Ὡς ἀετοί ἄς ἀνακαινισθοῦμε.

ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ 

Ο αετός μπορεί να ζήσει εώς 70 χρόνια. 
Αυτό όμως εξαρτάται από το θάρρος του να ακολουθήσει μία επώδυνη διαδικασία.
Όταν φτάσει σε ηλικία 40 ετών,τα νύχια του γίνονται τόσο γαμψά που του είναι αδύνατο να αρπάξει τό θύραμα, το ράμφος του γίνεται κυρτό ώστε να μην μπορεί να τραφεί, τα φτερά του κολλούν στους ώμους και από το βάρος δεν μπορεί να πετάξει ψηλά. 
Τότε αποφασίζει ή να παραμείνει όπως είναι και να αργοπεθάνει, ή να ακολουθήσει μία διαδικασία 150 ημερών πολύ σκληρή αλλά σωτήρια και ανακαινιστική.

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Πέμπτης 15-09-11

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ’ αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2011.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε.

Απόστολος: Προς Γαλάτας κεφ. α΄ 1 - 3 & 20 - 24 & β΄ 1 - 5

α΄ 1 - 3 & 20 - 24 & β΄ 1 - 5

Ευαγγέλιον: Κατά Μάρκον Κεφ. Ι΄ 17 - 28

Ι΄ 17 - 28

Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

«Ὅ,τι λογῆς ἔργα σπείρει ὁ ἄνθρωπος, τέτοια καί θά θερίσει»

«Ό,τι λογής έργα σπείρει ο άνθρωπος, τέτοια και θα θερίσει»

 Κάποτε ο άρχοντας του τόπου επισκέφθηκε τον αββά Παλλάδιο, γιατί ήθελε να τον δει. Είχε ακούσει βέβαια τα σχετικά μ' αυτόν. και είχε πάρει μαζί του και έναν στενογράφο, στον οποίο έδωσε την εξής εντολή: «Εγώ τώρα μπαίνω να δω τον αββά, εσύ λοιπόν όσα θα μου πει, να τα γράψεις με ακρίβεια».

 Μπαίνει μέσα ο άρχοντας και λέει στον Γέροντα: «Προσευχήσου για μένα, αββά, γιατί έχω πολλές αμαρτίες». «Μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι αναμάρτητος» αποκρίνεται ο Γέροντας. Τον ρωτά ο άρχοντας: «Άραγε, αββά, θα τιμωρηθούμε για κάθε αμαρτία;» Κι απαντά ο Γέροντας: «Γράφει στην αγία Γραφή: Εσύ θα ανταποδώσεις στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του». «Εξήγησέ μου τον λόγο αυτόν» παρακαλεί ο άρχοντας.

6 ήμερο Προσκύνημα στους Αγίους Τόπους από 15/01/12 έως 20/01/12 (Θεοφάνεια)

1η  ημ. 15/01/2012 Κυριακή: ΘΕΣ/ΝΙΚΗ – ΑΘΗΝΑ - ΤΕΛ ΑΒΙΒ
Συνάντηση  το βράδυ στο  Αεροδρόμιο Μακεδονία  στις 19:00 και πτήση μέσω Αθηνών  με την   Aegean air για Τελ Αβίβ.  Άφιξη ξημερώματα της Δευτέρας (16/01/2012), επιβίβαση στο πούλμαν και προσκύνημα στον Άγιο Γεώργιο στη Λύδα. Μεταφορά στο ξενοδοχείο, τακτοποίηση και ξεκούραση.
1η διανυκτέρευση στην Ιερουσαλήμ

Η παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

Μία μεγάλη εορτή της Εκκλησίας μας είναι η «παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού».
Σύμφωνα με την ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Σταυρού, η αγία Ελένη τον ασπάσθηκε και τον παρέδωσε στον πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο, ο οποίος ύψωσε ψηλά τον Σταυρό του Χριστού για να τον δουν οι παρευρισκόμενοι χριστιανοί.
Ένα παρόμοιο περιστατικό έγινε λίγα χρόνια μετά, το 335, την επομένη των εγκαινίων του πανίερου Ναού της Αναστάσεως. Ο πατριάρχης ύψωσε και πάλι τον Σταυρό και ευλόγησε τα πλήθη των χριστιανών, των κληρικών και των λαϊκών, που είχαν συρρεύσει στην αγία πόλη για την τελετή των εγκαινίων και παραλλήλως ζητούσαν να προσκυνήσουν το ιερώτατο σύμβολο του χριστιανισμού.
Για μία τρίτη και τελευταία φορά πραγματοποιήθηκε η ύψωσις του Τιμίου Σταυρού και συγκεκριμένα το έτος 628.

Ἡ ἑνότητα καί ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν συζύγων

Η ΟΜΟΝΟΙΑ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος προβάλει τήν ἑνότητα τῆς ψυχῆς μέ τό σῶμα ὡς πρότυπο ἑνότητας τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναῖκα. «Ὅπως εἶναι ἑνωμένη», λέει, «ἡ ψυχή μέ τό σῶμα, ἔτσι πρέπει νά εἶναι ἑνωμένος ὁ ἄνδρας μέ τήν γυναῖκα».

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ ψυχή δέν εἶναι μέσα στό σῶμα, ἀλλά μᾶλλον τό σῶμα εἶναι μέσα στήν ψυχή. Δηλαδή ἡ ψυχή περιβάλλει τό σῶμα, ἐνῶ συγχρόνως δίνει ζωή στό σῶμα. Εἶναι μέσα καί ἔξω ἀπό αὐτό, ἀδιάσπαστα ἑνωμένη μαζί του. Ἔτσι πρέπει νά εἶναι καί ἡ σχέση τοῦ ἄνδρα μέ τήν γυναῖκα.

Ψυχή καί σῶμα εἶναι ἑνωμένα ἀδιαίρετα καί ἀχώριστα καί χωρίς νά συγχέονται. Τό μόνο πού τά χωρίζει προσωρινά εἶναι ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος εἶναι πού χωρίζει καί τόν ἄνδρα ἀπ' τήν γυναίκα.

Στό πλαίσιο μιᾶς τέτοιας ἑνότητας εἶναι ἀδιανόητη ἡ διά­σταση καί ἡ διαμάχη μεταξύ τῶν συζύγων.

Το σημείο του Σταυρού

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ TOY ΣΤΑΥΡΟΥ*

Δύναμη, Σημασία και Θαύματά του

Εισαγωγικά

       Πριν από είκοσι αιώνες ο σταυρός ήταν όργανο ατιμωτικής τιμωρίας και φρικτού θανάτου. Οι Ρωμαίοι καταδίκαζαν στην ποινή της σταυρώσεως τους πιο μεγάλους εγκληματίες.
       Σήμερα ο σταυρός κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη ζωή των πιστών χριστιανών, σ' ολόκληρη τη ζωή της Εκκλησίας μας, ως όργανο θυσίας, σωτηρίας, χαράς, αγιασμού και χάριτος. Όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, «αυτό το καταραμένο και αποτρόπαιο σύμβολο της χειρότερης τιμωρίας τώρα έχει γίνει ποθητό και αξιαγάπητο». Παντού το βλέπεις. «Στην αγία Τράπεζα, στις χειροτονίες των ιερέων, στη θεία λειτουργία^. στα σπίτια, στις αγορές, στις ερημιές και στους δρόμους^. στις θάλασσες, στα πλοία και στα νησιά^. στα κρεββάτια και στα ενδύματα^. στους γάμους, στα συμπόσια, στα χρυσά και τ' ασημένια σκεύη^. στα κοσμήματα και στις τοιχογραφίες... Τόσο περιπόθητο σ' όλους έγινε το θαυμαστό αυτό δώρο, η ανέκφραστη αυτή χάρη.»
       Πράγματι, όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του, μέσα κι έξω από τον ναό, θα δει το σημείο του σταυρού. Σαν ορατό, σχηματικό σύμβολο, αλλά και σαν ιερή χειρονομία. Το σημείο του σταυρού δεσπόζει στη ζωή της Εκκλησίας.
       Γιατί όμως;

Πάντα τρίτος…

Ὁ Χριστιανός ποτέ δέν πρέπει νά ζεῖ γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά πάντα γιά τόν Θεό καί γιά τόν πλησίον. Ἔτσι ζεῖ σταυρικά ἔχοντας τίς δύο ἀγάπες: Τήν κάθετη ἀγάπη πρός τόν Θεό (τό κατακόρυφο σκέλος τοῦ Σταυροῦ) καί τήν ὅμοια μέ αὐτή ὁριζόντια ἀγάπη πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους (τό ὁριζόντιο σκέλος τοῦ Σταυροῦ).Ὅταν ζοῦμε ἔτσι τότε ἔχουμε σωστή καί τήν τρίτη ἀγάπη: τήν ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό μας.

Ενός πιτσιρίκου μαθητή, εσωτερικού σε κάποιο σχολείο, είχαν τελειώσει οι διακοπές του και στο τρένο που θα τον έφερνε στο σχολείο ήταν η μητέρα του για να τον αποχαιρετήσει.

14 Σεπτεμβρίου Συναξαριστής. Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, Πλακίλλας Βασιλίσσης, Μνήμη στ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, Πάπα, Θεοκλή, Βαλεριανού νηπίου, Μακαρίου Οσιομάρτυρα.

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ

Τὸ 326 ἡ Ἁγία Ἑλένη πῆγε στοὺς Ἁγίους Τόπους νὰ προσκυνήσει, καὶ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Κύριο γιὰ τοὺς θριάμβους τοῦ γιοῦ της. Πηγαίνοντας ἐκεῖ ἡ Ἁγία Ἑλένη ἀρχίζει νὰ ἀναζητᾶ τὸν Τίμιο Σταυρό. Φτάνοντας στὸ Γολγοθὰ διατάζει νὰ γκρεμιστεῖ ὁ ναὸς τῆς Θεᾶς Ἀφροδίτης.
Ἐκεῖ βρίσκουν τρεῖς σταυρούς. Καὶ μὴν ξέροντας ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς εἶναι ὁ Τίμιος Σταυρὸς, ὁ Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, ἀκούμπησε κάποιας εὐσεβέστατης νεκρῆς γυναίκας τὸ σῶμα της διαδοχικὰ καὶ στοὺς τρεῖς σταυρούς. Μόλις ἀκούμπησε ἡ γυναίκα στὸν Τίμιο Σταυρὸ ἀναστήθηκε.
Μαθεύτηκε γρήγορα τὸ νέο καὶ πλῆθος κόσμου ἄρχισε νὰ ἔρχεται γιὰ νὰ προσκυνήσουν. Ὕψωσαν τὸν Τίμιο Σταυρὸ μέσα στὸ ναὸ καὶ σὲ μέρος ψηλὸ γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ τὸν δοῦν καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουν ὅλοι.
Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ ὅπλο ὅλων τῶν χριστιανῶν κατὰ τοῦ διαβόλου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.
Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι, κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.