ON THE DEATH & RESURRECTION OF CHRIST By St. Gregory the Theologian.

I come in with a Mystery, bringing with me the Day as a good defender of my cowardice and weakness; that He Who today rose again from the dead may renew me also by His Spirit; and, clothing me with the new Man, may give me to His New Creation, to those who are begotten after God, as a good modeller and teacher for Christ, willingly both dying with Him and rising again with Him.

Yesterday the Lamb was slain and the door-posts were anointed; Egypt bewailed her Firstborn; the Destroyer passed us over; the Seal was dreadful and reverend, and we were walled in with the Precious Blood. Today we have clean escaped from Egypt and from Pharaoh; and there is none to hinder us from keeping a Feast to the Lord our God—the Feast of our Departure; or from celebrating that Feast, not in the old leaven of malice and wickedness, but in the unleavened bread of sincerity and truth, (1 Cor 5:8) carrying with us nothing of ungodly and Egyptian leaven.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ " Πολλές φορές, ὅλα ὅσα προέρχονται ἀπό τόν Θεό, σ’ αὐτή τή ζωή, φαίνονται ἀδύναμα, ἀλλά ἐν τέλει εἶναι πιό δυνατά καί ἀπό τά ἀστέρια καί τούς τεράστιους ὠκεανούς.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Ματθ. 22,35-46

Όποιος επιθυμεί να ντροπιάσει τον Θεό, ντροπιάζει τον εαυτό του, και δίνει στον Θεό την ευκαιρία να δοξαστεί περισσότερο.

Όποιος ενεργεί έτσι, ώστε να υποτιμηθούν οι δίκαιοι άνθρωποι, εν τέλει υποτιμά τον ίδιο του τον εαυτό και ανυψώνει τον δίκαιο άνθρωπο.

Όποιος βάζει την πέτρα στο δρόμο του δίκαιου ανθρώπου, ο ίδιος σκοντάφτει σ’ αυτήν και αναγκάζει τον δίκαιο άνθρωπο να ανεβεί την ανηφόρα απ’ όπου διακρίνεται πιο ξεκάθαρα ο δίκαιος δρόμος.

Όποιος φυσά, για να σβήσει την φλόγα του δίκαιου ανθρώπου, εν τέλει την δυναμώνει περισσότερο και σβήνει την δική του φλόγα.

Στην τρικυμιώδη θάλασσα του κόσμου ο Θεός είναι ο βράχος πάνω στον οποίο ο δίκαιος άνθρωπος σώζεται ενώ ο άθεος τσακίζει το πλοίο του.

Στην τρικυμιώδη θάλασσα της ζωής ο δίκαιος είναι πέτρα πάνω στην οποία σκοντάφτει ο αμαρτωλός άνθρωπος. Ο αμαρτωλός άνθρωπος, πού επιθυμεί να σπάσει βίαια αυτή την πέτρα, πέφτει τελικά στην τρύπα πού κάλυπτε η πέτρα.

Ἡ Θεολογία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου στήν περί ἀνακεφαλαιώσεως διδασκαλία τοῦ Ἁγ. Εἰρηναίου

 

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙ
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΕΩΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ Θεολόγος - Καθηγητής

Το θεσπέσιο γεγονός της εκ νεκρών Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί για τη συνείδηση της Αγίας μας Εκκλησίας την φλόγα και τη ζέση, η οποία δίνει τη δύναμη και την ενέργεια σε Αυτή να πορεύεται αταλάντευτη στους αιώνες. Στην αντίθετη περίπτωση « ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών. Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, ότι εμαρτυρήσαμεν κατά του Θεού ότι ήγειρε τον Χριστόν, όν ουκ ήγειρεν» (Α΄Κορ.15,14-15). Εάν έλειπε από την Εκκλησία το γεγονός της Αναστάσεως, Αυτή θα ήταν καταδικασμένη να σβήσει συγχρόνως με τη γέννησή της! Γι' αυτό το λόγο η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι για ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο, και ιδιαίτερα για την Ορθοδοξία μας, η «εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων» και όλοι οι πιστοί «αγαλομένω ποδί» προσέρχονται να απολαύσουν την πλούσια πνευματική τράπεζα του Αναστάντα Λυτρωτή μας.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας με εμφανή ενθουσιασμό έδωσαν στα συγγράμματά τους την αληθινή διάσταση στο μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού μας. Ο άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου (Λυώνος),(+199) είναι ένας από αυτούς.

Ἀναφορά σέ χάλκευση κατηγορίας ἐπί θεοπασχητική κακοδοξία

 

Ἀναφορά σέ χάλκευση κατηγορίας ἐπί θεοπασχητική κακοδοξία

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

 Στις 24-4- 2014 εκδόθηκε «εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών» της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς ανακοίνωση με την οποία «ο υπεύθυνος Αρχ. π. Παύλος Δημητρακόπουλος και ο Γραμματέας κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος» ισχυρίζονται ότι διαπίστωσαν «σαφείς αντορθόδοξες απόψεις» στο κείμενό μου με τίτλο «Ο πάσχων Θεός, ο σύντροφος Θεός» [δημοσιευμένο στο περιοδικό Σύναξη 129 (2014), σσ. 17-27]. Ισχυρίζονται, δηλαδή, ότι αποδίδω «στην απαθή και αναλοίωτη και άτρεπτη Θεία φύση του ενανθρωπήσαντος Λόγου,  πάθος και κατά συνέπεια τροπή και αλλοίωση».

Γιατί, άραγε, αυτή η κατηγορία; Ολόκληρο το κείμενό μου λέει ρητά το αντίθετο αυτό που οι κατήγοροί μου ισχυρίζονται. Χάριν όσων δεν έχουν υπόψη τους το κείμενό μου, αλλά το μόνο που συνάντησαν περί αυτού στο διαδίκτυο είναι η εν λόγω ανακοίνωση, παραθέτω χαρακτηριστικά σημεία του:

Ὁ ἔμφυτος νόμος τοῦ Θεοῦ

Ἁγίου Τύχωνος τοῦ Ζαντόνσκ

Ὅταν ἔπλασε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, φύτεψε μέσα στήν ψυχή του τή συνείδηση. Αὐτή τόν βοηθάει νά πορεύεται μέ ἀσφάλεια καί τόν καθοδηγεῖ τί νά κάνει καί ἀπό τί νά φυλάγεται. Ἡ συνείδηση δέν εἶναι τίποτ᾿ ἄλλο, παρά ὁ φυσικός–ἔμφυτος νόμος. Ἀλλά καί μέ τόν γραπτό νόμο τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται. Γιατί ὅ,τι μᾶς διδάσκει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, αὐτό μᾶς διδάσκει καί ἡ συνείδηση.

1. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ μᾶς παραγγέλλει νά πιστεύσουμε σ᾿ ἕνα μόνο Θεό· τό ἴδιο καί ἡ συνείδηση. Γι᾿ αὐτό πολλοί ἀκόμα κι ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, μέ τήν παρακίνηση τῆς συνειδήσεως, ἕνα Θεό ἀναγνώριζαν.
2. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ συνιστᾶ νά σεβόμαστε πάνω ἀπ᾿ ὅλα τά δημιουργήματα τό Δημιουργό καί σ᾿ Αὐτόν μόνο ν᾿ ἀπομέμουμε τήν ὕψιστη τιμή· στό ἴδιο προτρέπει καί ἡ συνείδηση.

Τί πραγματικά σημαίνει φτώχεια!

Μια πλούσια οικογένεια ζει -όπως είναι φυσικό- με όλες τις ανέσεις, απολαμβάνοντας καθημερινά ό,τι επιθυμεί, μόνο που όλα τα μέλη της δείχνουν να μην εκτιμούν τον πλούτο τους. Το αντίθετο, μάλιστα! Είναι τις περισσότερες φορές αχάριστοι, δύσκολα ικανοποιούνται και πάντα ονειρεύονται κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν. Ο πατέρας, απογοητευμένος από την αχαριστία, αποφασίζει να ξεκινήσει τη διδαχή από το γιο του και να του δείξει στην πράξη τι σημαίνει πραγματική φτώχεια. Έτσι επιλέγει μια φτωχή οικογένεια που ζει σε ένα ορεινό χωριό και τον παίρνει μαζί του να περάσουν λίγες μέρες μέσα στην απόλυτη φτώχεια… Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως ακριβώς θα ήθελε! Το αποτέλεσμα εκπλήσσει όχι μόνο τον ίδιο αλλά και όλους εμάς…

Ὀρθοδοξία καί νεωτερικότητα 5

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ 5

 

Εἰρήνης Ἀρτέμη

Θεολόγου καὶ Φιλολόγου

MA & PhD Θεολογίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄:
 Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενισμός. Δρόμοι παράλληλοι ἢ ἀντίθετοι;

1. Ἡ Καθολικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.
 Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως προαναφέρθηκε, μέσα στὸ πέρασμα τῶν δύο χιλιάδων χρόνων διατήρησε τὴν πίστη της στὰ ἴδια δόγματα καὶ στὴν ἴδια Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κληροδότησαν σὲ αὐτὴν ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ τέλος οἱ Πατέρες της. Στὸ σύμβολο τῆς Πίστεως, οἱ Πατέρες τῶν Συνόδων Νικαίας καὶ Κωνσταντινουπόλεως ἀναγνωρίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ ἁγιάστηκε μὲ τὸ αἷμα Του. Εἶναι Ἐκείνη ποὺ οἰκοδομήθηκε πάνω στὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, «ἐπὶ τῷ θεμελίω τῶν Ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ»[1] καὶ ἕως σήμερα ἀποτελεῖ τὴν ἀδιάκοπη συνέχεια τῆς μίας ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τῶν ὀκτὼ πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων.

Θανάτω θάνατον πατήσας (Ἀρχιμ. Χριστοφόρος, Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους)

«ΘΑΝΑΤῼ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ»

 Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό πιό συγκλονιστικό ἀπό ὅλα τά γεγονότα στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἐπειδή ὁ θάνατος εἶναι ἡ πιό μεγάλη τρα­γω­δία τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Ἀλλά θάνατος δέν εἶναι μόνον ὁ βιολογικός. Εἶναι καί ὁ ὑπαρξιακός, ὁ κοινωνικός, ὁ ἐθνικός, καί κυρίως ὁ πνευματικός θά­να­τος. Στήν προσωπική μας ἱστορία ὑπάρχουν στιγμές, τἰς ὁποῖες χωρίς Χρι­στό τίς βιώνουμε ὡς ὑπαρξιακό θάνατο.

Μέ τήν Ἀνάστασί Του ὁ Χριστός κατενίκησε τόν θάνατο (Ρωμ. στ’ 9). Κατανικᾶ ὅμως καί ὅλους τούς δικούς μας θανάτους, ὁσάκις ἡ Ζωή Του γίνεται δική μας ζωή διά τῆς Ἀναστάσεως (Β’ Κορ. δ’ 10-11). Σέ ὅλους αὐτούς τούς θανάτους ὁ Χριστός ἀπαντᾶ μέ τόν μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο τρόπο, ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας.

Μέσα στό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει ἀπελπισία, ἀδιέξοδο, κατάρρευσις. Τά πάντα ζωοποιοῦνται, γίνονται καινά. Καί ὁ ἴδιος ὁ θάνατος, ἀπό διαδικασία φθορᾶς γίνεται ἐφαλτήριον ζωῆς.

«Εἰρήνη!Ὄνομα γλυκύ καί πράγμα γλυκύτερον»

«ΕΙΡΗΝΗ! ΟΝΟΜΑ ΓΛΥΚΥ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑ ΓΛΥΚΥΤΕΡΟΝ»

Κυριακή του Θωμά

(Ιωάννου Κ' 19-31)

Λίγες ψυχές έχουν προσεγγίσει τη λύπη των μαθητών και λίγες υπάρξεις έζησαν το δράμα των αποστόλων, όταν αυτοί είδανν τον Κύριο νεκρό και όταν η ειρήνη φτερούγησε μέσα από την καρδιά τους.

Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνει κανείς την ελπίδα του και μέσα στην καρδιά του το καρκίνωμα της συγχύσεως και της ταραχής να κατατρώγει τα κύτταρα της ειρήνης.

Αυτή ακριβώς την κατάσταση βίωναν οι μαθητές κλεισμένοι μέσα στο υπερώον όταν ξαφνικά τα πράγματα άλλαξαν. Ο Κύριος και Διδάσκαλος, ο Ένδοξος Νικητής του Θανάτου, ο Θεάνθρωπος Αναστημένος, εμφανίζεται μπροστά τους.

«Ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον, και λέγει αυτοίς· ειρήνη υμίν». Μέσα στην ομάδα των μαθητών, που η θλίψις τους είχε μεταβάλει σε ανθρώπινα ράκη, προσφέρει την δική Του Ειρήνη;

Ἡ ἐπίσκεψη τῶν Μυροφόρων στόν Τάφο, ὁ λαμπροφορεμένος ἄγγελος καί ἡ ἀναγγελία τῆς Ἀναστάσεως (Θεοφάνους Κεραμέως)

Ομιλία στο β΄ Εωθινό Ευαγγέλιο

Η επίσκεψη των Μυροφόρων στον Τάφο (Μάρκ. ις' 2-4)
Όταν πλέον πέρασε η λύπη του Σαββάτου και ενεργήθηκε το μυστήριο της αναστάσεως και ο Ήλιος της δικαιοσύνης σαν από κάποιο ορίζοντα ανέτειλε, τότε η τριάδα των ιερών γυναικών που μετέφεραν τα αρώματα έφθασε στο ζωηφόρο μνήμα. «Και πολύ πρωί, την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, έρχονται στο μνήμα, μόλις ανέτειλε ο ήλιος». Γιατί η Εύα, επειδή απατήθηκε κατά το δειλινό, εξορίζεται από τον τόπο της απολαύσεως (παράδεισο). Αντίθετα όμως, οι απόγονοί της σπεύδουν πολύ πρωί να μάθουν την αποκατάσταση της πρώτης μητέρας του ανθρώπινου γένους (Εύας), που έγινε μέσω της αναστάσεως.
Σπεύδουν λοιπόν, καθώς ανέτειλε ο ήλιος. Γιατί ο ήλιος σαν να ανέτειλε από τα κατώτερα μέρη της γης, δημιούργησε μια καινούργια ημέρα για τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Και επειδή το αρχικό φως, που δημιουργήθηκε την πρώτη ημέρα της εβδομάδας, η αμαρτία το αμαύρωσε, την ίδια ακριβώς ημέρα αφού αναστήθηκε ο Κύριος, δημιούργησε μια παρατεταμένη πρωία.