Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Κυριακής 23-10-2016

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανo. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2016. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Γαλάτας κεφ. α΄ 11 - 19

α΄ 11 - 19

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν κεφ. Η΄ 27 - 39

Η΄ 27 - 39



Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Κυριακή ΣΤ’ Λουκᾶ: Περί τοῦ Λεγεῶνος (Θεοφύλακτος Ἀρχιεπίσκοπος Βουλγαρίας)

(Λουκ. η΄, 26-39)

«Καὶ ἔφτασαν μὲ τὸ πλοῖο στὴν περιοχὴ τῶν Γαδαρηνῶν, ποὺ εἶναι ἀπέναντι στὴ Γαλιλαία. Βγῆκε στὴ στεριὰ ὁ Ἰησοῦς καὶ τὸν συνάντησε κάποιος ἀπὸ τὴν πόλη, ποὺ εἶχε δαιμόνια ἀπὸ πολλὰ χρόνια. Ροῦχα δὲν ἔβαζε οὔτε ἔμενε στὸ σπίτι ἀλλὰ στὰ μνήματα. Ὅταν εἶδε τὸν Ἰησοῦ ἔβγαλε κραυγὴ καὶ πέφτοντας στὰ πόδια του τοῦ εἶπε σὲ ψηλὸ τόνο· Τί ἔχεις μαζί μου Ἰησοῦ, Γιὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἀνωτάτου; Μὴ μὲ βασανίσης σὲ παρακαλῶ». Γιατὶ εἶχε διατάξει τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα νὰ βγῆ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ἀπὸ πολλὰ χρόνια τὸν εἶχε κυριέψει καὶ τὸν ἔδεναν μ’ ἁλυσίδες καὶ τὸν κρατοῦσαν μὲ χειροπέδες, ἔσπαζε ὅμως αὐτὸς τὰ δεσμὰ καὶ τὸν ἔσερνε ὁ δαίμονας στὶς ἐρημιές.

Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὡς Παιδαγωγός εἰς Χριστόν:Πρίν τήν παιδοποιϊα-Ἡ εὐθύνη τῶν γονέων.

Ἡ εὐθύνη τῶν γονέων.

Σύμφωνα μέ τόν θεοφόρο Ἅγιο Πορφύριο ἡ εὐθύνη τῶν γονέων γιά τήν κατάσταση τῶν παιδιῶν εἶναι πολύ μεγάλη. «Οἱ γονεῖς», παρατηροῦσε, «φταῖνε γιά τά προβλήματα τῶν παιδιῶν. Ὅλα τά προβλήματα ξεκινοῦν ἀπό τούς γονεῖς. Πρέπει οἱ γονεῖς νά γίνουν ἅγιοι καί μετά τά παιδιά θά ἁγιαστοῦν καί αὐτά»[7]. «Τά παιδιά», ἐπεσήμαινε, «γίνονται προβληματικά ὅταν οἱ γονεῖς ἔχουν προβλήματα μεταξύ τους»[8]

«Αὐτό εἶναι τό μυστικό», ἔλεγε, «νά εἶσαι καλός, νά εἶσαι ἅγιος γιά νά ἐμπνέεις, νά ἀκτινοβολεῖς. Ἡ ζωή τῶν παιδιῶν φαίνεται νά ἐπηρεάζεται ἀπό τήν ἀκτινοβολία τῶν γονέων. Ἐπιμένουν οἱ γονεῖς: ‘Ἄντε νά ἐξομολογηθεῖς, ἄντε νά μεταλάβεῖς, ἄντε νά κάνεις ἐκεῖνο’. Τίποτα δέν γίνεται. Ἐνῶ βλέπει ἐσένανε, αὐτό πού ζεῖς, αὐτό καί νά ἀκτινοβολεῖς. Ἀκτινοβολεῖ ὁ Χριστός μέσα σου; Αὐτό πηγαίνει καί στό παιδί σου.

Μία συγκλονιστική διήγηση γιά τήν Παναγιά μας

Κάποτε ο Μοναχός Ηλιόδωρος από την Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, έβλεπε την Παναγία να θυμιάζει τα στασίδια που δεν υπήρχαν Μοναχοί, ενώ μερικά που είχαν Μοναχούς δεν τα θυμίαζε.

Αυτό του έκανε μεγάλη εντύπωση και με δάκρυα παρακάλεσε την Παναγία να του λύσει αυτή την απορία. Μετά από τριήμερη προσευχή του αποκάλυψε η Παναγία:

«Τα στασίδια που είναι άδεια τα θυμιάζω, γιατί αυτά είναι θέσεις των Μοναχών, οι οποίοι βρίσκονται σε υπηρεσίες και διακονήματα της Μονής, αλλά έχουν -ενώ εργάζονται- συνέχεια το νου τους στην κοινή προσευχή και στο Ναό και συμπροσεύχονται με τους ευρισκομένους εδώ.

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἀπέθανε καί θάπτεται ἐκτός ὀρθοδόξου κοιμητηρίου

Η Σύνοδος της Κρήτης απέθανε και θάπτεται εκτός ορθοδόξου κοιμητηρίου

 

Του Αγιορείτου μοναχού Νικολάου

Σε αυτή την εποχή της γενικής αποστασίας, που τα πάντα γύρω μας βιώνονται εικονικά, λόγω του καύσωνος της υποκρισίας, σε αυτή την εποχή αποφασίστηκε να συνέλθη η λεγόμενη «Αγία και Μ. Σύνοδος», με φανερά ελλιπή όχι μόνο σε αριθμό επισκόπων, αλλά και ελλιπή σε αριθμό ορθοδόξων Πατριαρχείων. Μήπως ήταν επιτακτική ανάγκη να συνέλθη Σύνοδος έστω και ελλιπής, για να ενώσει την αγία Ορθοδοξία μας, που την ταλανίζει εδώ και εκατό χρόνια το ημερολογιακό σχίσμα; 

Μήπως ήταν επιτακτική ανάγκη να συνέλθη Σύνοδος, έστω και ελλιπής, για να καταδικάση την παναίρεση του οικουμενισμού; Το όχι εδώ μπαίνει αντάμα με τη λέξη ΝΤΡΟΠΗ. Αλλά συνήλθε όμως έστω και με πατερίτσες και υποβασταζομένη λόγω μη απαρτίας, καίτοι υπέφερε από θανατηφόρες ασθένειες, τουτέστιν της συνοδικότητας και της λειτουργικότητας, για να φέρη εις πέρας πάση θυσία το θεμέλιο θέμα της «Συνόδου» «σχέσεις ορθοδόξου εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικό κόσμο» ο εστί μεθερμηνευόμενον δια «Συνόδου» αναγνωρίσεως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ο οποίος οικουμενισμός εργάζεται νυχθημερόν για την ενσάρκωση της Πανθρησκείας. Για να περάση πιο εύκολα την πύλην της «Μ. Συνόδου» η παναίρεση του Οικουμενισμού κατεπατήθη η συνοδικότητα και λειτουργικότητα της «Συνόδου».

Στο υποκριτικό αυτό θέμα της «Συνόδου» «σχέσεις ορθοδόξου εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικό κόσμο» έχω να πω τα εξής: Τόσα χρόνια ο κατήφορος της οικουμενιστικής λαίλαπας από τα ορθόδοξα δόγματα, μας έχει φέρει ένα βήμα προ του Κοινού Ποτηρίου με την αιρετική παπική εκκλησία, και τώρα διερωτάτε υποκριτικώς δια τις μελλοντικές σχέσεις! Αν αφαιρεθή η μάσκα της υποκρισίας βλέπουμε καθαρά πλέον το οικουμενιστικό πρόσωπο της παναιρέσεως του οικουμενισμού, που πέρασε πανηγυρικά δια πύλης «Μ. Συνόδου».

«Περί προσευχῆς»

Ἅγιος Νεῖλος

Περί προσευχῆς

45. Ὅταν προσεύχεσαι, φύλαγε δυνατά τή μνήμη σου νά μή βάζει ἐμπρός σου τά δικά σου, ἀλλά νά παρακινεῖς τόν ἑαυτό σου νά ἐννοεῖ μπροστά σέ ποιόν βρίσκεται. Γιατί ὁ νοῦς ἔχει στή φύση του νά παρασύρεται πάρα πολύ ἀπό τή μνήμη στόν καιρό τῆς προσευχῆς.

46. Στήν ὥρα τῆς προσευχῆς ἡ μνήμη σοῦ φέρνει ἤ φαντασίες παλαιῶν πραγμάτων, ἤ νέες φροντίδες, ἤ τό πρόσωπο ἐκείνου πού σ᾿ ἔχει λυπήσει.

47. Ὁ διάβολος φθονεῖ πάρα πολύ τόν ἄνθρωπο πού προσεύχεται, καί μεταχειρίζεται κάθε μηχανή γιά νά διαφθείρει τόν σκοπό του. Δέν παύει λοιπόν νά κινεῖ τίς σκέψεις τῶν πραγμάτων μέ τή μνήμη καί νά ἀνακατώνει ὅλα τά πάθη μέ τή σάρκα, γιά νά μπορέσει νά ἐμποδίσει τήν ἄριστη ἐργασία τῆς προσευχῆς καί τήν ἀνάβαση τοῦ νοῦ στό Θεό.

Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος- Ἁρπαγή στό Φῶς

Αυτή είναι η Πίστη μας, αυτή είναι η αληθινή Προσευχή, αυτοί είναι οι Άγιοί μας!

 "Κάποια νύχτα, λοιπόν, που προσευχόταν και με καθαρό νου επικοινωνούσε με τον Θεό, είδε ξαφνικά να λάμπει άπλετο φως από τους ουρανούς και να κατεβαίνει προς αυτόν. Φώτισε τα πάντα και τα μετέβαλε σε μια ολοκάθαρη ημέρα.

  Καθώς ήταν και ο ίδιος τυλιγμένος από αυτό το φως, του φαινόταν σαν να εξαφανίσθηκε ολόκληρη η οικία μαζί με το δωμάτιό του, ενώ ο ίδιος είχε αρπαγεί στον αέρα, νιώθοντας σαν να μην είχε καθόλου σώμα. Κατάπληκτος από το μέγα τούτο μυστήριο κραύγαζε με μεγάλη φωνή το «Κύριε, ἐλέησον». 

Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ὁσιομάρτυρας «Ὁ ἐν τὴ Κρίσει» (+17 Ὀκτωβρίου)

Ο τολμηρός και ελεύθερος στο φρόνημα και το λόγο Οσιομάρτυρας Ανδρέας, καταγόταν από την Κρήτη και έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ. επί αυτοκράτορας Κωνσταντίνου Ε' του Κοπρώνυμου.

Όταν αυτός ξεκίνησε διωγμό κατά των αγίων εικόνων, ο Ανδρέας πληροφορήθηκε τα έκτροπα που γίνονταν εναντίον εκείνων που τις προσκυνούσαν, γι' αυτό άφησε την Κρήτη και πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Και όταν είδε από κοντά τη βία κατά των ορθοδόξων, αισθάνθηκε την ανάγκη από Ιερή αγανάκτηση να ελέγξει τον ίδιο τον αυτοκράτορα. 

Ἡ φιάλη δίπλα στό κάθισμα τοῦ γέροντα Εὐσεβίου Βίττη

Στό ναό τοῦ προφήτη Ἠλία τῆς Φαιᾶς Πέτρας, (ἡ παρακάτω εἰκόνα), διατηρεῖται μέ πολλή ἀγάπη καί σεβασμό ἀπό τούς κατοίκους τοῦ χωριοῦ, τό ἐξομολογητήριο τοῦ μακαριστοῦ π. Εὐσεβίου. Σ'αὐτό κατέφθαναν πολλοί χριστιανοί, ἀπ' ὃλη τήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικό. Τούς νουθετοῦσε, τούς ἀνάπαυε μέ πατρική ἀγάπη, τούς ἐξομολογοῦσε καί προσεύχονταν θερμά γιά ὃλους.