσυχα για τις αμαρτίες τους και για τις βαθιές θλίψεις και τις αδικίες που υπάρχουν στον κόσμο. Αυτοί πεινούν και διψούν την αλήθεια στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των λαών, αλλά η πραότητά τους και η αγάπη δεν τους επιτρέπει να πολεμούν γι’ αυτή την αλήθεια, συμμετέχοντας στις επαναστάσεις.

«Ἀνεκδιήγητα!»

Γύρω στο 1940-45, στην Ύδρα, πέθανε μια νέα γυναίκα και άφησε πίσω της μικρά παιδάκια. Στις σαράντα μέρες, ο πατέρας πήρε τα παιδάκια και πήγε σε ένα μοναστήρι, γιά να κάνουν το μνημόσυνο της μάνας. Αφού τελείωσε η λειτουργία και το μνημόσυνο, ο δύστυχος πατέρας, μάζεψε τα παιδιά του να επιστρέψει στο άδειο, από μάννα, σπίτι. Ένα από τα παιδιά, ένα κοριτσάκι δέκα ετών περίπου, στάθηκε μπροστά στήν εικόνα της Παναγίας και κλαίγοντας της έλεγε: «Παναγίτσα μου, εγώ τώρα δεν έχω μανούλα, μα χρειάζομαι μια μάννα. Θά μείνω εδώ κοντά Σου, να σ’ έχω αντί γιά τη μαμά μου, κοντά Σου δεν θά νοιώθω ορφανό, θά κάνω προσευχή και γιά τήν μανούλα μου, να τήν έχεις μαζί Σου να μην στενοχωριέται».

Μιλούσε η παιδική ψυχή στήν Παναγία και τα μάτια της έτρεχαν. Εκεί τήν βρίσκει ο πατέρας και της λέει, ότι πρέπει να φύγουν. Η μικρή τού απαντά, ότι θέλει να μείνει στο μοναστήρι, στήν Παναγία, να ζήση όπως και οι άλλες μοναχές, δεν θέλει να επιστρέψει σπίτι. Ο πατέρας προσπαθεί να τήν πείσει, μα η μικρή επιμένει, τον παρακαλεί κλαίγοντας, να τήν αφήσει εδώ, στήν Μάννα Παναγιά.

Η Γερόντισσα, πού ακόμα είναι στο ναό και βλέπει τη μικρή να κλαίει, τούς πλησιάζει, να μάθη τί συμβαίνει. Ο πατέρας της λέει τήν επιθυμία της κόρης του και η μικρή τήν κοιτάζει ικετευτικά, παρα καλώντας με τα μάτια μόνο, να γίνη δεκτό το αίτημά της.

Η Γερόντισσα, γιά να μη στενοχωρήσει κι άλλο τον ταλαιπωρημένο πατέρα, τού λέει: «Ας μείνει ένα διάστημα, το παιδί να ηρεμήση  και μετά βλέπουμε. Έτσι έμεινε η μικρή και ήταν ένα πολύ εργατικό, υπάκουο και φιλότιμο παιδί. Αν και μικρή στήν ηλικία, όχι μόνο δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα, αλλά ήταν ένα πολύ ξεκούραστο και ευχάριστο παιδί. Έτρεχε να εξυπηρέτηση παντού, δίχως να έχει καμιά απαίτηση. Στις ακολουθίες και στήν προσευχή συμμετείχε με πολλή διάθεση.

ΘΑΥΜΑ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ: Τό αὐτοκίνητο πετώντας πάνω ἀπό τήν πυκνή βλάστηση ἔφτασε στό ἐκκλησάκι!

  Ο άντρας μίας φίλης μου, που μένουνε κοντά στο Μοναστήρι, μου είπε κάποτε με πολλή συγκίνηση το ακόλουθο φοβερό γεγονός.

Ξεκίνησαν με τον Άγιο [Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη] να πάνε ένα ταξίδι. 

Το απόγευμα ανηφορίσανε με το αυτοκίνητο σε ένα βουναλάκι στην κορυφή του οποίου υπήρχε ένα εκκλησάκι. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος ήταν κλεισμένος, λόγω πυκνής βλάστησης, και έπρεπε να συνεχίσουνε με τα πόδια από ένα μονοπάτι.

Ο Άγιος του ζήτησε να συνεχίσει με κατεύθυνση προς το εκκλησάκι και εκείνος τον ενημέρωσε ότι ήταν αδύνατον να συνεχίσει. Μπροστά τους υπήρχαν βάτα και θάμνοι.

Ο Άγιος του επανέλαβε να συνεχίσει και εκείνος έκανε υπακοή και ξεκίνησε.

Τότε το αυτοκίνητο ανυψώθηκε πάνω από το έδαφος και πετώντας, σταμάτησε ακριβώς μπροστά στο εκκλησάκι!

Ἡ ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός († Ἀρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ἱ. Μ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους)

 

 

Απάνθισμα εκ των λόγων του μακαριστού Γέροντος περί Εκκλησίας και Οικουμενισμού. Τα αποσπάσματα είναι ενδεικτικά και δεν εξαντλούν το θέμα.

α. Η Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως

Η Εκκλησία κατά την ορθόδοξο πίστι μας είναι προϋπόθεσις της σωτηρίας μας. Γι’ αυτό και στο Σύμβολο της Πίστεως, αφού ομολογήσουμε πίστι στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ομολογούμε ότι πιστεύουμε και εις «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Είναι γνωστός ο λόγος του αγίου Κυπριανού ότι· «εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία» ή ότι· «δεν δύναται να έχη τον Θεόν Πατέρα εκείνος όστις δεν έχει την Εκκλησία μητέρα».

Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, στο οποίο ο Χριστός διά των Αγίων Μυστηρίων μας συσσωματώνει και μας κάνει μέλη Του. Διά του Χριστού ενούμεθα και κοινωνούμε με την Αγία Τριάδα και μεταξύ μας. Έτσι τα πρώην διασκορπισμένα τέκνα του Θεού συνάγονται από τον Χριστό εις εν (Ιωάν. ια’ 52). Γινόμεθα και πάλι οικείοι του Θεού, λαός του Θεού, βασίλειον ιεράτευμα.

Η ένωσις του Θεού με τους ανθρώπους, που υπήρχε στον Παράδεισο και διασπάσθηκε λόγω της αποστασίας και αμαρτίας των πρωτοπλάστων, αποκαθίσταται τώρα διά του Χριστού στην Εκκλησία.

Ο εν Χριστώ άνθρωπος στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, αποκαταλλάσσεται (συμφιλιώνεται) με τον Θεό, δικαιώνεται, ζωοποιείται, φωτίζεται, αγιάζεται, σώζεται, γίνεται θεός κατά χάριν, εφ’ όσον βέβαια και ο ίδιος προσφέρει διά της ασκήσεως και της υπακοής στις εντολές του Θεού την ελευθερία του στον Θεό.

Στην Εκκλησία ο Χριστιανός κοινωνεί με τον Θεό αλλά και με τον Χριστιανό συνάνθρωπό του, ξεπερνά τον νοσηρό ατομικισμό, την φιλαυτία και αποκτά την αγία εν Χριστώ κοινωνικότητα και αδελφοσύνη.

Με τα εισαγωγικά Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος γίνεται η συσσωμάτωσις του ανθρώπου στο Σώμα του Χριστού και η χορηγία της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.

Στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας η ένωσις με τον Χριστό και μεταξύ μας γίνεται συνεχής πραγματικότης. Όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός «κοινωνία λέγεταί τε και έστιν αληθώς διά το κοινωνείν ημάς δι’ αυτής τω Χριστώ και μετέχειν αυτού της σαρκός τε και της θεότητος, κοινωνείν δε και ενούσθαι και αλλήλοις, δι’ αυτής· επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, οι πάντες εν σώμα Χριστού και εν αίμα και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες» (Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, «Περί των αγίων και αχράντων του Κυρίου μυστηρίων», Δ’, κεφ. 86).

Έτσι για μας τους Ορθοδόξους η συμμετοχή στην θεία Ευχαριστία και Λειτουργία δεν είναι μία πράξις ατομικής ευλαβείας ή ατομικής σωτηρίας, αλλά φανέρωσις και ανανέωσις της εν Χριστώ κοινωνίας με τον Θεό και τους ανθρώπους.

Γι’ αυτό και οι ιεροί κανόνες επιβάλλουν την συμμετοχή κατά την θεία Λειτουργία στην Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων, εκτός εννοείται εκείνων που ευρίσκονται υπό επιτίμια (Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Πηδάλιον, β’ Κανών της Αντιόχειας, η’ και θ’ Αποστολικοί).

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων (Ματθ. ι 32-33,ι 37-38, ιθ 27-30), Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος,Μέρος Τρίτο

KYΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ.ι΄32-33, ι΄37-38, ιθ΄27-30)
Eπιλεγμένα αποσπάσματα από τον υπομνηματισμό του αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Αγίων Πάντων (ομιλία ΞΔ΄από το υπόμνημα του αγίου στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο)

Μέρος τρίτο : υπομνηματισμός των χωρίων Ματθ. ιθ΄27-30

«Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;(:Τότε του αποκρίθηκε ο Πέτρος και του είπε: ’’ιδού εμείς τα αφήσαμε τα πάντα και σε ακολουθήσαμε. Ποια τάχα θα είναι η αμοιβή μας;)»[Ματθ. 19,27]

Ποια «πάντα» αφήσατε, μακάριε Πέτρε; Το καλάμι του ψαρέματος; Το δίχτυ που έπιανε τα ψάρια; Το πλοίο; Την αλιευτική σας τέχνη; Αυτά εννοείς λέγοντας «τα πάντα»; «Ναι», θα απαντούσε. «Όμως δεν τα λέγω αυτά από φιλοδοξία, αλλά για να παρουσιάσω με την ερώτηση αυτή, το πλήθος των πτωχών ανθρώπων». Επειδή δηλαδή είπε ο Κύριος: «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι(:εάν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα στους φτωχούς και θα αποκτήσεις θησαυρό στον ουρανό και έλα ακολούθησέ με)»[Ματθ.19,21], για να μη λέγει κάποιος από τους φτωχούς: «Τι λοιπόν; Εάν δεν έχω υπάρχοντα για να τα μοιράσω σε φτωχούς, δεν μπορώ να γίνω τέλειος;». Γι' αυτό ρωτά ο Πέτρος, για να πληροφορηθείς και εσύ ο πτωχός ότι δεν έχεις να ζημιωθείς σε τίποτε από την πτωχεία σου αυτήν. Ρωτά ο Πέτρος, για να μην αμφιβάλλεις καθόλου, πληροφορούμενος τούτο από τον Πέτρο (διότι ήταν ακόμη πνευματικά ατελής και δεν είχε λάβει τη χάρη του αγίου Πνεύματος), αλλά δεχόμενος την απόφαση του Διδασκάλου του Πέτρου, να πάρεις θάρρος. Όπως κάνουμε και εμείς, πολλές φορές, δηλαδή, ενώ ομιλούμε για λογαριασμό άλλων, παρουσιάζουμε ως δικά μας τα υπό συζήτηση ζητήματα, το ίδιο λοιπόν, έκανε και ο απόστολος, που ρώτησε σαν εκπρόσωπος της οικουμένης ολόκληρης.

Ὁμιλία γιά τήν δύναμη τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου. Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται πρός την γυναίκα αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν.

(Γέν. 2,24)

Είναι θέλημα του Θεού να αυξάνει και να πληθύνεται το γένος των ανθρώπων. Ο τρόπος με τον οποίον επιτυγχάνεται αυτό είναι μυστήριο της Αγάπης του Θεού. Αποτελεί μυστήριο απρονόητο το πώς ο άνθρωπος «καταλείπει», αφήνει, τον πατέρα του και την μητέρα και προσκολλάται στην γυναίκα του.

Να αφήσετε τούς γονείς σας δεν σημαίνει να τούς εγκαταλείψετε, σημαίνει να γίνετε εσείς οι ίδιοι γονείς! Όταν τα παιδιά γίνουν τα ίδια αυτά γονείς, δεν είναι πλέον παιδιά  τότε γίνονται σύντροφοι και συμπαραστάτες επίσης και των γονέων τους. Όταν οι νυμφευμένοι γυιοί γνωρίσουν το μυστήριο και τον πόνο της τεκνογονίας, τότε σέβονται τους γονείς τους περισσότερο.Η ένωση του γάμου ποτέ δεν μπορεί να απαλλάξει έναν άνθρωπο από την ανάγκη να έχει σεβασμό και υπακοή προς τούς γονείς του.

Η αρχική εντολή του Θεού - να τιμούμε τον πατέρα μας και την μητέρα μας - πρέπει να εκπληρωθεί. Όμως, σύμφωνα με τον φυσικό κύκλο της ζωής, έρχεται η ώρα πού ένας άνθρωπος αφήνει τούς γονείς του και γίνεται αυτός γονεύς- γίνεται έτσι θεμελιωτής ενός νέου μέλλοντος, ενώ οι γονείς του φεύγουν, έχοντας εκπληρώσει τον ρόλο τους στον κόσμο. 

π. Σάββας Ἁγιορείτης,: «Ὑψηλή αὐτοεκτίμηση, σημαίνει ὑψηλή ὑπερηφάνεια… μήν κοροϊδευόμαστε»

 Απόσπασμα από ομιλία του π. Σάββα Αγιορείτου.

... Νά ἔχεις, λέει, ὑψηλή αὐτοεκτίμηση, πού σημαίνει ὑψηλή ὑπερηφάνεια… μήν κοροϊδευόμαστε. Ἁπλῶς ἀλλάζει ὁ διάβολος τίς λέξεις, γιά νά γίνονται πιό εὔκολα ἀποδεκτές. Νά ἔχεις λένε αὐτοπεποίθηση. Μά αὐτό εἶναι δαιμονικό! Καταραμένος ὅποιος ἔχει αὐτοπεποίθηση, λέει ἡ Ἁγία Γραφή. 

Εἶναι παιδί μου, χάρισμα...

Είναι παιδί μου, χάρισμα. Γράφω ευκολώτερα μιάν Ακολουθία, παρά ένα γράμμα ! 

Γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας (1903-1991)

 http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/05/1903-1991_18.html?m=1

Ηχητικό Αγιολόγιο 3 Ιουνίου

Ακούστε το βίο των Αγίων της Ορθοδοξίας που εορτάζουν σήμερα 3 Ιουνίου



Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

3 Ιουνίου Συναξαριστής. Λουκιλλιανού, Παύλης & των συν αυτώ νηπίων, Αθανασίου Θαυματουργού, Ιερίας Οσίας, Πάππου Οσίου, Ιωσήφ Ιερομ., Δωροθέου Μητροπ., Γρηγορίου Επισκ., Kevin, Καικίλιος, Ἀχιλλᾶς, Ἱλάριος, Γλοτίλδη ἐκ Γαλλίας, Λιφάρδος ὁ ἐν Ὀρλεάνῃ, Οὐρβίκιος, Κρονανός, Γενέσιος, Ἰσαὰκ ὁ Ὁσιομάρτυρας ἐξ Ἰσπανίας, Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Θαυματουργοῦ τοῦ πρίγκιπος, Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου «τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Κιέβου»,Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γλυκοφιλούσης ἐν Γιαροσλάβλ

Ο Άγιος Λουκιλλιανός, Παύλη και τα νήπια Κλαύδιος, Υπάτιος, Παύλος και Διονύσιος

Ο Κύριος μας διαβεβαίωσε ότι "τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν". Δηλαδή, εκείνα που είναι αδύνατο να γίνουν με την ασθενική δύναμη και λογική του ανθρώπου, αυτά είναι κατορθωτά και δυνατά από το Θεό.
Πράγματι, ποιος θα περίμενε από έναν άνθρωπο που πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή μέσα στην ειδωλολατρία, της οποίας, μάλιστα, ήταν και Ιερέας, να γίνει χριστιανός;
Κι όμως. Αυτό συνέβη με το γέροντα ιερέα ειδωλολάτρη Λουκιλλιανό, που έζησε στα χρόνια του βασιλιά Αυρηλιανού το 270 μ.Χ.. Όταν άκουσε για πρώτη φορά χριστιανικό κήρυγμα στην πατρίδα του Νικομήδεια, η θεία χάρη δημιούργησε μέσα του πραγματικό σεισμό.
Γκρεμίστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι οι ειδωλολατρικές του πεποιθήσεις, που τόσο βαθειά ήταν ριζωμένες στην ψυχή του. Τα γεροντικά του μάτια άνοιξαν και με νεανική ζωηρότητα διακήρυξε την πίστη του στο Χριστό.
Προσπάθησε, μάλιστα , να φέρει με το κήρυγμα του και άλλες ψυχές σ' Αυτόν. Το γεγονός αυτό καταγγέλθηκε στον κόμη Λιβάνια. Με θάρρος ο Λουκιλλιανός ομολόγησε μπροστά του το Χριστό. Τότε ο κόμης, πιεζόμενος και από τους ειδωλολάτρες ιερείς, που θεώρησαν το Λουκιλλιανό λιποτάκτη της θρησκείας τους, διέταξε και τον βασάνισαν.

3 Ἰουνίου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τῶν ἁγ. Πάντων. Κυρ. α΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ἑβρ. ια΄ 33 - ιβ΄ 2).

Εβρ. 11,33         οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων,

Εβρ. 11,33                 Αυρτοί, χάρις εις την πίστιν των, ηγωνίσθησαν και κατενίκησαν βασίλεια, ήσκησαν δικαιοσύνην, επέτυχαν την πραγματοποίησιν των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν τα στόματα των αγρίων λεόντων, όπως ο Δανιήλ,