Τό μαρτυρικό φρόνημα, οἱ ἅγιοι 7 Μακκαβαῖοι παῖδες καί ἡ ἁγία μητέρα τους Σολομονή (β μέρος) , 4-7-2024, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com,

Τό μαρτυρικό φρόνημα, οἱ ἅγιοι 7 Μακκαβαῖοι παῖδες καί ἡ ἁγία μητέρα τους Σολομονή (β μέρος) , 4-7-2024, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης 

http://hristospanagia3.blogspot.com, 

 

Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν_Παιδεία, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (Προκόπι Εὔβοιας 2010), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν_Παιδεία, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (Προκόπι Εὔβοιας 2010), 10-08-2010

 

Σχέση γονέων καί παιδιῶν. Οἱ ἅγιοι 7 Μακκαβαῖοι καί ἡ ἁγία Σολομονή,, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

Σχέση γονέων καί παιδιῶν. Οἱ ἅγιοι 7 Μακκαβαῖοι καί ἡ ἁγία Σολομονή, 4-7-2024, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος

ΠΗΓΗ: εδώ

Α΄. Ο Απόστολος Πέτρος

Ο άγιος Απόστολος Πέτρος, που ονομαζόταν προηγουμένως Σίμων, γεννήθηκε στην πολίχνη Βηθσαϊδά, στη βόρεια όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ. Ήταν γιος του Ιωνά, της φυλής Νεφθαλίμ. Ήταν παντρεμένος [1] και ζούσε στην Καπερναούμ, ασκώντας το ταπεινό επάγγελμα του ψαρά μαζί με τον αδελφό του Ανδρέα [30 Νοεμ.], που ήταν μαθητής του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Στην αρχή του επιγείου λειτουργήματος του Κυρίου, ο άγιος Πρόδρομος υπέδειξε στον Ανδρέα και στον Ιωάννη, γιο του Ζεβεδαίου, Εκείνον που απεκάλεσε «Αμνό του Θεού» (Ιωάν. 1, 29). Ο Ανδρέας συνάντησε τον αδελφό του και του είπε: «Βρήκαμε τον Μεσσία!» (Ιωάν. 1, 42). Και την άλλη μέρα τον οδήγησε στον Χριστό, ο Οποίος κοιτάζοντάς τον είπε: «Εσύ είσαι ο Σίμων, ο γιος του Ιωνά· Εσύ θα ονομασθείς Κηφάς» – που σημαίνει Πέτρος (Ιωάν. 1, 43). Αυτή η αλλαγή ονόματος σήμαινε για εκείνον τη μεταμόρφωση του βίου του και έκτοτε ακολουθούσε τον Χριστό ανά τη Γαλιλαία, αγγέλλοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Σωτηρίας και θεραπεύοντας κάθε ασθένεια, χωρίς ωστόσο να εγκαταλείψει τελείως την αλιεία (Ματθ. 4, 23). Στην Καπερναούμ, αφού ο Ιησούς δίδαξε στη συναγωγή, προσκλήθηκε από τον Πέτρο στο σπίτι του, όπου η πεθερά του ήταν κλινήρης με υψηλό πυρετό. Ο Ιησούς τη θεράπευσε και εκείνη σηκώθηκε αμέσως και τους υπηρετούσε (Ματθ. 8, 14-16· Μάρκ. 1, 29-31· Λουκ. 4, 38-41). Μια μέρα, ο Κύριος ανέβηκε στο πλοιάριο του Πέτρου για να κηρύξει από εκεί στο πλήθος που συνωστιζόταν στην ακτή. Όταν τελείωσε, είπε στον Σίμωνα να βγει στ’ ανοιχτά και να ρίξει τα δίχτυα. Ο μαθητής και οι σύντροφοί του υπάκουσαν, κι ενώ όλη την προηγούμενη νύκτα ο κόπος τους δεν είχε αποδώσει τίποτα, με την προτροπή του Κυρίου έπιασαν τόσο πολλά ψάρια που τα δίχτυα τους έσπασαν από το βάρος. Θαμβωμένος από το σημείο αυτό της δύναμης του Ιησού, ο Πέτρος έπεσε στα πόδια Του λέγοντας: «Απομακρύνσου από μένα, Κύριε! Γιατί εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός!». Αλλά ο Χριστός τον σήκωσε και του είπε: «Μη φοβάσαι! Από τώρα και στο εξής θα ψαρεύεις ανθρώπους» (Λουκ. 5, 1-11). Ο Πέτρος εγκατέλειψε τότε οριστικά το καΐκι του, τα δίχτυα και την οικογένειά του για να ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό. Η αγάπη του ήταν τόσο φλογερή, που διακρίθηκε ως κορυφαίος μεταξύ των Δώδεκα μαθητών που επέλεξε ο Κύριος, όχι ως αρχηγός με εξαναγκαστική ή προσποιητή αυθεντία –πώς θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο άλλωστε, αφού ο Κύριος είχε απαγορεύσει μεταξύ τους οποιεσδήποτε ηγεμονικές αξιώσεις (βλ. Ματθ. 20, 27 και 23, 10)– αλλά μάλλον ως ισχυρό φερέφωνο των Αποστόλων και ως προνομιακός συνομιλητής με τον θείο Διδάσκαλο. Εξάλλου για τον ζήλο του και για τη διάπυρη αγάπη του ο Ιησούς τον επέλεξε, μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, να παραστούν μάρτυρες στις πιο λαμπρές φανερώσεις της Θεότητάς Του: κατά την ανάσταση της κόρης του αρχισυνάγωγου Ιαείρου (Μάρκ. 5, 37· Λουκ. 8, 51) και κυρίως κατά τη Μεταμόρφωση στο όρος Θαβώρ (Ματθ. 17, 1-8· Μάρκ. 9, 2-8· Λουκ. 9, 28-36) [6 Αυγ.]. Λόγω της οικειότητάς τους με τον Κύριο, αναγνωρίζονταν ως «στύλοι» της Εκκλησίας από τους άλλους Αποστόλους (Γαλ. 2, 9).

Τότε ἐκεῖνοι κτυποῦσαν τὸν Παῦλο μὲ πέτρες. Τώρα μᾶς κτυποῦν μὲ λόγια ὀδυνηρότερα καὶ ἀπὸ πέτρες.

Πιστέψτε με τώρα είναι μπροστά μας να υποστούμε χειρότερα από όσα έπαθε ο Παύλος.

Τότε εκείνοι κτυπούσαν τον Παύλο με πέτρες. Τώρα μας κτυπούν με λόγια οδυνηρότερα και από πέτρες.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Ότι έκανε και κείνος.

Δεν εμίσησε εκείνους που τον ελιθοβόλησαν, αλλά ενώ εκείνον τον έσυραν δια της βίας έξω από την πόλη, αυτός μπήκε πάλι για να ευεργετήσει εκείνους που τόσο τον αδίκησαν. Αν υπομείνεις και συ τον υβριστή, τον βάναυσο, εκείνον που σε αδικεί τόσο πολύ, λιθοβολήθηκες και συ.

Εκήρυττε τη Βασίλεια των ουρανών, απομάκρυνε από την πλάνη, ωδηγούσε στο Θεό. Αυτά είναι άξια για στεφάνους, για δημόσιο έπαινο, για χίλια καλά, όχι για λιθοβολισμό. Αλλά όμως έπαθε τα αντίθετα. Αυτό είναι που αποτελεί περίλαμπρη νίκη.

«Και έσυραν αυτόν» (Πραξ 14. 19). Και σένα πολλές φορές σε σέρνουν.

Μη θυμώσεις, αλλά κήρυξε το Ευαγγέλιο με την επιείκειά σου.

Σε έβρισαν; Σώπασε και ευλόγησε αν μπορείς, και έτσι εκήρυξες και συ το Λόγο, εδίδαξες επιείκεια, εδίδαξες πραότητα. Γνωρίζω πολλούς που δεν πονούν τόσο από τα τραύματα, όσο από τα λόγια γιατί το τραύμα το δέχεται το σώμα, ενώ τα λόγια η ψυχή.

Ὁ Τσερκάσι Θεοδόσιος γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν Ἀπ. Παῦλο μέχρι σήμερα

Ο Μητροπολίτης Τσερκάσι και Κάνεφ κ. Θεοδόσιος σε συνέντευξή του στην "Ορθόδοξη Ζωή" για την υπεράσπιση της Εκκλησίας, από τον Απόστολο Παύλο μέχρι σήμερα. Η συνέντευξη διεξήχθη από τον διάκονο Sergiy. Geruk

Σεβασμιότατε, η πύλη "Ορθόδοξη Ζωή" δημοσιεύει τακτικά τις δραστηριότητές Σας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πιστών της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και τη στωική Σας αντίθεση στις κατηγορίες που κατασκευάζονται εναντίον Σας. Αλλά, επιπλέον, όλοι γνωρίζουν το ενεργό έργο Σας για την υπεράσπιση της Εκκλησίας μας στη διεθνή κοινότητα. Θα ήθελα να μιλήσω περισσότερο για το θέμα αυτό σήμερα. Από πού θα ξεκινήσουμε αυτή τη σημαντική συζήτηση;

- Θα πρότεινα να σταθώ πρώτα σε ορισμένες πνευματικές πλευρές της "υπεράσπισης των δικαιωμάτων" ως δραστηριότητας που κάνω. Όχι επειδή είμαι υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή επειδή μου αρέσει το επάγγελμα του δικηγόρου, όχι. Αλλά επειδή είναι η ποιμαντική μου υποχρέωση και το ποιμαντικό μου καθήκον. Το καθήκον να προστατεύω τους κληρικούς και τους ενορίτες μου, να τους προστατεύω όχι μόνο με την προσευχή και τα λόγια παρηγοριάς, αλλά και με τα μέσα άμυνας που υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο. Άλλωστε και ο βοσκός στο χωράφι προστατεύει το ποίμνιό του όχι μόνο με έναν καλό λόγο, την προσευχή και τη σφυρίχτρα, αλλά και αντιμετωπίζει τους λεηλάτες όταν εμφανίζονται...

Ίσως κάποιοι να έχουν ερωτήματα: Πόσο αναγκαίο και αποτελεσματικό είναι αυτό; Και θα πρέπει οι ορθόδοξοι χριστιανοί να ασχοληθούν καθόλου με τα ανθρώπινα δικαιώματα; Μήπως είναι λάθος και αντίθετο με τη δήλωση ότι "να γίνει το θέλημα του Θεού"; Ίσως, μπροστά στις διώξεις, τους διωγμούς και τις μαζικές κατασχέσεις των εκκλησιών μας, θα πρέπει να το αποδεχθούμε και να το ανεχθούμε χωρίς να αναλάβουμε δράση;

Ναι, υπάρχει και τέτοιο δρόμο. Αλλά μια τέτοια επιλογή, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να γίνει μόνο σε σχέση με τον εαυτό σου, όταν είσαι ήδη απαλλαγμένος από την ευθύνη για τη ζωή και τη σωτηρία των άλλων, όταν δεν διώκεσαι απλώς, αλλά τοποθετείσαι στο μονοπάτι που οδηγεί στον Γολγοθά. Αυτός είναι ο δρόμος του Σταυρού, οι συνθήκες του οποίου στενεύουν τις προσωπικές προσπάθειες υπεράσπισης του εαυτού και των άλλων. Και πολλοί πιστοί λαϊκοί, ιερείς και μητροπολίτες που έχουν ήδη συλληφθεί, που βρίσκονται ήδη στη φυλακή - στην πραγματικότητα, κουβαλούν ήδη αυτόν τον Σταυρό - τον Σταυρό που αποτελείται από την υπομονή στις δύσκολες περιστάσεις και συνθήκες στις οποίες έχουν πέσει, απο την υπομονή με την προσευχή και την ευχαριστία προς τον Θεό.

Αλλά τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε ενώ έχουμε την ευκαιρία να βοηθήσουμε τους πλησίον μας με το ταλέντο, το επάγγελμα, τα μέσα, τις προσωπικές μας προσπάθειες; Κατά τη γνώμη μου, είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία που υπάρχουν στον σύγχρονο κόσμο. Πολλά από τα εργαλεία που διαθέτει η Εκκλησία για την υπεράσπισή της, όπως ο νόμος, έχουν γραφτεί από ανθρώπους για να δεσμεύσουν το κακό, να μειώσουν τη βία, να περιορίσουν την αυθαιρεσία.

Πήραν οι άγιοι το δρόμο του νομικού αγώνα για τον εαυτό τους και για το ποίμνιο, αντιστάθηκαν στους διώκτες, υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους στα δικαστήρια;

Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ἐκεῖνοι, λοιπόν, oι ὁποῖοι εἶναι δυσαρεστημένοι καὶ μὲ σφοδρότητα ὑπερασπίζονται τὸ «γράμμα», ἐπειδὴ ἐμεῖς τάχα εἰσάγουμε κάποιον ξένο καὶ παρείσακτο Θεό, νὰ ξέρουν καλὰ ὅτι φοβοῦνται ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει φόβος. Καὶ ἂς γνωρίζουν σαφῶς, ὅτι κάλυμμα τῆς ἀσέβειάς τους εἶναι ἡ φιλία τοῦ «γράμματος», ὅπως θὰ φανεῖ ἐντὸς ὀλίγου, ὅταν, ὅσο εἶναι δυνατόν, θὰ ἀνατρέψουμε τὰ ἐπιχειρήματά τους. Ἐμεῖς βέβαια ἔχουμε τόση πίστη στὴ θεότητα τοῦ Πνεύματος, τὸ ὁποῖο λατρεύουμε, ὥστε ἀπὸ Αὐτὸ θ’ ἀρχίσουμε τὸ λόγο γιὰ τὸ Θεό, ἀναφέροντας τὶς ἴδιες ἐκφράσεις γιὰ τὴν Τριάδα, ἔστω κι ἂν φανεῖ σὲ μερικοὺς πολὺ τολμηρό. «Ἦταν τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, τὸ ὁποῖο φωτίζει...κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο», ὁ Πατέρας. «Ἦταν τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, τὸ ὁποῖο φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο», ὁ Υἱός. «Ἦταν τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, τὸ ὁποῖο φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο», ὁ ἄλλος Παράκλητος· «ἦταν» καὶ «ἦταν» καὶ «ἦταν»· ὅμως ἕνα «ἦταν» ὑπάρχει. «Φῶς» καὶ «φῶς» καὶ «φῶς», ἀλλὰ ἕνα φῶς, ἕνας Θεός.

Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ὁ Δαβὶδ παλαιότερα κατανόησε, ὅταν ἔλεγε· «στὸ φῶς σου θὰ δοῦμε τὸ φῶς». Καὶ τώρα ἐμεῖς καὶ ἔχουμε ἰδεῖ καὶ διακηρύσσουμε ὅτι κατανοοῦμε τὸν Υἱὸ ὡς φῶς ποὺ προέρχεται ἀπὸ φῶς, τὸν Πατέρα, μέσα στὸ φῶς, τοῦ Πνεύματος. Ἔτσι ἔχουμε μία σύντομη καὶ ἁπλὴ θεολογία γιὰ τὴν Τριάδα. Ὅποιος θέλει νὰ περιφρονήσει ὅσα λέμε, ἂς τὰ περιφρονήσει. Κι ὅποιος θέλει ν’ ἁμαρτάνει, ἂς ἁμαρτάνει· ἐμεῖς κηρύσσουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε καταλάβει καλά. Καὶ ἂν ἀπὸ ἐδῶ κάτω δὲν ἀκουγόμαστε, σὲ ὑψηλὸ βουνὸ θ’ ἀνεβοῦμε καὶ θὰ φωνάξουμε. Θὰ «ὑψώσουμε» τὸ Πνεῦμα, δὲν θὰ φοβηθοῦμε. Καὶ ἂν φοβηθοῦμε, (αὐτὸ θὰ γίνει) ὄχι τὴν ὥρα ποὺ κηρύσσουμε, ἀλλὰ ὅταν σιωποῦμε (ἡσυχάζουμε).

4. Ἂν ὑπῆρξε χρόνος κατὰ τὸν ὁποῖο δὲν ὑπῆρχε ὁ Πατήρ, ἄλλο τόσο ὑπῆρξε χρόνος ποὺ δὲν ὑπῆρχε ὁ Υἱός. Καὶ ἂν ὑπῆρξε χρόνος ποὺ δὲν ὑπῆρχε ὁ Υἱός, τότε ὑπῆρξε χρόνος ποὺ δὲν ὑπῆρχε οὔτε τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Ἂν τὸ ἕνα ὑπῆρχε ἀπὸ τὴν ἀρχή, τότε καὶ τὰ τρία ὑπῆρξαν τὸ ἴδιο. Τολμῶ νὰ πῶ, πὼς ἂν τὸ ἕνα ὑποβιβάσεις, οὔτε τὰ ἄλλα δύο νὰ ἐξυψώσεις. Ποιὰ ἄραγε ὠφέλεια ὑπάρχει ἀπὸ μία ἀτελῆ θεότητα; Ἀκόμη περισσότερο, τί εἴδους θεότητα εἶναι αὐτή, ἂν δὲν εἶναι τέλεια; Κατὰ κάποιον τρόπο δὲν ὑπάρχει, ἐὰν δὲν ἔχει τὴν ἁγιότητα· καὶ πῶς θὰ τὴν ἔχει, ἂν δὲν ἔχει τὸ Πνεῦμα; Ἐκτὸς ἐὰν ὑπάρχει ἄλλη ἁγιότητα ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Πνεῦμα· ἂς μᾶς πεῖ κάποιος πὼς αὐτὴ κατανοεῖται ἀλλιῶς. Ἂν ὅμως ἡ ἁγιότητα εἶναι τὸ Πνεῦμα, πῶς τότε δὲν ὑπῆρχε ἀπὸ τὴν ἀρχή; Σὰν νὰ ἦταν καλλίτερο γιὰ τὸν Θεὸ νὰ ὑπῆρξε ποτὲ ἀτελὴς καὶ χωρὶς τὸ Πνεῦμα. Ἂν δὲν ὑπῆρξε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸ Πνεῦμα, τότε τοποθετεῖται στὴν ἴδια κατηγορία μὲ μένα(1), ἀκόμη κι ἂν δημιουργήθηκε λίγο πρὶν ἀπὸ μένα. Διότι ὡς πρὸς τὸ χρόνο ἐμεῖς ἀντιδιαστελλόμαστε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐὰν τοποθετεῖται τὸ Πνεῦμα στὴν ἴδια κατηγορία μὲ μένα, πῶς ἐμένα μὲ θεοποιεῖ ἢ πῶς μὲ ἑνώνει μὲ τὴ θεότητα;

5 Ἰουλίου. Ἀθανασίου τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἄθῳ (†1000) καὶ Λαμπαδοῦ ὁσίων. Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ ὁσίου, Σαββάτου κζ´ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Γαλ. ε´ 22 - ς´ 2).

Γαλ. 5,22           ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις,

Γαλ. 5,22                  Ο καρπός όμως, τον οποίον το Αγιον Πνεύμα παράγει εις τας καλοπροαιρέτους και πιστάς καρδίας, είναι η αγάπη προς όλους, η χαρά από την λύτρωσιν που δίδει ο Χριστός, η ειρήνη που παρέχει η αγαθή συνείδησις, η μακροθυμία προς εκείνους που πταίουν απέναντι μας, η καλωσύνη και η διάθεσις να είμεθα εξυπηρετικοί προς τους άλλους, η αγαθότης της καρδίας, η αξιοπιστία στους λόγους και τας υποσχέσεις μας,

ΜΗΝΟΛΟΓΙΟ ΙΟΥΛΙΟΥ

ΜΗΝ ΙΟΥΛΙΟΣ

Ἔ­χων ἡ­μέ­ρας 31.

Ἡ ἡ­μέρα ἔ­χει ὥ­ρας 14 κ΄ ἡ νὺξ ὥ­ρας 10.




1. Τῶν Ἁ­γίων καὶ Θαυ­μα­τουρ­γῶν Ἀ­ναρ­γύ­ρων Κο­σμᾶ καὶ Δα­μι­α­νοῦ, τῶν ἐν Ῥώμῃ.

Κα­τά­λυ­σις οἴνου καὶ ἐλαίου.

Ἀ­πο­λυ­τί­κιον. Ἦ­χος πλ. δ´.

Ἅ­γιοι Ἀ­νάρ­γυ­ροι καὶ θαυ­μα­τουρ­γοί, ἐ­πι­σκέ­ψα­σθε τὰς ἀ­σθε­νείας ἡ­μῶν· δω­ρεὰν ἐ­λά­βετε, δω­ρεὰν δότε ἡ­μῖν.

Ἕ­τε­ρον Ἀ­πο­λυ­τί­κιον.


Ἧ­χος δ´. Ταχὺ προ­κα­τά­λαβε.

Ὡς θεῖοι θε­ρά­πον­τες καὶ ἰ­α­τῆ­ρες βρο­τῶν, ἀ­νάρ­γυ­ρον βλύ­ζετε, τὴν θε­ρα­πείαν ἡ­μῖν, Ἀ­νάρ­γυ­ροι ἔν­δο­ξοι· ὅ­θεν τοὺς προ­σ­ιόν­τας, τῇ σε­πτῇ ὑ­μῶν σκέπῃ, ῥύ­σα­σθε νο­ση­μά­των, καὶ πα­θῶν ἀ­νι­ά­των, Κο­σμᾶ καὶ Δα­μι­ανέ, τῆς Ῥώ­μης βλα­στή­ματα.


Κον­τά­κιον. Ἦ­χος β´.

Οἱ τὴν χά­ριν λα­βόν­τες τῶν ἰ­α­μά­των, ἐ­φα­πλοῦτε τὴν ῥῶ­σιν τοῖς ἐν ἀ­νάγ­καις, ἰ­α­τροὶ θαυ­μα­τουρ­γοὶ ἔν­δο­ξοι. Ἀλλὰ τῇ ἡ­μῶν ἐ­πι­σκέ­ψει, καὶ τῶν πο­λε­μίων τὰ θράση κα­τα­βάλ­λετε, τὸν κό­σμον ἰ­ώ­με­νοι ἐν τοῖς θαύ­μασι.




Με­γα­λυ­νά­ριον.

Ἴ­α­σιν σω­μά­των ῥῶ­σιν ψυ­χῶν, Κο­σμᾶ θε­ο­φόρε, σὺν τῷ θείῳ Δα­μι­ανῷ, νεί­ματε ὑ­ψό­θεν, ἀ­ΰλῳ χει­ρουρ­γίᾳ, τοῖς κα­τα­τρυ­χο­μέ­νοις ποι­κί­λοις πά­θεσι.



2. Μνήμη τῆς ἐν Βλα­χέρ­ναις Κα­τα­θέ­σεως τῆς τι­μίας Ἐ­σθῆ­τος τῆς Ὑ­πε­ρα­γίας Θε­ο­τό­κου.


Κα­τά­λυ­σις οἴνου καὶ ἐλαίου.


Ἀ­πο­λυ­τί­κιον. Ἦ­χος πλ. δ´.

Θε­ο­τόκε ἀ­ει­πάρ­θενε, τῶν ἀν­θρώ­πων ἡ σκέπη, Ἐ­σθῆτα καὶ Ζώ­νην τοῦ ἀ­χράν­του σου σώ­μα­τος, κρα­ταιὰν τῇ πό­λει σου πε­ρι­βο­λὴν ἐ­δω­ρήσω, τῷ ἀ­σπόρῳ τόκῳ σου ἄ­φθαρτα δι­α­μεί­ναντα· ἐπὶ σοὶ γὰρ καὶ φύ­σις και­νο­το­μεῖ­ται καὶ χρό­νος· διὸ δυ­σω­ποῦ­μέν σε, εἰ­ρή­νην τῇ οἰ­κου­μένῃ δω­ρή­σα­σθαι, καὶ ταῖς ψυ­χαῖς ἡ­μῶν τὸ μέγα ἔ­λεος.




Ἕ­τε­ρον Ἀ­πο­λυ­τί­κιον.


Ἦ­χος γ´. Θείας πί­στεως.

Θεῖον ἔν­δυμα, τῶν οἰ­κτιρ­μῶν σου, καὶ ἱ­μά­τιον, ἀ­θα­να­σίας, τὴν ἁ­γίαν σου Ἐ­σθῆτα καὶ ἄ­φθαρ­τον, τῇ κλη­ρου­χίᾳ σου Κόρη δε­δώ­ρη­σαι, εἰς πε­ρι­ποί­η­σιν πάν­των καὶ σύ­να­ψιν. Ὅ­θεν Ἄ­χραντε, τὴν θείαν αὐ­τῆς κα­τά­θε­σιν, τι­μῶν­τες εὐ­σε­βῶς σε με­γα­λύ­νο­μεν.

Κον­τά­κιον.


Ἦ­χος δ´. Ὁ ὑ­ψω­θεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Πε­ρι­βο­λὴν πᾶσι πι­στοῖς ἀ­φθαρ­σίας, θε­ο­χα­ρί­τωτε Ἁ­γνὴ ἐ­δω­ρήσω, τὴν ἱ­ε­ρὰν Ἐ­σθῆτά σου, μεθ᾿ ἧς τὸ ἱ­ε­ρόν, σῶμά σου ἐ­σκέ­πα­σας, σκέπη θεία ἀν­θρώ­πων· ἧς περ τὴν κα­τά­θε­σιν, ἑ­ορ­τά­ζο­μεν πόθῳ, καὶ ἐκ­βο­ῶν­τες κρά­ζο­μεν πι­στῶς· Χαῖρε Παρ­θένε, Χρι­στι­α­νῶν τὸ καύ­χημα.


Με­γα­λυ­νά­ριον.

Τῆς ἀ­θα­να­σίας τὸν χο­ρη­γόν, τέ­ξασα Παρ­θένε, ἠ­θα­νά­τι­σας τὸν Ἀ­δάμ· τοῦτο γοῦν δη­λοῦσα, ἡ ἄ­φθαρ­τος Ἐ­σθής σου, φθο­ρᾶς πα­θῶν λυ­τροῦ­ται τοὺς προ­σπε­λά­ζον­τας.

Καλὸς ποιμένας

Καλὸς ποιμένας

Ἦταν τέτοιο τὸ πένθος καὶ τόσο ἔμπυρος ὁ πόθος τῆς καρδίας τοῦ Κάθμπερτ, ὥστε δὲν τελείωνε τὴ θεία Λειτουργία δίχως δάκρυα. Ὡς ἐπίσκοπος, καθὼς τελοῦσε τὰ μυστήρια τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου, ἐμιμεῖτο, ἔτσι ὅπως ἔπρεπε, αὐτὸ ποὺ τελοῦσε, προσφέροντας τὸν ἑαυτό του στὸν Θεὸ μὲ καρδία συντετριμμένη. Προέτρεπε τὸν λαὸ νὰ ὑψώνουν τὶς καρδιὲς καὶ νὰ εὐχαριστοῦν τὸν Κύριο, ὑψώνοντας ὁ ἴδιος τὴν καρδιά του παρὰ τὸν τόνο τῆς φωνῆς του, ἀναπέμποντας στεναγμοὺς περισσότερο παρὰ ψαλμούς.

Ἔχω πάντοτε μιὰ Παναγίτσα κάτω ἀπ' τὸ μαξιλάρι μου...

Έχω πάντοτε μιά Παναγίτσα κάτω απ' το μαξιλάρι μου. Την βγάζω, την φιλώ το βράδυ με στοργή και την ασπάζομαι πάλι και με μεγαλύτερη στοργή, το πρωί. Και Την παρακαλώ να με σκεπάζει και Της λέω αυτό το τροπάρι που ξέρουμε όλοι:

''Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς Σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν Σκέπην Σου''.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2024/06/blog-post_765.html