Μέ τρεῖς τρόπους συμμετέχει κάποιος στήν ἁμαρτία τοῦ ἄλλου Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ἀπόσπασμα)

Με 3 τρόπους συμμετέχει κάποιος στην αμαρτία του άλλου Αρχιμ. Σάββα Αγιορ. 12-9-2020 (Απόσπασμα)

Ἰσοδύναμες ἁμαρτίες καί ἡ θεία Κοινωνία πού βλάστησε στάχυα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἰσοδύναμες ἁμαρτίες καί ἡ θεία Κοινωνία πού βλάστησε στάχυα, 18-9-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Φῶς καί φωτιά- Θαύματα καί ἀποκαλύψεις στή Θ. Λειτουργία, Ἐκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Φῶς καί φωτιά- Θαύματα καί ἀποκαλύψεις στή Θ. Λειτουργία, Ἐκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, 17-9-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν αὐταπάρνηση πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Μέρος Δεύτερο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ[:Μάρκ. 8,34-38 και 9,1] 

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ 

[Υπομνηματισμός στα εδάφια Ματθ.16,24-27] 

[Μέρος δεύτερο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ματθ. 16,25-27] 

Στη συνέχεια, επειδή φαινόταν ότι είναι υπερβολικό αυτό που ειπώθηκε, βλέπε ότι με τα επόμενα λόγια τούς παρηγορεί και υπόσχεται έπαθλα τα οποία υπερτερούν των ιδρώτων και των κόπων που θα κατέβαλλαν με τον αγώνα τους· και όχι μόνο βραβεία, αλλά και την αντιμισθία της κακίας. Πράγματι, με αυτήν ασχολείται περισσότερο παρά για εκείνα, επειδή τους περισσότερους συνηθίζει να σωφρονίζει όχι τόσο η προσφορά των αγαθών, όσον η απειλή των φοβερών. 

Πρόσεχε λοιπόν πώς και από εδώ αρχίζει και σε αυτό καταλήγει: «Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;(: διότι εκείνος που θέλει να σώσει τη ζωή του, αυτός θα χάσει την πνευματική και ευτυχισμένη αιώνια ζωή· ενώ εκείνος που θα χάσει τη ζωή του για την ομολογία και υπακοή του σε μένα, θα τη βρει στο μελλοντικό αιώνα, όπου θα κερδίσει την αιώνια ζωή.Και η αιώνια αυτή ζωή είναι το παν· διότι ποια ωφέλεια έχει ο άνθρωπος, εάν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο, χάσει όμως την ψυχή του, η οποία ως πνευματική και αιώνια δεν συγκρίνεται με κανένα από τα υλικά αγαθά του φθαρτού κόσμου; Ή εάν ένας άνθρωπος χάσει την ψυχή του, τι θα δώσει ως αντάλλαγμα, με το οποίο θα την εξαγοράσει από την αιώνια απώλεια;)»[Ματθ. 16,25-26]. 

Αυτό λοιπόν που λέγει εδώ ο Κύριος, σημαίνει: «όχι από έλλειψη λύπης προς εσάς, αλλά από υπερβολική λύπη (και φροντίδα) παραγγέλλω αυτά. Καθόσον εκείνος ο οποίος λυπάται να τιμωρήσει το τέκνο του, το καταστρέφει και το οδηγεί στην απώλεια· εκείνος όμως ο οποίος δεν λυπάται, το διασώζει». Τούτο έλεγε και κάποιος σοφός: « Σὺ μὲν γὰρ πατάξεις αὐτὸν ῥάβδῳ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ θανάτου ῥύσῃ(:διότι εσύ μεν θα χτυπήσεις το σώμα του υιού σου με τη ράβδο, όμως δεν θα πεθάνει από αυτό· θα ελευθερώσεις ωστόσο την ψυχή του από την απώλεια και τον αιώνιο θάνατο)»[Παροιμ.23,14]· και πάλι: «Περιψύχων υἱὸν καταδεσμεύσει τραύματα αὐτοῦ(:Εκείνος που παραχαϊδεύει και δεν παιδαγωγεί ορθώς το παιδί του, θα το ενθαρρύνει σε εκτροπές και έπειτα θα επιδέσει τις πληγές του)»[ Σοφ. Σειρ. 30,7]. 

Ὁ Ἀββᾶς Ποιμήν εἶπε

Ένας αδελφός ηρώτησε τον Αββάν Ποιμένα, λέγων. Εάν ίδω σφάλμα του αδελφού μου, καλόν είναι να το σκεπάσω; 

Του λέγει ο Γέρων: Όποιαν ώραν σκεπάσωμεν το σφάλμα του αδελφού μας και ο Θεός σκεπάζει το ιδικόν μας.

***

Επισκέφθηκαν κάποιοι γέροντες τον Αββά Ποιμένα και του είπαν: Αν δούμε τους αδελφούς να νυστάζουν στη σύναξη νομίζεις ότι πρέπει να τους ξυπνήσουμε για να προσέχουν στην αγρυπνία;

Κι εκείνος τους λέει: Εγώ πάντως αν δω έναν αδελφό να νυστάζει βάζω το κεφάλι του στα γόνατά μου και τον αναπαύω.

*

Ένας αδελφός ηρώτησε τον Αββάν Ποιμένα, λέγων. 

Μαζί μου κατοικούν αδελφοί. Ορίζεις να τους διατάξω; 

Του λέγει ο Γέρων΄ Όχι, αλλά γίνε εις αυτούς παράδειγμα και όχι νομοθέτης.

*

Είπεν ο Αββάς Ποιμήν, ότι το να διδάξη κανείς τον πλησίον του είναι όμοιον να τον ελέγξει.

*

Ηρώτησαν μερικοί πατέρες τον Αββάν Ποιμέναν, λέγοντες. Εάν ίδωμεν ένα αδελφό να αμαρτάνει, ορίζεις να τον ελέγξωμεν; 

Τους λέγει ο Γέρων΄ Εγώ πάντως εάν έχω ανάγκην να περάσω απ’εκεί και τον ιδώ να αμαρτάνει, περνώ μακριά από αυτόν και δεν τον ελέγχω.

*

Είπεν πάλιν΄

¨Μήν κάμνεις το θέλημά σου. Αναγκαίον δε είναι να ταπεινώσεις τον εαυτόν σου εις τον αδελφόν σου.

Ἕνα φοβερό περιστατικό πού δείχνει τό ἀνεξάλειπτο τῆς Ἱερωσύνης

Κατά το 1660 (περίοδος της Τουρκοκρατίας) Επίσκοπος της Οφιούντας του Πόντου ήταν ο Αλέξανδρος Ποτουράς «ὅστις μένεα πνέων κατὰ τοῦ Μητροπολίτου Τραπεζοῦντος, πρὸς ἐκδίκησιν, συνέστησε καὶ έξώθησε τοὺς παρευρεθέντας νὰ ἀλλαξοπιστήσουν, δώσας πρῶτος τὸ παράδειγμα… Μετὰ τὴν ἐξόμωσίν του ὠνομάσθη Ἰσκεντέρ Πασᾶς…

Οὗτος γενόμενος μουφτῆς (ἱεροδικαστὴς) τῶν Τούρκων ἐν Τραπεζοῦντι, μετά τινα ἔτη μεταμεληθεὶς συνεπείᾳ τοῦ κάτωθι γεγονότος, ἐπανῆλθεν εἰς τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν.

Ἤτοι, ἐπειδὴ ἐκ τῶν ἀπομεινάντων ἐν τῇ χριστιανικῇ θρησκείᾳ συγγενῶν του, εὑρέθη ἄλυτον τὸ σῶμα ἑνὸς πρὸ πολλοῦ θανόντος, τοῦτο οἱ συγγενεῖς του τοποθετήσαντες καλῶς ἐντὸς θήκης (κάσας) μετεκόμισαν κρυφίως νύκτα τινα εἰς Τραπεζοῦντα εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν ἵνα δεηθῇ καὶ διαβάσῃ κατὰ τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν καὶ οὕτω εὑρεθῇ τρόπος διαλύσεως τοῦ ἀφωρισμένου ἀλύτου σώματος.

Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί ποιοί τήν ἀποτελοῦν:Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὑπάρχει ὁρισμός Tης; Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

1. Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὑπάρχει ὁρισμός Της; 

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό μυστηριακό[1] σῶμα[2] τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Εἶναι μία πραγματικότητα, πού δέν ὁρίζεται[3] , ἀλλά βιώνεται[4] ἀπό αὐτόν, πού ἐντάσσεται σ’ Αὐτήν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἔδωσε ποτέ ὁρισμόν τοῦ ἑαυτοῦ Της[5]. Τό μόνο, πού εἶπε εἶναι ὅτι εἶναι τό σῶμα[6] τοῦ Χριστοῦ[7]. Γράφει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ Κορ. 12, 27: «Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους». Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ «χῶρος» καί ὁ «τρόπος» τῆς σωτηρίας· εἶναι τό «ζωντανό Σῶμα» ὅπου κανείς ζεῖ τήν ὄντως Ζωή δηλ. τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Κυριακή μετά τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν αὐταπάρνηση πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Μέρος Πρῶτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ[:Μάρκ. 8,34-38 και 9,1] 

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ 

[Υπομνηματισμός στα εδάφια Ματθ.16,24-27] 

[ Μέρος πρώτο: υπομνηματισμός του εδαφίου Ματθ. 16,24] 

«Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι(:Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: “Εάν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί ακόμη και θάνατο σταυρικό και βίαιο. Κι ας με ακολουθήσει μιμούμενος σε όλα το παράδειγμά μου· και να μη διστάσει να προβεί στις αποφάσεις και τις θυσίες αυτές)»[Ματθ.16,24]. 

«Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του», λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής· πότε δηλαδή; Όταν ο Πέτρος λίγο πριν είχε πει: « Ἵλεώς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο(:ο Θεός να σε φυλάξει, Κύριε, από όσα φοβερά μας είπες ότι θα σου συμβούν· Δεν πρέπει να σου συμβούν αυτά)»[Ματθ.16,22]· και άκουσε ως απάντηση από τον Κύριο: « Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων (:Πήγαινε πίσω μου και φύγε από μπροστά μου, σατανά˙ μου είσαι εμπόδιο στο δρόμο του καθήκοντός μου και πειρασμός· διότι δεν φρονείς εκείνα που αρέσουν στον Θεό, αλλά εκείνα που αρέσουν στους ανθρώπους)»[ Ματθ. 16,23]· διότι δεν αρκέστηκε στην επιτίμηση μόνο, αλλά θέλοντας να δείξει και με το παραπάνω και το ότι τα λόγια του Πέτρου ήταν άτοπα και ανάρμοστα και να αποκαλύψει και το κέρδος που θα πήγαζε από το Πάθος, λέγει: «Εσύ μου λέγεις: “ο Θεός να σε φυλάξει και να σε ευσπλαχνιστεί, ώστε να μη σου συμβεί αυτό”· εγώ όμως σου λέγω ότι δεν είναι μόνο επιβλαβές για σένα και ολέθριο το να με εμποδίσεις και να δυσφορείς για το Πάθος μου, αλλά ότι ούτε θα μπορέσεις να σωθείς εάν και εσύ ο ίδιος δεν είσαι προετοιμασμένος με κάθε τρόπο να πεθάνεις». Για να μη νομίσουν δηλαδή ότι είναι ανάξιο Αυτού το να πάθει, διδάσκει σε αυτούς το κέρδος του πράγματος, όχι μόνο με όσα είχαν προηγηθεί, αλλά και με όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. 

Στο περιστατικό που καταγράφεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη, λοιπόν, λέγει: «Ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει(:Αληθινά σας λέω, εάν το μικρό σπυρί του σιταριού δεν πέσει στη γη και δεν σαπίσει μέσα στο χώμα, μένει απλώς ένας μόνο σπόρος και δεν πολλαπλασιάζεται.

Τό Γένος μας.

Τό Γένος μας.

μοναχού Φωτίου*

«Εμείς, Αδελφοί μου, οι Ανατολικοί έχομε δύο Πατερικές παραδόσεις, δυο ρίζες, την Ελληνική και την Χριστιανική. Δύο οι Πατριάρχες μας, ο Όμηρος και ο Κωνσταντίνος. Ο ένας μας κληροδότησε τη γνώση, ο άλλος την πίστη. Με την γνώση μεγαλούργησαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, έχτισαν πόλεις, έκαναν τέχνη, έκαναν πολιτισμό. Ο Αχιλλέας, ο Διονύσιος, ο Περικλής, ο Πλάτων, ο Μεγαλέξαντρος, ο Κλεομένης, ο Πολύβιος είναι οι παππούδες του Άι-Κωνσταντίνου του Αυτοκράτορα, του Ιουστινιανού, του Ηρακλείου, και του Βουλγαροκτόνου, και των Ακριτών, και των Παλαιολόγων. Και δικοί μας παππούδες. Πατέρες μας και Άγιοι της Ορθοδοξίας, ο Άι-Δημήτρης, κι ο Αγιώργης, που νίκησαν το φοβερό δράκοντα που ήθελε να πνίξει την αλήθεια. Πατέρες μας κι ο Αθανάσιος, ο Βασίλειος, ο Χρυσόστομος, ο Φώτιος ο Μέγας, ο Καβάσιλας κι ο Κυδώνης. Κι ο κυρ-Γεμιστός ο Πλήθων που διδάσκει ακόμη στο Μυστρά…

«Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν

«Είναι καύχημα όλης της Εκκλησίας, βέβαια, το καθετί που έπραξε ο Ιησούς, αλλά το καύχημα των καυχημάτων είναι ο Σταυρός Του. Τούτο ασφαλώς γνωρίζοντας ο Παύλος, λέει: «Όσο για μένα, ας μη γίνει να καυχηθώ για τίποτε άλλο, παρά μόνο για το Σταυρό του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού». Αυτό, λοιπόν, το ολόφωτο στεφάνι της δόξας του Σταυρού, αφενός φώτισε τους τυφλωμένους από την αγνωσία και αφετέρου ελευθέρωσε τους δέσμιους της αμαρτίας και δυναμικά λύτρωσε όλους τους ανθρώπους, όλων των αιώνων».

Μέ τό μαρτύριο τῶν παιδιῶν ἄρχισε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέ τό μαρτύριο τῶν παιδιῶν ἀρχίζει καί ὁ διωγμός τοῦ αἰῶνος τούτου...»

Με το μαρτύριο των παιδιών άρχισε η Εκκλησία του Χριστού,με το μαρτύριο των παιδιών αρχίζει και ο διωγμός του αιώνος τούτου...»

Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου

Για χάρη των μικρών παιδιών και για τα αίματα των προγόνων μας ο ΘΕΟΣ θα επέμβει για να μας σώσει»
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

19 Σεπτεμβρίου. Σάββατον μετά τήν ὓψωσιν. Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Τροφίμου, Σαββατίου καί Δορυμέδοντος. Τοῦ Ἁγίου νέου Ἱερομάρτυρος Πλάτωνος, ἐκ Πάτμου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Σαβ. μετά τήν ὓψωσιν. Σαβ. ιβ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. α΄ 26 - β΄ 5).

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Α´ 26 - 31

²⁶ Βλέπετε γὰρ τὴν κλῆσιν ὑμῶν, ἀδελφοί, ὅτι οὐ πολλοὶ σοφοὶ κατὰ σάρκα, οὐ πολλοὶ δυνατοί, οὐ πολλοὶ εὐγενεῖς, ²⁷ ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα τοὺς σοφούς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, ²⁸ καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ²⁹ ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. ³⁰ ἐξ αὐτοῦ δὲ ὑμεῖς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὃς ἐγενήθη ἡμῖν σοφία ἀπὸ Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καὶ ἁγιασμὸς καὶ ἀπολύτρωσις, ³¹ ἵνα, καθὼς γέγραπται, ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω.

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' Β´ 1 - 5

¹ Κἀγὼ ἐλθὼν πρὸς ὑμᾶς, ἀδελφοί, ἦλθον οὐ καθ’ ὑπεροχὴν λόγου ἢ σοφίας καταγγέλλων ὑμῖν τὸ μαρτύριον τοῦ Θεοῦ. ² οὐ γὰρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τι ἐν ὑμῖν εἰ μὴ Ἰησοῦν Χριστὸν, καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον. ³ καὶ ἐγὼ ἐν ἀσθενείᾳ καὶ ἐν φόβῳ καὶ ἐν τρόμῳ πολλῷ ἐγενόμην πρὸς ὑμᾶς, ⁴ καὶ ὁ λόγος μου καὶ τὸ κήρυγμά μου οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ’ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως, ⁵ ἵνα ἡ πίστις ὑμῶν μὴ ᾖ ἐν σοφίᾳ ἀνθρώπων ἀλλ’ ἐν δυνάμει Θεοῦ.