Ὁ προφήτης Μωϋσῆς Β΄, Ὁμιλία σέ παιδιά, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ὁ προφήτης Μωϋσῆς Β΄, Ὁμιλία σέ παιδιά, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 17-2-2019, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Πῶς μποροῦμε νά γίνουμε ταπεινοί;, Ἐπ. Νικηφόρου Θεοτόκη, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη

Πῶς μποροῦμε νά γίνουμε ταπεινοί;, Ἐπ. Νικηφόρου Θεοτόκη, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη, 17-2-2019, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Ἡ Ἁγία Γραφή γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα (πορνεία-μοιχεία), τήν ὁμοφυλοφιλία καί τίς σαρκικές διαστροφές

Ἡ Ἁγία Γραφή γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα

(πορνεία-μοιχεία), τήν ὁμοφυλοφιλία

καί τίς σαρκικές διαστροφές

Ἡ Ἁγία Γραφή καταδικάζει ἀπερίφραστα ὅλα τά σαρκικά ἁμαρτήματα. «Δέν γνωρίζετε», ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος τούς Κορίνθιους, «ὅτι ὅσοι διαπράττουν ἀδικίας, δέν θά κληρονομήσουν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ; Μή πλανᾶσθε, οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτρες οὔτε μοιχοί οὔτε θηλυπρεπεῖς οὔτε ἀρσενοκοῖτες ... θά κληρονομήσουν βασιλείαν Θεοῦ»[1].

Εἰδικά μάλιστα γιά τήν μοιχεία διδάσκει ὅτι ὄχι μόνο οἱ διαπράττοντες αὐτήν τήν ἁμαρτία βλάπτονται-τιμωροῦνται, ἀλλά καί τά τέκνα τους. «Ὅταν κανείς πέφτει στή μοιχεία», διδάσκει ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, «τά παιδιά θά δεχτοῦν τήν τιμωρία. Ἀκοῦστε τί λέγει ἡ «Σοφία Σολομῶντα» 3,14[2]: «Τέκνα μοιχῶν ἀτέλεστα («ἀτέλεστα» θά πεῖ ἀπρόκοφτα) καί ἐκ παρανόμου κοίτης σπέρμα ἀφανισθήσεται», καί ἀπό παράνομη κοίτη, δηλαδή μοιχεία, «σπέρμα» (θά πεῖ ἀπόγονος), «ἀφανισθήσεται», θά πεθάνει. Συνεπῶς, ἔχουμε δύο περιπτώσεις: Τά παιδιά τῶν μοιχῶν ἤ θά πεθάνουν ἤ δέν θά προκόψουν. «Ἐάν τε γάρ μακρόβιοι γένωνται, εἰς οὐθέν λογισθήσονται (ἄν ζήσουν, δέν θά ἔχουν καμιά ὑπόληψη) καί ἄτιμον ἐπ’ ἐσχάτων τό γῆρας αὐτῶν (θά γεράσουν μέ κάποια ἀτιμία, δέν θά ἔχουν προκοπή δηλαδή)». Πόσοι ἄνθρωποι ὑποφέρουν στή ζωή, γιατί ὁ πατέρας τους, ἡ μάνα τους, ἐστάθησαν μοιχοί καί μοιχαλίδες … »[3].

Κατ’ ἐξοχήν ἡ Ἁγία Γραφή καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία.

Διαβάζουμε στήν Παλαιά Διαθήκη: «Ἐάν ἕνας ἄνδρας κοιμηθεῖ μέ ἕναν ἄντρα ὅπως μέ μία γυναίκα», γράφει στό Λευϊτικό, «καί οἱ δύο ἔχουν διαπράξει βδέλυγμα. Πρέπει νά θανατωθοῦν. Εἶναι ἔνοχοι»[4]. Ἐπίσης, μελετώντας τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Κύριος κατέστρεψε τά Σόδομα καί τά Γόμορρα[5], διότι οἱ κάτοικοί τους εἶχαν πέσει στό βδελυκτό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Οἱ θρασύτατοι καί ἀναίσχυντοι Σοδομίτες ἤθελαν νά ἱκανοποιήσουν τά βδελυκτά τους πάθη, κακοποιώντας ἀκόμη καί τούς φιλοξενουμένους ὑπό τοῦ Λώτ Ἁγίους Ἀγγέλους[6]. Ὁ εὐσεβέστατος Λώτ ἀναγκάζεται νά τούς ἀντιπροτείνει ὡς μέσο ἱκανοποίησής τους τίς θυγατέρες του. Τότε ἐκεῖνοι ἀμετανόητοι ἀπειλοῦν καί τόν ἴδιο τόν Λώτ. Ἐπεμβαίνει ὁ Θεός καί τούς τιμωρεῖ μέ ἀορασία, δηλαδή τύφλωση[7]. Στήν συνέχεια, καταστρέφονται μέ πῦρ καί θεῖο οἱ πέντε πόλεις, συμπεριλαμβανομένων τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων. «Καί Κύριος ἔβρεξεν ἐπί Σόδομα καί Γόμορρα θεῖον, καί πῦρ παρά Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ·  καί κατέστρεψε τάς πόλεις ταύτας καί πᾶσαν τήν περίχωρον καί πάντας τούς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσι καί τά ἀνατέλλοντα ἐκ τῆς γῆς»[8]. Μέχρι σήμερα ἡ Νεκρά Θάλασσα καί ἡ πέριξ αὐτῆς κεκαυμένη ἄγονη γῆ εἶναι μάρτυρες τῆς παραδειγματικῆς τιμωρίας καί καταστροφῆς τῶν Σοδομιτῶν.

Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο (Μέρος Α’): Πατήρ Βασίλειος Τρομπούκης

  Γεν­νή­θη­κε τό 1902 στό χω­ριό Σφη­κιά Ἠ­μα­θί­ας ἀ­πό λευ­ϊ­τι­κή οἰ­κο­γέ­νεια. Ὁ πα­τέ­ρας του ὠ­νο­μα­ζό­ταν Ἰ­ω­άν­νης, ἦ­ταν ἱ­ε­ρέ­ας καί Πνευ­μα­τι­κός. Ἐ­πί­σης ὁ παπ­ποῦς καί ὁ προ­πάπ­πος του ἦ­ταν ἱ­ε­ρεῖς κα­θώς καί ὁ ἀ­δελ­φός του Ἀ­θα­νά­σιος, ὅ­πως καί ἕ­νας ἀ­νε­ψιός του. Ἦ­ταν ἐ­πι­θυ­μία­ τοῦ Βα­σι­λεί­ου νά συ­νε­χι­σθῆ αὐ­τή ἡ πα­ρά­δο­ση. 

Ἐ­νυμ­φεύ­θη μί­α σε­μνή κό­ρη ἀ­πό τό ἴ­διο χω­ριό, τήν Γι­αν­νού­λα, καί ἀ­πέ­κτη­σαν ἐν­νέ­α τέ­κνα. Τό ἕ­να πέ­θα­νε σέ ἡ­λι­κί­α δυ­ό ἐ­τῶν. 

Ἀπό τίς δι­δα­χές τοῦ ἁγί­ου Κο­σμᾶ πού ἀ­γα­ποῦ­σε καί δι­ά­βα­ζε πο­λύ, ἔ­μα­θε ὅ­τι πρέ­πει με­τά τά σα­ράντα νά χει­ρο­το­νοῦνται οἱ ἱε­ρεῖς, γιά νά εἶ­ναι ὥ­ρι­μοι. Πῆ­γε σέ ἱε­ρα­τι­κή σχο­λή ἀλλά καί πολ­λά ἔ­μα­θε ἀπό τόν πα­τέ­ρα του, τόν π. Ἰ­ω­άν­νη. Με­τά χει­ρο­το­νή­θη­κε διά­κο­νος, ὕστερα ἱ­ε­ρέ­ας καί λει­τουρ­γοῦ­σε στό χω­ριό του ὅπου τόν το­πο­θέ­τη­σαν ἐ­φη­μέ­ριο. 

Ἀ­πό τήν πρώ­τη μέ­ρα πού φό­ρε­σε τό ρά­σο ἔ­κο­ψε γι­ά πάντα τό τσι­γά­ρο. Ἔ­κα­νε συμ­φω­νί­α μέ τήν σύ­ζυ­γό του, τήν πρε­σβυ­τέ­ρα Γι­αν­νού­λα, ἀ­φοῦ ἔ­φε­ραν ἐν­νέ­α παι­διά στόν κό­σμο, στό ἑ­ξῆς νά ζοῦν μέ ἐγ­κρά­τεια σάν ἀ­δέλ­φια καί νά κοι­μοῦνται χω­ρι­στά. Κρά­τη­σαν τήν συμ­φω­νί­α μέ­χρι τήν κοί­μη­σή τους. Γιά­ νά πει­σθῆ καί ἡ πρε­σβυ­τέ­ρα νά κοι­μοῦνται σέ χω­ρι­στά κρεβ­βά­τια, τρεῖς φο­ρές ἔ­σπα­σε τό κρεβ­βά­τι ἀ­πό μό­νο του, χω­ρίς αἰ­τί­α, ὅ­ταν πή­γαι­νε νά....

κοι­μη­θῆ ὁ παπα–Βα­σί­λης. «Ἐ­σύ στήν γω­νιά σου καί ἐ­γώ στήν δι­κή μου», τῆς εἶ­πε ὁ παπα-Βα­σί­λης. 

Ὅ­λα τά χρό­νια τῆς ἱ­ε­ρα­τι­κῆς του δι­α­κο­νί­ας δέν εἶ­δε κα­νέ­νας τόν π. Βα­σί­λει­ο χω­ρίς ζω­στι­κό, ἀ­κό­μη καί ἡ πρε­σβυ­τέ­ρα. Καί ὅ­ταν ὡς ἄν­θρω­πος πή­γαι­νε νά πλυ­θῆ, πή­γαι­νε μέ τό ζω­στι­κό. Τό ἔ­λε­γε καί τό ἐν­νο­οῦ­σε: «Πα­πᾶς ἀ­ρά­σω­τος, δέν εἶ­ναι πα­πᾶς». Ἀ­κό­μη καί τό κα­λυ­μμαύ­χι του δέν τό ἔ­βγα­ζε πο­τέ, πα­ρά μό­νο στό δω­μά­τιό του. 

Ἦ­ταν πο­λύ προ­σε­κτι­κός στήν ζω­ή του καί ἰ­δι­αί­τε­ρα εὐ­λα­βής. Με­τά ἀ­πό τήν θεί­α Λει­τουρ­γί­α δέν πή­γαι­νε σέ ξέ­νο σπί­τι. Πάντα ἐ­πέ­στρε­φε στό σπί­τι το­υ ὅπου εἶ­χε χω­νευ­τή­ρι, ὅ­πως τό ὠνό­μα­ζε ὁ ἴδιος, καί ἐ­κεῖ ἔ­πλυ­νε μό­νος του τό πρῶ­το φλυτ­ζά­νι καί τό πρῶ­το πο­τή­ρι πού θά χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σε με­τά τήν κα­τά­λυ­ση τῶν Ἀ­χράντων Μυ­στη­ρί­ων. Ἀρ­γό­τε­ρα ὅ­ταν γή­ρα­σε, αὐ­τό τό ἔ­κα­ναν οἱ δι­κοί του. Δέν τούς ἄ­φη­νε νά πλύ­νουν τά πρῶ­τα σκεύ­η πού χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σε στό νε­ρο­χύ­τη, ἀλ­λά στό χω­νευ­τή­ρι τοῦ σπι­τιοῦ του.

Τό θαῦμα πού ἔζησα τά ξημερώματα τῆς Ἁγίας Φιλοθέης!

  π. Γεώργιος Χριστοδούλου

Ήταν μια κρύα και παγωμένη νύχτα του 2008, όταν λειτούργησα ως διάκονος με τη χάρη του Θεού στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών σε αγρυπνία προς τιμήν της οσίας Φιλοθέης, δίπλα στο σεπτό της σκήνωμα όπου φυλάσσεται σε περικαλλή και περίτεχνη λάρνακα. Ήταν η χρονιά εκείνη που η Αθήνα γνώρισε έναν από τους πιο ισχυρούς χιονιάδες.

  Τελειώνοντας την κατανυκτική αγρυπνία στην οποία έψαλλαν αγγελικές φωνές μοναζουσών από την ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα, συνόδευσα με το αυτοκίνητο τον π. Δ. στην οικία του. Σε μια προσπάθεια να βγω από τα στενάκια της Πλάκας, βρέθηκα στην κορυφή ενός στενού δρόμου με αρκετά απότομη κατηφόρα. Η κατηφόρα όμως αυτή, είχε παγώσει. Μπροστά μου άλλο αυτοκίνητο ακινητοποιημένο. Γυρισμός δεν υπήρχε λόγω της στενότητας του δρόμου. Ευτυχώς το μπροστινό αυτοκίνητο είχε πέντε νέους. Κατέβηκαν οι τέσσερις και με τη βοήθεια του οδηγού κατάφεραν να φτάσουν μέχρι κάτω.

 Το δικό μου; Άρχισε να γλιστράει μόνο του και ακυβέρνητο την κατηφόρα των 60-70 μέτρων. Φόβος μεγάλος με κυρίευσε. Η ζημιά που αναμενόταν θα ήταν τεράστια με τόσα αυτοκίνητα αριστερά και δεξιά σε απόσταση λίγων εκατοστών, αλλά ακόμη και για την ίδια μου τη ζωή.

Αγία μου Φιλοθέη! Έλα γρήγορα, σώσε με! Μη με αφήσεις, μόλις λειτουργήσαμε μαζί!

π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος : Τό Ἅγιον Ὄρος σέ κατάσταση διχασμοῦ καί σχίσματος

Ἐν Πειραιεῖ 19-2-2019

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΙΧΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος 

       

Εἶναι θλιβερό καί συνάμα ἀποκαρδιωτικό νά διαπιστώνει κανείς ὅτι τό σύγχρονο Ἅγιον Ὄρος, ἀπό κοιτίδα καί λίκνο Ὀρθοδοξίας καί πολιτισμοῦ, ἀπό ἐργαστήριο παραγωγῆς μεγάλων ἀσκητικῶν καί ἡγιασμένων ὁσίων μορφῶν, μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, ἔχει ἐν πολλοῖς μεταλλαχθεῖ καί ἀλλοιωθεῖ σέ ἕνα χῶρο ἐκκοσμικεύσεως. 

Βλέπουμε σήμερα ἕνα Ἅγιον Ὄρος σχεδόν ξένο καί ἀγνώριστο, πρόθυμο καί ὑπάκουο στίς φαναριώτικες καί κατ’ἐπέκτασιν ἀμερικανικές[1] ἐπιθυμίες, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐργαλειοποίησή του καί ἀντάλλαγμα τίς κρατικές ἐπιχορηγήσεις.  Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ἑπόμενο ὅτι σέ καίρια καί κύρια θέματα Ὀρθοδόξου πίστεως τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι, ὄχι μόνο ἄνευρο καί σιωπηρό, ἀλλά συνευδοκοῦν καί συνεργοῦν στήν ἐξάπλωση τοῦ τοῦ συγκρητιστικοῦ καί οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος, συστοιχούμενο στήν ἀλλότρια, ἀλυσιτελῆ καί ὀλέθρια γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γραμμή τοῦ Ἐπισκόπου του, Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Βεβαίως, τά παραπάνω δέν ἀφοροῦν ὅλες τίς Μονές καί ὅλους τούς Ἁγιορεῖτες, ἀλλά κυρίως τά διοκητικά ὄργανα τοῦ Ἄθω καί τούς ἀνθρώπους τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου στό Ἅγιον Ὄρος. Ὄντως, ὑπάρχουν Μονές καί ἀρκετοί μοναχοί στά Κοινόβια, στίς Σκῆτες καί στά Κελλιά, πού ἀντιτίθενται στήν ἐπέλαση τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑπόκεινται ποικίλες πιέσεις, ἀπειλές καί διώξεις. Αὐτό πού ἀναμένουμε ὅλοι μας εἶναι σύσσωμο τό Ἅγιον Ὄρος νά τηρήσει μία ξεκάθαρη Ὀρθόδοξη γραμμή, μή ὑπολογίζοντας σκοπιμότητες, πιέσεις, ἀπειλές καί διώξεις. Ἡ πραγματικότητα ὅμως διαφέρει. Κατά τήν ὁμολογία κεκοιμημένου Ἁγιορείτου Ἡγουμένου, οἱ Ἁγιορειτικές Μονές τυγχάνουν διηρημένες σέ δύο κατηγορίες˙ στίς φιλοπατριαρχικές καί οἰκουμενιστικές μονές, πού στηρίζουν ἀπροϋπόθετα, ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρᾳ, τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, καί στίς παραδοσιακές καί ὀρθόδοξες μονές, πού μοχθοῦν ἀπροσωπολήπτως γιά τήν διαφύλαξη καί μετάδοση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἄς προσμετρηθεῖ ἀνάμεσα στά ἄλλα καί τό γεγονός ὅτι οἱ Ἁγιορειτικές Μονές ἔχουν δεχθεῖ στίς τάξεις τους τίς τελευταῖες δεκαετίες νέες γενεές μοναχῶν, οἱ ὁποῖες λίγη σχέση ἔχουν μέ τούς παλαιούς πατέρες, καί κυρίως τυγχάνουν ἄμοιρες σοβαρᾶς θεολογικῆς καί δή δογματικῆς παιδείας.

Ἕνεκα, λοιπόν, τῶν ἀνωτέρω λόγων ἡ θεολογική μαρτυρία τοῦ συγχρόνου Ἁγίου Ὄρους σήμερα ἀπομειώνεται καί καθίσταται ἐλλειπής. 

Πρόσφατα θλιβερά γεγονότα

Ἀρκετά εἶναι τά πρόσφατα γεγονότα, τά ὁποία καταδεικνύουν ὅτι ἡ θεολογική μαρτυρία ἤ ἀλλιῶς ἡ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δέν βρίσκεται δυστυχῶς σέ ἀκμή, ἀλλά θυσιάζεται στό βωμό ἄλλων σκοπιμοτήτων.

α) Τό ὑπό τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἱερομονάχου Βασιλείου Γοντικάκη γραφέν καί ὑπό τῆςἹερᾶς Κοινότητος υἱοθετηθέν Μήνυμα[2] τοῦ Ἁγίου Ὄρους (17/30-6-2017) σχετικά μέ τήν λεγομένη «σύνοδο» τῆς Κρήτης, μέ τό ὁποῖο ἀποφαίνεται μή ρεαλιστικῶς ὅτι «δέν ὑπάρχει λόγος ταραχῆς» ἐξαιτίας της καί δίδει τήν ἐντύπωση ὅτι τήν ἀποδέχεται. Ἀντί τοῦ ἀνωτέρω κειμένου, ἡ Ἱερά Κοινότητα ἔπρεπε τουλάχιστον νά υἱοθετήσει, μέ μερικές διορθώσεις καί βελτιώσεις τήν «Ἔκθεση τῆς Ἱεροκοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν τελικῶν κειμένου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» (13/26-11-2016)[3].

Κυριακή τοῦ Ἀσώτου:Προς Κορ.Β΄4,6-15, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Μέρος Πρῶτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ: Προς Κορ.Β΄4,6-15

          

        Ερμηνεία του Ιερού Χρυσοστόμου στην αποστολική περικοπή

από τη Β΄«Προς Κορινθίους» επιστολή του αποστόλου Παύλου, κεφ.4,εδαφ. 6-18

[ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: υπομνηματισμός των εδαφίων Προς Κορ. Β΄ 4,6-7]

   «Ὁ Θεὸς ὁ εἰπών, ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν(:Και κηρύττουμε αποκλειστικά και μόνο για τη δόξα του Χριστού, διότι ο Θεός, ο οποίος στη δημιουργία του κόσμου διέταξε από το σκοτάδι να λάμψει το φως, Αυτός και τώρα έλαμψε στις καρδιές μας)»[Β΄Κορ.4,6].

   Είδες ότι πάλι δείχνει ο Παύλος σε εκείνους που ζητούσαν να δουν τη δόξα εκείνη την υπερβολική, εννοώ του θεόπτη Μωυσή, να αστράπτει υπερβολικά; «Όπως ακριβώς στο πρόσωπο του Μωυσή, έτσι», λέγει, «έλαμψε και στις δικές σας καρδιές». Και προηγουμένως υπενθυμίζει εκείνα που έγιναν στην αρχή της δημιουργίας, για να δείξει ότι αυτή η δημιουργία[:η πνευματική μας αναγέννηση] είναι μεγαλύτερη. Και πότε είπε «γενηθήτω φῶς(:να γίνει φως επί της γης)»; Στην αρχή και στο προοίμιο της δημιουργίας· γιατί λέγει: «σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς(: σκοτάδι απλωνόταν επάνω από τα ύδατα που τη σκέπαζαν, ενώ το ζωοποιό Πανάγιο Πνεύμα φερόταν επάνω από τα ύδατα και την περιέβαλλε. Και είπε ο Θεός: ’’να γίνει φως επί της γης’’· και έγινε φως)»[Γεν.1,2-3]. Αλλά τότε βέβαια είπε: «να γίνει φως και έγινε», ενώ τώρα δεν είπε, αλλά ο Ίδιος έγινε Φως σε εμάς· γιατί δεν είπε ότι και τώρα είπε, αλλά ότι ο Ίδιος έλαμψε. Γι' αυτό δε βλέπουμε αισθητά πράγματα ενώ λάμπει αυτό το φως, αλλά τον ίδιο τον Θεό μέσω του Χριστού.

   Βλέπεις την ακριβή ομοιότητα της Τριάδος; Γιατί για το Πνεύμα λέγει: «ἡμεῖς δὲ πάντες ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ τὴν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι τὴν αὐτὴν εἰκόνα μεταμορφούμεθα ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν, καθάπερ ἀπὸ Κυρίου Πνεύματος(:και όλοι εμείς με ξέσκεπο το πρόσωπο του εσωτερικού μας ανθρώπου, σαν καθρέφτες πνευματικοί δεχόμαστε και αντανακλούμε τη δόξα του Κυρίου.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης: Θεσσαλός ἤ Μικρασιάτης ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος;

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Θεσσαλός ἤ Μικρασιάτης ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος;

Κάθε χρόνo στίς δέκα (10) Φεβρουαρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους[1] ἤ Χαραλάμπου. Καί κάθε φορά ὅσοι διαβάζομε τόν βίο του στά συναξάρια ἤ σέ ἄλλες πηγές μένομε μετέωροι καί ἐπιφυλακτικοί ὡς πρός τόν τόπο καταγωγῆς του, διότι αὐτός δέν ὁρίζεται μέ ἀκρίβεια, διεκδικεῖται δέ ἀπό περισσότερες τῆς μιᾶς πόλεις ἤ περιοχές. Διατυπώθηκαν κάποια ἐπιχειρήματα σέ ἁγιολογικά συγγράμματα καί ἄρθρα, τά ὁποῖα ἐκ πρώτης ὄψεως εἶναι πειστικά, ἄλλα στοιχεῖα ὅμως γιά τόν ἐρευνητικό καί προσεκτικό ἀναγνώστη ὁδηγοῦν πρός ἄλλη κατεύθυνση. Ἐμεῖς στό παρόν μικρό ἄρθρο δέν πρόκειται νά προβοῦμε σέ ἐνδελεχῆ καί λεπτομερῆ ἁγιολογική ἔρευνα γιά τό θέμα. Ἁπλῶς θά παρουσιάσουμε τήν δική μας τοποθέτηση ἐπί τοῦ θέματος, ἐπί τῇ βάσει κάποιων στοιχείων, τά ὁποῖα δέν ἐγνώριζαν ἴσως ἤ δέν ἐπρόσεξαν ἄλλοι στίς τοποθετήσεις τους, ἐνισχύοντας τήν γνώμη ὅτι ἡ Μαγνησία πού φέρεται ὡς γενέτειρα πόλη τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπου δέν εἶναι ἡ Θεσσαλική Μαγνησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά μία ἀπό τίς δύο Μαγνησίες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καί συγκεκριμένα ἡ «πρός Μαιάνδρῳ», ἡ μεταξύ Ἐφέσου καί Τράλλεων Μαγνησία, στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Μαιάνδρου, ἀπέναντι ἀπό τήν Σάμο. Ἡ ἄλλη μικρασιασιατική Μαγνησία εἶναι ἡ «πρός Σιπύλῳ», βορείως τῆς Σμύρνης, στούς πρόποδες τοῦ ὄρους Σίπυλον.

Ἄς δοῦμε ὅμως ἀναλυτικώτερα τό θέμα. Στό μηναῖο τοῦ Φεβρουαρίου καί στίς δέκα (10) τοῦ μηνός τό σύντομο συναξάρι λέγει: «Ὁ Ἅγιος Χαραλάμπης ὑπῆρχεν ἐπί τῆς βασιλείας Σεβήρου, τοῦ Λουκιανοῦ ἡγεμονεύοντος ἐν Μαγνησίᾳ τῇ πόλει... τῶν Χριστιανῶν ὤν ἱερεύς». Τά ἴδια περίπου ἐπαναλαμβάνει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰς τόν «Συναξαριστήν τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ»: «Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Χαραλάμπης ἦτο κατά τούς χρόνους τοῦ Βασιλέως Σεβήρου καί Λουκιανοῦ ἡγεμόνος ἐν ἔτει ρϟη´ (198) ἱερεύς τῶν Χριστιανῶν ἐν Μαγνησίᾳ τῇ πόλει»[2]. Στόν «Μεγάλο Συναξαριστή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» τῶν Βίκτωρος μοναχοῦ καί Ματθαίου Λαγγῆ μνημονεύεται πάλιν ἡ Μαγνησία ὡς τόπος καταγωγῆς τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους: «Χαράλαμπος ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς, ὁ χαριέστατος καί λαμπρότατος θύτης καί Ἀθλητής, ἁπάσης τῆς Ἑλλάδος τό καύχημα καί τῶν πιστῶν τό ἀγαλλίασμα, ἦτο ἀπό τήν Μαγνησίαν καί ἱεράτευεν εἰς αὐτήν ἐπί πολλούς χρόνους»[3].

Πάρε δυό σανίδες καί φτιάξε ἕνα σταυρό. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 Πάρε δυό σανίδες καί φτιάξε ἕνα σταυρό. Έλεγε ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Ἡ μιά σανίδα εἶναι ἡ προσευχή πρός τόν Θεό. Ἡ ἄλλη, ἡ ἐλεημοσύνη πρός τούς ἀνθρώπους. Ἡ προσευχή σέ ἀνεβάζει ὅλο καί πιό ψηλά στόν Θεό.

Ἡ ἐλεημοσύνη πλαταίνει ὅλο καί περισσότερο στούς γύρω μας ἀνθρώπους. Ἡ γαλήνη πού δοκιμάζουμε, ὅταν ἀναθέσωμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό καρφί. Χρειάζεται νά ἔχωμε γαλήνη καί ὑπομονή. Γιατί μόνο τότε, μόνο μέ τό κ α ρ φ ί αὐτό θά στερεωθοῦν οἱ δύο αὐτές σανίδες (ἡ προσευχή καί ἡ ἐλεημοσύνη) καί θά γίνουν πηγή εὐλογίας:

Καθώς δέν μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος χωρίς ψωμί καί νερό...

Καθώς δέν μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος χωρίς ψωμί καί νερό, οὔτω πως καί δίχως προσευχή δέν μπορεῖ νά ζήσει ἡ ψυχή. Ἅγιος Ἄνθιμος τῆς Χίου († 15 Φεβρουαρίου)

  

22 Φεβρουαρίου. Ἡ εὕρεσις τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν ἁγίων μαρτύρων τῶν ἐν τοῖς Εὐγενίου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Παρ. λδ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Ἰωάν. β΄ 7-17).

Α Ιω. 2,7           Ἀδελφοί, οὐκ ἐντολὴν καινὴν γράφω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἐντολὴν παλαιάν, ἣν εἴχετε ἀπ᾿ ἀρχῆς· ἡ ἐντολὴ ἡ παλαιά ἐστιν ὁ λόγος ὃν ἠκούσατε ἀπ᾿ ἀρχῆς.

Α Ιω. 2,7                   Αδελφοί, δεν σας γράφω νέαν, άγνωστον εντολήν, αλλ' εντολήν παλαιάν, την οποίαν έχετε ακούσει από την αρχήν, που επιστεύσατε και επιστρέψατε προς τον Χριστόν. Και η εντολή αυτή η παλαιά είναι το κήρυγμα του Ευαγγελίου, που έχετε ακούσει εξ αρχής, και το οποίον είναι κήρυγμα αγάπης.