Εἰς τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου- ἡ νοητή σιωπή καί ἡ θεία Χάρη, Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορειτου

 Εἰς τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου- ἡ νοητή σιωπή καί ἡ θεία Χάρη, Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, 26-11-2022, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορειτου

Ὁ ἔλεγχος τοῦ κακοῦ καί ἡ διόρθωση τοῦ ἀδελφοῦ- Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Ἰάκωβος ὁ Περσης, Ἀρχιμ.Σάββα Ἁγιορειτου

 Ἀπόσπασμα ὁ ἔλεγχος τοῦ κακοῦ καί ἡ διόρθωση τοῦ ἀδελφοῦ- Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Ἰάκωβος ὁ Περσης, 27-11-2022,  Ἀρχιμ.Σάββα Ἁγιορειτου

Ἡ στρατηγική ἀντιμετώπιση τῆς προσβολῆς τοῦ πονηροῦ μέ 3 πράξεις, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου - Πρός τόν Θεόδουλο.Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Κήρυγμα 484. Ἡ στρατηγική ἀντιμετώπιση τῆς προσβολῆς τοῦ πονηροῦ μέ 3 πράξεις, Ἀββᾶ Ἠσύχιου τοῦ Πρεσβύτερου - Πρός τόν Θεόδουλο, Λόγος περί νήψεως καί ἀρετῆς χωρισμένος σέ 203 κεφάλαια (τά λεγόμενα ἀντιρρητικά καί εὐκτικά), Φιλοκαλία τόμος Α', Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορειτου, 27-11-2022

Τί γίνεται μέ αὐτούς πού δέν γνώρισαν Χριστό, Ἀρχιμ. Σάββα ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Ἡ χριστιανική ὑπομονή (Γέροντας Εὐστράτιος Γκολοβάνσκι)

Κάθε θλίψη, κάθε δοκιμασία, κάθε συμφορά που μας βρίσκει, με παραχώρηση του Θεού, ονομάζεται μεταφορικά “σταυρός” (Ματθ. 16:24· Μαρκ. 8:34· Λουκ. 9:23). Χριστιανική υπομονή, λοιπόν, κάνει όποιος σηκώνει δίχως βαρυγκώμια αυτόν το σταυρό. Όποιος δεν τον σηκώνει, δεν είναι αληθινός μαθητής του Χριστού, όπως είπε ο ίδιος (Ματθ. 10:38· Λουκ. 14:27), και δεν έχει θέση στη βασιλεία Του. Ο απόστολος Παύλος, άλλωστε, το βεβαιώνει: «Αν υπομένουμε, μαζί Του και θα βασιλέψουμε» (Β’ Τιμ. 2:12). Όμοια και ο άγιος Ιάκωβος: «Μακάριος ο άνθρωπος που δέχεται με υπομονή τις δοκιμασίες! Γιατί, αν τις περάσει με επιτυχία, θα κερδίσει το βραβείο της αιώνιας ζωής που υποσχέθηκε ο Θεός σ’ όσους Τον αγαπούν» (Ιακ. 1:12).

Πόσες βαθμίδες υπομονής υπάρχουν;

Απάντηση: Τρεις είναι οι βαθμίδες της υπομονής, σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας: πρώτη, το να υποφέρει κανείς αγόγγυστα τις δοκιμασίες· δεύτερη, το να αποζητάει τις δοκιμασίες από αγάπη προς τον Θεό· και τρίτη, το να χαίρεται στις δοκιμασίες από αγάπη προς τον Θεό. Ο χριστιανός δεν πρέπει να σταματάει στην πρώτη βαθμίδα, αλλά να ανεβαίνει από την πρώτη στη δεύτερη και από τη δεύτερη στην τρίτη.

Ἀπό: Θαύματα τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, Τυπώθηκε στά ρουμανικά τό 1820 στό μοναστήρι Neamț

«Σε μια πόλη ήταν ένας άντρας ονόματι Ιωάννης, πολύ ευσεβής και πλούσιος, αλλά το μυαλό του ήταν τόσο βαρύ που δεν μπορούσε να μάθει με κανέναν τρόπο ένα βιβλίο και ούτε μια προσευχή να πει σύμφωνα με την εντολή των χριστιανών. Γι' αυτό πήγε σε ένα μοναστήρι και χαρίζοντας ό,τι είχε, έγινε μοναχός για να του μάθουν οι αδελφοί το βιβλίο.

Έτσι, λόγω του μεγάλου πλούτου που διέθετε, τον δέχτηκαν με αγάπη και όλοι του έλεγαν Ψαλμούς και προσευχές, αλλά δεν μπορούσε να μάθει τίποτα. Τότε ένας επιδέξιος αδελφός με καλές πράξεις, διαβάζοντάς του όλες τις προσευχές, μία προς μία, τον ρώτησε ποια από αυτές φαινόταν η πιο όμορφη, για να τον διδάξει, είπε ότι αυτή: «Χαίρε, Μαρία» του άρεσε περισσότερο.

Καταβάλλοντας λοιπόν πολύ κόπο, μετά από πολύ καιρό έμαθε την αγγελολατρία, δηλαδή αυτή: «ΘΕΟΤΟΚΕ ΚΑΙ ΠΑΡΘΈΝΕ ΧΑΊΡΕ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΈΝΗ ΜΑΡΊΑ » .

Και γέμισε με τόση χαρά και αγαλλίαση που είχε μάθει εκείνη την αγγελική λατρεία, που φαινόταν να βρήκε έναν θησαυρό μεγάλης αξίας. Και όλη την ώρα δεν έλεγε άλλη λέξη, παρά μόνο αυτή: «Να χαίρεσαι, που είσαι προικισμένη, Μαρία», Γι' αυτό όλα τα αδέρφια της έδωσαν ένα παρατσούκλι λέγοντας: «Χαίρε, Μαρία», από το οποίο αυτός εκτός από εκείνος χαιρόταν πολύ, και προσευχόταν πάντα στην παναγία, λέγοντας εκείνη την αγγελική λατρεία με απαράμιλλη χαρά και ευθυμία.

Δημήτριος Ρόιστερ, Ἀρχιεπίσκοπος Ντάλας.

Δημήτριος Ρόιστερ, Αρχιεπίσκοπος Ντάλας. 15/28 Αυγούστου.

Ο Πατέρας Δημήτριος Ρόιστερ, κατά κόσμον Ρόμπερτ Ρόιστερ (Robert Royster) γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1923 στο Τέξας και ήταν Αρχιεπίσκοπος Ντένβερ (1978 - 2009) και έξαρχος Μεξικού (1972 - 2008).

Ο Ρόμπερτ Ρόιστερ γεννήθηκε σε μία οικογένεια βαπτιστών. Από μικρός μελετούσε την Αγία Γραφή και κατάλαβε ότι το πνεύμα της Αγίας Γραφής και το πνεύμα του προτεσταντισμού είναι ασυμβίβαστα. Το 1941 βαπτίστηκε ορθόδοξος μαζί με την αδελφή του.

Το 1941 - 1943 σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Τέξας. Από το 1943 υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό ως διερμηνέας της ιαπωνικής γλώσσας. Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας αποπεράτωσε τις σπουδές του παίρνοντας τον τίτλο του Master of Arts στην ισπανική γλώσσα και έγινε καθηγητής ισπανικής φιλολογίας.

Το 1954 χειροτονήθκε ιερέας και ποίμανε στον ναό του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ στο Ντάλλας μέχρι το 1969. Στις 29 Ιουνίου 1969 χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος στην επαρχία του Σαν Φραντσίσκο και της Δύσης (Diocese of San Francisco and the West).

Το 1978 ορίστηκε να ποιμάνει την Επαρχία του Νότου (Diocese of Dallas and the South) η οποία περιελάμβανε τις ακόλουθες Πολιτείες: Αλαμπάμα (Alabama), Αρκάνσας (Arkansas), Βόρεια Καρολίνα (North Carolina), Νότια Καρολίνα (South Carolina), Φλώριντα (Florida), Γεωργία/Τζόρτζια (Georgia), Κεντάκι (Kentucky), Λουιζιάνα (Louisiana), Μισισίπη (Mississippi), Νέο Μέξικο (New Mexico), Οκλαχόμα (Oklahoma), Τενεσσί (Tennessee), Τέξας (Texas) και Βιρτζίνια (Virginia).

Ἀγάπη, καλωσύνη, πραότητα, ὑπομονή καί ταπείνωση ἄς ἔχουμε πάντα, Βίος καί Λόγοι Ἁγίου Πορφυρίου.Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγ/του

74. Ἀγάπη, καλωσύνη, πραότητα, ὑπομονή καί ταπείνωση ἄς ἔχουμε πάντα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγ/του, 26-02-2019

[Μᾶρκ. 14,10- 42]

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ὑπέφερε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο ἄνθρωπο εἰς τήν γῆ χωρίς νά φταίει σέ τίποτα, γιά τήν δική μας σωτηρία. Καί βέβαια καί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δέν πρέπει νά φερθοῦμε μέ ἀχαριστία, ἀλλά μέ εὐγνωμοσύνη καί νά ἀξιοποιήσουμε αὐτή τήν προσφορά, τήν δωρεά τοῦ Θεοῦ. Βλέπουμε καί γύρω μας πολλούς ἀνθρώπους νά μήν ἀξιοποιοῦν αὐτή τήν δωρεά τοῦ Θεοῦ, τήν δυνατότητα γιά σωτηρία. Δέν πρέπει ὅμως ὑπερβολικά νά λυπόμαστε.

«Συμβαίνει πολλές φορές», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «νά αἰσθάνεται κανείς ὑπερβολική στενοχώρια γιά τήν κατάσταση τοῦ κόσμου. Νά ὑποφέρει πού βλέπει ὅτι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ δέν γίνεται σήμερα ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἤ καί ἀπό αὐτόν τόν ἴδιο. Νά πονάει μέ τόν πόνο τόν σωματικό καί μέ τόν πόνο τόν ψυχικό τῶν ἄλλων νά πονάει ὁ ἄνθρωπος. Ἡ εὐαισθησία εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ. Στίς γυναῖκες τήν συναντᾶμε συχνότερα. Οἱ ψυχές πού ἔχουν αὐτή τήν λεπτότητα εἶναι ἰδιαίτερα δεκτικές στά μηνύματα καί στήν θέληση τοῦ Θεοῦ. Αὐτές οἱ εὐαίσθητες ψυχές ἔχουν τήν δυνατότητα νά προχωρήσουν πολύ στήν ἐν Χριστῷ ζωή γιατί ἀγαπᾶνε τόν Θεό καί δέν θέλουν νά Τόν λυπήσουν. Διατρέχουν ὅμως ἕναν κίνδυνο∙ ἄν δέν δώσουν στόν Χριστό μέ ἐμπιστοσύνη τήν ζωή τους, εἶναι δυνατό τό πονηρό πνεῦμα νά ἐκμεταλλευτεῖ αὐτή τήν λεπτότητά τους καί νά τίς ὁδηγήσει σέ λύπη καί ἀπελπισία»[1]. Βλέπουμε πῶς ὁ Ἅγιος ἐμβαθύνει στό θέμα τῆς εὐαισθησίας καί τῆς ὑπερευαισθησίας. Θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος πολύ προσεκτικά νά σταθεῖ ἐπάνω σέ ἕνα αἴσθημα λύπης, γιατί αὐτό μπορεῖ νά εἶναι καί ἀπό τόν πονηρό. Ὑπάρχει εἰδικό δαιμόνιο τῆς λύπης. Βεβαίως θλιβόμαστε γιά τήν ἁμαρτωλότητα πού βλέπουμε γύρω μας, ἀλλά μέ ἐλπίδα καί μέ πίστη στόν Θεό ἄς ἀγωνιζόμαστε γιά τήν πνευματική πρόοδο ὅλων.

Ὁ νοῦς καί ἡ θέληση τοῦ ἀνθρώπου (Ἀρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ἱεροκήρυκας Ι. Μ.. Πατρῶν)

Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε καὶ κυρίως οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς, ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν Νηπτικὴ Πατερικὴ διδασκαλία, ὁρᾶ τὸν Δημιουργό του Θεό. Εἶναι ἡ ἐνέργεια ἐκείνη τῆς ψυχῆς, μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ τὴν ἐμπειρία τῆς Θεανθρώπινης πορείας καὶ ζωῆς. Αὐτὴ ἡ ἐμπειρία διατυπώνεται καὶ ἐκφράζεται μέσῳ τῆς λογικῆς. Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς μᾶς τὸ λέει καθαρά: «Ὥσπερ γὰρ ὀφθαλμὸς ἐν σώματι, οὕτως ἐν ψυχῇ νοῦς» (Ἔκδ. ἀκρ. ὀρθ. πίστ., 26,48). Ὁ δὲ Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ «τὸν ἡγεμόνα νοῦν τὸν ὁρῶντα τὸν Θεόν» (Ὁμ. Κ´, 54).

Αὐτός, λοιπόν, ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς μολύνεται ἀπὸ τὰ μικρόβια τῆς ἁμαρτίας, τῆς παρακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐνῶ σκοπός του εἶναι νὰ κρατᾶ τὴ ἡνία τῶν λογισμῶν, ἀμαυροῦται καὶ γίνεται δέσμιος τῆς ἁμαρτίας, χωρὶς νὰ ἠμπορῇ πλέον νὰ βοηθήσῃ τὸν ἄνθρωπο στὸ νὰ ἀγαπήσῃ τὸν Δημιουργό του Θεὸ καὶ νὰ μνημονεύῃ συνεχῶς τὸ Ὄνομά Του, παντοῦ καὶ πάντοτε.

Συνεπῶς, γίνεται φανερὸ ὅτι μὲ ἕνα νοῦ κολλημένο στὰ ἁμαρτωλὰ καὶ αἰσθητὰ ἐπίγεια, στὶς παρακοὲς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος δὲν ἠμπορεῖ νὰ προσευχηθῇ ὀντολογικὰ καὶ ἄρα δὲν δύναται νὰ ἀγαπήσῃ τὸν Δημιουργό του Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Σιγὰ σιγὰ ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, μὲ αἰχμαλωτισμένο τὸν νοῦ του στὰ πάθη, δένεται μὲ τὰ γήινα, μορφώνεται σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ κόσμου καὶ τελικῶς κοσμικοποιεῖται καὶ ἀλλοτριώνεται. Ὡς ἀποτέλεσμα τῶν ἀνωτέρω δὲν εἶναι δυνατὸν ἡ ψυχὴ μὲ ἕναν τέτοιο νοῦ νὰ ἀτενίσῃ τὸν Δημιουργό της καὶ ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ ὁδηγεῖται στὸν πνευματικὸ θάνατο.

Ἐφαρμογή τῶν πατερικῶν κειμένων

Ἐφαρμογή τῶν πατερικῶν κειμένων

οῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ ἀκολουθεῖ τὴν παράδοση ποὺ ἔχουν διαμορφώσει μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὰ συγγράμματά τους. Πολλοὶ θεολόγοι, ἰδίως πανεπιστημιακοὶ διδάσκαλοι, μελετοῦν καὶ δημοσιεύουν τὰ πατερικὰ κείμενα, γιὰ νὰ γίνουν προσιτὰ στὸ ἀναγνωστικὸ κοινό. Τὸ ἔργο τους μέχρις ἐδῶ εἶναι θεοφιλὲς καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Πρέπει ὅμως νὰ ἔχει καὶ συνέχεια. Νὰ μὴ εἶναι μόνο μελέτη, ἀλλὰ νὰ προχωροῦν καὶ στὴ βιωματικὴ προσ­έγγιση τῶν κειμένων. Νὰ ἐφαρμόζουν οἱ μελετητές, ἀλλὰ καὶ ὁ λαός, τὰ ὅσα ἔλεγαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὁ τρόπος ζωῆς ἐκείνων νὰ γίνει καὶ δικός μας τρόπος. Νὰ ἀποτελοῦν γιὰ μᾶς φῶς καὶ ὁδηγὸ σὲ ὅλους τούς τομεῖς καὶ τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς μας. Δυστυχῶς, σχεδὸν ὅλοι μένουμε στὴ μελέτη καὶ δὲν προχωροῦμε καὶ στὴν ἐφαρμογή. Ἴσως μερικοὶ νὰ δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτὸ τους ἰσχυριζόμενοι ὅτι οἱ πατέρες ἔζησαν σὲ ἐποχὲς πολὺ μακρινὲς ἀπὸ τὴ δική μας καὶ τὰ προβλήματά τους καὶ οἱ συν-θῆκες ἦταν ἐντελῶς διαφορετικές. Αὐτὴ εἶναι μία ἀλήθεια, ὅπως ἀλήθεια ποὺ δὲν ἐπιδέχεται καμιὰ ἀμφισβήτηση εἶναι ὅτι ὁ δρόμος τῆς πνευματικῆς ζωῆς παραμένει πάντα ὁ ἴδιος καὶ τὰ μέσα ἐπίσης τὰ ἴδια. Οἱ ἠθικὲς ἀρχές, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, ἡ μετάνοια, ἡ προσ­ευχή, ἡ ἀγάπη δὲν ἀλλάζουν, γι’ αὐτὸ ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι πολύτιμη καὶ γιά μᾶς. Τὸ Εὐαγγέλιο μὲ τὴν ἠθικὴ διδασκαλία δὲν ἀναθεωρεῖται οὔτε παρερμηνεύεται.

Συχνὰ ἐμφανίζονται θεολόγοι ποὺ χρησιμοποιοῦν τὰ πατερικὰ κείμενα, γιὰ νὰ στηρίξουν θέσεις καὶ σχέδια, ποὺ ὑπηρετοῦν διάφορες σκοπιμότητες. Πρόκειται γιὰ ἀνίερες προσπάθειες, οἱ ὁποῖες θυμίζουν δικολαβικὸ ἔργο. Θέλουν νὰ συσκοτίσουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ συνηγορήσουν γιὰ ἀπαράδεκτα γιὰ τὴν Ἐκκλησία θέματα. Ἐπιστρατεύονται γιὰ παράδειγμα προκειμένου νὰ ἐμφανίσουν τὸν οἰκουμενισμὸ ὡς ἔργο θεοφιλές, ἐνῷ εἶναι παναίρεση! Οἱ θεολόγοι αὐτοὶ πρέπει νὰ ἐλέγχονται, γιὰ νὰ μὴ δημιουργοῦν ἐντυπώσεις διαβάλλοντας τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων.

Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς εἶναι σπορά, ἡ αἰωνιότητα εἶναι θερισμός. "Ὁ ἄφρων πλούσιος" τοῦ γέροντα Ἐφραίμ (Φιλοθεϊτη) τῆς Ἀριζόνας.

«Καθελῶ μου τάς ἀποθήκας καί μείζονας οἰκοδομήσω, … , καί ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.

Αυτά σκεφτόταν και μελετούσε να πράξει μια νύχτα, ο άφρων πλούσιος του σημερινού ευαγγελίου με το αρρωστημένο μυαλό του. Δε σκέφτηκε καθόλου ότι ήταν θνητός. Ο θάνατος δεν τον απασχολούσε, μελετούσε με πάθος, πώς να απολαύσει τα όσα του έδωσε ο Θεός με τη σκέψη ότι θα ζήσει πολλά χρόνια.

Δυστυχώς απρόσμενα ακούει τη δικαστική φωνή του Θεού να του λέει : “ ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;” . Άνθρωπε μου μάταιε και θνητέ, του λέγει ο Θεός, αυτή τη νύχτα κόβεται το νήμα της ζωής σου και απέρχεσαι στην αιωνιότητα, τι απολογία θα δώσεις δια την αδιαφορία της ψυχής σου, και τη σπατάλη του πολυτίμου χρόνου μεριμνώντας μόνο περί των γήινων; Αυτά βέβαια ισχύουν για κάθε άνθρωπο, όχι μόνο για τον πλούσιο του σημερινού ευαγγελίου.

Αδελφοί μου ο πιστός χριστιανός βλέπει όχι την παροδικότητα της παρούσης ζωής, αλλά την αιωνιότητα της άλλης ζωής.

Βλέπει έναν ήλιο που δεν θα δύσει ποτέ.

Βλέπει μια ημέρα που δεν θα βραδιάσει ποτέ.

Βλέπει μια ζωή χωρίς νύχτα. Ο θάνατος για τους πιστούς δεν προκαλεί ζημιά, αντίθετα είναι πρόξενος χαράς και ευφροσύνης. Είναι ο αγωγιάτης που μας οδηγεί από τα ρέοντα στα μένοντα.

Εἰς τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου- Ἑνότης δια τῆς ἀγάπης, Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Κήρυγμα 9. Εἰς τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου- Ἑνότης δια τῆς ἀγάπης, Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, 27-11-2022, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Πρίν ἀπό χρόνια χρειάστηκε νά δανειστεῖ τό ἐξωκκλήσι τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ τοῦ Κοκκιμίδη στή Σύμη μιά κολυμβήθρα γιά νά γίνει μιά βάπτιση.

Πριν από χρόνια χρειάστηκε να δανειστεί το εξωκκλήσι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Κοκκιμίδη στη Σύμη μια κολυμβήθρα για να γίνει μια βάπτιση.

Η κολυμβήθρα ήρθε και μπήκε μέσα στο ναό όσο κι αν αυτό φαίνεται απίθανο λόγω της στενότητος της πόρτας του ( εγώ δε μπορώ να μπω κανονικά αλλά κάπως λοξά για να χωρέσω) .

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 28-11-2022

https://youtu.be/jyisgAw9EBs

Σπάνια φωτογραφία τῆς Ἁγίας Ματρώνας τῆς Μόσχας

Σπάνια φωτογραφία της Αγίας Ματρώνας της Μόσχας(τέλη δεκαετίας του '20,αρχές δεκαετίας του '30)

https://proskynitis.blogspot.com/2022/11/blog-post_99.html

28 Νοεμβρίου. Στεφάνου ὁσίου τοῦ νέου ὁμολογητοῦ (†767), Εἰρηνάρχου μάρτυρος (†303). Τῶν ἐν Τιβεριουπόλει πεντεκαίδεκα μαρτύρων (πολιούχων Κιλκίς). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Δευτ. κε΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Θεσ. α΄ 1-10).

Β Θεσ. 1,1         Παῦλος καὶ Σιλουανὸς καὶ Τιμόθεος τῇ ἐκκλησίᾳ Θεσσαλονικέων ἐν Θεῷ πατρὶ ἡμῶν καὶ Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ·

Β Θεσ. 1,1                  Ο Παύλος και ο Σιλουανός και ο Τιμόθεος εις την Εκκλησίαν των Θεσσαλονικέων, η οποία έχει ιδρυθή και υπάρχει εν τω ονόματι του Θεού και Πατρός ημών και του Κυρίου Ιησού Χριστού,