Εὐχή, νῆψις καί ἡσυχία

ΕΥΧΗ , ΝΗΨΙΣ ΚΑΙ ΗΣΥΧΙΑ

Κάποιος ιερομόναχος αυτοαποκαλούμενος “απελπισμένος” , στο βιβλίο “Νηπτική θεωρία” , διηγείται δήθεν για κάποιον άλλο, στην πραγματικότητα όμως για τον εαυτό του , ότι ήρθε, την ώρα που προσηύχετο με την Ευχούλα, με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», σε έκστασι… και είδε ένα άπειρο πλήθος δαιμόνων-σαν την άμμο της θαλάσσης, - τόσοι πολλοί ήσαν- να του επιτίθενται γεμάτοι λύσσα.

Οι διαθέσεις τους ήσαν φονικές. Απ’ όλα τα μέρη , αγριεμένοι φοβερά, ωρμούσαν εναντίον του για να τον κατασπαράξουν…

Συνήλθε και έντρομος έτρεξε στην Εκκλησία.

-     Πού θα καταφύγω; Αναρωτήθηκε με τον λογισμό του. Πού αλλού, παρά στον φρικτό Γολγοθά, στην αγία Τράπεζα, όπου καθημερινά με δάκρυα και με συντριβή ιερουργώ τα πανάχραντα Μυστήρια, θα πέσω εκεί στα πόδια του Χριστού και της Παναγίας Μητρός Του.

Στόν πρόεδρο Γεώργιο Π. περί τῆς σύντομης ἔκφρασης-προσευχῆς «Κύριε, ἐλέησον».

Θέλεις να μάθεις ακριβώς τη χρήση και τη δύναμη αυτών των λόγων; Λέγε αυτά τα λόγια στον ενικό και στον πληθυντικό. Φώναζε όπως ο τυφλός Βαρτίμαιος: «Υἱέ Δαυΐδ, Ἰησοῦ ἐλέησόν με!». ( Μαρκ. 10, 47-48 ) . Όμως φώναζε και όπως οι δέκα λεπροί: «Ιησού έπιστάτα, έλέησον ήμάς». ( Λουκ. 17,13 ) . Να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου, να προσεύχεσαι και για όλους τους ανθρώπους.

Σε παρακαλώ, Κύριε, για μένα τον γεννημένο στην αμαρτία. «Κύριε, ελέησον με!». Με ξεγέλασε ο κόσμος και ποδοπάτησα τον ζωοποιό νόμο Σου. «Κύριε, ελέησόν με!».

Και για όλους τους ανθρώπους τους γεννημένους στην αμαρτία. «Κύριε , ελέησον ημάς!». Όλους που σαν και μένα ποδοπάτησαν τον ζωοποιό νόμο Σου. «Κύριε, ελέησον ημάς!».

Σήμερα είμαι επισκέπτης φιλοξενούμενός Σου σ’ αυτό τον κόσμο, ύστερα θα απομακρυνθώ όπως η σκιά και θα λογαριαστώ στους αποβιώσαντες. «Κύριε, ελέησόν με». Και για όλους τους αποβιώσαντες στην πίστη Σε παρακαλώ: «Κύριε, ελέησον ημάς!».

Τά ἐμπόδια γιά τήν ἐξομολόγηση

Η άγνοια, ο εγωισμός και η αμαρτωλή ζωή είναι οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί χριστιανοί δεν εξομολογούνται. Άλλοι λόγοι είναι η ιεροκατηγορία, το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, η πολεμική κατά της πίστεως και η ολιγοπιστία.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και ο αντίδικος ημών διάβολος. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εμποδίσει από την εξομολόγηση. Γιατί; Διότι γνωρίζει τα ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα της εξομολογήσεως και διότι ενώ χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί (Λουκ.ιε' 7), την ίδια ώρα ο διάβολος καίγεται από τον φθόνο και την κακία του. Αμφιβάλλετε; Ακούστε λοιπόν, ένα γεγονός, που συνέβη στην Μονή Γηροκομείου Πατρών.

Ἡ κοίμηση τῆς δούλης τοῦ Θεοῦ Γάλλας

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΑΛΛΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ.

Μέσα σε αυτά κρίνω πως δεν πρέπει να αποσιωπηθεί και αυτό πού μου γνωστοποιήθηκε από διήγηση σοβαρών και πιστών προσώπων: Στα χρόνια των Γότθων  η Γάλλα , μια ευγενέστατη κόρη αυτής της πόλης μας, θυγατέρα του υπάτου και πατρικίου Συμμάχου , σέ νεανική ηλικία δόθηκε σε σύζυγο, αλλά σε διάστημα ενός χρόνου εκείνος πέθανε και την άφησε χήρα. Τα άφθονα αγαθά του κόσμου δελέαζαν. Τα πλούτη και η νεότητα φώναζαν να κάνει δεύτερο γάμο. Αυτή όμως διάλεξε μάλλον να συνάψει με τον Θεό πνευματικούς γάμους, οι οποίοι αρχίζουν από θρήνο, αλλά καταλήγουν στις αιώνιες χαρές, παρά να υποβληθεί σέ σαρκικούς γάμους, οι όποιοι πάντοτε αρχίζουν από ευφροσύνη και φθάνουν στο τέλος με θρήνο.

Ὁ Γέροντας τῆς Πάτμου, Ἀμφιλόχιος Μακρῆς :Ὁ Μεγάλος Ἐπισκέπτης

Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής- Ο Γέροντας της Πάτμου-Φωτό:diakonima.gr

Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός και σου κτυπά· τον βάζεις να καθίση στο σαλόνι της ψυχής σου και σύ, απορροφημένη με τις ασχολίες σου, ξεχνάς τον μεγάλο Επισκέπτη.
Εκείνος περιμένει να εμφανισθής, περιμένει και όταν πλέον αργήσης πολύ, σηκώνεται και φεύγει.

Τό γυναικεῖο Μοναστήρι (μέρος β΄)

Ὁ Ὅσιος Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα

Στίς 7 Δεκεμβρίου τό κελλί τοῦ π. Ἀμβροσίου εἶχε ἑορταστική ὄψι καί μεγάλη κίνησι. Κόσμος πολύς περνοῦσε ἀπ᾿ ἐκεῖ γιά νά τοῦ εὐχηθῆ μακροημέρευσι. Ἦταν ἡ ἡμέρα «τοῦ Ἀγγέλου του», δηλαδή ἡ ὀνομαστική του ἑορτή. Ἰδιαίτερα τόν εὐχαρίστησε ἡ παρουσία ἀρκετῶν Ἱερομονάχων τῆς Ὄπτινα μέ ἐπικεφαλῆς τόν προσφιλῆ καί ἐνάρετο π. Ἀνατόλιο, τόν Προϊστάμενο τῆς Σκήτης. Πόσο πανηγυρικό ἦταν τό Συλλείτουργο! Πόσο συγκινητικός ὁ Παρακλητικός Κανών στόν Ἅγιο Ἀμβρόσιο, καθώς ἐπίσης καί τό Πολυχρόνιο τοῦ στάρετς, στό τέλος τῆς Ἀκολουθίας! Οἱ ἀδελφές, ὅταν μέ τήν σειρά τους τόν ἐπισκέπτονταν στό κελλί του, μαζί μέ τά «χρόνι πολλά» εἶχαν νά τοῦ προσφέρουν καί κάποιο ἐκλεκτό ἐργόχειρό τους – εἰκόνα, κομποσχοίνι, κάλτσες, πουλόβερ ἤ ὅ,τι ἄλλο. Ἐκεῖνος μοίραζε σέ ὅλους γλυκίσματα, κυρίως πηρόγ – εἶδος γλυκοῦ τοῦ ταψιοῦ – καί παρ᾿ ὅλο πού αἰσθανόταν σωματική κατάπτωσι, δέν ἔπαυε νά σκορπίζη τόν τόνο τῆς χαρᾶς. Ἡ ἡμέρα αὐτή γιά τό Μοναστήρι τοῦ Σαμορτίνου ἦταν ἡμέρα εὐφροσύνης.

Μητροπολίτης Anthony Bloom: Ἄς πάρουμε στὰ σοβαρὰ τὴ νίκη τοῦ Θεοῦ.

Χριστὸς ἀνέστη!
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Γιορτάζουμε σήμερα τὴ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ κατὰ τοῦ θανάτου ἀλλὰ ἐπίσης κατὰ τοῦ κακοῦ. Ἀλλά τούτη ἡ νίκη δὲν κερδήθηκε μοναχὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Ἄνθρωπος ὑπερίσχυσε ἔναντι τοῦ κακοῦ μέσα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του μὲ τὴ Θεϊκή Του δύναμη. Καὶ ἔτσι ἄς χαροῦμε ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ ἔλεος Του, μὲ τὴν μεγαλοπρέπεια Του, μὲ τὴν γενναιοδωρία Του, ἀλλὰ ἄς χαροῦμε ἐπίσης με τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμεῖς, ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, εἴμαστε σὲ θέση νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸ Θεὸ κατὰ τέτοιο τρόπο ὥστε μέσα μας καὶ μέσα ἀπὸ ἐμᾶς τὸ κακὸ μπορεῖ νὰ καταστραφεῖ. Ὄχι μοναχὰ οἱ προσωπικές μας ἁμαρτίες, ὄχι μόνο ἡ ἀδυναμία μας, ἀλλὰ «ὁ πονηρός», αὐτὸς ποὺ εἶναι πειρασμός, αὐτὸς ποὺ προσπάθησε στὴν ἔρημο νὰ ὑπερισχύσει τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ἀνθρώπινης φύσης.
Ἄς εἴμαστε εὐγνώμονες στὸν Θεὸ γιὰ τὴν νίκη Του ἀλλὰ ἄς χαροῦμε κατανοώντας τὸ βάθος, τὴν ἀπεραντοσύνη καὶ τὶς ἄπειρες δυνατότητες τῆς ἀνθρώπινη φύσης μας.

Ὁ κατακλυσμός τοῦ Νῶε δέν εἶναι μῦθος

Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΟΣ «ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ» ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ ΤΟΥ ΝΩΕ. 

NTOKOYMENTO

http://katanixis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_1.html

«Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδοται Χάρις».

«Ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ.,δ΄,4)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ  ΜΗΝΑ

Ὁ  Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ προορισμὸ τὰ ἀγαθὰ ἔργα, τὴν ἀρετή, προστάζοντάς τον νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴ θεία ἐντολή Του. Ἔστειλε μάλιστα τόν Υἱό του, τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ἀνάμεσά μας, ὅταν ἦρθε ἡ κατάλληλη στιγμή, γιά  νὰ μᾶς διδάξει μὲ τὴ ζωή Του καὶ τὴ διδασκαλία Του τὴν ἀρετήν, τὴν ὁποίαν ἀπωλέσαμεν μὲ δική μας ὑπαιτιότητα.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ὑποτάχθηκε στὸ Διάβολο μὲ ἑκούσια ὑπακοὴ καὶ παραβαίνοντας τὴ θεία ἐντολή ἁμάρτησε καὶ καταδικάστηκε δίκαια σὲ θάνατο.

Βεβαίως στόν Θεό δὲν ἦταν ταιριαστὸ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπ’αὐτόν, τὸν Σατανᾶ, κατὰ τρόπον δυναστικόν, διότι ἔτσι θὰ ἀδικοῦσε τὸν διάβολο ἀποσπώντας μὲ βία ἀπὸ τὰ χέρια του τὸν ἄνθρωπο τὸν ὁποῖον ἐκεῖνος, ὁ ἀρχέκακος, δὲν τόν εἶχε λάβει μὲ τὴ βία.