«Ἀλίμονο ἄν ὁ γέροντας σοῦ σταματήσει νά σοῦ μιλάει» (Ἁγίου Ἰωαννου Κλίμακος) , Ἀρχιμ. Σάββα ἁγιορείτου

 

Εἶναι θαυμάσιο, ἔλεγε, νά μήν μπορεῖ ὁ ἥλιος νά μᾶς κατηγορήσει γιά κακίες ἡμερινές καί τό φεγγάρι γιά ἁμαρτίες ἤ καί ἁπλοῦς πονηρούς λογισμούς τῆς νύχτας.

55. Σταλαγματιές ασκητικής εμπειρίας.

Λίγες ημέρες αργότερα αναχώρησε πάλι για την ασκητική καλύβα του, εκεί στο βουνό απάνω. Τώρα όμως είχαν αλλάξει τα πράγματα, καθώς τον επισκέπτονταν πολλοί μοναχοί, και όχι λίγοι άνθρωποι που δοκιμάζονταν από διάφορες αρρώστιες. Κι εκείνος δεν έπαυε ούτε λεπτό να δίνει σε όλους τους μοναχούς που τον επισκέπτονταν παραγγέλματα, όπως ετούτα:

«Να έχουν πίστη και αγάπη στο Χριστό, να φυλάγονται από τους πονηρούς λογισμούς και τις ηδονές της σάρκας, και όπως γράφει το βιβλίο των Παροιμιών, από την κοιλιοδουλεία. Κι ακόμα, να αποφεύγουν την κενοδοξία, να προσεύχονται αδιάλειπτα, να ψάλλουν πριν και μετά τον ύπνο, να αποστηθίζουν χωρία της Γραφής με πνευματικά παραγγέλματα, να έχουν συνεχώς κατά νου τη ζωή και τα έργα των αγίων της Εκκλησίας, ώστε να ανανεώνουν έτσι το ζήλο τους, και να συντονίζουν τον ασκητικό βίο τους με τους λόγους και τις πράξεις εκείνων».

Ιδιαίτερα τους συμβούλευε:

«Να μην ξεχνούν ούτε λεπτό εκείνο τον ωραίο λόγο του Αποστόλου Παύλου: ‘Η δύση του ήλιου μη σας βρει οργισμένους ακόμα’, και να συντονίζονται με το σήμα και το πνεύμα του. Γιατί, είναι θαυμάσιο, έλεγε, να μην μπορεί ο ήλιος να μας κατηγορήσει για κακίες ημερινές και το φεγγάρι για αμαρτίες ή και απλούς πονηρούς λογισμούς της νύχτας.

Ὁ βίος τῆς Ὁσίας Σμαράγδας (Ὀνιστσένκο)

Ο βίος της Οσίας Σμαράγδας (Ονιστσένκο)

10 Ιανουαρίου

Βιντσέντσιου Ντάσκαλου - Περιοδικό ''Lumea monahilor'', nr. 113, noiembrie 2016, pp. 28-31.

Μετάφραση - επιμέλεια π.Γεώργιος Κονισπολιάτης

Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1858 στο χωριό Μαρκόβτσι,περιοχή Τσερνίχιν,στην Βόρεια Ουκρανία, στην οικογένεια του Αβραάμ και της Μαρίας Ονιστσένκο. Μετά τον θάνατο του συζύγου της και καθώς τα μεγαλύτερα παιδιά είχαν φύγει σε άλλες πόλεις η Μαρία έμεινε μόνη της με την μικρή Ουλιάνα (την μετέπειτα Αγία Σμαράγδα).

Η σοβαρή ασθένεια της μικρής Ουλιάνας ήταν μία μεγάλη δοκιμασία για την Μαρία. Είχε ήδη αρχίσει τις προετοιμασίες για την κηδεία. Ο ιερέας που ήλθε να την εξομολογήσει, ζήτησε από την Μαρία όπως όταν η μικρή Ουλιάνα γίνει καλά να την στείλει στο μοναστήρι της Υπαπαντής στο Νιζίν. Από τη στιγμή που οι ελπίδες να ζήσει ήταν ελάχιστες και είχε ήδη αρχίσει να προετοιμάζει τα της κηδείας, η Μαρία συνέναισε στα λεγόμενα του ιερέα. Ωστόσο, πιάστηκε από τα λόγια του ιερέα, και γεμάτη ελπίδα άρχισε να προσεύχεται θερμά. Η Ουλιάνα πραγματικά έγινε καλά.

Στο μοναστήρι του Νιζίν,που βρίσκεται χτισμένο στην αριστερή όχθη του ποταμού Δνείπερου, είχε πολλές μοναχές και φρόντιζαν πολλά ορφανά. Η Ουλιάνα είχε επισκεφτεί πολλές φορές, μαζί με τους γονείς της, το μοναστήρι και κάποιες φορές είχε σκεφτεί ότι και η ίδια ίσως κάποτε θα ζούσε εκεί.

Το 1876 έλαβε το μικρό μοναχικό σχήμα. Το 1914, όταν η Ρωσία μπαίνει στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο, πεθαίνει η ηγουμένη. Η αδελφότητα, λαμβάνοντας υπ'όψιν τις αρετές της, την υπακοή, την άσκησή της, ζητούν να γινέι εκείνη ηγουμένη. Αρνείται την πρόταση θεωρώντας πως δεν είναι άξια. Οι μαναχές επιμένουν. Μετά από πολυήμερες προσευχές και ακούγοντας την συμβολή του πνευματικού της, δέχεται. Το μοναστήρι αντιμετώπιζε καθημερινές προκλήσεις και οι άνθρωποι έτρεχαν να απαλύνουν τον πόνο τους εκεί. Η προσευχή είναι το στήριγμά τους. Τα γεγονότα τρέχουν γρήγορα. Η Αυστροουγγρική κατοχή, η εγκατάσταση του Κόκκινου Στρατού,το τέλος του Α'Παγκοσμίου Πολέμου,ο εμφύλιος...

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: «Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς».Π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ:

«Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς»

[εκφωνήθηκε στις 25-1-1998]

Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας τιμά την μνήμην του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Πρόκειται για μια μεγάλη μορφή της Εκκλησίας μας. Εγεννήθη περί το 328 έτος, είτε εις την Ναζιανζό είτε εις την Αριανζό της Καππαδοκίας. Παρηκολούθησε σπουδές στις σχολές της Καισαρείας της Καππαδοκίας, της Καισαρείας της Παλαιστίνης και της Αλεξανδρείας.

Γνωρίστηκε στην Αλεξάνδρεια με τον Μέγαν Αθανάσιον και τον Μέγαν Αντώνιον. Με τον Μέγαν Βασίλειον υπήρξε συμμαθητής εις τας Αθήνας και μαζί του συνεδέθη με στενοτάτη φιλία. Εχρημάτισε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και προήδρευσε της Β΄Οικουμενικής Συνόδου. Όμως σύντομα παρητήθη, διαρκούσης της Συνόδου, γιατί του δημιούργησαν πράγματα(:εμπόδια), οι φθονούντες αυτόν- βλέπετε πόσο εισχωρεί ο φθόνος… Του αμφισβήτησαν την κανονικότητα ως αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Και όμως, δεν ήτο αντικανονικός και απελογήθη. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι παρητήθηκε, έφυγε. Φεύγοντας είπε ότι αν αυτός είναι ο αίτιος της διαιρέσεως, τότε ας ερρίπτετο εις την θάλασσαν, όπως ο Ιωνάς για να παύσει η τρικυμία.

Απέθανε πιθανώς το 391, σε ηλικία εξήκοντα τριών ετών. Η Εκκλησία τον ετίμησε απονέμοντας σ’ αυτόν, τον τίτλον, το επίθετον «Θεολόγος». Σημείωσατε ότι η Εκκλησία είναι πολύ φειδωλή στις απονομές χαρακτηρισμών και ονομάτων κ.λπ.- πολύ φειδωλή. Αρκεί να σκεφθούμε ότι ενώ υπήρξαν τόσοι και τόσοι παρθένοι, όμως αναγνωρίζει μόνο τρεις παρθένους. Έτσι και εδώ. Ενώ υπήρξαν τόσοι και τόσοι θεολόγοι- δεν εθεολόγησε ο Μέγας Αθανάσιος; Δεν εθεολόγησε ο Μέγας Βασίλειος; Όλοι οι μεγάλοι Πατέρες εθεολόγησαν. Όμως, κατεξοχήν θεολόγους αναγνωρίζει: τον άγιον Ιωάννην τον Θεολόγον, τον άγιον Γρηγόριον τον Θεολόγον και τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγον. Βλέπετε λοιπόν ότι έχει αυτόν τον επίζηλο τίτλο του Θεολόγου.

Αγαπητοί μου, η Εκκλησία, με την ευκαιρία της αγίας μνήμης του, καταχωρεί ως αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Εβραίους επιστολήν του αποστόλου Παύλου, που αναφέρεται η περικοπή αυτή εις τα προσόντα του Ιησού Χριστού ως Μεγάλου Αρχιερέως και συγκρίνει την αρχιερωσύνη του Χριστού ο απόστολος Παύλος με την αρχιερωσύνη των αρχιερέων της Παλαιάς Διαθήκης. Και επειδή ακριβώς η μνήμη είναι αρχιερέως, γι’ αυτόν τον λόγο μάς καταθέτει αυτήν την περικοπήν, για να δείξει ποιος πρέπει να είναι και ο αρχιερεύς.

Ὅλα γύρω μας εἶναι σταλαγματιές τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

113. Ὅλα γύρω μας εἶναι σταλαγματιές τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 19-4-2019

«Ὅταν ἡ ψυχή μας εἶναι ἁγιασμένη, ἀκτινοβολεῖ τό καλό» , λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος. Γι' αὐτό πρέπει νά βροῦμε καί τόν τρόπο νά καθαρίσουμε τό βάθος τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπό κάθε κακία. Ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι ἁγιασμένος καί καθαρός, στέλνει σιωπηλά τήν ἀγάπη του σέ ὅλους. Βέβαια, αὐτό στήν ἀρχή εἶναι λίγο δύσκολο», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος. «Στήν ἀρχή καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε μέ πόνο: «Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ' ὁ οὐ θέλων κακόν, τοῦτο πράσσω»[1]. Καί στήν συνέχεια ἔλεγε: «βλέπω ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καί αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου. Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! τίς μέ ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;»[2]»[3]. Δηλαδή κι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δυσκολευόταν στήν ἀρχή κι ἔλεγε αὐτό πού θέλω -τό καλό- δέν τό κάνω, ἀλλά κάνω αὐτό πού δέν θέλω, τό κακό. Γιατί βλέπω ἄλλο νόμο στά μέλη μου πού ἀντιστρατεύεται στόν νόμο τοῦ νοῦ καί μέ αἰχμαλωτίζει στό νόμο τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος κυριαρχεῖ στά μέλη μου. Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος, ποιός θά μέ γλιτώσει ἀπό τό σῶμα αὐτό τοῦ θανάτου; Δηλαδή ἀπό αὐτή τήν ὑποδούλωση, τήν ἁμαρτία. Ἔτσι βίωνε, πρίν τήν πνευματική του ἀναγέννηση, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως κι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, αὐτή τήν ὑποδούλωση στόν πονηρό καί στά πάθη.

«Αὐτά τά ἔλεγε στήν ἀρχή. Ἦταν πολύ ἀδύνατος τότε καί δέν μποροῦσε νά κάνει τό καλό», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «ἐνῶ τό ἐπιθυμήσουμε καί τό ὀρεγότανε. Ὅταν σιγά-σιγά δόθηκε στήν ἀγάπη καί στήν λατρεία τοῦ Θεοῦ, βλέποντας τίς διαθέσεις του ὁ Θεός εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν καί ἐσκήνωσεν ἐν αὐτῷ ἡ Θεία Χάρις. Ἔτσι κατόρθωσε νά ζεῖ τόν Χριστό. Μπῆκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέσα του κι αὐτός πού ἔλεγε, «δέν μπορῶ νά κάνω τό καλό, ἐνῶ τό ἐπιθυμῶ», κατόρθωσε, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά γίνει ἀνίκανος γιά τό κακό. Πρῶτα ἦταν ἀνίκανος νά κάνει τό καλό, μετά πού ἦλθε ὁ Χριστός μέσα του ἔγινε ἀνίκανος νά κάνει τό κακό. Ἔγινε ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀρετή, σχεδόν ἕνα μέ τήν φύση του.

Κοσμικαὶ δραστηριότητες Μητροπολιτῶν

Κοσμικαὶ δραστηριότητες Μητροπολιτῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Συχνὰ ἀκοῦμε Μητροπολίτες νὰ ἀναφέρονται στὶς δραστηριότητές τους, προκειμένου νὰ ἐνισχυθοῦν τὰ οἰκονομικά τους καὶ νὰ συνεχισθεῖ τὸ κοινωνικό τους ἔργο. Συνήθως διοργανώνουν συν­αυλίες μὲ γνωστοὺς καλλιτέχνες, χωρὶς καμιὰ ἀναστολή, περιφρονώντας τὸ ἀξίωμα ὅτι «ὁ σκοπός δέν ἁγιάζει τὰ μέσα». Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἂν οἱ καλλιτέχνες εἶναι ἄσχετοι μὲ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως καὶ οἱ ἀκροατὲς ἂν εἶναι κοσμικοὶ καὶ κάποτε ἀρνητές της. Μοναδική τους ἔγνοια εἶναι νὰ συγκεντρωθοῦν χρήματα γιὰ τὶς κοινωνικὲς δόμες τῆς μητρόπολής τους. Καὶ τὸ θεωροῦν αὐτὸ οἱ νεωτεριστὲς μεγάλο κατόρθωμα! Λὲς καὶ ὁ Χριστὸς θὰ τοὺς ζητήσει λόγο γιὰ τὶς κοινωνικὲς δομές, τὴν ὥρα ποὺ ἡ παραμέληση τοῦ πνευματικοῦ ἔργου εἶναι ἐμφανὴς καὶ ἡ ἀδιαφορία τους γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ οἰκοδομή τοῦ ποιμνίου καὶ τὴν ἀναβάθμιση τῶν κληρικῶν τους εἶναι προκλητική.

Ἀλήθεια, τί ἄξια ἔχει ἕνα κοινωνικὸ παντοπωλεῖο, ὅταν οἱ ὑπεύθυνοι κληρικοὶ εἶναι ἀνάξιοι; Τί χρειάζεται ἕνα ἵδρυμα, ὅταν αὐθαιρετοῦν οἱ διοικοῦντες αὐτὸ καὶ τὸ λειτουργοῦν πάντα μὲ γνώμονα τὸ ἴδιον συμφέρον; Τὸ πρώτιστο ἔργο ἑνὸς ὀρθόδοξου Μητροπολίτη εἶναι νὰ ἔχει ἄξιους κληρικοὺς καὶ ἐναρέτους μοναχούς, οἱ ὁποῖοι θὰ τὸν βοηθοῦν στὸ ποιμαντικό του ἔργο, στηριζόμενοι μόνο στὶς προσφορὲς τῶν πιστῶν καὶ ὄχι τῶν ἄθεων κοσμικῶν!

Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά (Ζακχαίου) - Ποθοῦμε νὰ γνωρίσουμε τὸν Ἰησοῦ; (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

 

Ποθοῦμε νὰ γνωρίσουμε τὸν Ἰησοῦ;

«Καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι…» (Λουκ. 19,3)

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ζοῦσε, ἀγαπητοί μου, στὴν Ἰεριχώ, τὴν ἱστορικὴ πόλι τῆς Παλαιστίνης, ἕνας ποὺ τὸ ὄνομά του ἦταν στὰ χείλη ὅλων τῶν κατοίκων τῆς πόλεως ὡς σύμβολο ἀδικίας καὶ ἁρπαγῆς· ἦ ταν ὁ ἀρχιτελώνης Ζακχαῖος, ὁ πιστὸς αὐτὸς ὑπηρέτης τοῦ «μαμωνᾶ» (βλ. Ματθ. 6,24. Λουκ. 16,9,11,13), τὸ ἰσχυρὸ καὶ σκληρὸ αὐτὸ ὄργανο τοῦ διαβόλου.

Στόν ἀρσανά τῆς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου Ἁγίου ὄρους.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/11/blog-post_409.html

25 Ἰανουαρίου. † Γρηγορίσυ ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Θεολόγου (Ναζιανζηνοῦ) (†390). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ ἱεράρχου, 13 Νοεμβρίου (Ἑβρ. ζ΄ 26 - η΄ 2).

Εβρ. 7,26           Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος,

Εβρ. 7,26                  Διότι τέτοιος τέλειος και αιώνιος Αρχιερεύς μας εχρειάζετο, όσιος, χωρίς κανένα ίχνος κακίας και πονηρίας, αμόλυντος από κάθε σπίλον αμαρτίας, χωρισμένος και εντελώς διάφορος με την αγιότητά του από τους αμαρτωλούς και ο οποίος έχει ανυψωθή πάρα πάνω από τους ουρανούς, εις τα δεξιά του Πατρός και Θεού,