Ὅσιος ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ : Βίος καί Πολιτεία, μέ Γερόντισσα Εὐφημία Καθ. Ἱ.Μ.Παντοκράτορος Κερκύρας

  

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/07/blog-post_94.html

Ἅγιος Δανιήλ Κατουνακιώτης

Άγιος Δανιήλ Κατουνακιώτης

ΠΗΓΗ:ΕΔΩ

Ήταν ιερός βλαστός και ευώδης ανθός της μαρτυρικής γης της Ιωνίας ο Γέροντας Δανιήλ ο Σμυρναίος. Την ευωδία του ευφράνθηκαν πολλοί, στη μεταφύτευσή του στο Περιβόλι της Παναγίας, και τους καρπούς των αρετών του επίσης.

Αριστούχος απόφοιτος της Ευαγγελικής σχολής της Σμύρνης, υιός ευλαβέστατων γονέων, μελετητής της Αγίας Γραφής και της Φιλοκαλίας. Μετά από προσκύνημα μονών και ναών της Πελοποννήσου και των νήσων του Αιγαίου και την προτροπή του οσίου Αρσενίου (1800-1877) στην Πάρο, εισέρχεται στην αθωνική μονή του Αγίου Παντελεήμονος.

Η δοκιμή του χαρακτηρίζεται από συνεχή και πρόθυμη υπακοή. Στην κουρά του από Δημήτριος ονομάζεται Δανιήλ. Σύντομα αναγνωρίζουν τα προσόντα του και τον κάνουν γραμματέα της μονής, που είχε τότε 250 μοναχούς. Στις διαφορές Ελλήνων και Ρώσων δέχεται εξορία που τον λυπεί και τον ταλαιπωρεί. Φιλοξενείται επί εξάμηνο στη μονή Αγίας Αναστασίας στα Βασιλικά Χαλκιδικής, όπου γίνεται πηγή ωφελείας για τους εκεί πατέρες.

Κατόπιν επί μία πενταετία μονάζει στη μονή Βατοπεδίου, όπου θεραπεύεται από σοβαρή ασθένεια από την Παναγία. Την Παναγία υπεραγαπούσε σε όλη του τη ζωή.

Τέλος κατευθύνεται στα πάντερπνα Κατουνάκια. Εκεί ίδρυσε το ησυχαστήριο των Οσίων Αγιορειτών Πατέρων. Μετά από λίγα χρόνια αποχτά μικρή συνοδεία. Τη χειραγωγεί με τη Φιλοκαλία, την οποία μελετά συνεχώς και την αποστηθίζει.

Η αρετή του συνδυασμένη με τη σοφία του, η προσευχή και η ταπείνωση του, η μελέτη και η πείρα του συνέδραμαν να εντοπίζει πλάνες, να διορθώνει πλανεμένους, να θεραπεύει δαιμονόπληκτους, να επαναφέρει στην αγιοπατερική οδό τους περί τρισυνθέτου του ανθρώπου υποστηρίζοντες Μακρακιστές.

Ἀπό τόν βίο τῆς ὁσίας Θεοδώρας [Ἀπό τόν Εὐεργετινό]

Από τον βίο της οσίας Θεοδώρας

Από τον Ευεργετινό

Η αγία Θεοδώρα ασκήτευε, περνώντας για άντρας, σε ανδρικό μοναστήρι. Κάποτε κατηγορήθηκε ψευδώς ότι άφησε έγκυο μια κοπέλα, και εξορίστηκε από το μοναστήρι μαζί με το μωρό, το οποίο αναγκάστηκε να το ανατρέφει με πολύν κόπο επί επτά χρόνια.

Όταν πέρασαν τα επτά χρόνια, οι μοναχοί της λαύρας του Ενάτου ήρθαν να παρακαλέσουν τον ηγούμενο της μονής της αγίας να τη δεχτεί πάλι και να τη συναριθμήσει με την υπόλοιπη μοναχική αδελφότητα. Γιατί, έλεγαν, αρκετά τιμωρήθηκε με το να μένει επτά ολόκληρα χρόνια δίπλα στην είσοδο της μονής. Και πρόσθεσαν ότι από θεϊκή αποκάλυψη βεβαιώθηκαν ότι συγχωρήθηκε πια το αμάρτημα του Θεοδώρου.

Ο ηγούμενος άκουσε την παράκλησή τους και απάλλαξε τη Θεοδώρα από την άδικη καταδίκη, προστάζοντάς την να μένει από εκεί και πέρα σε απομονωμένο κελλί χωρίς να βγαίνει καθόλου, και να μην της αναθέτουν κανένα διακόνημα της μονής.

Πέρασαν δύο ακόμη χρόνια που η αγία ασκήτευε έτσι με περισσότερη εγκράτεια και θερμότερες προσευχές. Τότε έγινε ξηρασία στον τόπο και οι στέρνες του κοινοβίου έμειναν χωρίς σταγόνα νερό. Ο ηγούμενος, επειδή από όσα άκουγε και έβλεπε, είχε βεβαιωθεί ότι η ευλογημένη Θεοδώρα αξιώθηκε να λάβει το χάρισμα των θεραπειών, την κάλεσε και την πρόσταξε να ρίξει στη στέρνα τη στάμνα και να φέρει νερό. Εκείνη, μαθημένη να υπακούει στα λόγια του πατέρα, χωρίς να εξετάσει ή να προφασιστεί τίποτε, έκανε ό,τι την πρόσταξε, και αμέσως ανέβασε τη στάμνα γεμάτη νερό. Και τότε και άλλες στέρνες φάνηκαν γεμάτες νερό.

Αφού πέρασαν λίγες μέρες, η αγία πήρε το παιδί και το βράδυ κλείστηκε στο κελλί και όλη τη νύχτα τού έδινε τις πιο πνευματικές συμβουλές. Και ενώ ακόμη το συμβούλευε, παρέδωσε με χαρά την ψυχή της στα χέρια του Θεού. Αμέσως το παιδί ξέσπασε σε κλάματα και γέμισε το κελλί με τις φωνές του. Όσοι βρέθηκαν κοντά, διαπίστωσαν τι έγινε και το είπαν στον ηγούμενο. Και εκείνος, μόλις το άκουσε, διηγήθηκε στους μοναχούς ένα όνειρο που είδε.

Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου: "Πὼς λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι;"

Ὁ Ἅγιος γέροντας Παϊσιος μιλᾶ σὲ πνευματικό του τέκνο γιὰ τοὺς νόμους τῆς φύσης ἀλλὰ καὶ τοὺς πνευματικοὺς νόμους ποὺ διέπουν τὴ σχέση τῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ Θεοῦ.

– Γέροντα, ποιοὶ νόμοι λέγονται πνευματικοί;

– Θὰ σοὺ ἐξηγήσω: Ὅπως στὴν φύση ὑπάρχουν οἱ φυσικοὶ νόμοι, ἔτσι καὶ στὴν πνευματικὴ ζωὴ ὑπάρχουν οἱ πνευματικοὶ νόμοι. Ἂς ποῦμε,ὅταν πετάει κανεὶς ἕνα βαρὺ ἀντικείμενο ψηλά, μὲ ὅσο περισσότερη ὁρμὴ καὶ ὅσο πιὸ ψηλὰ τὸ πετάξει, μὲ τόσο μεγαλύτερη δύναμη θὰ πέσει κάτω καὶ θὰ συντριβεῖ. Αὐτὸς εἶναι φυσικὸς νόμος.

Στὴν πνευματικὴ ζωή, ὅσο περισσότερο ὑψώνεται κανεὶς μὲ τὴν ὑπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θὰ εἶναι καὶ ἡ πνευματική του πτώση καὶ ἀνάλογα μὲ τὸ ὕψος τῆς ὑπερηφάνειάς του θὰ συντριβεῖ.

Γιατί ὁ ὑπερήφανος ἀνεβαίνει, φθάνει σὲ ἕνα σημεῖο...

καὶ μετὰ πέφτει καὶ σπάζει τὰ μοῦτρα τοῦ – «ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται». Αὐτὸς εἶναι πνευματικὸς νόμος.

Χριστέ μου θέλω νά εἶμαι μαζί Σου, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

45. Χριστέ μου θέλω νά εἶμαι μαζί Σου, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 10-1-2019

«Ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρός μου μοναί πολλαί εἰσιν»[1], «ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ, καί ὑμεῖς ἦτε»[2]. Τό σωστό εἶναι νά λέμε: «Χριστέ μου, ὅ,τι θέλει ἡ ἀγάπη Σου∙ ἀρκεῖ νά ζῶ στήν ἀγάπη Σου»[3]. Βλέπουμε πῶς ὁ Ἅγιος εἶχε ξεπεράσει τό στάδιο, ἤ τήν βαθμίδα πιό σωστά τοῦ δούλου καί δέν τηροῦσε τίς ἐντολές ἀπό φόβο μήν πάει στήν κόλαση. Εἶχε ξεπεράσει καί τήν βαθμίδα τοῦ ἐμπόρου, δηλαδή δέν ἔκανε ὑπακοή στόν Θεό γιά νά πάρει ὡς ἀνταπόδοση ἐμπορικά, ἀνταλλακτικά, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀγαποῦσε τόν Θεό, καί ὅ,τι ἔκανε, τό ἔκανε ἀπό ἀγάπη ἀνιδιοτελή γιά τόν Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ τέλεια βαθμίδα τῶν ἁγίων καί αὐτό εἶναι ὁ δικός μας στόχος, νά ἀγαπᾶμε χωρίς νά σκεφτόμαστε τήν ἀνταπόδοση. Νά ἀγαπᾶμε καί τόν Θεό καί τόν πλησίον ἀνιδιοτελῶς.

«Ἐγώ ὁ καημένος», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «τί νά σᾶς πῶ... εἶμαι πολύ ἀδύνατος. Δέν ἔχω κατορθώσει ν' ἀγαπήσω τόσο πολύ τόν Χριστό, νά Τόν λαχταρήσει ἡ ψυχή μου. Αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι πολύ πίσω. Ἔτσι τό αἰσθάνομαι. Δέν ἔχω φθάσει ἐκεῖ πού θέλω, δέν ζῶ αὐτή τήν ἀγάπη. Ἀλλά δέν ἀποθαρρύνομαι. Ἐμπιστεύομαι τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Λέω στόν Χριστό: «Τό ξέρω, δέν εἶμαι ἄξιος. Στεῖλε με ὅπου θέλει ἡ ἀγάπη Σου. Αὐτό ἐπιθυμῶ, αὐτό θέλω. Στή ζωή μου πάντα Σέ λάτρευα».

Ὅταν ἤμουν ἄρρωστος βαριά καί θά ἔφευγα γιά τούς οὐρανούς, δέν ἤθελα νά σκέφτομαι τίς ἁμαρτίες μου», λέει ὁ Ὅσιος. «Ἤθελα νά σκέφτομαι τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μου, τοῦ Χριστοῦ μου, καί τήν αἰώνια ζωή. Δέν ἤθελα νά ἔχω φόβο. Ἤθελα νά πάω στόν Κύριο καί νά σκέπτομαι τήν ἀγαθότητά Του, τήν ἀγάπη Του.

Χριστός Ἀνέστη στίς φυλακές

ΧΡΙΣΤΌΣ ΑΝΈΣΤΗ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΈΣ.

Ο πατέρας Dimitrie Bejan είπε ότι το βράδυ του Πάσχα, στη φυλακή Aiud, ούτε οι ξυλοδαρμοί μπορούσαν να σταματήσουν αυτή την έκρηξη χαράς που πλημμύρισε τα «κελιά»:

«Φανταστείτε πώς κάναμε το Πάσχα! Όταν όλη η φυλακή τραγουδούσε το «Χριστός Ανέστη!», οι πολιτοφύλακες μας χτυπούσαν, μας στοιχημάτιζαν, αλλά εμείς τραγουδούσαμε ακόμα! Εκεί βίωσα πιο έντονα τη χαρά της Ανάστασης... Ήταν ο σκηνοθέτης που τους προέτρεψε: «Κτυπήστε τους ρε φίλε! Δεν βλέπετε ότι είναι χριστιανοί;».

Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις που οι φύλακες, θαυμάζοντας τα τεκταινόμενα, κόλλησαν. Κάτι θα έκαναν, όπως απαιτούσε το καθήκον τους, αλλά δεν μπορούσαν παρά να παρακολουθήσουν σιωπηλά την Πασχαλινή Λειτουργία των κρατουμένων. Αυτό συνέβη στο Πιτέστι, το 1949, όπως αφηγείται ο Τραϊάν Ποπέσκου:

«Και εδώ είναι η νύχτα της Ανάστασης. Με το χτύπημα των καμπάνων να φτάνει μέχρι εμάς, αναμμένα κεριά άρχισαν να εμφανίζονται στο δρόμο, πέρα ​​από τα σπίτια στον τοίχο της φυλακής.

«Ποιός θά μοῦ ἐξηγήσει τί σημαίνει: ἔκανε τήν προσευχή ἁμαρτία;»

Μια μέρα, ο γέροντας ρώτησε τα πνευματικά του παιδιά: «Ποιος θα μου εξηγήσει τι σημαίνει: έκανε την προσευχή αμαρτία;» «Μάλλον, προσευχήθηκε λάθος», ήταν η απάντηση. «Όχι, προσευχήθηκε σωστά», είπε ο γέροντας. «Μάλλον προσευχήθηκε άκαρδα». «Όχι, προσευχήθηκα εγκάρδια». - «Πιθανόν, απρόσεκτα, ερήμην προσευχήθηκε». «Όχι, τώρα θα σου εξηγήσω…» είπε ο γέροντας. Εκείνη την ώρα ήρθε κοντά του ένας ενορίτης για ευλογία.

20 Σεπτεμβρίου. † Εὐσταθίου μεγαλομάρτυρος καὶ τῆς συνοδείας αὐτοῦ (†118). Ἱλαρίωνος Κρητὸς νεομάρτυρος (†1804). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρ. ιε΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Γαλ. β΄ 21 - γ΄ 7).

Γαλ. 2,21           Οὐκ ἀθετῶ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ· εἰ γὰρ διὰ νόμου δικαιοσύνη, ἄρα Χριστὸς δωρεὰν ἀπέθανεν.

Γαλ. 2,21                   Οχι, δεν απορρίπτω την χάριν του Θεού. Μη γένοιτο να διαπράξω ποτέ τέτοιαν φοβεράν απερισκεψίαν. Μενω εις την χάριν. Διότι εάν η δικαίωσις ήτο έργον του Νομου, άρα ήτο μάταιος και ανωφελής ο θάνατος του Χριστού. Αυτό όμως είναι άτοπον και βλάσφημον”.