83. Ἡ κατά μόνας ἀσκητική ζωή εἶναι ἐπικίνδυνη γιά τούς πνευματικά ἀγύμναστους Α΄ (Εὐεργετινός τόμ. Α΄- ὑπόθ. ΜΑ΄), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

83. Ἡ κατά μόνας ἀσκητική ζωή εἶναι ἐπικίνδυνη γιά τούς πνευματικά ἀγύμναστους Α΄ (Εὐεργετινός τόμ. Α΄- ὑπόθ. ΜΑ΄), Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 31-7-2018, (ὁμιλία στόν Ἱ.Ν. Τιμίου Σταυροῦ στήν Καλή Σκύδρας), Face:Ὀρθόδοξες Ὁμιλίες & Βιβλία τοῦ Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, http://hristospanagia3.blogspot.gr,ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

(†) Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης - Ἡ ἀγάπη σείει τήν γῆ

  Η ΑΓΑΠΗ ΣΕΙΕΙ ΤΗΝ ΓΗ

ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ

Άγιον Όρος, της Θείας Μεταμορφώσεως, 1978, Θεόκλητος Διονυσιάτης Μοναχός.

Αποσπάσματα από θεολογικό δοκίμιο μετά τους σεισμούς στην Θεσσαλονίκη.

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Οι σεισμοί που πλήττουν κατά καιρούς και την Ελλάδα, είναι φυσικό να προκαλούν απορίες και συζητήσεις ως προς την προέλευσή τους. Είναι βέβαια επόμενο, οι υλιστές να μη δέχονται άλλη εξήγηση από την ηυξημένη σεισμογένεια κάποιων περιοχών. Αλλά και οι πιστοί χριστιανοί, ευρισκόμενοι σε μια διαβάθμιση πίστεως και γνώσεως και ανάλογα με τον επηρεασμό, που υφίστανται από όσα γραπτά διαβάζουν των διαφόρων σεισμολόγων, σχηματίζουν ασαφείς ή υλόφρονες θεωρίες.

 

Η Εκκλησία όμως έχει σαφή γνώση και διδασκα­λία, που αντικατοπτρίζεται στα λειτουργικά κείμε­νά της, στους λόγους των Αγίων Πατέρων και στις Άγιες Γραφές. Αλλά παρά ταύτα αρκετά από τα όργανά της, κληρικοί και θεολόγοι, ενώ φυσικά δεν θεωρούν απόντα εντελώς, από τις πάσης φύσεως συμφορές και πειρασμούς ατόμων, ομάδων και λα­ών τον Θεόν, όμως αισθάνονται άνεση να δίνουν μια κάπως φιλελεύθερη ερμηνεία στα φαινόμενα αυ­τά. 

 

Η συνέπεια όμως των ποικίλων προσωπικών ερμηνειών, που δεν αναγνωρίζουν σαν ποιητικόν αί­τιο των «θεομηνιών» την αμαρτία, είναι φοβερά ε­πιζήμια για το λαό μας, αφού δεν θεωρεί και τους σεισμούς σαν αφυπνιστικά μηνύματα του Θεού εξ αγάπης, κι επομένως δεν υπάρχει λόγος να στρα­φεί προς θεραπεία του κακού δια της μετανοίας.

 

Εξ αφορμής των τρομακτικών, αν μη και πρωτο­φανών, σεισμών της Θεσσαλονίκης, όπως στη συ­νέχεια γράφω, με παρεκάλεσαν κάποιοι φίλοι Χρι­στιανοί να γράψω κάτι ως προς τους σεισμούς, αφού ήταν δεδομένο, ότι οι πολλοί διατελούσαν σε μια σύγχυση που επετείνετο και από τις φωνές τής επιστήμης. Κι έτσι, μαζύ με τις εν θλίψει προσευ­χές μας υπέρ των σεισμοπλήκτων αδελφών, υπα­κούσαμε στις παρακλήσεις.

 

Το βιβλιαράκι αυτό, αμέθοδο και χωρίς θεολογι­κές ή επιστημονικές αξιώσεις, αποτελεί την έκφρα­ση των πεποιθήσεων του συγγραφέως του, που, ό­πως φρονεί, θεμελιώνονται επάνω στη διδασκαλία και την πράξη της Εκκλησίας.

 

Στα πλαίσια της θεόπνευστης διδασκαλίας τής Εκκλησίας, εκείνο που καταφατικά μεν ονομάζου­με παντοδυναμία και αγαθότητα του Θεού, υπεροχικά δευπεραγαθότητα και υπερπαντοδυναμία, α­ποτελεί και το κυρίως κέντρο τής μικρής αυτής πραγματείας.

 

Πράγματι, στηρίζουμε αποδεικτικά και συλλογι­στικά τον ισχυρισμό, ότι ο Θεός ως παντοδύναμος μεν, ελέγχει μέχρι λεπτομερείας όχι απλώς μόνο το αστεράκι - γη, αλλά και όλα τα εκατομμύρια και τρισεκατομμύρια των ηλίων και γαλαξιών. Ως υπεράγαθος δε και πλήρης αναλοίωτης αγάπης, μιας ασύλληπτης αγάπης από τα γνωστικά μας όργανα, «αγκαλιάζει» ερωτικά ολόκληρη την νοερή και νοη­τή κτίση, όλους τους κόσμους τής δημιουργίας Του. Προ παντός όμως κενώνει την αγάπη του στον άν­θρωπο, για τη σωτηρία του οποίου «έως άρτι εργά­ζεται».

 

Στο μικρό αυτό πόνημα υπογραμμίζεται επίσης, η αδιάλειπτη αγαπητική πρόνοια του Θεού με τις άκτιστες ενέργειές Του, έτσι, ώστε να βρισκόμαστε πάντοτε κάτω από την προστατευτική ομβρέλλα του Αγίου Πνεύματος, όπως αισθητά φανερώθηκε στον Αγιο Σεραφείμ του Σαρώφ, συνομιλούντα με το μαθητή του Μοτοβίλωφ, και σ' άλλες περιπτώσεις.

 

Υπό τις σκέψεις, λοιπόν, αυτές, είναι αδύνατο να αποδώσουμε στην άλογη φύση τους τρομακτικούς σεισμούς τής Θεσσαλονίκης, χωρίς να αμφισβητηθεί η κατευθύνουσα τα πάντα Θεία Πρόνοια, η παν­τοδυναμία και η άπειρη αγάπη του Θεού, κυρίως, προς τα Ορθόδοξα, πλην αμαρτωλά, παιδιά του.

 

Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί Σωτῆρος Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ.

Κατά το τρίτο έτος του κηρύγματος Του, ο Κύριος μιλούσε συχνά στους μαθητές Του γιά το επικείμενο Πάθος, αλλά και γιά τη μέλλουσα δόξα Του, μετά το μαρτύριό Του επί του Σταυρού. Γιά να μην εξουθενωθούν τελείως από το επικείμενο Πάθος Του και γιά να μην εκπέσει ούτε ένας από τη, Χάρη Του, ο Πάνσοφος Κύριος θέλησε να τούς δείξει μέρος της Θείας δόξης, προ του Πάθους Του.

Γιά τον λόγο αυτό παρέλαβε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και μετέβησαν νύχτα στο ’Όρος Θαβώρ: εκεί μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φώς. (Ματθ. 17,2). Δίπλα Του εμφανίστηκαν επίσης ο Μωυσής και ο Ήλίας, οι μεγάλοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Βλέποντάς τους οι μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού κατεπλάγησαν. Είπε ο Πέτρος: Κύριε, καλόν έστιν ημάς ώδε είναι ει θέλεις, ποιησομεν ώδε τρεις σκηνάς, σοί μίαν και Μωσει μίαν και μίαν Ηλία. (Ματθ. 17,4). 

Ένώ μιλούσε ο Πέτρος, ο Μωυσής και ο   Ηλίας ανεχώρησαν και μία φωτεινή νεφέλη, επεσκίασε τον Κύριο  και τούς μαθητές Του: έτι αυτού λαλούντος ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού φωνή εκ της νεφέλης Λέγουσα- ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα- αυτού ακούετε (Ματθ. 17,5).

Ακούγοντας τη φωνή, οι μαθητές έπεσαν πρηνείς στο έδαφος σαν νεκροί καί παρέμειναν έτσι, έντρομοι, μέχρι πού ηλθε ο Κύριος: και προσελθών ο Ιησούς Άφατο αυτών και είπεν- εγέρθητε και μη φοβείσθε. (Ματθ. 17,7).

Γιά ποιόν λόγο ο Κύριος παρέλαβε μαζί Του τρείς μόνον μαθητές στο Θαβώρ και όχι όλους;

Ἀπρόοπτη ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονα στόν π. Ζωσιμᾶ!

 Διήγηση του μοναχού π. Ζωσιμά (1937-2010) υποτακτικού του Γέροντα π. Σίμωνα Αρβανίτη (1901-1988).

 

…Έτσι σταμάτησα το γράψιμο [του βιβλίου για τον π. Σίμωνα]. Πέρασε ένας χρόνος και παραπάνω από τότε. Δεν σκεφτόμουν πια τίποτε σχετικά με το γράψιμο. Φαινόταν σαν να το είχα μάλλον ξεχάσει τελείως. 

Συνέβη όμως τότε κάτι παράδοξο που μου έδωσε καινούργιο κουράγιο και νέα ώθηση να επιχειρήσω και πάλι το έργο αυτό.

Μια καλοκαιριάτικη Κυριακή μετά τον εκκλησιασμό μου στον Άγιο Νικόλαο Χαλανδρίου, όπου εκκλησιαζόμουν τακτικά, κάθισα στο δεξίτου κλίτος περιμένοντας τον φίλο κ. Π. Μ. να πάρη και αυτός αντίδωρο και να φύγουμε μαζί.

 

Όπως καθόμουν, έρχεται ένας πολύ χαριτωμένος, νεαρούλης και κάθισε δίπλα μου. Μου έκανε εντύπωση πως καθόταν κοσμικά με το ένα πόδι πάνω στο άλλο κουνώντας μάλιστα το ελεύθερο πόδι του παιχνιδιάρικα.

 Άρχισε να μου μιλάει πολύ χαρούμενος. Σε μια στιγμή μου λέει:

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός τοῦ Νεοπαγανισμοῦ

Ο Ιησούς Χριστός του Νεοπαγανισμού

Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού

Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων

Στα ελληνικά νεοπαγανιστικά κινήματα συναντάμε τέσσερις διαφορετικές τοποθετήσεις έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού:

α) Σφοδρή πολεμική στάση με σκληρή και ενίοτε υβριστική (ακόμη και χυδαία) γλώσσα.

β) Ήταν Έλληνας και όχι Εβραίος.

γ) Ήταν ένας από τους θεούς του Ελληνικού Δωδεκαθέου.

δ) Μαζί Χριστός και Δωδεκάθεο και Νέα Εποχή

Δεν λείπουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν μυθικό πρόσωπο. Βεβαίως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλες αυτές οι τάσεις αρνούνται στην πραγματικότητα και πολεμούν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και καθίστανται πολέμιοι του Χριστιανισμού.

α) Οι φανεροί πολέμιοι του Ιησού Χριστού

Η τάση αυτή δεν αμφισβητεί την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού, τον θεωρεί όμως μόνον ως εθνικό μεσσία των Εβραίων. Το πολύ-πολύ τον αναγνωρίζει ως ένα κοινωνικό επαναστάτη, ο οποίος, ως ιδεολόγος, θυσιάστηκε για τον λαό του. Μερικοί κάνουν διάκριση μεταξύ του Ιησού της ιστορικής έρευνας και του Χριστού της Θεολογίας. Για πολλές ομάδες ο Ιησούς ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα των Εσσαίων. Άλλοι όμως ταλαντεύονται μπροστά σε ένα τέτοιο χαρακτηρισμό, καθόσον διαπιστώνουν μεν από την συμπεριφορά και τα κηρύγματα του Ιησού ότι δεν ήταν Εσσαίος, όμως υποπτεύονται πως οι αναχωρήσεις του στην έρημο δηλώνουν ότι κατά καιρούς εύρισκε καταφύγιο στην Αδελφότητα του Κουμράν.

Αυθαίρετα και βεβαίως χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, αφ' ενός μεν, υποστηρίζουν είναι σίγουρο ότι ο Ιησούς είχε την υποστήριξη των Εσσαίων, αφ' έτερου, όμως ομολογούν ότι τίποτε δεν αναφέρεται γι' αυτόν στα Κουμρανικά Χειρόγραφα έστω και υποτυπώδες (περ. Δαυλός).

Για άλλους ο ιστορικός Ιησούς αποτελεί ένα αίνιγμα, του οποίου η λύση βρίσκεται στους Εσσαίους, δηλαδή στους Ζηλωτές, αντάρτες, αντιστασιακούς, των οποίων ήταν απεσταλμένος και διεκήρυσσε το πρόγραμμα τους.

Ὀρθοδοξία καὶ Ρωμαιοκαθολικισμός (διαφοραί)

 Γεώργιος Καψάνης (Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)

Μετὰ τὴν ἀνάρρησι τοῦ νέου Πάπα, Βενεδίκτου ΙΣΤ´, στὸν θρόνο τῆς Ρώμης ἀναγγέλθηκε ἡ ἐπανέναρξις τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, ποὺ εἶχε διακοπῆ λόγω τοῦ προβλήματος τῆς Οὐνίας τὸν Ἰούλιο τοῦ 2000. 

Ἔχουν γίνει διάφορες ἐκτιμήσεις γύρω ἀπὸ τὴν στάσι ποὺ θὰ κρατήσῃ ὁ νέος Ποντίφηκας ἀπέναντι στὰ σοβαρὰ θεολογικὰ προβλήματα ποὺ ὑπάρχουν καὶ δυσχεραίνουν τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος.

 

Ἀνεξάρτητα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκτιμήσεις, οἱ Ὀρθόδοξοι βλέπουμε τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος ὡς ἐπιστροφὴ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν στὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν», ἀπὸ τὴν ὁποία παρεξέκλιναν μὲ τὰ αἱρετικὰ δόγματα τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας, τοῦ ἀλαθήτου, τοῦ Filioque, τῆς κτιστῆς Χάριτος καὶ ἄλλων.

 

Γιὰ νὰ συνειδητοποιηθῇ τί προσδοκοῦμε ἀπὸ τὸν Διάλογο, ποὺ φαίνεται πῶς θὰ ἀρχίση πάλι, δημοσιεύουμε μὲ κάποιες τροποποιήσεις ὁμιλία ποὺ εἴχαμε κάνει τὸ 1998, μὲ θέμα τὶς βασικὲς διαφορὲς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, σὲ ἐπαρχιακὴ πόλι κατόπιν προσκλήσεως τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ἐπειδὴ εἶχαν παρουσιασθὴ κρούσματα προσηλυτισμοῦ εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ μέρους τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν (*).

(*) Βλέπε περιοδ. ΜΑΡΤΥΡΙΑ, Ἱ. Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου, τεῦχος 192, Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1998, Χανιὰ Κρήτης.

* * *

Ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς πλουραλιστικῆς ἐποχῆς μας εἶναι ἡ προσπάθεια προσεγγίσεως τῶν διαφόρων λαῶν καὶ πολιτισμῶν. Πρὸς τὴν κατεύθυνσι αὐτὴ κινούμενοι ἐκπρόσωποι τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν ἡ θρησκειῶν συνέρχονται κατὰ διαστήματα πρὸς διενέργειαν ἐπισήμων ἢ ἀνεπισήμων διαλόγων. Γιὰ νὰ γίνῃ δυνατὴ ἡ πραγματοποίησις τῶν διαλόγων αὐτῶν, ἐπιδιώκεται κατ᾿ ἀρχὴν ἡ ἐξεύρεσις κάποιων κοινῶν σημείων μεταξὺ τῶν διαλεγομένων μερῶν. Γι᾿ αὐτὸ στὴν παροῦσα ἱστορικὴ συγκυρία ἴσως νὰ θεωρηθῇ παράδοξη ἡ ἀπαρίθμησις τῶν διαφορῶν μεταξὺ τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ.

 

Ὅμως ἕνας ἐπιπόλαιος οἰκουμενισμός, ποὺ παραγνωρίζει τὶς διαφορές, ἀπομακρύνει ἀντὶ νὰ φέρῃ πλησιέστερα τὴν ἕνωσι. Γι᾿ αὐτὸν τὸν ἐπιπόλαιο οἰκουμενισμὸ γράφει ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε: «Δημιουργεῖται κάθε τόσο, ἀπὸ τὴν μεγάλη ἐπιθυμία γιὰ ἕνωση, ἕνας εὔκολος ἐνθουσιασμός, ποὺ πιστεύει πῶς μπορεῖ μὲ τὴν συναισθηματική του θερμότητα νὰ ρευστοποίηση τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ τὴν ξαναπλάση χωρὶς δυσκολία. Δημιουργεῖται ἀκόμα καὶ μία διπλωματικὴ συμβιβαστικὴ νοοτροπία, ποὺ νομίζει πῶς μπορεῖ νὰ συμφιλιώση μὲ ἀμοιβαῖες ὑποχωρήσεις δογματικὲς θέσεις ἢ γενικώτερες καταστάσεις, ποὺ κρατοῦν τὶς ἐκκλησίες χωρισμένες.

Ὅσιος Βασιλίσκος τῆς Σιβηρίας. Ἡ χάρη και τά δῶρα τῆς καρδιακῆς προσευχῆς. Ἐπιλογή ἀπό τίς σημειώσεις πού κρατοῦσε ὁ μαθητής του Ὅσιος Ζωσιμᾶς

Ο  μοναχός της Σιβηρίας  και  άγιος γέροντας, γεννήθηκε περίπου το 1740. Πέθανε στην πόλη Τουρινσκ στις 29 Δεκεμβρίου 1824 και θάφτηκε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Τορίνο

Μερικές φορές πού ήταν καθισμένος και προσευχόταν, τον έπαιρνε ο ύπνος κι η προσευχή κρυβόταν. Μόλις ξυπνούσε όμως διαπίστωνε πώς η προσευχή δούλευε πάλι με τη συνηθισμένη της ηδονή.

Άλλοτε πάλι ένιωθε πώς η προσευχή ξαφνικά σταματούσε να ενεργεί κι η καρδιά του ησύχαζε. Ήταν τόσο ήρεμος τότε, ώστε ένιωθε σα να μην υπήρχε η καρδιά του, δεν άκουγε ούτε τούς χτύπους της. Βλέποντας έτσι με το νου του τήν καρδιά ήθελε να ξεκινήσει το έργο της προσευχής, μα η προσευχή δε δούλευε. Δεν εμφανιζόταν, δεν τήν ένιωθε, μα τον κατέκλυζε η ηδονή.

ΠΕΝΤΕ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΦΑΒΙΑΝΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.. Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Φαβιανός καθιέρωσε στήν Ἐκκλησία τό ἔθιμο τοῦ καθαγιασμοῦ τοῦ ἁγίου Μύρου κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Πέμπτη .

 

Ό άγιος ιερομάρτυς Φαβιανός, πάπας Ρώμης

Ο Φαβιανός γεννήθηκε στη Ρώμη, όπου υπηρετούσε ως τοπικός εφημέριος ιερέας. Στη διάρκεια εκλογής νέου πάπα (δηλ. επισκόπου, περί το 236), ένα λευκό περιστέρι ήλθε από τόν ουρανό και κάθισε επάνω στο κεφάλι του Φαβιανού- μετά άπ’ αυτό το ορατό σημείο ο λαός τόν εξέλεξε πάπα .

Ο νέος ποιμενάρχης ήταν πράος και ταπεινός. Με μεγάλο ζήλο μερίμνησε για την περισυλλογή των σκηνωμάτων των αγίων μαρτύρων, τον ενταφιασμό τους με τις δέουσες τιμές και την ανέγερση εκκλησιών πάνω από τούς τάφους τους. Επίσης έφτιαξε παρεκκλήσια και λάρνακες μέσα στα σπήλαια, οπού κρύβονταν οι μάρτυρες τις περιόδους πικρών διωγμών των χριστιανών.

Ο άγιος Φαβιανός βάπτισε τον αυτοκράτορα Φίλιππο και τον γιο και διάδοχό του Φίλιππο μέ τη βοήθεια τού βαπτισμένου πατρικίου Ποντίου, κατέστρεψε πολλούς είδωλολατρικούς βωμούς και είδωλα. Όταν στέφθηκε αυτοκράτορας ο πανούργος Δέκιος, εξαπολύθηκε απηνής διωγμός κατά των χριστιανών, κατά τη διάρκεια του οποίου ο άγιος Φαβιανός συνελήφθη και βασανίστηκε. Το έτος 250, αποκεφαλίστηκε διά ξίφους.

Ο άγιος ιερομάρτυς Φαβιανός καθιέρωσε στην Εκκλησία το έθιμο του καθαγιασμού του αγίου Μύρου κατά την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη . 

Ἡ ἀγάπη. Γέρων Σωφρόνιος

 http://apantaortodoxias.blogspot.com/2018/07/blog-post_355.html

10 Αὐγούστου. Λαυρεντίου ἀρχιδιακόνου καί μάρτυρος. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Παρ. ια΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ δ΄ 13-18). 

Β Κορ. 4,13        ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν,

Β Κορ. 4,13               Επειδή όμως έχομεν το αυτό Αγιον Πνεύμα, που μας χαρίζει και μας στερεώνει εις την πίστιν, σύμφωνα με εκείνο που είναι γραμμένον εις την Παλαιάν Διαθήκην “επίστευσα και δι' αυτό ελάλησα”. και ημείς πιστεύομεν κατά τρόπον ορθόν και σταθερόν στον Κυριον, δι' αυτό και με θάρρος κηρύττομεν την διδασκαλίαν της πίστεώς μας.