Σφάλλοντας, ξεσκεπάζεται ο πραγματικός εαυτός μας. Τον γνωρίζουμε, και προσπαθούμε να διορθωθούμε. Γι' αυτό και, έχει σημασία να παρακολουθεί κανείς τον εαυτό του, να παραδέχεται, να βλέπει πρώτα τα σφάλματα του, να τα κατανοεί. Και αυτό βέβαια είναι η αρχή της μετανοίας. Αν κανείς δεν παραδεχτεί ότι είναι ένοχος, ότι είναι αμαρτωλός, φυσικά και δεν θα κάνει ποτέ κίνηση μετανοίας. Πρώτα κανείς συνειδητοποιεί ότι είναι αμαρτωλός, -και πως το συνειδητοποιείς-, όταν παρακολουθείς τον εαυτό σου, και τον κρίνεις, με κριτήριο τον νόμο του Θεού, και λες, "εδώ έσφαλες". Όταν ακούς την συνείδηση σου, θα σε πληροφορήσει και η συνείδηση σου, ότι αυτό που έκανες ήταν λάθος. Οπότε, όταν σφάλλει κανείς, δεν πρέπει να στεναχωριέται υπερβολικά. Να χαίρεται που το κατάλαβε, που φάνηκε ο πραγματικός εαυτός του, και μπορεί να προχωρήσει τώρα στην θεραπεία. Όπως ας πούμε, ένας ασθενής που καταλαβαίνει τι αρρώστια έχει. Το να βάζεις διάγνωση δηλαδή είναι η αρχή της θεραπείας. Έτσι -λέει ο άγιος-, προχωρούμε θετικά, και δεν ζούμε με ψευδαισθήσεις ότι πάμε καλά. Εγώ χαίρομαι όταν εκδηλώνεται μια αδυναμία μου, όταν ξεφυτρώνουν τα πάθη μου. Αν δεν ξεφύτρωναν, θα νόμιζα ότι άγιασα! Ενώ οι σπόροι των παθών θα ήταν κρυμμένοι στην καρδιά. Είναι σαν ένα καρκίνο που τον καταλαβαίνεις. Όσο είναι μέσα και δεν τον έχεις καταλάβει και δουλεύει ύπουλα, είναι ότι χειρότερο αυτό. Γι αυτό λέει ο άγιος, χαίρομαι να φανερώνονται τα πάθη μου, γιατί αυτό με οδηγεί σε αληθινή ταπεινοφροσύνη. Καταλαβαίνω ποιος είμαι!