Τὸ μήνυμα τῆς ἡμέρας

Ἀπὸ τὴν Φιλοκαλία

Ἅγιος Ἀντώνιος – Συμβουλές (170 Κεφάλαια):

150. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγαθὸς καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀμετάβλητος.Ἄν κανεὶς αὐτὸ τὸ θεωρεῖ εὔλογο καὶ ἀληθές, ἀπορεῖ ὅμως πῶς ὁ Θεὸς γιὰ τοὺς ἀγαθοὺς χαίρεται ἐνῶ τοὺς κακοὺς τοὺς ἀποστρέφεται, καὶ ἐναντίων ἐκείνων ποὺ ἁμαρτάνουν ὀργίσεται, ἐνῶ ὅταν ὑπηρετεῖται καὶ λατρεύεται γίνεται εὐμενής, πρέπει νὰ τοῦ ποῦμε ὅτι ὁ Θεὸς οὔτε χαίρεται οὔτε ὀργίζεται· γιατὶ ἡ λύπη καὶ ἡ χαρὰ εἶναι πάθη· οὔτε μὲ δῶρα κολακεύεται, γιατὶ αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι νικιέται ἀπὸ τὴν ἡδονή.
Δὲν πρέπει νὰ κρίνουμε τὸν Θεὸ μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια. Ἐκεῖνος εἶναι ἀγαθός καὶ ὠφελεῖ μόνο καὶ ουδέποτε βλάπτει, ἀλλὰ εἶναι πάντοτε ὁ ἴδιος ἀπαθής. Ἐνῶ ἐμεῖς ἐφόσον εἴμαστε ἀγαθοὶ ἑνωνόμαστε μετὸν Θεό. Κι ὅταν εἴμαστε κακοὶ χωρισζόμαστε ἀπὸ Αὐτόν, ἐπειδὴ εἴμαστε ἀνόμοιοι. Ὅταν ζοῦμε μὲ ἀρετὴ ἀκολουθοῦμε τὸν Θεό, ὅταν ὅμως γινόμαστε κακοὶ, κάνουμε ἐχθρό μας Ἐκεῖνον ποὺ δὲν ὀργίζεται χωρὶς λόγο· γιατὶ τὰ ἁμαρτήματα δὲν ἀφήνουν τὸν Θεὸ νὰ μᾶς φωτίζει ἐσωτερικά, ἀλλὰ μᾶς ἑνώνουν μὲ τιμωροὺς δαίμονες.
Ἄν μὲ προσευχὲς καὶ ἐλεημοσύνες κερδίζουμε τὴνν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, δὲν κολακεύουμε καὶ δὲν μεταβάλλουμε τὸν Θεό, ἀλλὰ μὲ τὰ καλὰ ἔργα μας καὶ τὴν ἐπιστροφή μας σὲ Αὐτὸν γιατρεύουμε τὴν κακία μας καὶ ἀπολαμβάνουμε πάλι τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Ὥστε τὸ νὰ λέμε ὅτι ὁ Θεὸς ἀποστρέφεται τους κακοὺς εἶναι σὰν νὰ λέμε ὅτι ὁ ἥλιος κρύβει τὸ φῶς του ἀπὸ τοὺς τυφλούς.

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας (25-1-11).

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2011.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.




Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω

Ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, προστάτης και πολιούχος της Πιερίας, γεννήθηκε περίπου το 1500 μ. Χ. στη Θεσσαλία στο χωριό Σκλάταινα ή Σθλάτενα ή Πλάτινα, σήμερα αποκαλούμενο Δρακότρυπα, της επαρχίας Φαναρίου. Ο πατέρας του Αγίου ονομαζόταν Νικόλαος και η μητέρα του Θεοδώρα. Ήταν φτωχοί, αλλά πολύ ευσεβείς. Ο πατέρας του Αγίου παράλληλα με τις γεωργικές και κτηνοτροφικές του εργασίες ήταν και σφυροκόπος (σπαθοποιός).
Ο Άγιος που το κοσμικό του όνομα ήταν Δημήτριος Καλέτσης ήταν παιδί της προσευχής. Σύμφωνα με παράδοση που υπάρχει στη γενέτειρά του, Τετάρτη και Παρασκευή δεν θήλαζε. Επίσης οι γονείς του, όταν ακόμα ήταν βρέφος και κοιμόταν, έβλεπαν από πάνω του ένα φωτεινό Σταυρό που λαμποκοπούσε σαν τον ήλιο. Αυτό, έλεγαν, ότι ήταν σημείο που φανέρωνε την κατά Θεό προκοπή του, όταν θα μεγάλωνε.
Σε ηλικία επτά ετών τον έστειλαν στο σχολείο, όπου και φάνηκε πολύ επιμελής. Κυρίως όμως προσπαθούσε να μελετά και να συμμορφώνεται με τις εντολές της Αγίας Γραφής, την οποία συνεχώς διάβαζε. Επίσης μελετούσε και τους βίους των Αγίων, τη ζωή των οποίων προσπαθούσε να μιμηθεί.

Η παλληκαριά γεννιέται άπό την εμπιστοσύνη στον Θεό

Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Μέρος Τρίτο Κεφάλαιο 3ον.1)«Νά αντιμετωπίζουμε πνευματικά τους κινδύνους »

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ή παλληκαριά γεννιέται άπό την εμπιστοσύνη στον Θεό

«Νά αντιμετωπίζουμε πνευματικά τους κινδύνους »

Στις κρίσιμες στιγμές χρειάζεται πάντα ετοιμότητα καί παλληκαριά.
Στην Κατοχή οι Ιταλοί έπαιρναν πέντε-εξι ζώα καί έρχονταν στο χωράφι μας καί τά φόρτωναν πεπόνια. Μιά φορά τους λέω: «Αυτά τά πεπόνια τά έχουμε κρατήσει γιά σπόρο· εκείνα πάρτε τα». Σηκώνει τον βούρδουλα ό Ιταλός καί μου λέει: «Το βλέπεις αυτό;».
Έπιασα καί έγώ τον βούρδουλα καί τόν κοίταζα... «Μπόνε!», τοϋ λέω. Δηλαδή «καλός!». Τάχα ότι μοϋ το έδειξε νά τοϋ πώ αν είναι όμορφος! Έσπασε ό θυμός του· γέλασε καί έφυγε! Θυμάμαι καί ένα περιστατικό τότε μέ τόν ανταρτοπόλεμο.
Πήγαν μιά φορά δύο στρατιώτες σέ ένα μποστάνι νά ζητήσουν άπό τόν νοικοκύρη νά φάνε κανένα πεπόνι, καμμιά ντομάτα. Άφησαν τά ντουφέκια τους στην άκρη καί προχώρησαν. Ό νοικοκύρης, μόλις τους είδε άπό μακριά, πήρε τό ντουφέκι νά τους χτυπήση.
Αρπάζει τότε ό ένας στρατιώτης μιά ντομάτα κόκκινη καί φωνάζει: «'Ασ' το τό όπλο, γιατί θά σοϋ τήν φυσήξω τήν χειροβομβίδα!». Αφήνει εκείνος τό όπλο καί σηκώνεται καί φεύγει!
- Τί ετοιμότητα καί παλληκαριά!
- Ένας άλλος στρατιώτης είχε κρεμάσει τήν κάπα του κάπου μακριά σέ μιά γκορτσιά[1]. Σέ λίγο κατέβηκε ένας αντάρτης άπό τό βουνό καί θά τόν έπιανε. «Αρχηγέ, τί νά τόν κάνω αυτόν;», φώναξε εκείνος γυρίζοντας προς τήν κάπα.
Καί ύστερα, σάν νά τοϋ έκανε νόημα ό αρχηγός, είπε στον αντάρτη: «Φέρε τό ντουφέκι έδώ!». Τοϋ τό άρπαξε καί τόν αφόπλισε.
- Αρχηγός, Γέροντα, ήταν ή κάπα;

Οι προσπάθειες παρεμπόδισης της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας για τη Κάρτα του πολίτη, και η ακύρωση της μιας εξ αυτών

Δεν είχαμε σκοπό να δημοσιεύσουμε κάτι που αφορά τις αγωνίες και τα προβλήματα που δημιουργούνται από την προσπάθεια παρεμπόδισης της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας για την Κάρτα του Πολίτη

Αλλά επειδή αρκετοί αναγνώστες ανησυχείτε και μας στέλνετε μηνύματα για μια προσπάθεια "τορπίλισης" της συγκέντρωσης για την Κάρτας του Πολίτη, πρέπει να σας ενημερὠσουμε ότι η προσπάθεια της υποτιθέμενης κατάληψης της Βουλής στις 5 Φεβρουαρίου ακυρώθηκε από τους όποιους επινοητές της, και μεταφέρθηκε στις 20 Φεβρουαρίου.

Για την ιστορία, υπήρξε κάποιο ιστολόγιο, με μία μοναδική δημοσίευση, την "κατάληψη της Βουλής στις 5 Φεβρουαρίου.   http://hdynamhtoypolith.blogspot.com/

Το τελευταίο χρονικό διάστημα ενεργοποιήθηκε και γέμισε το διαδίκτυο με ενημερωτικά μαιλ που αφορούσαν αυτή την κατάληψη και πήρε ιδιαίτερη έκταση για ένα απρόσωπο ιστολόγιο με μια μοναδική δημοσίευση, που προέτρεπε: «Θα πρέπει να είμαστε τόσοι πολλοί, έτσι ώστε, απλά και εύκολα να σπρώξουμε τα ΜΑΤ και προσπερνώντας τα, να μπούμε στην Βουλή.»

Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ.κ. Ἄνθιμος - Ραγιαδισμός & Ισλαμολαγνεία 23 Ιανουαρίου '11

 Evonymos
 http://anavaseis.blogspot.com/

Η οσία Ξένη η δια Χριστόν σαλή

Γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, το έτος 1720, και ως νεαρή όμορφη κοπέλα παντρεύτηκε τον Αντρέα Φεοντόροβιτς Πετρώφ πού είχε τον βαθμό του συνταγματάρχου και ήταν πρωτοψάλτης στην βασιλική αυλή. Η θέση αυτή ήταν μία πολύ υψηλή κοινωνική θέση και έδινε δόξα και υλική απολαβή.
Ήταν νέοι. Είχαν αγάπη μεταξύ τους. Υπηρέτησαν και οι δυο στην βασιλική αυλή, όπου έκαναν το γάμο τους. Ζούσαν πολύ ευτυχισμένοι μαζί. Λόγω της νεότητάς τους, τους άρεσε πολύ να πηγαίνουν σε χοροεσπερίδες και σε συμπόσια. Καλούσαν φιλοξενουμένους στο σπίτι τους και αυτοί οι ίδιοι πήγαιναν ως φιλοξενούμενοι σε άλλα σπίτια. Αυτά οι άνθρωποι τα ονομάζουν «καλή τύχη» και φαινόταν ότι τίποτε στο ανδρόγυνο αυτό, τον Ανδρέα και την Ξένια, δεν θα έδινε τέλος σ’ αυτή τους την χαρά. Αλλά ξαφνικά ένα φοβερό χτύπημα, σαν κεραυνός εν αιθρία, ο αναπάντεχος θάνατος του αγαπημένου συζύγου, κεραυνοβόλησε την Ξένια Γκριγκόριεβνα. Στα είκοσι έξι της χρόνια, ένα βράδυ σε ένα χορό ο άντρας της ενώ έπινε με τους φίλους τους, ξαφνικά έπεσε κάτω νεκρός. Αυτό φυσικά ήταν πολύ οδυνηρό για την Ξένια. Ο Αντρέας, δεν είχε ποτέ εξομολογηθεί και λάβει Θεία Κοινωνία έως πριν πεθάνει, και εκείνη ανησυχούσε τρομερά για την ψυχή του.
Σύντομα μετά την ταφή του, η Οσία Ξένια εξαφανίστηκε από την Αγία Πετρούπολη για οκτώ χρόνια. Πιστεύεται ότι αυτό το χρονικό διάστημα το πέρασε σε ένα ερημητήριο ή σε ένα μοναστήρι, μαθαίνοντας το δρόμο της πνευματικής ζωής. Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας είχε αξιόπιστη πληροφορία ότι η μακαρία Ξένια για την πνευματική της τελείωση δαπάνησε αυτά τα χρόνια μεταξύ των Στάρετς προετοιμάζοντας τον εαυτό της για τον δύσκολο αγώνα των διά Χριστόν σαλών και ήταν κάτω από την πνευματική τους καθοδήγηση.

24 Ιανουαρίου Συναξαριστής. Ξένης, των Αγίων Παύλου, Παυσιρίου και Θεοδοτίωνος αυταδέλφων, Βαβύλα ιερομάρτυρα και των μαθητών αυτού Τιμοθέου και Αγαπίου, Μακεδονίου Οσίου, Ερμογένους και Μηνά, Βαρσίμου μάρτυρος και των συν αυτώ, Χρυσοπλόκης, Φίλωνος Οσίου και Θαυματουργού, Φιλιππικού πρεσβυτέρου, Ελλαδίου του Κομενταρησίου, Ερμογένους και Φιλήμονος, Ανακομιδή Λειψάνων Αναστασίου του Πέρσου, Μνήμη εγκαινίων Ναού Ιωάννου Προδρόμου, Μνήμη εγκαινίων Ναού Αγίου Ζαχαρίου, Ζωσιμά Οσίου, Κάντοκ Οσιομάρτυρα, Ιωάννου εκ Καζάν, Νεοφύτου του Εγκλείστου, Ξένης Οσίας, Οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπο.

Η Αγία Ξένη (Εορτή Ξένη, Ξένος)

Η Αγία Ξένη καταγόταν από τη Ρώμη και από γενιά τιμημένη και εύπορη. Οι γονείς της επιθυμούσαν αν την νυμφεύσουν. Ενώ όμως είχαν τα πάντα ετοιμασθεί για τον γάμο, εκείνη εγκατέλειψε τη νυφική παστάδα, παίρνοντας μαζί της και δύο πιστές της θεραπαινίδες και διά θαλάσσης έφθασε στην πόλη των Μυλασών. Στα Μύλασα μάλλον πήγε και εγκαταστάθηκε, ύστερα από συμβουλή του μακαρίου μοναχού Παύλου, ο οποίος εμφανίστηκε στην Οσία μετά από θείο φωτισμό, όταν εκείνη πέρασε από την Αλεξάνδρεια και έγινε ο πνευματικός της καθοδηγητής.

Στην πόλη των Μυλασών, η Οσία Ξένη έκτισε ιερό ναό προς τιμήν του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Εκεί κτίσθηκαν και κελιά όπου διέμεναν η Ξένη, οι δύο θεραπαινίδες και λίγες άλλες παρθένες.
Η Οσία Ξένη, αφού διήλθε την ζωή της θεοφιλώς και οσίως, κοιμήθηκε με ειρήνη. Όταν παρέδωσε την αγία της ψυχή στον Θεό, ενώ ο ήλιος φώτιζε την γη, φάνηκε στον ουρανό Σταυρός, που τον σχημάτιζαν αστέρες. Τουν ουράνιο αυτό Σταυρό τον περιέκλειε χορός αστέρων, σαν να ήταν, καθώς φαίνεται, στεφάνι της Οσίας Ξένης, με το οποίο την επιβράβευε ο Θεός για τις νηστείες της, τις αγρυπνίες της και την αγνότητα του σώματος και της ψυχής.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΣΑΜΑΚΟΣ (1440 – 1511) Ένας ασκητικός και φιλάνθρωπος άγιος της Κρήτης θαυματουργεί με το άφθαρτο σκήνωμά του στη Ζάκυνθο

Τοιχογραφία δια χειρός
Ιωάννου Τσολάκου στην
Ιερά Μονή Στροφάδων και
Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου

Ανάμεσα στο πλήθος των αγίων, που έλαμψαν με τη φιλόθεη βιοτή και την αγιαστική τους χάρη στην ιστορική μεγαλόνησο της Κρήτης, συγκαταλέγεται και ο τιμώμενος στις 22 Ιανουαρίου Άγιος Ιωσήφ ο Σαμάκος, ο οποίος έζησε ασκητικά, απέκτησε τη φήμη αγίου ανδρός και μέχρι σήμερα θαυματουργεί αδιάλειπτα με το άφθαρτο ιερό σκήνωμά του στο ευλογημένο νησί της Ζακύνθου. 

Ο Άγιος Ιωσήφ, ο επονομαζόμενος Σαμάκος, γεννήθηκε το 1440, λίγα χρόνια δηλαδή πριν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, στο χωριό των Κεράμων, που είναι το σημερινό χωριό Αζωκέραμο της επαρχίας Σητείας της Κρήτης. Όταν απέκτησε την κατάλληλη ηλικία, παραδόθηκε από τους ευσεβείς γονείς του σε ένα σεβάσμιο πνευματικό γέροντα, που κατοικούσε στο μονύδριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, του επονομαζομένου Δερματάνου, το οποίο βρισκόταν στον Χάνδακα, το σημερινό Ηράκλειο Κρήτης. Εκεί ο Ιωσήφ μελετούσε τα ιερά γράμματα και εξασκούσε την καλλιγραφία. 

Μετά από λίγο καιρό απεβίωσαν οι θεοσεβείς γονείς του και έγινε κληρονόμος της περιουσίας τους, την οποία διένειμε στους φτωχούς. Στη συνέχεια επιδόθηκε σε σκληρότερους πνευματικούς αγώνες ποθώντας τα αιώνια και άφθαρτα αγαθά του Ουρανού.