Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Κυριακής 11-03-2014

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2014. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Εβραίους κεφ. α΄ 10 - β΄ 4  

α΄ 10 - β΄ 4

Ευαγγέλιον: Κατά Μάρκον κεφ. Β΄ 1 - 12  

Β΄ 1 - 12
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ἡ εἰσήγηση τοῦ καθηγητῆ Λάμπρου Σιάσου στὴν συνέλευση τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος σχετικὰ μὲ τὴν δημιουργία Ἰσλαμικοῦ Τμήματος Σπουδῶν

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ

Ἡ εἰσήγηση ποὺ ἐκφώνησε ὁ καθηγητὴς κ. Σιάσος Λάμπρος κατὰ τὴν συνέλευση τοῦ Θεολογικοῦ Τμήματος τοῦ ΑΠΘ ποὺ πραγματοποιήθηκε τὴν Παρασκευὴ 7 Μαρτίου καὶ ἀφοροῦσε τὴν δημιουργία Ἰσλαμικοῦ Τμήματος Σπουδῶν στὴν Θεολογικὴ Σχολή.

 

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2014/03/blog-post_3383.html

Ἡ μή ἀποδοχή τῶν ἐπαίνων

Η ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ 

Δεῖτε ἐδῶ:Ἡ προσευχή τῶν γονέων

 

 Ο ΕΠΑΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Ἡ μή ἀποδοχή τῶν ἐπαίνων.

Σύμφωνα μέ τήν Εὐαγγελική καί Ἁγιοπατερική παράδοσή μας ὁ πνευματικά ἀγωνιζόμενος καί θεραπευόμενος ἄνθρωπος δέν πρέπει νά ἀποδέχεται τούς ἐπαίνους, οὔτε τίς κολακεῖες πού τοῦ προσφέρονται. Ἐπίσης δέν πρέπει καί νά τά προσφέρει στούς ἄλλους ἀφοῦ «πᾶσα δόξα...πρέπει τῷ Θεῷ»³⁵.

Ἔλεγε ὁ μακαριστός Ἅγιος Πορφύριος: «Ποτέ δέν πρέπει νά ἐπαινοῦμε τούς συνανθρώπους μας καί νά τούς κολακεύομε, ἀλλά νά τούς ὁδηγοῦμε στήν ταπείνωση καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»³⁶.

Ἐκεῖνο πού κάνει εὐτυχισμένο καί μακάριο ἀληθινά τόν ἄνθρωπο εἶναι ὁ Θεός, ἡ Θεία Χάρη, τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀφοῦ ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…»³⁷. Δέν τόν κάνει εὐτυχισμένο ἡ κολακεία καί ὁ ἔπαινος.

Ἡ ἀποδοχή τοῦ ἐπαίνου «ποιεῖ ἔκλυτον τήν ψυχήν» δηλαδή δημιουργεῖ μία ψυχή χαλαρή, δεκτική στίς δαιμονικές ἐνέργειες, χωρίς ἀντιστάσεις καί ἀναστολές. Ἐπίσης τήν κάνει νωθρή στόν πνευματικό ἀγῶνα γιά τά καλά. Ἀντίθετα ὁ ἔλεγχος δημιουργεῖ μία ψυχή στέρεη καί δυνατή. Γράφει σχετικά ὁ Ἠλίας ὁ Πρεσβύτερος στή Φιλοκαλία:« Ὁ μέν ψόγος στερράν, ἔκλυτον δέ ὁ ἔπαινος τήν ψυχήν ἀπεργάζεται καί νωθροτέραν πρός τά καλά»³⁸. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἐπίσης παρατηρεῖ συμφωνόντας μέ τούς προγενεστέρους του Ἁγίους Πατέρες ὅτι «Ὁ ἔπαινος κάνει κούφιο τόν ἄνθρωπο καί διώχνει τή χάρι τοῦ Θεοῦ»³⁹.

Β´ Κυριακή τῶν Νηστειῶν: Ἐρμηνεία εἰς τό κατά Μᾶρκον Εὐαγγέλλιον καί ὁμιλία περί τοῦ ὅτι ὁ Θεός μᾶς βοηθᾶ, ὅταν ἐμεῖς κάνουμε ὅσα μποροῦμε (Ἀρχιεπίσκοπος Ἀστραχάν καί Σταυρουπόλεως Νικηφόρος Θεοτόκης)

(Ευαγγέλιο: Μαρκ. β' 1-12)
- Γιατί ο Ιησούς Χριστός ενώ εγνώριζε τις προθέσεις όσων μετέφεραν τον παράλυτο, τους άφησε να μπουν σε τόσους κόπους, τον δε παράλυτο να υποστεί την ταλαιπωρία, πριν δείξει το έλεός Του;
- Γιατί ο Θεός διά την σωτηρία της ψυχής μας ζητεί τα έργα μας; Και τί αξία έχουν τα έργα μας μπροστά στα αμέτρητα χρέη μας προς τον Θεόν; Ποιά είναι τα χρέη μας;

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς."Τό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς"

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. "ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"

O Χριστός  είναι το θαύμα της ιστορίας σ` αυτόν τον κόσμο. Όχι μόνο για τα θαύματα πού έκανε, ούτε και για την ανάσταση Του μόνο, αλλά και για την άγαπητική και στοργική παρουσία του πνεύματος Του. Ήρθε στη γη, αλλά ταυτόχρονα βρισκόταν και στον ουρανό. Έβλεπε τούς ανθρώπους, μα την ίδια στιγμή παρατηρούσε το σατανά να πέφτει από τον ουρανό. Όταν συναντιόταν με ανθρώπους, έβλεπε τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον τους. Τις σκέψεις των ανθρώπων τις έβλεπε σαν σέ ανοιχτό βιβλίο. 

Όταν οι άνθρωποι τον εγκωμίαζαν και τον θαύμαζαν, Εκείνος μιλούσε στους αποστόλους για το πάθος Του. Την ώρα του πάθους Του, μιλούσε για την επικείμενη νίκη και δόξα Του. Ατένιζε το μαρμάρινο ναό της Ιερουσαλήμ, άλλ' έβλεπε και την καταστροφή του. Συνομιλούσε με το Μωυσή και τον Ηλία όπως μιλάμε με τούς συγχρόνους μας.

 Ζούσε εγκλωβισμένος στο σώμα Του, άλλ' έβλεπε όλα όσα γίνονταν στον ουρανό. Άκουγε τη συνομιλία πού γινόταν ανάμεσα στον αμαρτωλό πλούσιο από την κόλαση και στον Αβραάμ από τον παράδεισο.

Οἱ ἑπτά νέοι παῖδες ἀπό τήν Ἔφεσο. Γέροντος Κλεόπα Ἡλιέ

Οἱ ἑπτά νέοι παῖδες ἀπό τήν Ἔφεσο

Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Ὁ Σωτήρας μας Χριστός εἶπε στό Εὐαγγέλιο: «Αὐτός ὁ ὁποῖος πιστεύει σέ Μένα, κι ἄν ἀκόμη πεθάνη, θά ζήση». Δηλαδή, κάποιος πού πεθαίνει στό σῶμα, δέν σημαίνει ὅτι πεθαίνει καί ἡ ψυχή του.
Αὐτή τήν ἀλήθεια ἐκήρυξε δυνατά καί ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Ἀδελφοί, γι᾿ αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἀπέθαναν, δέν θέλω νά τούς ἀγνοῆτε, γιά νά μή λυπῆσθε ὅπως οἱ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν ἐλπίδα».
 Ποιοί εἶναι αὐτοί πού δέν ἔχουν ἐλπίδα; Εἶναι αὐτοί πού πιστεύουν ὅτι μαζί μέ τό σῶμα πεθαίνει καί ἡ ψυχή καί ὅτι οὐδέποτε θ᾿ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί τους καθώς συμβαίνει καί μέ τούς εἰδωλολάτρες καί ὅλους τούς λαούς, πού δέν πιστεύουν στόν Χριστό καί στήν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν.
Ἐμεῖς ὅμως πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστός ἀπέθανε καί ἀναστήθηκε.
Ὁμοίως πιστεύουμε ὅτι «ὁ Θεός αὐτούς πού ἐκοιμήθησαν ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ, θά τούς φέρει (στήν κοινή Ἀνάστασι) μαζί Του.
Διότι, ἐάν ἀποθάναμε μαζί μέ τόν Χριστό πιστεύουμε ὅτι καί θά ζήσουμε μαζί Του».
Ἔτσι λοιπόν καθαρώτερα μᾶς φανερώνονται αὐτές οἱ μαρτυρίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὅτι αὐτοί πού πεθαίνουν ἔχοντας τήν πίστι στόν Χριστό, δέν εἶναι «νεκροί», ὅπως δέν μποροῦμε νά εἰποῦμε σ᾿ἕνα ἄνθρωπο πού κοιμᾶται, ὅτι εἶναι νεκρός.
 Ἔτσι, κι αὐτοί πού κοιμήθηκαν ἐν Χριστῶ, δέν ἠμποροῦμε νά εἰποῦμε ὅτι εἶναι νεκροί, ἀλλά κοιμισμένοι. Αὐτοί, κατά τήν τελική Κρίσι, θ᾿ἀναστηθοῦν καί ὁ Χριστός θά ὁμολογήση ἐνώπιον τοῦ Πατρός γιά τήν ἀληθινή πίστι καί γιά τά καλά τους ἔργα. Ἔτσι ἐκοιμήθησαν ἑκατομμύρια ἅγιοι κιαί μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἐπίστευσαν καί ὡμολόγησαν τόν Χριστό καί οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι νεκροί, ἀλλά κοιμηθέντες ἐν Χριστῶ μέχρι τήν κοινή ἀνάστασι.
Καί τώρα θά φέρουμε ἀπό τούς Βίους τῶν Ἁγίων μία ἱερά καί ἀληθινή ἱστορία διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός μᾶς ἔδειξε κατά τρόπο θαυμαστό τήν σωματική ἀνάστασι αὐτῶν πού ἐκοιμήθησαν ἐν Χριστῶ.

Τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», γιά κληρικούς καί λαϊκούς

ΤΟ «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ» ΓΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ

Κάποτε, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶχε μία συζήτησι μέ ἕναν σεβάσμιο Γέροντα, ὀνόματι Ἰώβ.

Ὁ Ἅγιος ὑπεστήριζε ὅτι ὅλοι: νέοι καί γέροι, ἄνδρες καί γυναῖκες, μοναχοί καί λαϊκοί, μικροί καί μεγάλοι, μποροῦν νά προσεύχωνται ἀδιαλείπτως, ἐπικαλούμενοι μέσα ἀπό τήν καρδιά τους τόν Ἰησοῦ καί μάλιστα μέ τήν καρδιακή λεγομένη Νοερά προσευχή.
 Ὁ μοναχός Ἰώβ εἶχε ἐπίμονα τίς ἀντιρρήσεις του καί ἐπέμενε ὅτι αὐτό εἶναι ἔργο μόνο τῶν μοναχῶν καί ἀσκητῶν τῆς "ἐρήμου".
Μετά τήν συνομιλία τους ἀνεχώρησε ὁ καθένας στό κελλάκι του. Καί θέλησε ὁ Ἰώβ νά προσευχηθῆ καί μάλιστα νοερά. Καί νά, πῶς ὁ Θεός ἐδικαίωσε τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Στέλνει, λίαν φιλανθρώπως καί μέ ἄπειρον ἀγάπη, οὐρανόθεν Ἄγγελο, γιά νά τόν διδάξη, ὡς ἀμαθῆ καί πείσμονα, ἐκεῖνα πού δέν ἐγνώριζε, ἐκεῖνα πού δέν τοῦ ἀπεκαλύφθησαν καί ἐκεῖνα πού δέν πίστεψε ἀπό τό στόμα τοῦ Ἅγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Τί, ἆραγε, νά τοῦ εἶπε;

Γιατί τά κορίτσια πρέπει νά φοροῦν φόρεμα κι ὄχι παντελόνι. Π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΡΟΥΝ ΦΟΡΕΜΑ
ΚΙ ΟΧΙ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ

https://www.youtube.com/watch?v=cXSfcAofqbc

Μέσα στό δάσος Κεφ. 9

Ὁσίου Ἀμβροσίου

«Μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός.
Γνῶτε ἔθνη καί ἡττᾶσθε, ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός».

Διαρκώς τό ἔργο τοῦ στάρετς Ἀμβροσίου ἔπαιρνε μεγάλες διαστάσεις. Μερικοί διακονηταί τοῦ ἦταν τώρα ἀπαραίτητοι πιό πολύ ἀπό κάθε ἄλλο. Γιά ἕνα διάστημα ὁ μοναχός πού τόν ὑπηρετοῦσε ἔλειψε ἀπό κοντά του γιατί ἔτυχε νά ἀρρωστήση. Τήν περίοδο αὐτή ἀκριβῶς παρουσιάσθηκαν δύο καινούργιοι δόκιμοι στήν Σκήτη. Ἦταν ἐκλεκτοί σέ ὅλα του, καί τούς προσσέλαβε ὁ στάρετς στό κελλί του. Χρόνια πολλά στάθηκαν πλάϊ του καί προσέφεραν τίς ὑπηρεσίες τους. Ὁ ἕνας μάλιστα ἐξ αὐτῶν, ὁ π. Ἰωσήφ, ἔμελε νά τόν διαδεχθῆ στό στάρτσεστβο.

Ἀνάμεσα σ᾿ ἐκείνους πού βοηθοῦσαν στό κελλί τοῦ στάρετς ἀνῆκε καί ὁ Κωνσταντῖνος Ζέντεργολμ, πού τότε εἶχε ἀσπασθῆ τόν μοναχισμό καί ὠνομάσθηκε Κλήμης. Δέν ἦταν τυχαῖο πρόσωπο. Εἶχε σπουδάσει στό Πανεπιστήμιο τῆς Μόσχας, σημείωσε μεγάλη ἐπίδοσι στήν ἀρχαία ἑλληνική φιλολογία καί ἦταν ὀνομαστός ἀνάμεσα στούς κύκλους τῶν ἐπιστημόνων. Ὁ στάρετς δέν μποροῦσε νά βρῆ ἱκανώτερο γραμματέα ἀπ᾿ αὐτόν.

Ἀπό τίς προσωπικές σημειώσεις τοῦ γέροντος Γαβριήλ: Γιά τούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις

«εν τω κόσμω θλίψιν εξετε' αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. 16, 33)

           Με παραχώρηση του Θεού συμβαίνουν οι πειρασμοί στους ανθρώπους. Δεν είναι έργο της εγκαταλείψεως του Θεού, αλλά ένδειξη της κηδεμονίας του Θεού.

Αν έχουμε μεγάλο φορτίο από πειρασμούς, θα μπορέσουμε να τους κάνουμε πιο υποφερτούς ευχαριστώντας τον Θεό και αν δεν έχουμε πολλούς πειρασμούς και πάλι θα απολαύσουμε την εύνοια του Θεού, εφόσον τους υποφέρουμε με ευχαρίστηση.

Να χαιρόμαστε για τους πειρασμούς, γιατί αυτοί γίνονται αιτία να κληρονομήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών.

Όποιος δέχεται με γενναία καρδιά τις θλίψεις και τους πειρασμούς, αυτός απολαμβάνει τον πνευματικό πλούτο που βρίσκεται μέσα σ' αυτές.

Τρέμεις για την αδυναμία της φύσεως σου; Αλλά έλπιζε στον Κύριο του οποίου η δύναμις τελειώνεται και δοξάζεται στην ασθένεια.

Η υπομονή μετριάζει τις θλίψεις, ενώ η ανυπομονησία τις μεγαλώνει.
Η αχαριστία των Χριστιανών πολύ λυπεί τον Κύριο.

Ἐξήγηση τῆς Γ΄ Ὠδῆς τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου

Ἀνδρέας Θεοδώρου

  Ὠδὴ Γ'.

 Ὁ Εἱρμὸς

            «Τοὺς σούς ὑμνολόγους, Θεοτόκε, ὡς ζῶσα καὶ ἄφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας πνευματικὸν στερέωσον καὶ ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ σου στεφάνων δόξης ἀξίωσον».

Αὐτῶν πού σὲ ὑμνολογοῦν, Θεοτόκε, σὰν πλούσια καὶ ζωντανὴ πηγὴ δωρεῶν, στερέωσε τὸν πνευματικὸ θίασο πού ἔχουν συγκροτήσει· καὶ στή θεία δόξα σου ἀξίωσέ τους νά λάβουν στεφάνια δόξας ἀμάραντης.

 Τὸ σῶμα τῶν πιστῶν πού προσκυνοῦν εὐλαβικὰ τὸ ὄνομα τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, εἶναι εὐλογημένο ἀπὸ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο. Διότι ἡ Θεοτόκος εἶναι ἀέναη πηγὴ πνευματικῶν δωρημάτων. Ἀπὸ τὸ θεομητορικὸ της μυστήριο ἀναβλύζουν χάρες πολλές. Καὶ εἶναι φυσικὸ ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ νά προστατεύει τὸ πνευματικὸ σῶμα τοῦ Υἱοῦ της καὶ νά τὸ στερεώνει στή χαρισματικὴ του αὔξηση καὶ προκοπή.

Ἐλεημοσύνη...αὐτή εἶναι φάρμακο γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα...

"Παρ' όλο που η παρθενία, η νηστεία και το να κοιμάται κανείς στο χώμα
έχουν πιο δύσκολο κόπο από την ελεημοσύνη, όμως τίποτε δεν είναι τόσο
δυνατό στο να σβήνει τη φωτιά των αμαρτημάτων, όσο αυτή. Αυτή είναι
ανώτερη απ' όλα, στήνει τους εραστές της κοντά στον ίδιο το βασιλιά.
Και πολύ σωστά. Γιατί η παρθενία, η νηστεία και το να κοιμάται κανείς
στο χώμα σταματάει μόνο γύρω απ' αυτόν που την ασκεί και δεν σώνει
κανέναν άλλο, η ελεημοσύνη όμως απλώνεται σε όλους και αγκαλιάζει τα
μέλη του Χριστού. Άλλωστε τα κατορθώματα εκείνα που απλώνονται σε
πολλούς είναι πολύ μεγαλύτερα απ' αυτά που σταματούν γύρω από έναν. Η ελεημοσύνη είναι η μητέρα της αγάπης, της αγάπης που χαρακτηρίζει το
χριστιανισμό, που είναι μεγαλύτερη απ' όλα τα θαύματα, με τα οποία
φαίνονται οι μαθηταί του Χριστού.

«Ἐπεί οὖν τά παιδία κεκοινώνηκε σαρκός καί αἵματος, καί αὐτός παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν, ἴνα διά τοῦ θανάτου καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ᾿ ἔστι τόν διάβολον, καί ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διά παντός τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας». Ἑβρ. β΄: 14-15

Τοιχογραφία τῆς καθόδου τοῦ Χριστοῦ στόν ἄδη καί τῆς ἀνάστασης τῶν νεκρῶν
σέ ἐκκλησία τοῦ Ναυπλίου.
 

«Ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος... γιά νά ἐλευθερώσει τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι σ᾿ ὅλη τους τή ζωή ἦταν δοῦλοι ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου».
Ἑβρ. β΄: 14-15

«Ἄν κάποιος ἄνθρωπος εἶναι δεμένος στά χέρια καί στά πόδια μέ ἁλυσίδες καί ἔρθει κάποιος καί τοῦ λύσει τά δεσμά καί τόν ἀφήσει ἐλεύθερο, περπατάει μέ ἄνεση. Ἔτσι καί ὁ Κύριος λύνει τήν ψυχή πού εἶναι δεμένη μέ τίς ἁλυσίδες τοῦ θανάτου καί τήν ἀφήνει, καί ἐλευθερώνει τό νοῦ της, ὥστε νά περπατάει χωρίς κόπο καί ξεκούραστα στόν πνευματικό δρόμο».

Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου,
Ὁμιλίες Πνευματικές, Ὁμιλία ΙΑ, ΕΠΕ - Φ 7, 195