Περί τῆς ὑποκρινομένης μωρίαν, Λαυσαϊκόν-Ἁγίου Παλλαδίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Περί τῆς ὑποκρινομένης μωρίαν, Λαυσαϊκόν-Ἁγίου Παλλαδίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 3-7-2018, (κήρυγμα στή Θεία Λειτουργία), ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr,ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

The name of Christ is fragrance.

 Once when Geronda and I were outside with our prayer-ropes and he was telling me about prayer and his experiences of looking after monks in their old age, I could smell lilies and roses, even though we only had holly-oak trees there. I was sniffing intently, and he said to me, “Why are you doing that?”

“Geronda, I smell lilies and roses.”

“Why don’t you go over there to my door?” So I went over to his door and smelled his cell. That heavenly fragrance was so strong that it stuck to my beard and my clothes. Then he explained to me, “It is from prayer. Don’t you understand? The name of Christ is fragrance.”

I could sense the scent of his prayer pervading everything around him. It affected not only my bodily senses but also my entire internal self. When my brothers went to Geronda’s cell after his vigil to tell him their confessions, they also sensed the same fragrance many times.

When Geronda’s prayer culminated, his little cell became a “burning bush.” Many times I said to myself, “I wonder what takes place within the soul, within the heart of this holy man?” In order to grasp what was really taking place within the heart of this contemporary saint, we, too, must also get a taste of how it feels when the prayer is continuously being said on its own accord within our heart.

Ὁ ἅγιος Γέροντας Ἰάκωβος θυμᾶται ἀπό τόν στρατό

  Στον στρατό, συνεχώς με δοκίμαζαν. Κάποια Παρασκευή προσπάθησαν να μου δώσουν να φάω ψητό κατσίκι, να πιω κρασί. Μου πρότειναν να με παντρέψουν στην Αθήνα, (άλλοτε) να με κάνουν ιερομόναχο στην Αθήνα. 

Εγώ όμως είχα από μικρός την κλίση για την έρημο. Όχι τιμές, αξιώματα και θέσεις, όπως τώρα. Ήθελα μόνο να ‘μαι κοντά στον Θεό με την προσευχή μου και να κάνω το θέλημα το αρεστό σε Αυτόν. Ούτε σε σπίτια πήγαινα, ούτε κουβέντες και παρέες είχα με αγόρια και κορίτσια. Δοκίμασαν να με κουρέψουν γουλί και να μου φορέσουν κοντά παντελονάκια για αισχύνη. Τότε εμένα μου ήρθε, χωρίς να έχω διαβάσει βιβλία, και τους λέω: «Μη φοβού από των αποκτεινόντων το σώμα, την ψυχήν σου ουδόλως θέλουν βλάψει».

Όταν ήμουνα στρατιώτης στην Αθήνα, όποιον έβλεπα στον δρόμο, έλεγα «Καλημέρα», «Καλησπέρα», (αλλ’ αυτοί) δεν με μιλούσαν. Το είχα παράπονο, γιατί λέω «εμείς στο χωριό μας λέμε «Καλημέρα», «Καλησπέρα», «Χαίρετε», «γεια σας», εδώ;»

 

Είπα, λοιπόν, στον συνταγματάρχη μου, αυτός ήταν άγιος άνθρωπος, και μου λέει: «Άκουσε να σου πω, παιδί μου. Εδώ, παιδί μου, δεν λένε «Χαίρετε», εκτός αν είναι κανένας γνωστός, όπως είμαστε εμείς γνωστοί, κανένας Ιερέας, κανένας γνωστός μας άνθρωπος».

Τό βασιλικό γράμμα

Το παιδί ενός πλουσίου, εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι σαν τον άσωτο υιό της παραβολής του Ευαγγελιου, πήγε στην Ινδία και εκεί σπατάλησε την περιουσία του. 

Όταν πια δεν του έμεινε ούτε πεντάρα στην τσέπη, έγραψε στον πατέρα του να του στείλει χρήματα και περίμενε την απάντηση με ανυπομονησία. 

Σε λίγο καιρό έρχεται και η απάντηση. Ο νέος ανοίγει την επιστολή, αλλά δεν βλέπει μέσα στον φάκελο χρήματα. Τον πιάνει ταραχή και απελπισία. Έτσι χωρίς να διαβάσει την επιστολή, πηγαίνει σε έναν γκρεμό, πέφτει από εκεί και σκοτώνεται. 

Μετά από το κακό ένας φίλος του βρίσκει το πεταμένο γράμμα, το διαβάζει και τί βλέπει; 

Εὐχή στήν ἑορτή τῶν δώδεκα Ἀποστόλων

  Κύριε παντοκράτορα, Θεέ μας, φιλεύσπλαχνε και πονετικέ, που με τη διδαχή των δώδεκα Αποστόλων προσκάλεσες προς την επίγνωσή σου τα πλήθη των πλανεμένων εθνών, στηρίζοντάς τα με τα παράδοξα 

σημεία και τέρατα και τις ποικίλες θαυματουργικές δυνάμεις επάνω στην πέτρα της εν Χριστώ πίστεως, χάρισέ μας με το έλεός σου, σε παρακαλούμε, να βαδίζουμε με τρόπο αντάξιο της χριστιανικής κλήσεως και να μην είμαστε πλέον νήπια που κλυδωνιζόμαστε και μας πηγαίνει εδώ κι εκεί ο άνεμος της κάθε διδασκαλίας τού τεχνίτη της κακίας (διαβόλου). 

Αλλά να κρατάμε την ελπίδα που ομολογούμε ακλόνητη και βέβαιη και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο παροτρύνοντάς τον στην αγάπη και στα καλά έργα. Έτσι ώστε με τις πρεσβείες των Αποστόλων, αφού περατώσουμε με ευσέβεια τη ζωή μας, να γίνουμε άξιοι να αποκτήσουμε την ατέλειωτη χαρά μέσα στην τρυφή του παραδείσου. Διότι είσαι ευλογητός στους απέραντους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

 

Την ίδια ημέρα το απόγευμα.

Ἐγκώμιο στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους

 Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου

Χαίρετε, ἅγιοι Ἀπόστολοι, βασιλεῖς τοῦ Χριστοῦ· διότι σ’ ἐσᾶς ἐμπιστεύθηκε τὴν ἐπουράνια καὶ τὴν ἐπίγεια βασιλεία. Σᾶς ἔδωσε τὴν ἐξουσία νὰ κυβερνᾶτε καὶ νὰ φροντίζετε καὶ τοὺς δύο θρόνους, θέλοντας ἀπὸ τὴ μία νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ κληρονομιὰ τῆς ἐπίγειας βασιλείας, ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ ἀστράψει ἡ δόξα, νὰ πλεονάσει ἡ ὀμορφιά, νὰ φανερωθεῖ τὸ φῶς, νὰ γίνουν γνωστὰ τὰ μυστήρια, νὰ κηρυχθεῖ ἡ δύναμη τῆς ἐπουράνιας βασιλείας. 

Χαίρετε ἐσεῖς ποὺ εἶστε τὸ ἅλας τῆς γής, ποὺ ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ χάσει τὴ δύναμή του. Χαίρετε ἐσεῖς ποὺ εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου (Μάτθ. 5:13-14), ποὺ μένει στὴν ἀνατολὴ καὶ λάμπει παντοῦ, ποὺ φωτίζει αὐτοὺς ποὺ...

βρίσκονται στὸ σκοτάδι, ποὺ καίει χωρὶς ξύλα. Τὸ λυχνάρι εἶναι ὁ Χριστός, καὶ λυχνοστάτης ὁ Πέτρος, καὶ λάδι ἡ χορηγία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

 

Χαίρετε ἐσεῖς ποὺ εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, στὸ ὁποῖο ὑποχωρεῖ ἡ νύχτα ὅλη· ποὺ δὲν τὸ σκιάζει ἡ νεφέλη, δὲν τὸ ἀντιμάχεται ἡ καταιγίδα, οὔτε ἡ λαίλαπα τὸ πλησιάζει, ἀπεναντίας φωτίζονται μ’ αὐτὸ τὰ σκοτάδια ποὺ ἔχουμε μέσα μας, φανερώνονται τὰ κρυφά, διασαφηνίζονται τὰ ἀσαφῆ, καθαρίζονται οἱ λογισμοί. 

 

Χαίρετε ἐσεῖς ποὺ εἶστε οἱ σφραγιστὲς τῶν ἱερέων (1), οἱ ἐκπαιδευτὲς τῶν διδασκάλων, οἱ ψαράδες τῶν ἐθνῶν, οἱ κήρυκες τῶν λαῶν, οἱ παιδαγωγοὶ τῶν δικαίων, οἱ πλύντες τῶν ἁμαρτωλῶν, οἱ σφάκτες τῆς ἁμαρτίας, οἱ φωτιστὲς τῶν ἀπίστων, οἱ ἀνίκητοι φύλακες, οἱ δραστήριοι ἔμποροι. 

 

Χαίρετε ἐσεῖς ποὺ εἶστε οἱ χαλκουργοὶ καὶ τῆς δικῆς μου φωνῆς, οἱ χορηγοί τῆς ἁμαρτωλῆς γλώσσας μου, οἱ ἐνδυναμωτὲς τῆς ἀδυναμίας μου, οἱ γυμναστὲς τῆς παρρησίας μου, οἱ τεχνίτες τῶν λόγων μου. 

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης - Τί εἶναι χριστιανικός ἀγώνας;

  Ο γέροντας μας παρουσίαζε με απλό, παραστατικό και κατανοητό τρόπο, τα μυστικά του πνευματικού αγώνος. Μας έλεγε: “Τι είναι χριστιανικός αγώνας; Να, η ψυχή είναι ένα κήπος χωρισμένος σε δύο μέρη. Στον μισό φυτρώνουν αγκάθια, στον άλλο μισό λουλούδια. 

Και έχουμε μια δεξαμενή νερού (τις δυνάμεις της ψυχής) με δύο βρύσες και δύο αυλάκια. Η μια κατευθύνει το νερό στα αγκάθια και η άλλη στα λουλούδια. Κάθε φορά μόνο μια βρύση μπορώ να ανοίξω. Αφήνω απότιστα τα αγκάθια και μαραίνονται, ποτίζω τα λουλούδια και ανθίζουν. 

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης - Χωρίς τό τοῦβλο σωριάζεται ὁ τροῦλος

 Γέροντας: 

- Εσύ εξομολογείσαι, εκκλησιάζεσαι?

Συνομιλητής:

- Εγώ, πάτερ, αυτά τα θεωρώ τυπικά πράγματα.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Σήμερα τό Εὐαγγέλιο τό βάζουν στήν ἄκρη, τήν παρανομία τήν κάνουν νόμο...

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Σήμερα τό Εὐαγγέλιο τό βάζουν στήν ἄκρη, τήν παρανομία τήν κάνουν νόμο, τήν ἁμαρτία τήν κάνουν μόδα. Πάει νά διαλυθῆ τό πᾶν, ἀλλά τόν τελευταῖο λόγο τόν ἔχει ὁ Θεός»

 

https://paraklisi.blogspot.com/2018/06/blog-post_277.html

5 Ιουλίου Συναξαριστής. Ἀθανάσιου Ἀθωνίτου, Λαμπαδοῦ Ὁσίου, Στέφανου Μητροπολίτου, Κυπριανοῦ Νέου Ὁσιομάρτυρα, Εὕρεσις Λεψάνων Ὁσίου Σεργίου,Ἀθανασίου Ἀθωνίτου, Λαμπαδοῦ Ὁσίου, Στεφάνου Μητροπολίτου, Κυπριανοῦ Νέου Ὀσιομάρτρα,Εὕρεσις Λειψάνων Ὁσίου Στεργίου, Modwena, Palladius, Μνήμη ἐγκαινιῶν ναοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ.

Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης
 
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα, προέρχονταν ἀπὸ πολὺ εὐσεβῆ καὶ εὔπορη οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένειά του, τοῦ προσέφερε ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ τὶς σπουδές του, τὶς ὁποῖες τὶς ὁλοκλήρωσε στὴν Κωνσταντινούπολη.
Ἐκεῖ τοῦ γεννήθηκε μέσα στὴν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία νὰ γίνει μοναχὸς καὶ νὰ φθάσει στὰ ἄκρα τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. Γὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο, πῆγε στὸ ὅρος Κυμινᾶς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου βρισκόταν ἕνα μοναστῆρι τοῦ ὁποίου ἡγούμενος ἦταν ὁ Μιχαήλ, ὁ ἐπονομαζόμενος Μαλεῖνος. Ἔτσι ἀνάμεσα στοὺς μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε καὶ ὁ Ἀθανάσιος.
Στὸ λίγο χρονικὸ διάστημα ποὺ ἦταν στὸ Μοναστῆρι, διακρίθηκε γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ γιὰ τὴν ἀσκητική του ζωή.
Ἐπειδὴ ὅμως ἔφθασε σὲ ὕψιστα σημεῖα ἀρετῆς καὶ τὸν τιμοῦσαν ὅλοι, ἀποφάσισε νὰ φύγει καὶ πῆγε στὸν Ἄθωνα κοντὰ σὲ ἕνα γέρο ἀσκητὴ ὑπακούοντας σὲ αὐτὸν μὲ μεγάλη ταπεινοφροσύνη.
Ἐν συνεχείᾳ μετὰ ἀπὸ Θεία ἀποκάλυψη, ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε στὰ ἐνδότερά του Ἁγίου Ὄρους.
Ἐκεῖ μετὰ ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τοῦ αὐτοκράτορα Νικηφόρου Φωκᾶ, μὲ τὸν ὁποῖο γνωρίζονταν, ἔχτισε ἕναν ναὸ πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας.

5 Ἰουλίου. Ἀθανασίου ὁσίου τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὂρει Ἂθῳ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τοῦ ὁσίου. Σαβ. κζ΄ἑβδ. ἐπιστ. (Γαλ. ε΄ 22 -ς΄ 2).

Γαλ. 5,22           ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις,

Γαλ. 5,22                  Ο καρπός όμως, τον οποίον το Αγιον Πνεύμα παράγει εις τας καλοπροαιρέτους και πιστάς καρδίας, είναι η αγάπη προς όλους, η χαρά από την λύτρωσιν που δίδει ο Χριστός, η ειρήνη που παρέχει η αγαθή συνείδησις, η μακροθυμία προς εκείνους που πταίουν απέναντι μας, η καλωσύνη και η διάθεσις να είμεθα εξυπηρετικοί προς τους άλλους, η αγαθότης της καρδίας, η αξιοπιστία στους λόγους και τας υποσχέσεις μας,