90. Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ στήν ἁγιότητα, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

90. Ἡ μετάνοια ὁδηγεῖ στήν ἁγιότητα, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 21-3-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

89. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό «ἐξ ὅλης καρδίας», Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

89. Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό «ἐξ ὅλης καρδίας», Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 20-3-2019, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

88. Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

88. Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 19-3-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

 

 Οι χριστιανοί ζουν «εν σοφία», εάν ζουν κατά το Ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είναι «η σοφία του Θεού» (A’ Κορ. 1. 24, 30). Έξω απ’ Αυτόν υπάρχει «η των αφρόνων ανθρώπων αγνωσία» (Α’ Πέτρ. 2. 15). Οτιδήποτε δεν είναι από το Χριστό, ο Οποίος είναι η μόνη και αληθινή και αιώνια σοφία, πράγματι είναι και μωρία και ανοησία. Και οι άνθρωποι γίνονται ανόητοι και παράφρονες από την αμαρτία και τα πάθη. Στην ουσία της η αμαρτία είναι η κύρια παραφροσύνη της ανθρώπινης ψυχής. Η φιλαμαρτησία είναι πάντοτε παραφροσύνη της ψυχής εμπρός στο Θεό. Μόνο η αγάπη για το Χριστό γεμίζει την ανθρώπινη ψυχή με την ένθεη σοφία.

Μόνο όταν ζουν «εν σοφία» οι άνθρωποι επωφελούνται το χρόνο της ζωής τους που τους δόθηκε από το Θεό, «τον καιρόν εξαγοραζόμενοι». Με την αμαρτία και τα πάθη σκορπίζουμε το θεόσδοτο χρόνο, τον παραδίνουμε στο θάνατο και στην παραφροσύνη του κακού. Ο χρόνος της ζωής μας μάς έχει δοθεί για να κερδίσουμε την αθανασία και την αιώνια ζωή. Αλλά μόνο ζώντας «εν σοφία», δηλαδή με το Χριστό, «εξαγοράζομεν» το χρόνο μας, που έχει και αυτός δημιουργηθεί από το Θεό Λόγο και για χάρη του Θεού Λόγου (πρβλ. Ιω. 1. 3. Κολ. 1. 16). Η λογικότητα του χρόνου συνίσταται στο να υπηρετεί το Θεό Λόγο, τον Κύριο Ιησού Χριστό, να οδηγεί και να παραδίνει σ’ Αυτόν καθετί που έχει και φέρνει μέσα του. Ο χρόνος μάς έχει δοθεί, για να τον μεταβάλλουμε σε αιωνιότητα ζώντας «εν σοφία», δηλαδή εν Χριστώ και διά του Χριστού. Με τη λογικότητά του ο χρόνος εισήλθε στο θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, και εκεί βρήκε την αιώνια καταξίωσή του και τη θεία του πραγμάτωση. Διαμέσου των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών στο χώρο της Εκκλησίας ο χρόνος μεταβάλλεται σε αιωνιότητα. Διότι η Εκκλησία είναι το θαυματουργό θείο εργαστήριο στο οποίο το χρονικό μεταβάλλεται σε αιώνιο, το θνητό σε αθάνατο και το πεπερασμένο σε άφθαρτο.

Ἡ ἐπιθετικότητα τῶν ἀγαπολογούντων νεοορθοδόξων -μεταπατερικῶν θολολόγων

Ἡ ἐπιθετικότητα τῶν ἀγαπολογούντων

νεοορθοδόξων -μεταπατερικῶν θολολόγων

Οἱ μεταπατερικοί, ἐνῶ ἔχουν «πνεῦμα πλάνης», παρουσιάζονται ὡς ἄνθρωποι τῆς «καταλλαγῆς» καί τῆς ἀγάπης. Διακηρύσσουν ὅτι βιώνουν τόν θεῖο ἔρωτα μέσῳ τοῦ ἀνθρώπινου καί ἀγαπολογοῦν συνεχῶς. Συγχρόνως, ὅμως, ἐπιτίθενται ὑβριστικά ἐναντίον ὅλων ἐκείνων πού διατυπώνουν τίς ὀρθόδοξες πατερικές θέσεις. Τούς χαρακτηρίζουν ὡς «κολλημένους», «συντηρητικούς», «ταλιμπάν», «φανατικούς», «ἀκραίους», «φονταμενταλιστές», «πάσχοντας ἀπό συσσωρευμένη στέρηση», «παραδοσιαρχία», «ἀναχρονιστικούς» κ.λ.π.

Ὁ πανοσιολογιώτατος, θεόσοφος, Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης, ἀπαντώντας σέ ὑβριστικούς χαρακτηρισμούς τοῦ καθ. Γιανναρᾶ, παρατηρεῖ: «Ἕνας πού ἔχει τήν ἀληθινή ἀγάπη, τήν ἀληθινή ἀγάπη πρός τόν Κύριόν µας, εἶναι δυνατόν νά ἐκτρέπεται σέ ὕβρεις, εἶναι δυνατόν νά µή σέβεται ἕνα γέροντα µοναχό, πού εἶναι σαράντα καί πλέον χρόνια στήν ἄσκηση στό Ἅγιο Ὄρος; Καί τί λέει;

Μία ἡ ἡμέρα Τοῦ Κυρίου

 

Αρχιμ. ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ

 

      Για μας τους Ορθοδόξους η ημέρα του Κυρίου είναι μία ημέρα που συγχρόνως και ταυτοχρόνως είναι ημέρα κατά την οποία θα αναστηθούν όλοι οι νεκροί ημέρα της παγκόσμιας δίκης, ημέρα της αλλαγής του σύμπαντος, το οποίο από φθαρτό θα γίνη άφθαρτο και ένδοξο ημέρα αρπαγής όλων των αγίων και δικαίων στον ουρανό, θα είναι ημέρα κατά την οποία αρχίζει η αιωνία μακαριότητα των δικαίων, καθώς και η αιωνία καταδίκη των αμαρτωλών. Ημέρα κατά την οποία θα νικηθή τελεσίδικα η φθορά και ο θάνατος. Ημέρα κατά την οποία θα εξουδετερωθή κάθε αντίθεος δύναμις.

 

      Πρόκειται για μία μοναδική, συγκεκριμένη και ανεπανάληπτη ημέρα. Ένα βράδυ πριν κοιμηθώ, σκέφθηκα να διαβάσω την Β' επιστολή του Αποστόλου Πέτρου. Ήθελα να παραδοθώ στον ύπνο με τον νου μου διαποτισμένο με σκέψεις που θα επήγαζαν από λόγια της Γραφής. Επειδή εκείνο τον καιρό προσπαθούσα να κατατοπίσω κάποιους Χριστιανούς πάνω σε εσχατολογικές πλάνες των Πεντηκοστιανών, πρόσεξα ιδιαίτερα κάποια χωρία αυτής της επιστολής.

 

Αναφέρεται συχνά ο Απόστολος σ' αυτήν την ημέρα, και την ονομάζει «ημέρα κρίσεως» (β' 9) «ημέρα κρίσεως και απωλείας των ασεβών ανθρώπων» (γ' 7) «ημέρα Κυρίου» (γ' 10). Να σημειώσουμε ότι στο τελευταίο χωρίο που αναφέραμε, το γ' 10, η λέξις «ημέρα» εκφέρεται με το άρθρο, «θα έλθη δε η ημέρα Κυρίου». Αυτό σημαίνει ότι αυτή η ημέρα είναι μία, συγκεκριμένη και γνωστή ως ημέρα που θα δράση ο Κύριος και θα θέση τέρμα στην αταξία και στο κακό.

 

Επίσης, στο χωρίο γ' 4 χρησιμοποιείται έναρθρα η λέξις «παρουσία» σε συσχετισμό βέβαια με την «ημέρα του Κυρίου» όπως φαίνεται από τους στίχους οι οποίοι ακολουθούν - «που είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού». Εδώ βλέπουμε ενικό αριθμό, διότι δεν αναμένονται δύο ή τρεις παρουσίες ακόμη, όπως λένε οι Πεντηκοστιανοί. 

Ὀκειοφοβία καί ἀλλοκεντρισμός

Οκειοφοβία και αλλοκεντρισμός

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

Οι Θεμελιώδεις έννοιες τις οποίες γηθοσύνως δεχόμεθα ως συστατικά στοιχεία της Παραδόσεώς μας,  είναι ανυπερθέτως η Πατρίς, η  Θρησκεία, και η Οικογένεια, όχι επειδή τις σφετερίστηκαν ενδεχομένως και τις προέβαλλαν ως προμετωπίδα ορισμένα μιλιταριστικά καθεστώτα εξ αντιδιαστολής των οποίων δομήθηκε εκ του μη όντως μία σαθρή εκ της Αριστεράς φληναφηματολογίας αλλά πολύ απλώς διότι οι πανανθρώπινες αυτές Αξίες, αποτυπώνονται ανάγλυφα και εις το ίδιο το Σύνταγμά μας.

Καταρχάς ο χαρακτήρας του Συντάγματος μας καθίσταται ακραιφνώς Χριστιανικός, φιλελεύθερος και δημοκρατικός και τούτο αντανακλάται στα αντίστοιχα άρθρα του Συντάγματος.

Η προμετωπίδα του Συντάγματος αναφέρεται στην Αγία Ομούσιο και Αδιαίρετο Τριάδα, σε συνδυασμό με το άρθρο 3 περί της Επικρατούσας Θρησκείας, καθώς και το άρθρο 13 περί της ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως, , το άρθρο 14 παρ 3 δια το επιτρεπτό κατασχέσεως εφημερίδων, δια προσβολή της Χριστιανικής Θρησκείας, το άρθρο 16 παρ. 2, περί του σκοπού της παιδείας των Ελλήνων μεταξύ άλλων η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως, το άρθρο 30 παρ. 2 και παρ.3, περί της Ορκωμοσίας του Προέδρου της Δημοκρατίας, το αυτό και δια τους βουλευτές κατ’ άρθρο 59 παρ. 1

Είναι πρόδηλο λοιπόν ότι ο Υπέρτατος Νόμος του Κράτους, ο σεβασμός του οποίου (του Συντάγματος) καθώς και των Νόμων που συμφωνούν, με αυτό καθώς και η αφοσίωση στην Πατρίδα και την Δημοκρατία, αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση των Πολιτών, (120 παρ. 2) του Συντάγματος, αναγνωρίζουν ευθέως την Ορθοδοξία.

Παρήγοροι λόγοι σ΄αὐτούς πού πενθοῦν γιά τό θάνατο ἀγαπημένων τους προσώπων

(Επιλογή και διασκευή ψυχωφελών κειμένων από το βιβλίο “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ” του μοναχού Αγαπίου Λάνδου του Κρητός)

Παρήγοροι λόγοι σ΄αὐτούς πού πενθοῦν γιά τό θάνατο ἀγαπημένων τους προσώπων

Όταν επιστρέφει κανείς από την ξενητιά στην πατρίδα του, είναι όλος ευφροσύνη και αγαλλίαση, επειδή έρχεται να δει τους συγγενείς και τους αγαπημένους του. Όταν βρίσκεται κανείς κλεισμένος σε σκοτεινή φυλακή και τον αφήσουν ελεύθερο, χοροπηδάει απ΄τη χαρά του, επειδή, από τον ζοφερό εκείνο τόπο της καταδίκης, βγήκε στο φως και βρήκε τη λευτεριά του. Και όταν ο ταλαιπωρημένος και θαλασσοπνιγμένος ναυτικός φτάνει στο λιμάνι, λυτρωμένος από τ΄άγρια κύματα και τους κινδύνους, νιώθει μεγάλη ανακούφιση, επειδή έφτασε στον προορισμό του και δεν φοβάται πια τίποτα.

Πικρή ξενητιά, σκοτεινή φυλακή και άγρια θάλασσα είναι τούτη η ζωή, αδελφέ. Όσο βρισκόμαστε πάνω στη γη, έχουμε θλίψεις και βάσανα και στενοχώριες.

Μόνο όταν, με του Θεού το θέλημα, πεθαίνουμε, τότε τελειώνει η ξενητιά και η εξορία μας, τότε βγαίνει από τη φυλακή του σώματος η αθάνατη ψυχή μας, τότε πηγαίνουμε στο ποθητό λιμάνι της αναπαύσεως, “ένθα ούκ έστι πόνος, ού λύπη, ού στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος”.

Όποιος, λοιπόν, πικραίνεται και λυπάται για τον βιολογικό θάνατο φίλου ή συγγενούς του, είναι ασύνετος. Όχι μόνο δεν πρέπει να λυπάται, αλλά και να χαίρεται, γιατί ο αγαπημένος του άφησε το χωμάτινο σώμα και αναχώρησε για τους ουρανούς, όπου θα ντυθεί ένα άλλο, αιώνιο και άφθαρτο. Αυτό ποθούσε ο απόστολος Παύλος, όταν έλεγε: “Ξέρουμε πώς, αν η επίγεια σκηνή πού κατοικούμε, δηλαδή το σώμα, διαλυθεί, έχουμε στους ουρανούς κατοικία αιώνια, οικοδομημένη από το Θεό κι όχι από ανθρώπινα χέρια. Γι΄αυτό τώρα στενάζουμε, περιμένοντας με λαχτάρα να ντυθούμε το ουράνιο σώμα μας” (Β΄Κορ. 5:1-2). Άλλτε πάλι διακήρυσσε ότι γι΄αυτόν “το να ζει” σήμαινε “ζωή με το Χριστό και το να πεθάνει ήταν κέρδος”, και ότι φλεγόταν από την επιθυμία “να φύγει απ΄αυτόν τον κόσμο και να είναι μαζί με το Χριστό” (Φιλιπ. 1:21, 23).

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας: Ἡ νίκη τῆς ἀληθοῦς Πίστεως

 π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

Στὶς 11 Μαρτίου 843 - πρώτη Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστῆς τότε - μία σύνοδος στὴν Πόλη «ἀναστήλωσε», ἀναρτησε καὶ πάλι στοὺς στύλους τῶν ναῶν, τὶς ἅγιες εἰκόνες, δίνοντας ἔτσι τέλος στὴν πολιτικοθρησκευτικὴ ἀναστάτωση τῆς εἰκονομαχίας (726 - 843). Πρωτοστάτησε μία γυναίκα, ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, ἐπιβεβαιώνοντας τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ γυναῖκες, ὡς μόνιμος φορέας τοῦ πολιτισμοῦ, σώζουν τὴν πίστη! Ἡ Θεοδώρα εἶχε ὀσιακὰ τέλη στὴ Μονὴ τῶν Γαστρίων καὶ ἴσως κάποιοι νὰ μὴ γνωρίζουν ὅτι τὸ λείψανό της βρίσκεται ἀκέραιο καὶ ἄφθαρτο στὴν Κέρκυρα. 

Ὀνομάστηκε «ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» ὡς «νίκη τῆς ἀληθοῦς Πίστεως», ποὺ προσφέρεται στὸν ἄνθρωπο ὡς δυνατότητα σωτηρίας, δηλαδὴ θέωσης. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι, σύμφωνα μὲ τὸν ἁγιοπατερικὸ χαρακτηρισμό, «ἐργαστήριον ἁγιότητος», δηλαδὴ «ἐργοστάσιο παραγωγῆς Ἁγίων», ἀνθρώπων μεταμορφωμένων μέσα στὴ Θεία Χάρη, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ζοῦν ὡς σὺν - ἄνθρωποι, ἱκανοὶ νὰ δημιουργήσουν σχέσεις ἰσότητας καὶ ἀδελφοσύνης. Ὅπου δὲ σώζεται αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, οὔτε αὐθεντικὴ κοινωνία μπορεῖ νὰ ὑπάρξει. Στὴν Ὀρθοδοξία - ὅταν καὶ ὅπου ὑπάρχει - σώζεται ἕνα...

τρισορθογώνιο σύστημα ἀναφορᾶς στὸ Θεό, τὸ συνάνθρωπο καὶ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ συνιστᾶ τὴν ἑνότητα καὶ ἀκεραιότητα τοῦ ἀνθρώπου (=σαότης/σωτηρία). Στὴν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων μας δὲ σώζεται κανεὶς ἀτομικά, ἀλλὰ «διὰ τοῦ πλησίον». 

Fr. Peter Heers: The Orthodox Ethos - Its Distortion and Our Acquisition and Realization of It

Ἅγιος Λουκάς Κριμαίας (✞ 17 Μαρτίου, ἑορτή Ἀνακομιδῆς Ἱερῶν Λειψάνων)

Άγιος Λουκάς Κριμαίας (✞ 17 Μαρτίου, εορτή Ανακομιδής Ιερών Λειψάνων)

O κόσμος καταδιώκει τους Αγίους, δεν βλέπει, δεν αντιλαμβάνεται το μεγαλείο τους, την Αγιότητά τους. Την Αγιότητά τους την βλέπει μόνον ο Θεός. Όμως, εάν αυτοί είναι παιδιά του Θεού, αδέλφια του Χριστού, εάν τα ονόματά τους έχουν γραφτεί στο Βιβλίο της Ζωής του Θεού, άραγε δεν πρέπει εμείς να μεριμνούμε ώστε να διακρίνουμε ανάμεσα στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν εκείνους οι οποίοι είναι Άγιοι ενώπιον του Θεού;

Εἶπε ὁ Ἅγιος Πορφύριος...

 http://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/03/blog-post_652.html?m=1