A present day monk tells the following beneficial story:

 "I was once walking with a very pious and humble man, when we were stopped on the street by an old man distributing small pamphlets. The old man asked us, 'Are you saved? Have you accepted Jesus?'

"My humble companion said, 'I only know that I am a sinner.'

"The old man answered my friend: 'Jesus has saved me. I have the assurance of his salvation. I have conquered pride, lust, and sin. Praise God.'

"At these words, my companion very abruptly grabbed me by the arm, saying to the old man, 'Leave us alone' But as we walked my humble friend began to cry bitterly. Embarrassed that others were watchng, he controlled himself.

"I asked him: "Why are you crying like this?"

Ἡ νίκη κατά τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου , Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ νίκη κατά τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου (Πρός Ἐφεσίους, Κεφ. 4, στίχ. 20-22), Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 24-12-2017 (Σύναξη), Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr/ , http://www.HristosPanagia.gr, http://agiapsychanalysi.blogspot.gr , Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube:http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

«Ἡ κατά Χριστόν ξενιτεία», Β΄ μέρος Εὐεργετινός, Τόμος Α΄, Ὑπόθ. ΙΓ, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Ἡ κατά Χριστόν ξενιτεία», Β΄ μέρος

Εὐεργετινός, Τόμος Α΄, Ὑπόθ. ΙΓ΄

Ὁμιλία στίς 16-12-2017

            Συνεχίζουμε σήμερα μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο μέρος ἀπό τό κεφάλαιο περί ξενιτείας, πού εἶναι ἡ  Ὑπόθεσις 13^η τοῦ Εὐεργετινοῦ καί ἔχει τόν ἑξῆς τίτλο: «Ὁ ἀποτασσόμενος πρέπει νά ξενιτεύει, περί ποίας ξενιτείας πρόκειται καί ποιά ὠφέλεια προέρχεται ἐξ αὐτῆς καί ποιοί εἶναι οἱ καταλληλότεροι τόποι πρός ἄσκηση»[1]. Τήν προηγούμενη φορά εἴχαμε πεῖ ὅτι αὐτή ἡ ἀρετή δέν ἀφορᾶ μόνο στούς μοναχούς, ἀλλά σέ ὅλους τούς χριστιανούς, γιατί ὅλοι οἱ χριστιανοί κάνουμε ἀποταγή τήν ἡμέρα πού βαφτιζόμαστε. Καί βέβαια, ἐπειδή τώρα βαφτιζόμαστε νήπια, ὁ νονός μας, ὁ ἀνάδοχός μας λέει ἀντί γιά μᾶς τό «Ἀποτάσσομαι τῷ Σατανᾷ καί πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ καί πάσῃ τῇ πομπῇ αὐτοῦ..» καί ἔτσι ξενιτευόμαστε ἀπό τόν σατανᾶ καί τά ἔργα του, ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό ὅ,τι ἤτανε τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Ἑπομένως, ὅλοι πρέπει ν’ ἀσκήσουμε τήν ξενιτεία, ἄν ὄχι τοπικά, δηλαδή νά φύγουμε ἀπό τό σπίτι μας καί ἀπό τήν πόλη μας καί ἀπό τό χωριό μας, ἀλλά ὁπωσδήποτε τροπικά, δηλαδή ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας νά εἶναι διαφορετικός ἀπό τόν κοσμικό τρόπο ζωῆς. Γιατί ὁ κοσμικός τρόπος ζωῆς εἶναι ὁ δαιμονικός τρόπος ζωῆς, ἀφοῦ ὁ κόσμος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται»[2], ὅπως μᾶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή.

            Ἀναγκαστικά θά ἔχουμε μία σύγκρουση μέ τούς ἀνθρώπους πού ζοῦν κοσμικά, μικρή ἤ μεγάλη. Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Κύριος «δέν ἦρθα νά βάλω εἰρήνη, ἀλλά μάχαιρα.. νά χωρίσω πατέρα ἀπό γιό, μητέρα ἀπό κόρη..»[3], γιατί ἀκριβῶς δέν ὑπάρχει σύμπνοια καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δέν θέλουν τόν Θεό, δέν θέλουν τόν Χριστό καί τίς ἐντολές Του. Ὁπότε ἀναγκαστικά θά ὑπάρχει αὐτή ἡ διαφοροποίηση καί αὐτή ἡ ἀποξένωσις, πολλές φορές καί μεταξύ συγγενῶν κατά σάρκα. Δέν πρέπει ὁ χριστιανός νά διστάζει ἤ νά νιώθει ἔνοχος πού εἶναι μακριά ἀπό σαρκικούς συγγενεῖς ἐφόσον αὐτοί εἶναι μακριά ἀπό τόν Θεό. Ὁ Θεός ὁ ἴδιος, ὁ Χριστός μας, μᾶς εἶπε, ἄν σέ σκανδαλίζει τό μάτι σου, πρέπει νά τό βγάλεις. «Εἰ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιός σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτόν καί βάλε ἀπό σοῦ, καί εἰ ἡ δεξιά σου χείρ σκανδαλίζει σε, ἀπόκκοψον αὐτήν»[4] καί ἄν τό δεξιό σου πόδι σέ σκανδαλίζει, νά τό κόψεις. Σέ συμφέρει νά πᾶς μέ ἕνα μάτι, μέ ἕνα χέρι, μέ ἕνα πόδι στόν Παράδεισο παρά καί μέ τά δύο στήν κόλαση[5]. Καί ἐννοεῖ βεβαίως ὁ Κύριος νά ἀποκοποῦμε ἀπό αὐτούς πού εἶναι «πολύτιμοι» γιά μᾶς σάν τό δεξί μας μάτι, τό χέρι, τό πόδι. Εἶναι τόσο πολύ οἰκεῖοι, τόσο πολύ δικοί μας, ὅπως εἶναι οἱ κατά σάρκα συγγενεῖς μας ἤ κάποιοι φίλοι ἐνδεχομένως πολύ στενοί, οἱ ὁποῖοι ὅμως μᾶς ἐμποδίζουν -αὐτό θά πεῖ σκανδαλίζω- νά προχωρήσουμε στόν πνευματικό δρόμο, στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ καί μᾶς βάζουνε παγίδες. Σκάνδαλο στήν κυριολεξία εἶναι ἕνα ξύλο, ἕνα παλούκι, πού εἶναι μπηγμένο στή γῆ καί δέν φαίνεται καί περπατώντας κανείς σκοντάφτει καί πέφτει.

25 Ἰανουαρίου. ♰ Γρηγορίου ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Θεολόγου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τοῦ ἱεράρχου. 13 Νοεμ. (Ἑβρ. ζ΄ 26 - η΄ 2).

Εβρ. 7,26           Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος,

Εβρ. 7,26                  Διότι τέτοιος τέλειος και αιώνιος Αρχιερεύς μας εχρειάζετο, όσιος, χωρίς κανένα ίχνος κακίας και πονηρίας, αμόλυντος από κάθε σπίλον αμαρτίας, χωρισμένος και εντελώς διάφορος με την αγιότητά του από τους αμαρτωλούς και ο οποίος έχει ανυψωθή πάρα πάνω από τους ουρανούς, εις τα δεξιά του Πατρός και Θεού,

Ὁ Παπουλακος. Αὐγουστίνου Καντιώτη

Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ.

Ὁ Παπουλάκος

(Μία ἁγία μὰ παραγκωνισμένη ἐκκλησιαστικὴ μορφὴ εἶνε ὁ Παπουλάκος, ἕνας ἁπλὸς ὀλιγογράμματος μοναχός, ποὺ ὅμως «πίστει» (Ἑβρ. 11,3 κ.ἑ.) ἀναδείχθηκε ἕνας νέος ἀπόστολος Χριστοῦ)

Γεννήθηκε, ἀγαπητοί μου, τέλη τοῦ 1700 στὰ Ἄρμπουνα, ἕνα ἄσημο χωριὸ τῶν Καλαβρύτων, ποὺ θά ᾽λεγες «Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι;» (Ἰω. 1,47)• καὶ ὅμως ἀπὸ ἐκεῖ προ ῆλθε. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Χρῆστος Παναγιωτόπουλος. Εἶδε τὴν ἐπανάστασι τοῦ ᾽21 καὶ τοὺς μαχητὰς ἐκείνους ποὺ μὲ τὴν πίστι «ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβο λὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Ἑβρ. 11,34) καὶ μᾶς ἐλευθέρωσαν.

          Συγκινημένος ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ περιπέτεια καὶ πικραμένος ἀπὸ οἰκογενειακὰ ἐπεισόδια, ζήτησε ἀνάπαυσι στὸ μοναχισμὸ καὶ πῆρε τὸ ὄνομα Χριστοφόρος σὲ μιὰ πλαγιὰ τῶν Ἀροανίων. «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστὶ θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις» (ἀναβ. πλ. α΄)• ἤθελε μοναχικὴζωή. Ἀλλὰ οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ ἦταν ἄλλες.

Τὸν ἐπισκέφθηκε ἐκεῖ ὁ Κεφαλονίτης Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος, ἱδρυτὴς τῆς Ἀδελφότητος Φιλορθοδόξων καὶ συντάκτης τοῦ φυλλαδίου «Ἡ φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας». Ἦταν τότε Βαυαροκρατία κ᾽ ἡ Ὀρθοδοξία δεχόταν πλήγματα. Τὸ νεοσύστατο κράτος, ἀντὶ εὐχαριστῶ, ὑποδούλωνε τὴν εὐεργέτιδά του Ἐκκλησία. Σύμβουλοι ἀλλόδοξοι πλαισίωναν τὸν βασιλέα Ὄθωνα καὶ δρώντας παρασκηνιακὰ κυβερνοῦσαν. Οἱ τότε ἑλληνικὲς κυβερνήσεις ἦταν ἀνδρείκελα τῶν Βαυαρῶν. Μὲ διατάγματα καὶ νόμους ζητοῦσαν νὰ ἀλοιλώσουν ἤθη καὶ παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων.

          Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μυκτηριζόταν. Τὰ παιδιὰ τοῦ Λουθήρου καὶ τοῦ Καλβίνου εἶχαν βάλει στόχο τὴν Ἐκκλησία μας. Τὰ μοναστήρια διαλύονταν,  οι μοναχοὶ  διώκονταν,  οι μοναχὲς ἀναγκάζονταν νὰ παντρευτοῦν, ἱερὰ σκεύη ἔβγαιναν σὲ δημοπρασία, καντήλια καὶ εἰκόνες ῥίχνον ταν κάτω. Ὅ,τι δὲν τόλμησαν οἱ ὀθωμανοί, τὰ ἔκαναν τώρα ὑ πάλληλοι τοῦ κράτους κατὰ διατα γὴ τῶν ξένων.

Ἔκφρασι τοῦ πόνου γι᾽ αὐτὰ ἦταν τὸ κήρυγμα τοῦ Φλαμιάτου. Βλέποντας ὅτι οἱ ἐπίσκοποι ἐκτὸς ἐλαχίστων εἶχαν τρομοκρατηθῆ κ᾽ ἐκτελοῦ σαν ὅ,τι διέταζαν οἱ μυστικοσύμβουλοι τοῦ Ὄθωνος, στράφηκε στὸ λαὸ καὶ εἶπε• Ἄντρες καὶ γυναῖκες βαπτισμένοι, ἐσεῖς εἶστε οἱ φρουροὶ τῆς μυστικῆς ἀμπέλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας• ἀναλάβετε τὴν φύλαξί της, ὁ ἀγώνας ἀρχίζει!

Χρειάζονταν ὅμως στελέχη. Καὶ ὁ Φλαμιᾶτος ἔκρινε κατάλληλο τὸν Χριστοφόρο. Ὁ μοναχὸς ἔπρεπε ν᾽ ἀφήσῃ τὸ ἀσκηταριὸ καὶ νὰ βγῇ στὸν ἀγῶνα• γι᾽ αὐτὸ πῆγε καὶ τὸν βρῆκε ὁ Φλαμιᾶτος. Ἡ φωνὴ τοῦ Φλαμιάτου συγ κλόνισε τὸν ἀσκητή. Πειθαρχεῖ καὶ ῥίχνεται στὸν ἀγῶνα.

Μέγας Ἀντώνιος: "Ἐγὼ γέρασα στὴν ἔρημο, ἵδρωσα, κοπίασα, ξυλοκοπήθηκα ἀπὸ δαίμονες, ἀλλὰ τὴν ταπείνωσή σου, δὲν τὴν ἔφθασα"

Γράφει ὁ Χριστόδουλος Ἠλιάδης, φιλόλογος

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος βάδιζε σταθερὰ πάνω στὸ δρόμο τῆς ταπεινοφροσύνης. Καὶ σὲ αὐτὸ τὸ δρόμο, πέρα ἀπὸ τὸ ὅραμα μὲ τὶς παγίδες, ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε ἀκόμη μία θαυμαστὴ ἔνδειξη. Μετὰ ἀπὸ πολλὴ ἄσκηση καὶ πολλὴ καρτερία στοὺς πειρασμοὺς ἄρχισε νὰ σκέπτεται σὲ τί πνευματικὰ μέτρα ἄραγε νὰ ἔφθασε. Καὶ ἂν ὑπῆρχε κάποιος ἀνώτερος γιὰ νὰ τὸν διδάξει κάτι περὶ ταπεινώσεως ποὺ ἐκεῖνος δὲν τὸ ἐγνώριζε. Καὶ ἡ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Θεὸ ἦρθε τάχιστα. Τοῦ ἀπεκάλυψε ὁ Θεὸς ὅτι πράγματι ὑπῆρχε ἕνας ἄνθρωπος ἁπλὸς καὶ μάλιστα λαικός… ἕνας τσαγκάρης στὴν Ἀλεξάνδρεια, στοῦ ὁποίου τὰ μέτρα τῆς ταπεινώσεώς του ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε φτάσει. Τὸ ἑπόμενο κιόλας πρωϊ ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος πῆρε τὸ ραβδί του καὶ ξεκίνησε νὰ τὸν βρεῖ.

Ἤθελε νὰ γνωρίσει ἀπὸ κοντὰ τὸν περίφημο μπαλωματὴ καὶ νὰ δεῖ τὶς ἀρετές του. Μὲ δυσκολία κατάφερε νὰ βρεῖ τὸ μαγαζάκι του καὶ μπαίνοντας κάθισε δίπλα στὸν πάγκο καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ρωτᾶ γιὰ τὴν ζωή του. Ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἤξερε καν ποιὸς ἦταν ὁ γέροντας μπροστά του, ἀπαντοῦσε ἁπλά, τοῦ ἀνέφερε ὅτι ὅσα χρήματα βγάζει τὰ χωρίζει στὰ τρία, τὸ ἕνα μέρος τὸ δίνει στοὺς φτωχούς, τὸ ἄλλο στὴν ἐκκλησία, καὶ τὸ τρίτο το κρατάει γιὰ τὴν συντήρησή του. Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ὅμως δὲν ἱκανοποιήθηκε ἀπὸ τὴν ἀπάντηση αὐτὴ καὶ ἐπέμενε νὰ τοῦ πεῖ τί ἄλλο ἔκανε. Μάλιστα τὸν πίεσε λέγοντάς του ὅτι «ὁ Θεὸς μὲ ἔστειλε νὰ σὲ ρωτήσω».

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ

 

Ο μικρός Γιαννακης Καλογιαννιδης απο τη Σινδο νοσηλευεται στην παιδοογκολογικη του Ιπποκρατειου Θεσσαλονικης. Υπαρχει μεγαλη αναγκη για αιμοπεταλια. Οποιος θελησει να προσφερει πρεπει πρωτα να επικοινωνησει με το Ιπποκρατειο 2313312816 η 2313312814. Οι περιοχες Σινδου, Διαβατων, Μαγνησιας, Καλοχωριου, Κορδελιου, Ευοσμου ειναι σε καραντινα λογω ελονοσιας αλλα μπορουν να κινητοποιησουν φιλους απο αλλες περιοχες.

Ευχαριστουμε

Οἱ λόγοι πού ἀκυρώνουν τή Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν

ΔΗΛΩΣΗ - ΕΚΚΛΗΣΗ

Οι λόγοι που ακυρώνουν τη Συμφωνία των Πρεσπών

Από τον Γιώργο Κασιμάτη, Ομ. καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Με την ευθύνη του Έλληνα πολίτη και του επιστήμονα, καθώς και με βάση τις επιστημονικές γνώσεις μου για το συμφέρον του ελληνικού λαού, διατυπώνω τις ακόλουθες θέσεις για τη Συμφωνία των Πρεσπών:

1. Πολιτικά η Συμφωνία των Πρεσπών, ως πράξη εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, είναι απαράδεκτη: 

α. Γιατί αποτελεί παραχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος, η οποία εξυπηρετεί κυριαρχικά και γεωπολιτικά συμφέροντα μόνο ξένων κρατών, ενώ αντίστοιχα βλάπτει ουσιαστικά τα συμφέροντα της Ελληνικής Πολιτείας.

β. Γιατί απειλεί και μειώνει καίρια την ασφάλεια της εδαφικής κυριαρχίας. 

γ. Γιατί αμφισβητεί σοβαρά την εθνική, την ιστορική και την πολιτισμική ταυτότητα της Ελλάδας.

2. Νομικά (από πλευράς κύρους) η Συμφωνία των Πρεσπών είναι άκυρη και ανυπόστατη γιατί ουσιαστικά και διαδικαστικά παραβιάζει:

α. Το Σύνταγμα της Ελλάδας,

β. το Σύνταγμα των Σκοπίων και

γ. το Διεθνές Δίκαιο.

3. Η παραβίαση του Συντάγματος της Ελλάδας: 

Ἡ ἀντίκρουση τῶν νεοορθόδοξων - μεταπατερικῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν

Ἡ ἀντίκρουση τῶν νεοορθόδοξων - μεταπατερικῶν

αἱρετικῶν διδασκαλιῶν

Ὁ σεβαστός Γέροντας π. Θεόκλητος Διονυσιάτης ἀντιτάσσεται σθεναρά  στήν αἱρετική ἀντισταυρική αὐτήν διδασκαλία. Οἱ σύγχρονοι «νεοορθόδοξοι», ὅπως σημειώνει, «δέσµιοι τῶν παθῶν τους καί ἐνεργούµενοι ὑπό τῶν δαιµόνων, πού τούς ἐµπαίζουν, ἐνῶ κυλίονται στόν βόρβορο τῶν ἡδονῶν, αἰσθάνονται, µέσα στήν φιλήδονη βακχεία τους, ὅτι ἀπολαµβάνουν τόν θεῖο ἔρωτα. Τοῦτο εἶναι τό σκοτάδι τους, ἡ πλάνη τους»[1].

Μιλοῦν συνεχῶς γιά τήν ἀγάπη, τόν ἀνθρώπινο ἔρωτα, ὡς ὁδό θεογνωσίας. Ἀγάπη, ὅμως, χωρίς κάθαρση ἀπό τά πάθη εἶναι, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ, ὀχιά πού κατατρώγει. «Πρόσεχε», λέγει, «νά μή δεχθῆς στήν καρδιά σου ἐνέργεια ἀγάπης, ἐάν προηγουμένως δέν περάση ὁ ἁγνιστικός φόβος γιά νά τήν καθαρίση. Ἀλλιῶς θά σοῦ γίνει ἔχιδνα καί θά σέ καταφάγη»[2].

 «Ὁ ὅρος ἔρως», τόν ὁποῖον χρησιμοποιοῦν συνεχῶς οἱ νεοορθόδοξοι, ὅπως τονίζει ὁ π. Θεόκλητος, «δέν ὑπάρχει στήν πατερική ὁρολογία γιά τίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Ἔρως εἶναι ἡ φλογερή ἀγάπη, πού ἀναφέρεται µόνον στόν Θεό καί δέν ἔχει καµία θέση οὔτε πρό τοῦ γάµου, οὔτε µέσα στόν γάµο»[3].  Ἀπευθυνόμενος δέ στόν κ. Γιανναρᾶ λέγει: «Φέρε µας δύο, τρία, πέντε κείµενα Πατέρων, πού ἀποδέχονται τόν ἑτερόφυλο ἔρωτα ὡς ἀναµάρτητον, ὡς διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, πού ὁδηγεῖ στόν θεῖον ἔρωτα καί ἰδού οἱ νεορθόδοξοι εἶσθε πλέον ὀρθόδοξοι. Ἄν µπορεῖτε ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες νά φέρετε µαρτυρίες ὅτι.... δέχονται οἱ Ἅγιοι Πατέρες τόν ἑτερόφυλο ἔρωτα, τότε πραγµατικά εἶσθε ὀρθόδοξοι»[4]. Δυστυχῶς, ἡ νεοορθοδοξία-μεταπατερικότητα εἶναι κατ’ οὐσίαν μία ἀντιπατερικότητα καί ἑπομένως μία ἀντίθεση στό Ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ Ὁποίου φορεῖς εἶναι οἱ θειότατοι Πατέρες· τελικά δηλαδή εἶναι μία Θεομαχία.

«Δυστυχῶς, ὁ καθηγητής Γιανναρᾶς», παρατηρεῖ ὁ καθηγ. τῆς Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ. π. Θεόδωρος Ζήσης, «ὑπερέβη τούς Πατέρες, δέν ἀκολουθεῖ τούς Πατέρες· διατυπώνει διδασκαλίες ἀντιπατερικές καί ἠθικά ἐπικίνδυνες, ὅπως ἡ διδασκαλία του γιά τόν ἀνθρώπινο ἔρωτα ὡς ὁδό θεογνωσίας, γιά τήν ὁποία ἐλέγχθηκε μέ δυνατή καί ἀκαταμάχητη ἐπιχειρηματολογία ἀπό τόν ἀείμνηστο Γέροντα Θεόκλητο Διονυσιάτη, μέ σειρά δημοσιευμάτων, στά ὁποῖα αὐτή ἡ διδασκαλία χαρακτηρίζεται ὡς ἐπανεμφάνιση τῆς αἱρέσεως τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ὡς Νεονικολαϊτισμός. Ὁ π. Θεόκλητος μάλιστα εὑρίσκει ὄχι ἁπλῆ ὑπέρβαση, ἀγνόηση τῶν Πατέρων, ἀλλά πολεμική καί ὕβρεις ἐναντίον τους. Γράφει:

«Καθαράν καί ἀκίβδηλον τήν ἱερωσύνην ἐφύλαξα» Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

«Καθαράν και ακίβδηλον την ιερωσύνην εφύλαξα»

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

25 Ιανουαρίου 2018

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Ο άγιος Γρηγόριος είναι ένας από τους τρεις μεγάλους ιεράρχες και οικουμενικούς διδασκάλους της Εκκλησίας μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο. Μετά τον απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη, είναι ο δεύτερος στον οποίο η Εκκλησία απένειμε τον τίτλο του Θεολόγου, ο τρίτος είναι ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Ο άγιος Γρηγόριος ειδικώτερα είναι ο τριαδικός θεολόγος, γιατί σε κάθε του λόγο κεντρική διδασκαλία του είναι πάντα το μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Στον πέμπτο θεολογικό λόγο του γράφει, οι πιστοί «προσκυνούσι τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, μίαν Θεότητα…».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε στα 329 στην Αριανζό, ένα μικρό χωριό της Καππαδοκίας, κοντά στην κωμόπολη Ναζιανζό, γι’ αυτό και λέγεται Ναζιανζηνός. Ο πατέρας του λεγότανε κι αυτός Γρηγόριος κι ήταν επίσκοπος Ναζιανζού, η δε μητέρα του λεγόταν Νόννα. Από μικρός ήταν φιλομαθής και επιμελής κι έκαμε λαμπρές και εξαίρετες σπουδές στη Ναζιανζό, στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, στην Καισαρεία της Παλαιστίνης, στην Αλεξάνδρεια και τέλος στας Αθήνας. Εκεί γνωρίστηκε με το συμπατριώτη του Μέγα Βασίλειο, συνδέθηκαν αδελφικά κι έμειναν μαζί σπουδάζοντας έξη ολόκληρα χρόνια την έξω φιλοσοφία. Στο τέλος του προσφέρθηκε καθηγητική θέση, μα εκείνος προτίμησε να ξαναγυρίση στην πατρίδα του Ναζιανζό.

Στην Καππαδοκία συναντήθηκαν οι δυο συμμαθητές κι έζησαν πάλι μαζί, αποτραβηγμένοι στην έρημο ασκούμενοι και μελετώντας τώρα τα ιερά γράμματα. Σε ηλικία 30 ετών ο άγιος Γρηγόριος πήρε το βάπτισμα και χειροτονήθηκε από τον πατέρα του πρεσβύτερος. Έμεινε για καιρό βοηθώντας το γέροντα πατέρα του επίσκοπο Γρηγόριο και το 372 σε ηλικία 43 ετών ο Μέγας Βασίλειος, πού ήταν πια αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, τον χειροτόνησε επίσκοπο Σασίμων. Αυτή η χειροτονία έγινε παρά τη θέληση του, γι’ αυτό κι ο άγιος Γρηγόριος δεν δέχθηκε να πάη στα Σάσιμα, αλλά έμεινε βοηθώντας τον πατέρα του στη Ναζιανζό. Γι’ αυτή τη χειροτονία ο Μέγας Βασίλειος γράφει σε μια επιστολή του ότι για τον άγιο Γρηγόριο άξιζε μια επισκοπή όση όλος ο κόσμος.

"ΣΚΟΠΟΝ ΔΕΔΩΚΑ ΣΕ 1967-2010 "ΤΡΈΙΛΕΡ Π ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ.

https://www.youtube.com/watch?v=47Fn3-rFyKc&feature=youtu.be

Κεντρική Μακεδονία: 55 σχολεῖα τελοῦν ὑπό κατάληψη κατά τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν

  Οι διαμαρτυρίες για τη Συμφωνία των Πρεσπών κορυφώνονται όσο πλησιάζουμε στην κύρωσή της από τη Βουλή. Συνολικά 55 σχολεία στην Κεντρική Μακεδονία βρίσκονται υπό κατάληψη κατά της εκχώρησης της Μακεδονίας.

Σύμφωνα με τις σχετικές αναφορές, που έχουν στείλει οι διευθυντές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των περιφερειακών ενοτήτων της Κεντρικής Μακεδονίας στην Κεντρική Περιφερειακή Διεύθυνση, τα περισσότερα σχολεία υπό κατάληψη -γυμνάσια, γενικά και επαγγελματικά λύκεια- είναι στην Πέλλα (22 σε σύνολο 49 σχολικών μονάδων).

Στη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, υπό κατάληψη τελούν 11 σχολεία -δέκα στη δυτική και ένα στην ανατολική- ενώ το ίδιο ισχύει για τρία σχολεία στη Χαλκιδική, τέσσερα στο Κιλκίς και πέντε στην Πιερία.

Ὁ Θεός στρατολογεῖ τούς καλύτερους ἀγωνιστές Του, ἀπό τίς κορυφές τῆς θλίψεως.

 

Ὁ Θεός στρατολογεῖ τούς καλύτερους ἀγωνιστές Του, ἀπό τίς κορυφές τῆς θλίψεως.

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/01/blog-post_373.html

25 Ιανουαρίου Συναξαριστής. Γρηγορίου του Θεολόγου, Πουπλίου Οσίου, Θεοδότου Οσίου, Μάρη Οσίου, Καστίνου Επισκόπου, Μεδούλης, Απολλώ Οσίου, Βρεταννίου, Δημητρίου Σκευοφύλακος, Μωυσέως Θαυματουργού, Βασσιανού Αρχιεπισκόπου, Αυξεντίου Νεομάρτυρα, Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου της Παραμυθίας εν Ρωσία, Ανατολίου της Όπτινα, Γαβριήλ εκ Γεωργίας, Βλαδιμήρου Μητροπολίτου, Ελισάβετ Οσιομάρτυρος.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης (Εορτή Γρηγόριος, Γρηγορία)

Ο Άγιος Γρηγόριος έζησε κατά την εποχή του βασιλέα Ουάλεντος (364-378 μ.Χ.). Καταγόταν από τον Πόντο και γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της περιοχής της Ναζιανζού, που λεγόταν Αριανζός, το 330 μ.Χ. Ναζιανζηνός ονομάσθηκε, επειδή έζησε τον περισσότερο χρόνο της ζωής του στη Ναζιανζό, όπου ήταν και το πατρικό του σπίτι.
Ο πατέρας του, ο Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Ναζιανζού, ήταν πριν γίνει Επίσκοπος, ένας πολύ πλούσιος άρχοντας της Ναζιανζού. Κατείχε μεγάλη θέση στον δημόσιο βίο και ανήκε σε μια ιουδαίο-εθνική αίρεση που λεγόταν των «Υψισταρίων».
Η μητέρα του, η Αγία Νόννα, ήταν Ορθόδοξη. Η ευσέβεια και η αρετή της επηρέασαν τον σύζυγό της και τον έκαναν να μεταστραφεί στην αληθινή πίστη.
Οι γονείς του, Γρηγόριος και Νόννα, δεν είχαν παιδιά και ικέτευαν τον Θεό να χαρίσει σε αυτούς την χαρά της τεκνοποιίας.
Και πράγματι, η προσευχή τους εισακούσθηκε και η Νόννα γέννησε τον Άγιο Γρηγόριο, τον οποίο πριν ακόμα αυτός γεννηθεί είχε υποσχεθεί αν τον αφιερώσει στον Θεό.